Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΜΙΑ ΑΙΤΙΑ (απόσπασμα) Όμως ενδέχεται ούτε κι ο έρωτας να είναι γεγονός. Πιο γεγονός κι από αυτόν ενδέχεται να είναι η ποίηση που τον στοιχειώνει. Οπότε παύει εντελώς στα ξαφνικά το τώρα να είναι τώρα και γίνεται πριν απ’ τον έρωτα ή απ’ το ποίημα μετά

Χιόνι Άφες αυτοίς το αντάμωμα, την ωραιότητα του σώματος, τις έξυπνες γυναίκες, την ολοκλήρωση, εγώ αλλού έστρεψα τα μάτια: το γκρίζο τ'ουρανού, η αθωότητα της πολιτείας - δεν πήγα, δεν ξέρω... Όχι άλλο ξενύχτι, όχι χρώματα, ερωτήσεις και λόγια. Τίποτα. Τίποτα που να θυμίζει.

ΔΙΑ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ Στιγμή να μεταφέρει η γραφή ό,τι αποθησαυρίζει η σκέψη από συνειρμό μια ανάμνηση ή κάποια αίσθηση που ο χρόνος κατεχράσθη φλόγα τ’ ανάγλυφου, κανόνες εχεμύθειας να τηρηθούν της γης γαλάζια μέρη να γνωρίσεις ζώσης φωνής απούσης απώλειες συνεπάγονται Δέσμες τοπία άφωνα στη σάκα μεταφέρει ο ταχυδρόμος.

Η σαγήνη είναι το όργανο που ο Διονύσιος Σολωμός θα χρησιμοποιήσει για να πραγματοποιήσει την επανάληψη του δικού του τραύματος, του "αγεφύρωτου αποχωρισμού" απο την μητέρα του, από τη γλώσσα του, από την πατρίδα του. Θα γίνει η σύμμαχός του που θα τον οδηγήσει σε μονοπάτια όπου θα νιώσει την απόλυτη ηδονή καθώς θα διηγηθεί σκοτεινά συναισθήματα που αγγίζουν το θάνατο. Το ζοφερό ακολουθεί τη μορφή της γυναίκας που είναι τυλιγμένη με λατρεία, που μέσα στο όνειρο είναι δεμένη με το θάνατο. Για τον Σολωμό ο θάνατος συντροφεύει τον έρωτα... Η Ευτυχία Καλλιτεράκη, με ένα κείμ...

Δοκίμια Κριτικής τιτλοφορεί το βιβλίο του ο Δ. Νικολαρεΐζης. Συγκεντρώνει σ' αυτό όλη τη δημοσιευμένη, μέχρι της στιγμής, εργασία, του: δοκίμια, μελέτες, άρθρα. Δεκατέσσερα κείμενα περιλαμβάνει ο τόμος με ποικίλα θέματα, που έχουνε όμως για επίκεντρό τους, στη μεγάλη πλειοψηφία, την ελληνική πνευματική ζωή. Κυριαρχούν, ίσως όχι τόσο σε αριθμό όσο σε βαρύτητα όσα αναφέρονται στην ποίηση. Είναι, μας το εξομολογείται και ο ίδιος, το πάθος του κριτικού (...) Στην κριτική αφιερώνει, επίσης, δυο ευρύτερα μελετήματα (...) τα οποία μας επιτρέπουν να επισημάνουμε την ευρύτητα της σκ...

Τα ''Δράματα εξουσίας μέσα σε ιστορικά ποιήματα του Καβάφη'' είναι το αποτέλεσμα ενός δίπτυχου διαλόγου της Άννας Φιλίνη με έναν μεγάλο κύκλο των ποιημάτων του Καβάφη, των ιστορικών του, που θεωρούνται από πολλούς αναγνώστες και σχολιαστές του ποιήματα της πλήρους ωριμότητάς του. Ο πυρήνας είναι αυτή η ίδια η ποίηση του Καβάφη, μιά σειρά από τα λεγόμενα ιστορικά του ποιήματα που σχετίζονται με τον ελληνιστικό, τον ρωμαϊκό ή τον βυζαντινό κόσμο, ενώ οι κύκλοι που εξακτινώνονται γύρω από το κάθε ποίημα συνιστούν τα διαδοχικά σημεία γύρω από τα οποία αναπτύσσεται ένας διά...

ΓΡΑΜΜΑ Κάθε φορά που θέλησα να φύγω υπήρχε λόγος κάθε φορά που σου είπα θα φύγω υπήρχε λόγος δεν έφυγα ποτέ πραγματικά σε ήθελα πάντα πολύ την πρώτη φορά που θέλησα να κάνω έρωτα μαζί σου ήταν κοντά στα γενέθλιά σου και σε δημόσιο χώρο την τελευταία πριν από λίγο εχθές που κρύωνα ήμουν δειλή ανάθεμα και αν ξέρω τι θα κάνω με το κορμί μου που σε ζητά το μυαλό μου που τώρα μου ζητάει ευθύνες γιατί δεν τόλμησα ενώ είχα τα μάτια σου και ενώ τότε μόνο εμπόδια ήξερε να βλέπει και να ακούει και τι να πω για την καρδιά μου φωνάζει το όνομά σου κάθε φορά...

Αρχικά τα μυθιστορήματα του Θοδωρή Καλλιφατίδη περιέγραφαν τις συνθήκες της καθημερινής ζωής των μεταναστών στη σύγχρονη Σουηδία. Για να κατακτήσει όμως την επίλεκτη θέση του στη σύγχρονη σκανδιναβική πεζογραφία, συνέβαλαν και οι αυτοαφηγήσεις του. Οι αναπλάσεις, μέσω της μυθιστορηματικής φαντασίας, των βιωμάτων και αναμνήσεών του από τα παιδικά και νεανικά χρόνια στην Ελλάδα του ’40 και του ’50 και από τις δοκιμασίες της ενσωμάτωσής του, ως ξένου, σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Ωστόσο, εκτός από τα αυτοαναφορικά του τεκμήρια, το τι είδε, έπαθε και ένιωσε αυτός ο ίδιο...

Δύση Με χαμηλή φλόγα Ιστορεί. Μεσόκοπη κάθεται στο πεζούλι αυλής. Χέρια γύρω απ’ τα γόνατα, λες αγκαλιάζει τη σφαίρα. Ρυτίδες, πέρ’ από το καλό και το κακό σμίγουν για τα παράδοξα. Ν’ ανοίξει του Νώε η Κιβωτός, να πορευτεί ξανά η αρχαία ποικιλία. Με τόση εναντίωση τι απομένει;

ΑΡΩΜΑ ΓΙΑΣΕΜΙΟΥ Σαν φωτεινή δέσμη η ματιά σου γλυκαίνει το σώμα σου λυγιέται και σκύβεις λυπημένος στην άσπρη αχιβάδα που κραδαίνεις. Νύχτα λευκή στο απέριττο δωμάτιο υφαίνεις συνειρμούς ζωής ενδότερης, με χάρη μυστικιστική ρίχνεις το βλέμμα στο ανοιχτό παράθυρο, μιας γλυκιάς απαντοχής. Χρόνια που κυλούν πλέκουν κεντίδια και μυρωδικά στο περιβόλι της ευωδίας των μίσχων του γιασεμιού που ροβολάει στο παράθυρο του νου και της καρδιάς.