Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ Δίφορη γέννα Των ονείρων Από το φως Που κάρπισε εντός μου Όλη τη νύχτα Ευλογημένος τόπος Να ξαπλώνει μέσα μου Το κορμί της Στου αναπαμού Τη γλυκερή αγκάλη Τον έρωτα τον πρώτο ν' αναζητώ Λουλούδια να σπέρνω Ευωδιαστά Γύρω από τις ανάσες τις πρώτες Του αηδονιού Πριν κελαηδήσει Κάπου αντηχούν Ανάμεσα στους τοίχους Τα φιλιά μας Σαν κωδωνοκρουσίες συμπαντικές Ν' ανηφορίζουν ώς το τέλος του ονείρου

ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΙΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ... ... αργά μέσα στη νύχτα ακουμπισμένοι σ' ένα μπαρ ζητιάνοι ρακοσυλλέκτες είμαστε σκυμμένοι ψάχνοντας λόγια μεταχειρισμένα να πούμε το πιο δύσκολο το δυσκολότερο τραγούδι της αγάπης - Το είπαμε εικοσάχρονοι με θάρρος μέσα σε δωμάτια ετοιμόρροπα λειασμένα από το φεγγάρι πριν ξημερώσει πριν τους θορύβους, τα απορριματοφόρα πριν έρθουν μέρες ανελέητες να σβήσουν να μας σκεπάσουν

ΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ Ανάμεσα στους νεκρούς αναγνώρισα κι εγώ μια γυναίκα που μου έμοιαζε με τρόπο πολύσημο. Ψυχή με δυο γυάλινα πλοία για μάτια, αγκυροβολημένα στον καιρό, να ξεφορτώνουν αέναα το μυθικό τους εμπόρευμα από εμπειρία και απορία. Μαγεμένοι από την εξόφθαλμη εγκαρτέρησή της, κάποιοι αποφάνθηκαν πως οι ρυτίδες της, η σκοτεινή της πλευρά, ήταν εκδορές από τον καιρό που η μοναξιά ξεσπούσε πάνω της χωρίς λόγο. Ανίκανοι να δουν ότι τα χαρακώματα του προσώπου της ήταν υπολείμματα βιβλικής καταστροφής, που κορυφώθηκε σε σειρά ποιητικών εκρήξεων στο όνομά της. Ο απόη...

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ Κάποτε είχα ένα φίλο, θα 'ταν ως είκοσι χρονώ και τ' άρεσε να ταξιδεύει. Μου 'λεγε: φίλε τα όνειρα έρχονται, φεύγουν, έρχονται με τα καράβια. Κι όταν θύμωνε: αυτό που είναι για μένα ένα καράβι ποτέ δε θ' αρμενίσει στην καρδιά σου! εγώ φοβόμουνα τη θάλασσα και τα καράβια ένας θεός ξέρει τι υπόφερα για χάρη του τι κλάματα της μάνας μου και παραινέσεις για ολέθριες φιλίες απ' τον πατέρα μου τέλος μεταχειρίστηκαν τεχνάσματα: μου πήραν το κλειδί της πόρτας, να με κάνουνε, συχνά που γύριζα μεσάνυχτα εξαιτίας του, να σκαρφαλώνω από τη μάντρα κάπο...

ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ Τέσσερα κορίτσια κι εσύ χαράζεις με κοπίδι τα αρχικά τους οι κορμοί μαλακοί το μαχαίρι διαπερνά τον φλοιό μα δεν τους ματώνει Ζ, Μ, Ε, Σ. Τέσσερα κορίτσια κι εσύ έμεινες μόνος περπατάς αγέρωχα λουκούμι κέρασμα για τη μικρή σου κόρη χριστουγεννιάτικό δέντρο με μπαλόνια στολισμένο τα τελευταία άσπρα παπούτσια για την παρέλαση καλωσόρισμα στην άνοιξη μόνιμη θέα το απέναντι χωριό. Τέσσερα κορίτσια κι εσύ σε μια υπόγεια στοά χαμένος· Εύβοια, Αθήνα, Μύκονος Τα δέντρα υπάρχουν ακόμα Εσύ;

Ο Αλέξανδρος γυρίζει στην Αθήνα ύστερα από ένα μεγάλο διάστημα που ήταν στην Αμερική. Σκοπός του ταξιδιού του είναι η τακτοποίηση των περιουσιακών του θεμάτων. Εκεί, στην Αθήνα, συναντά το παρελθόν του και παρατηρεί την πόλη όπου μεγάλωσε, τη γειτονιά του και τις αλλαγές που έχουν συμβεί τα χρόνια που ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θυμάται πρόσωπα και πράγματα και εικόνες από το παρελθόν. Πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο στη σύγχρονη Αθήνα και στον πολιτισμό της χώρας. Ταυτόχρονα, ζει στην Αθήνα και πηγαίνει σε διάφορα μέρη. Επισκέπτεται επίσης την Επίδαυρο, την Αίγινα και την Ύδρα....

Όλα ξεκίνησαν, τον Σεπτέμβριο του 2014 στις Νύχτες Πρεμιέρας, στο διάβασμα μίας και μόνο φράσης: "Imagine the world without music". Οι συνειρμοί έφεραν μνήμες που αβίαστα έγιναν αφηγήσεις μιας ζωής γεμάτης μουσική. Από τον Παπακωνσταντίνου στον Ατρόμητο, μέχρι τον Mark E. Smith στο Gagarin, κι από τα dj sets στα εφηβικά πάρτι, μέχρι εκείνα της ενηλικίωσης σε πολύβουα μπαρ της Αθήνας. Από τις κασέτες, στο Spotify, και από τα μπλοκάκια και τις μυστικές ηχογραφήσεις στο Ρόδον, στο Shazam. Τα ταξίδια, τα δισκάδικα, τα fanzines, τα live ξεδιπλώνονται αυθόρμητα μ’ ένα αστραπιαίο...

ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ Εσύ βάζεις το σώμα και ο καθρέφτης το βάραθρο. Ένα βάραθρο ξαφνικό σαν να το έσκαψαν οι ώμοι σου. Σκύβεις σ’ αυτό και απορείς πόσο σου μοιάζει το ανύπαρκτο. Αναρωτιέσαι μήπως είσαι εσύ που τελικά το καθρεφτίζεις. Χωράς. Αφήνεσαι. Μόνον ο καθρέφτης σε ανέχεται άφωνο και περιττό. Θραύσμα αλήθειας φοβίζει όπως όλα τα θραύσματα. Με τα δικά σου χείλη σε αποσιωπά ο καθρέφτης με το ίδιο σου το βλέμμα σε αρνείται.

ΤΟ ΦΤΕΡΟ Το λαχάνιασμα της καρδιάς σου Ήταν παιχνίδισμα στα όνειρά μου Μα τώρα είσαι μια κόκκινη παραζάλη Που μου τρυπάει το κεφάλι Ήθελα ένα κυνηγόσκυλο Άριστης ράτσας Από υψηλή τάξη Μα εσύ ούτε ένα φτερό δεν μπορείς να πιάσεις Όλη την ώρα γκρινιάζεις Το μυαλό σου το έχεις στο σεργιάνι Σε ένιωθα κολλητό Και τώρα ούτε καν φίλο δεν μπορώ να σε πω Γνώριζες ότι μου είπαν ψέματα Και έκανες τον χαζό Μια μικρή σπίθα στα μάτια σου Πυροδότησε την κίνησή μου Ήθελα ένα κυνηγόσκυλο Που να μπαίνει σε τάξη Κι εσύ ούτε ένα φτερό δεν μπορείς...

ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ Σαν του Πενθέα το κομματιασμένο σώμα Μαζεύω ό,τι απόμεινε απ’ την αγάπη - Ένα φιλί απάνω στο βουνό (Κνήμη που φορά ακόμη τ’ άρβυλο) Ένα τελευταίο χάδι Σαν τον κομμένο τον βραχίονα Και ένα πρόσωπο που στρέφει να με δει Το ίδιο το κεφάλι του Πενθέα Κομμένο Τα απαλά, τα τρυφερά Τα χτύπησα με τη μανία Βάκχης Τα λόγια της αγάπης Με φοβέρισαν σαν μούγκρισμα λιονταριού Και από φόβο Όχι από δύναμη Έμοιασα τις Βάκχες Τα σκυλιά

Από την τοξοβολία έως τη διαμόρφωση του εν τω γίγνεσθαι ψυχαναλυτή και την ψυχική του λειτουργία στην ανάλυση και στη ζωή, τίθενται πολλά ζητήματα. Κατά τον Φρόυντ, "φαίνεται σχεδόν ότι το αναλύειν αποτελεί το τρίτο από τα ανέφικτα επαγγέλματα στα οποία μπορεί κανείς να είναι εκ προοιμίου βέβαιος για την ανεπαρκή επιτυχία του. Τα δύο άλλα που είναι γνωστά από πολύ παλιά είναι το εκπαιδεύειν και το κυβερνάν". Τι να σκεφτεί κανείς για τους δρόμους που οδηγούν στην άσκηση ενός "σχεδόν ανέφικτου"επαγγέλματος, αν όχι ότι είναι δύσβατοι, δύσκολοι, επώδυνοι, κι ότι απαιτούν υπομον...

ΜΟΝΟΙ Ψυχές κατάμονες αθλίως προϊστάμενες μοναχικών Σαββατοκύριακων κλαίουσες και ευαίσθητες κλείνουν παραθυρόφυλλα προς ασφάλεια των μετρίου αναστήματος εγωδικών τους πραγμάτων των με κόπο συλλεχθέντων και με ιδρώτα κεκτημένων. Ψίχουλα και γράμματα κλωστές, άχυρα και κονιορτός και κατόπιν αέρας στεγνωμένος μοριοδοτεί τις κλειδαριές τους προς απομάκρυνση των εκτός των τειχών κινδύνων και πάντων των ανθρώπων καθώς πίνουν τσάι κρατώντας το λεπτό χεράκι της αγνής πορσελάνης με τα χονδρά τους δάκτυλα.

Έχεις και δεν Έχεις Αντίσταση ενάντια στην υπόταξη, σπουδαία πράγματα οι λέξεις, ζήτησα στα φτερά τους να με πάρουν, νοιώθω ασφάλεια σε όλες τις εκδοχές τους, καταλήγουν στην αποκάλυψη, σταματούν την άγνοια, σε διδάσκουν, μαθαίνεις, η αξίνα, το όργωμα βαθειά να φτάνουν, εκεί που οι ρίζες υψώνουν την απαίτηση και το νερό ασταμάτητο,- συμμερίζεσαι σκέψεις τέτοιες, την ευθανασία απορρίπτεις, το απρόοπτο σταθμός έξω από την συνήθεια. Οι λέξεις παραμερίζουν συνηθισμένες πράξεις. Την κιβωτό κράτησε για αργότερα. Μετανοιωμένος μόνο για όσα δεν έκτ...

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Κανέλα και μπαχαρικά μαγεύουν τη ζωή μας, γλυκό ταξίδι θύμησης στη μακρινή Ανατολή στην κοντινή μας Πόλη, γλυκιά Κωνσταντινούπολη του πόθου της καρδιάς μας. Της γεύσης τέλειες διαδρομές, αναδρομές στο παρελθόν, στα παραμύθια της γιαγιάς και στις γλυκές κι ονειρικές παραμυθένιες λιχουδιές.

ΜΙΑ ΣΥΛΛΑΒΗ Οι λέξεις σε καθοδηγούν. Αυτές σε παν, αυτές σε φέρνουν. Ξεπροβάλλουν σαν ατίθασα νιάτα, αποκρίνοντας κάπου κάπου την αλήθεια. Αυτές συνθέτουν, αγαπούν, αυτές το εκδηλώνουν. Τονίζουν το χτες, προσχεδιάζουν το μέλλον. Φως! Αυτές και σκοτάδι. Πειραματόζωα και σπίθες. Αυτές οι λέξεις ξέρουν ολόκληρες προτάσεις, ξέρουν ολόκληρες ζωές.

ΔΙΑ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ Στιγμή να μεταφέρει η γραφή ό,τι αποθησαυρίζει η σκέψη από συνειρμό μια ανάμνηση ή κάποια αίσθηση που ο χρόνος κατεχράσθη φλόγα τ’ ανάγλυφου, κανόνες εχεμύθειας να τηρηθούν της γης γαλάζια μέρη να γνωρίσεις ζώσης φωνής απούσης απώλειες συνεπάγονται Δέσμες τοπία άφωνα στη σάκα μεταφέρει ο ταχυδρόμος.