Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το "Πικρό" είναι ένα πένθημα στη μνήμη των γραμμάτων που παράπεσαν, των φωτογραφιών που ξεθώριασαν, των λόγων που πετάξανε, των ονείρων που σωριάστηκαν... παρέα με έναν έρωτα που κομματιάστηκε. Είναι, όμως, κι ο γόος εκείνου που έχασε την αγάπη του, χωρίς να το θελήσει. Το "Πικρό" αφιερώνεται, ακόμη, σε όσους δεν ξύπνησαν ποτέ στο πλευρό αυτών που τόσο με τη σκέψη πόθησαν. Το Πικρό μιλά γι' αυτούς που ζήσανε το σκληρό πρόσωπο του έρωτα· εκείνο που οδηγεί με ακρίβεια στο χωρισμό, όσο κι αν τα χείλη αντιστέκονται. Μιλά σ' αυτούς που φύγανε πρώτοι μ' έναν κόμπο στο λαιμό......

Ο Άρτσι Κόχραν γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη της Σκωτίας, το Γκάλασιλς. Κέρδισε υποτροφία για το Κολλέγιο Κινγκς του Κέμπριτζ κι ενώ κατόρθωσε να αποφοιτήσει με διπλό άριστα, δεν ακολούθησε τις προοπτικές μιας λαμπρής καριέρας στην Ιατρική. Ταξίδεψε στην Ευρώπη όπου ήρθε σε επαφή με τους ψυχαναλυτές, τον Φρόιντ και τον Ράικ, αλλά και με τον επερχόμενο ναζισμό. Θεώρησε την ψυχανάλυση γοητευτική, αλλά την εγκατέλειψε σχετικά γρήγορα λόγω της απουσίας τεκμηρίων για την αποτελεσματικότητά της. Πρόσωπο ακραίας ευθύνης, διέκοψε ξανά και ξανά τις ιατρικές του σπουδές για να πολεμήσε...

Στο γενεαλογικό δένδρο θα δείτε είκοσι ένα άτομα. Στην ιστορία μας όμως υπάρχουν και άλλοι: η Τερψιχόρη και ο πατέρας της· η κουτσομπόλα Αρετή· η μαμζέλ Λιανοπούλου, που παρέδιδε μαθήματα πιάνου· ο Ιάσων, ο δικηγόρος του Πατριαρχείου· κάποια Άρτεμη, που ποτέ δεν παντρεύτηκε επειδή η Αγια-Σοφιά δεν έγινε πάλι εκκλησία· οι Ρώσοι Φίοντορ και Νικολάι, τα δύο αδέλφια που πολέμησαν τον Λένιν· δύο Εβραίοι από την Ισπανία που τραγουδούσαν· μια Αρμένισσα που επέζησε από τη σφαγή. Και Τούρκοι: ο Αλή, που αγαπήθηκε από τον συγγραφέα· ο Αντίλ Μπέης, που αν και το όνομά του σημαίνει "δί...

ΕΝΤΡΟΠΙΑ Άμμος της θάλασσας ο γαλαξίας, αφρός λευκός στο κύμα τα δομημένα από άνεμο κι αλάτι όνειρα διάττοντες ικέτες στο βωμό λάθος θεού τάραξαν τη διάταξη των άστρων και γεννήθηκαν νησιά φεγγάρια λουσμένα στο άγιο μπλε του Αιγαίου. Έτη φωτός μάς χωρίζουν από τη γένεση που κανείς πια δεν θυμάται. Μας αποκοίμισε διονυσιακή βάρβιτος σε μια εκφυλιστική κατάσταση σφαγίου που εγκαταστήσαμε στις εξώθυρες του παραδείσου για ν' αποκλείσουμε την πρόσβαση. Σπέρμα τρύπιας συνείδησης κόσμος που μίσησε την αθανασία του ηχούν μεταλλική βλάστηση σε συναυ...

"Το βιβλίο αυτό εκδίδεται στη μνήμη του συζύγου μου Ρωμαίου, ο οποίος έχει τραβήξει όλες τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται εδώ. Ο γιός μας Βασίλης κι εγώ, θεωρούμε ότι είναι και μια δικαίωση για όλους αυτούς τους ωραίους ανθρώπους, που έχουν απεικονισθεί από τον Ρωμαίο μας. Ο άνδρας μου και εγώ, έχουμε ζήσει στην Νιγηρία 56 χρόνια. Ο γιος μας Βασίλης γεννήθηκε εκεί όπου και ζει ακόμα με την οικογένειά του. Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν μεταξύ των ετών 1985 και 2000 περίπου. [...] Τους Φουλάνι-Μπορορό, τους πρωτοσυναντήσαμε στη βορεινή Νιγηρία, αν θυμάμαι καλά το 1964. Ξαφνιασ...

Θα σας πω καλύτερα την ιστορία μου, χωρίς να βλέπω, μέσα απ' τα χαλάσματα... γιατί μην νομίζετε ότι κι όταν ήμουν έξω στο φως έβλεπα καλύτερα. Η Ανθούλα, εγκλωβισμένη στα χαλάσματα του σπιτιού της ύστερα από έναν ισχυρό σεισμό, βρίσκεται αντιμέτωπη με τις ευθύνες και τα λάθη της από την εποχή της γνωριμίας της με τον Στράτο, τον άντρα της, μέχρι και σήμερα. Αλλά ακόμη και όταν ο χρόνος μετράει αντίστροφα για την ίδια, αρνείται να εγκαταλείψει τις παλιομοδίτικες ιδέες της και παγιδευμένη στο μισογκρεμισμένο σπίτι θυμάται τα χαλάσματα της ζωή της. Το "Μισή όρθια μισή χα...

Αρχικά τα μυθιστορήματα του Θοδωρή Καλλιφατίδη περιέγραφαν τις συνθήκες της καθημερινής ζωής των μεταναστών στη σύγχρονη Σουηδία. Για να κατακτήσει όμως την επίλεκτη θέση του στη σύγχρονη σκανδιναβική πεζογραφία, συνέβαλαν και οι αυτοαφηγήσεις του. Οι αναπλάσεις, μέσω της μυθιστορηματικής φαντασίας, των βιωμάτων και αναμνήσεών του από τα παιδικά και νεανικά χρόνια στην Ελλάδα του ’40 και του ’50 και από τις δοκιμασίες της ενσωμάτωσής του, ως ξένου, σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Ωστόσο, εκτός από τα αυτοαναφορικά του τεκμήρια, το τι είδε, έπαθε και ένιωσε αυτός ο ίδιο...

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ Περισπούδαστοι στίχοι! Λόγια αυτοαναφορικά! Καλοδουλεμένοι, εύπλαστοι στίχοι! Ρωμαλέοι, στιβαροί και καταγγελτικοί! Μ' αυτοί... Δεν τραγουδάνε όμως πια! Στίχοι λιτοί και περισσότερο απλοί. Ίσως να είναι Νοηματικοί! Λείπουν όμως τα μοιραία μυστικά... Κι αυτοί... δεν τραγουδάνε τώρα πια! Και τάχα μας κατευθύνετε. Και τάχα μας συγκινείτε. Για κάτι τάχα "σύμβολα" θα πείτε και "concept" και "αφηγήματα" για το δράμα του ανθρώπου και τα πάθη του και για τον πόνο των άλλων και για τη μοναξιά! Μα όλα αυτά... δεν τραγουδάνε όμως πια! Λες κι έλει...

ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ Είναι καιρός που αρχίσαμε να παίζουμε, γυρίζω αργά το βράδυ σπίτι και ψάχνω μάταια να σε βρω, πηγαίνω στο υπνοδωμάτιο, όπου υποθέτω έναν ίσκιο σώματος κάτω από αναπνοές οπάλινες και πέπλα παραμιλητών, πηγαίνω στο σαλόνι με νωπό το εντύπωμα του παλίνδρομου ρεμβασμού σου, εκεί που αφήνεις τα μαλλιά να διακλαδίζονται σκεπάζοντας τον ύπνο των παιδιών. Δεν είσ' εδώ. Στην κουζίνα με το τραπέζι σκουπίζοντας τα λόγια περασμένων ημερών, στο μπαλκονάκι με τα ρούχα δείχνοντας τις άδειες αγκαλιές τους, στο κομοδίνο με βιβλία σημαδεμένα που ποτέ δεν τε...

Η ανίχνευση των πηγών της "Πρώτης Γραφής" του "Φάουστ" είναι ένα εγχείρημα ασαφές και συγκεχυμένο. Δεν είναι γνωστό πότε ο Γκαίτε ξεκίνησε να γράφει τον "Φάουστ". Οι περισσότεροι μελετητές τοποθετούν χρονικά τη συστηματική εργασία του Γκαίτε στον "Φάουστ" τη διετία 1773-75. Ωστόσο, ίσως ο πιο έγκυρος μελετητής του, ο Albrecht Schone, υποστηρίζει ότι οι πρώτες απόπειρες, τοποθετούνται στην τριετία 1765-68, όταν σπούδαζε νομικά στη Λειψία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η γνωριμία του Γκαίτε με τον μύθο του Φάουστ έγινε στην παιδική του ηλικία και από παραστάσεις του κουλοθέατ...

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ Σε έναν σταυρό ξεχωρίζουν διάφορα χρώματα· το καφέ του ξύλου, το κόκκινο του αίματος, το εκρού της ανθρώπινης σάρκας, το μαύρο των όρνιων. Όμως τα παιδιά διδάσκονται κάτι παράξενα για γαλάζιους και λευκούς. Έπειτα σχολάνε. Παίζουν μπάλα, κρυφτό, θάβουν ζωντανές τις γάτες του χωριού, βάζουν τις κότες να κλωσήσουν βρασμένα αυγά. Κάποια από αυτά τα παιδιά δεν μεγαλώνουν - δεν μαθαίνουν ποτέ τις αληθινές αποχρώσεις των πραγμάτων. Ψηλώνουν βέβαια, μαθαίνουν να διεκδικούν με κάθε κόστος ακριβές ρόδες, ακριβείς ωρολογιακούς δείκτες και άλ...

Δύο εκτοπισμένοι που ξεγελούν διαρκώς τον θάνατο: η διάσημη Τσεχοεβραία πιανίστρια Άλις Χερτζ-Σόμμερ και ο Πολωνοεβραίος ξυλουργός Γιάνκελ Γουέρνικ. Δύο "πόλεις" που έχτισε ο Φύρερ ειδικά για τους Εβραίους: το Τερεζίενσταντ, ένα γκέτο για μουσικούς, ηθοποιούς, συγγραφείς και σκηνοθέτες, λίγες μόνο δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από την Πράγα, και η Τρεμπλίνκα, η κόλαση επί της γης, όχι πολύ μακριά από τη Βαρσοβία. Δύο στρατόπεδα εξόντωσης που συνδέονται με τον έξω κόσμο με τα τρένα της σιωπής. "Επιβάτες" των τρένων οι εκατοντάδες χιλιάδες ζωντανοί-νεκροί και τα χιλιάδες πτ...

ΑΜΙΛΗΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Φρύδια σμιχτά φοβισμένα μου χείλη Προσωπίδα πέτρινη πάνω απ’ το λίκνο μου σπαράζεις, μητέρα Στις δύσκολες νύχτες δυο τούφες μαλλιά ξεριζωμένα - στη γης απιθώνεις κι εκεί μένεις κουτσουράκι από αστραπή καμένο. Έρχεσαι τότε, αμίλητο ποίημα, λυχναράκι αναμμένο και θαμποφέγγεις στην άδεια μας κάμαρα. Με φτερούγες σπασμένες με βρίσκεις -λαβωμένο γεννήθηκα- προσπαθώ να σε φτάσω. Σωριάζεσαι λέξεις - στη νύχτα ριγμένες Στα θεμέλια χτίζεσαι - δεν περιμένεις Στοιχειώνουν οι στίχοι σου άδικα ψάχνω "Τράβα καλό μ' , τον άλυσο, τράβα την αλυσίδα, τον...

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ Του έρωτα αναλφάβητη, αγράμματη είμαι της αγάπης κι όσο κι αν μου μαθαίνεις φωνήματα και συλλαβές ερωτικές, να σε διαβάσω, δάσκαλέ μου, δεν μπορώ. Τις πρότυπες τις λέξεις σου αποστηθίζω, αλλά την πρότασή σου δεν κατανοώ. Και στους γραμματικούς κανόνες σου παραδειγματικά υπακούω και τυπικά συντάσσομαι στο κάθε πρόσταγμά σου, αλλά το νόημα σου το βαθύ να καταλάβω δεν μπορώ. Μόνο την άναρθρη κραυγή, εκείνη μόνο τη σπαραχτική σου, καθώς φρέαρ βαθύ αρτεσιανό ξεχύνεσαι απ' τα σπλάχνα του πόνου και του κόσμου τη βαρύτητα νικώντα...

VIII Το σπίτι μου δεν βρίσκεται σε όροφο· ισόγειο είναι χωρίς υπόγειο. Ποιος μου χτυπά λοιπόν, τις νύχτες, το πάτωμα από κάτω, ποιος μου φωνάζει οργισμένος: "Χαμήλωσε τη μουσική· υπάρχει κόσμος που κοιμάται, κόσμος εργαζόμενος, νεκρός από τον μόχθο!". (από την ενότητα "Εκδοχές του τέλους, I-XVII") Η φωνή της, στο τηλέφωνο, ήταν τόσο γλυκιά, τόσο ζεστή, τόσο φρέσκια, που του' ρχότανε να φάει το ακουστικό. Τό'φαγε κι ήτανε γλυκό κι αφράτο σαν τσουρέκι. Τώρα, η φωνή της ηχεί, μέσα στα σπλάχνα του, ακόμη πιο γλυκιά, ακόμη πιο ζεστή, ακόμη πιο φρέσκια. (...

ΜΕΛΛΟΝ Στο μέλλον θα μάθει να αμύνεται. Θα διατηρεί αποστάσεις ασφαλείας. Θα εργάζεται το δίκαιο. Το φως των στοχασμών θα παραμένει αναμμένο. Χαρτομάντιλα με μέντα θα απομακρύνουν τις ιώσεις των καιρών. Το μαγικό φίλτρο της αγάπης θα απενεργοποιεί νοσηρές αισθήσεις.

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΛΗΞΕΩΣ Τα διαστήματα μεταξύ τους· μεταξύ εκείνης του ζαμπόν και του τυριού, της κρέμας γάλακτος και του καπνιστού σολομού, της μαρμελάδας και του παγωτού· της μπίρας, του ντεπόν, του προφυλακτικού. Αναλώσεις κατά προτίμηση... προσεχείς ή περασμένες· λήξεις μικρές, πολύ μικρές, αλλεπάλληλες, πολλές πολλές. Τα διαστήματα μεταξύ τους: η ζωή μας.

Αιχμάλωτος των αντιπάλων δεμένος στο κατάρτι τους πλέεις σε τόπους μακρινούς πολύ γνωστούς εις τους γονείς σου· πώς και σε πιάσανε πώς και σε δέσανε δεν ξέρεις μονάχα πολύ καλά ξέρεις την ισόβια κάθειρξή σου, τ' αναπάντεχα δεσμά που συ ο ίδιος διάλεξες δεσμώτης της αβέβαιης ζωής σου

Με αυτήν την έκδοση παρουσιάζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά ο λογοτέχνης Γουλιέλμος Μπους. Η σειρά "αρθούρος" των εκδόσεων Γαβριηλίδης εμπλουτίστηκε με το βιβλίο "Το όνειρο του Εδουάρδου" στην εξαιρετική μετάφραση του Γιάννη Κοιλή. Στην ίδια έκδοση περιλαμβάνεται η αυτοβιογραφία του Μπους, με τίτλο "Όσο για εμένα", σχόλια του μεταφραστή μαζί με την Μαρία Τσατήρα, καθώς και ένα επίμετρο σε μορφή βινιετών από τον Νικήτα Σινιόσογλου. Στη νουβέλα "Το όνειρο του Εδουάρδου" παρελαύνουν ποικιλόμορφοι τύποι οικείων ή εξωτικών ανθρώπων κι εννοιών, φιλόσοφοι και πολιτικοί, κα...