Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αρχαίοι μύθοι με μεταμοντέρνα αμφίεση, διαχρονικές αυταπάτες με υπερσύγχρονα προσωπεία, ελεγείες που εναλλάσσονται με σάτιρες, βιοτεχνολογικά επιτεύγματα που άλλοτε μεταμορφώνουν την ύπαρξη και άλλοτε επιβεβαιώνουν την αιώνια επιστροφή. Πάνω και πρώτα απ' όλα, η τραγικωμωδία του σύγχρονου ναρκισσισμού, όπου κάθε άτομο πιστεύει πως είναι το κινητό κέντρο του σύμπαντος, όχι ένα απειροελάχιστο άτομό του. Όλα αυτά συμπλέκονται σε ένα περιβάλλον όπου οι κλασικές διχοτομίες φύση-πολιτισμός, άνθρωπος-ζώο, οργανισμός-μηχανή, άνδρας-γυναίκα, νους-σώμα, πραγματικό-εικονικό πνέουν τα...

Οι "γραφές της ψυχανάλυσης" αποτυπώνουν κάθε φορά μια διαφορετική εκδοχή από τον πλούτο της κλινικής εμπειρίας της ψυχανάλυσης και του ιδιαίτερου τρόπου της να προσεγγίζει τα φαινόμενα της ζωής και του πολιτισμού. Τον πρώτο λόγο έχει εδώ η εκ-τροπή του ασυνειδήτου σε γραφή, ώστε -παραφράζοντας τη γνωστή φροϋδική προτροπή- "εκεί που ήταν αυτό να έρθει ...η γραφή", αλλά και η τροποποίηση του πραγματικού δια της γραφής έτσι όπως μόνον μέσω αυτής μπορεί να επισυμβεί, χάρη στο δικό της ίχνος. Η σειρά απευθύνεται σε όλους όσους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχουν αντιληφθεί ή υπ...

Αρχίζουμε, στο Πρώτο Μέρος, με μια θεώρηση της ποιητικής πράξης. Πώς γεννιέται ένα ποίημα; Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε αυτή την εσωτερική διαδικασία ψυχαναλυτικά; Ποιες προκλήσεις μπορεί να συναντήσει και ποια τα πιθανά αδιέξοδα στα οποία μπορεί να οδηγηθεί; Προτείνουμε ένα σχήμα που αποπειράται να αντιμετωπίσει αυτά τα ερωτήματα. Στη συνέχεια, στο Δεύτερο Μέρος, ακολουθούμε την πένα του Σολωμού και ακούμε τη φωνή του, τόσο στην ποιητική παραγωγή του, όσο και στην αλληλογραφία του, λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη μας κάθε πληροφορία που μπορούμε να σταχυολογήσουμε από τους συγχ...

Κάθε ομιλία που μεταφέρει νόημα αφήνει υλικά σημάδια του σχηματισμού της αναπαράστασης από σωματικές πηγές. Αυτά τα ίχνη αναζητούμε στο θέατρο. Το θέατρο είναι η κατεξοχήν αφήγηση με την οποία η φύση γίνεται κοινωνικός κόσμος, το περιβάλλον των ανθρώπων. Το θέατρο είναι ένας καθρέφτης της φύσης. Μπορούμε να συλλάβουμε τις δραματοποιήσεις σε ένα θεατρικό έργο ως μεταβιβαστικές εκδραματίσεις και την ψυχανάλυση ως μορφή δραματικής πράξης. Ο ηθοποιός παίζει τα "κομμάτια" -κομμάτια εαυτού, αυθεντικά συναισθήματα τα οποία εξωτερικεύει με τα μέσα που διαθέτει- και τα μοιράζεται με...

"Αν έχει κάποιο λόγο η κοινή ζωή με τους άλλους, είναι για να μας κάνει διαθέσιμους στις κινήσεις που μας οδηγούν να βρούμε τους λόγους για τους οποίους αισθανόμαστε αυτά που ζούμε - για να έχει νόημα η ζωή μας. Ως ζώα πολιτικά που είμαστε, παίζουμε σε μια κοινή περιοχή. Με μια παλινδρόμηση επιτυγχάνουμε μια καλοήθη εξίσωση συμβόλου πράγματος και δημιουργούμε μεταβατικά αντικείμενα. Η κοινότητα συμβόλων είναι η πατρίδα μας. Κατά τα άλλα, είμαστε μονάδες όπως είμαστε και νομάδες. Πάμε όπου υπάρχει τροφή για συναισθηματική εμπειρία. Οι διαδρομές μεταξύ εμπειριών αυταπάτης και...

... 1η Ιανουαρίου 2014. Η Ελλάδα έχει γυρίσει στη δραχμή. Είναι μια Ελλάδα της φτώχειας, των αστέγων και της αναστολής πληρωμών. Ο αστυνόμος Χαρίτος και η οικογένειά του αναγκάζονται να κάνουν αιματηρές οικονομίες, όπως οι περισσότεροι Έλληνες. Και ενώ οι Αθηναίοι έχουν επιδοθεί σε αγώνα επιβίωσης, κάποιος αρχίζει να σκοτώνει επώνυμα πρόσωπα από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Πάνω σε κάθε θύμα του αφήνει και ένα μήνυμα που παραπέμπει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ποιος είναι ο δολοφόνος; Κάποια ακροδεξιά οργάνωση ή κάποιος που εκδικείται παλιές αμαρτίες; Η Αθήνα ψυχο...

Οι άγγελοι δεν πεθαίνουν, η δόξα της ουσίας Μέσα στην παρουσία δεν εξατμίζεται Το κατάφωτο νυχτερινό μπάνιο Υγροποιεί τις κηλίδες του χρόνου Και με ιριδισμούς στους σκοτεινούς ουρανοξύστες Ανεστραμμένα τ' αρχαία φαντάσματα τραβάει - Στο χώμα σε βλέπω χρυσό και χαρούμενο - Στον αέρα ψηλά να φοβάσαι το οράν και το χρόνο - Είμαι χρόνος αλλά στο χρόνο δεν ανήκω Περίτριμμα γίνομαι αλλά δεν είμαι περίτριμμα Είμαι μάτι λαβύρινθος είμαι Δούρειο μάτι Είμαι κοίλον όμμα Αργώ μάτι δεν είμαι Δεν είμαι αιώνιος δεν υποτάσσομαι δεν είμαι χρόνος Δεν είμαι όμμα...

DIO PERDONNA, IO NO! Κάποτε στην αναζήτηση κλίματος εκτόνωσης και συναινετικής ψυχαγωγίας γέμιζαν τα ταμεία από κόσμο λαϊκής παιδείας όταν οι άδειοι κάλυκες πέφτανε βροχή η δράση έφερνε την πολυπόθητη κάθαρση όταν ο Terence Hill έκανε τον Bud Spencer έξω φρενών και τότες στο σαλούν τα έκαναν θρύψαλα όταν με ένα αντιηρωικό σινιάλο σάλπισμα γενικευόταν το κακό οι γροθιές έπεφταν σύννεφο και αύρα αισιοδοξίας σκόρπιζαν στο καταπιεσμένο νεανικό κοινό. Μετά βίας έκρυβα την διπλή μου ιδιότητα όμως σπάνια οι άλλοι διέκριναν αν την συγκεκριμένη σκηνή...

ΥΔΩΡ ΤΕΛΕΣΤΙΚΟ Ο χρόνος έσταξε στις κιβωτούς από κορμούς αγριοκερασιάς κι αυτές υπερχείλιζαν με τις ρευστές αναμνήσεις. Ανεμείγνυες το σκοτεινό ύδωρ των αναμνήσεων με ρίζες και φύλλα από τις απαρχές του χρόνου βάπτιζες έπειτα τα χείλη στις υδρίες των δακρύων και μας πρόσφερες να πιούμε. Κι εμείς πίναμε από την Κασταλία των χειλιών σου. Η λιτανεία θήλαζε το αλμυρό νέκταρ ορμητική λάβα κατέκλυζε τις αρτηρίες παρέσυρε τις ορδές των σκέψεων μεθούσε τις χορδές και τους χρόνους κι εμείς γευόμασταν τον ενικό του πένθους σε έναν ατέρμονο ενεστώτα....

Μια αμύθητα αισιόδοξη κοπέλα έπεσε απ' τον ουρανό στο μαξιλάρι μου. Φορούσε λευκό ψάθινο καπέλο και μπλε σατέν φόρεμα. Μου φάνηκε μυστήρια στο βλέμμα. Τη ρώτησα, από τόσους έμπειρους ονειροβάτες πώς ξέπεσε στο εμπριμέ μου μαξιλάρι. Έμεινε βουβή να ξύνει το κεφάλι της πάνω από το καπέλο. Δείγμα επι-κίνδυνα ευφυούς ανθρώπου. Την ξαναρώτησα. Μήπως δεν πρόλαβε να καταλάβει με την πρώτη ανάγνωση. Με κοίταξε νωχελικά. Με βλέμμα απόκοσμο και μια καρφίτσα πεταλούδα στο φουστάνι.

... μια λεπτομέρεια της τέχνης του: / στο κάτω βλέφαρο του αριστερού ματιού/ μια μικρή αυγή - απαρατήρητη σχεδόν/ σαν υγρασία που νοτίζει καθώς- / σα δάκρυ κρατημένο/ στον καιρό.

Χειμώνας Αυτή που έγινα σε υποδέχεται κι εσύ ζητάς να μάθεις Μα τι θα σου χρησίμευε να ακούσεις για άπλυτα πιάτα μιας βδομάδας στην κουζίνα ταξίδια της διπλής ταρίφας τα μεσάνυχτα την αχλαδιά που έκαψε ο πάγος; Μπορώ μονάχα να σου πω για την αβέβαιη έκβαση του πρωινού προσώπου μου στον βραδινό καθρέφτη για τη διάρκεια του τέλους το ξημέρωμα πριν να ντυθώ για τη δουλειά κι έξω ένα τέτοιο αγιάζι για το φλιτζάνι του καφέ που ώρα πολλή κρατώ στα δάχτυλα, μετάληψη μιας πρωινής αναβολής ή απόφασης, κι αυτό κρυώνει λίγο λίγο στην παλάμη μου σαν τραύμα, σαν λύ...