Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Μάτια παντού. Δεν τα βλέπεις, αλλά τα νιώθεις. Ξέρεις πως σε παρακολουθούν. Δεν είναι καθόλου ευχάριστη υπόθεση τα μάτια. Παρακολουθούν την κάθε σου κίνηση, την έκφραση το προσώπου σου, πώς περπατάς, πώς κάθεσαι, πώς ανάβεις το τσιγάρο σου. Κι εσύ πρέπει να δείχνεις φυσική. Αλλά πώς να δείχνεις φυσική, όταν είσαι συνέχεια μόνη και όλοι αυτοί το ξέρουν;" Ένα ψυχολογικό δράμα σε τρεις πράξεις με τέσσερα πρόσωπα. Οι οικογενειακές σχέσεις, οι γονεϊκές φιλοδοξίες, οι ενοχές, η μοναχικότητα, ο εσωτερικός πόνος, ο σωματικός πόνος, πληγές και παγίδες που κρατούν τους ήρωες δέσμ...

Ένα κορίτσι μεγαλώνει στην ελληνική επαρχία του '60. Τελειώνει το δημοτικό στο χωριό, πηγαίνει στην κοντινή κωμόπολη για το γυμνάσιο και τελικά, φοιτήτρια, μετακομίζει στην πρωτεύουσα των πολλών εκατομμυρίων. Σπουδάζει, ταξιδεύει, κάνει φιλίες, ερωτεύεται. Και καταγράφει τις ιστορίες που ζει και παρατηρεί, τις καθημερινές ιστορίες που συμβαίνουν γύρω μας. Δεκαεπτά αφηγήσεις που συνθέτουν το παζλ της διαδρομής μιας πιτσιρίκας που γίνεται γυναίκα με κριτική σκέψη, ευαίσθητη, χαμηλόφωνη, αληθινή και ταυτόχρονα διεισδυτική, ανήσυχη και ανυπόταχτη.

Βουητό στις λεωφόρους. Η πόλη, άγρυπνο ιστορικό άλλοθι, έτοιμη για όλα. Διορατική. Όποιος της αντισταθεί, φτωχός ή πλούσιος, την έβαψε. Βρίσκομαι στο φανάρι της Β λεωφόρου. Περιμένω να περάσω απέναντι. Κορναρίσματα, ταραχή. Έτρεμα στην ιδέα ότι μία ημέρα θα μας κατάπινε. Σήμερα, έτριζε τα δόντια από νωρίς το πρωί. Τι να συνέβη; Κάπου ανέμεσά μας, πάνω από την έρημό της, φανερώνεται ξέφρενη μια μέλισσα. Σταματώ να σκέφτομαι, κυκλοφορώ σαν παραλήρημα, βγάζω σπίθες μεσ' στο παραμύθι. [...] (απόσπασμα από την ιστορία "Η πόλη μας δεν έχει βουνό")

Τέταρτη ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Δήμου που με τους στίχους του σκιαγραφεί την αποσαθρωμένη εικόνα της Σύγχρονης ζωής αντιτάσσοντας προσεκτικά, υπόκωφα αλλά πειστικά μια αισιόδοξη διάσταση που θυμίζει "πως η νύχτα έχει σκοτάδι / όχι πάντα". Πενήντα τρία ποιήματα μεστής γραφής που απλώνεται ευανάγνωστα και ξεκάθαρα, μοιράζοντας ισότιμα λόγο/ συναίσθημα/ εικόνα.

Οι στίχοι: "Η ουτοπία είναι η σοφία που δεν κατανοήσαμε και πίσω κοιτάζοντας έλειπα χρόνια/ που δε θυμάμαι/ μπροστά οι ημερομηνίες που δε θα με γνωρίσουν" συνοψίζουν τους άξονες της νέας ποιητικής συλλογής του θεσσαλονικιού Βασίλη Φαϊτά. Μια συνομιλία/ απογραφή του παρελθόντος και ταυτοχρόνως μια αναζήτηση με το "δίχτυ του χρόνου" και την "περιπλοκή του καιρού". Ο Φαϊτάς "θραύοντας τις διαστάσεις ενός διάτρητου χρόνου" καταφέρνει να προσδιορίσει με συστολή -διόλου τυχαία η συχνή αναφορά των επιθέτων: ανείπωτος, ανείδωτος, απρόσιτος- τους ανακυκλωμένους προορισμούς του μέλλο...

Τα κείμενα κι οι στίχοι του Σπύρου Γεωργίου συντίθενται με σκέψεις, φράσεις και στίχους των Δ. Παπαδίτσα, Οκτάβιο Παζ, Διονύση Καρατζά, Φερνάντο Πεσόα, Ανρί Μπερξόν, Νίτσε, Ζορζ Μπατάιγ, Σοπενάουερ και πολλών άλλων διανοητών ελλήνων και ξένων ώστε το τελικό κείμενο να αποτυπώνει τις αγωνίες του συγγραφέα για την ανθρώπινη ύπαρξη και τα αινίγματα της ζωής σε σχέση με τη δημιουργία και την τέχνη του λόγου.

Τρίτη ποιητική συλλογή του Ανδρέα Φλουράκη (γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969) που ασχολείται συστηματικά με το θέατρο [...]. Μια ποίηση κοφτή, "νευρική", ολοστρόγγυλη, ποίηση θεατρόμορφη, παρατακτική μέσω μη έλλογων διαδοχικών συνειρμών που επέχουν θέση επαγωγικών συμπερασμάτων. Ποίηση σεναριακά διαρθρωμένη σε εικόνες-προλόγους όσων πρόκειται να δραματοποιηθούν, ποιήματα που περισσότερο τα ανασύρεις στη μνήμη την ώρα που περπατάς σε πολυσύχναστους -οπωσδήποτε και ποτέ μοναχικούς- δρόμους. Ποίηση "παραλόγου", υποσημειώσεων, ποίηση-εικόνα φράσεων, συναισθημάτων, κομματιασμένων λέ...

Μετά τις "Άγρυπνες αντιλόπες" (Μανδραγόρας, 2013) η Χαρά Ναούμ επανέρχεται με τη δεύτερη συλλογή της να μιλήσει με το γνώριμο ώριμο τρόπο των νέων ανθρώπων για όσα βιώνουμε και πονάμε (τα σταφύλια/ άμα προσεκτικά τα ακροαστείς/ πονούν) αλλά και σε όσα αντιστεκόμαστε μετέωροι σαν τα γεφύρια, ελεύθεροι σαν τα βράδια μας πίσω απ' τα πουλιά. Λιτή, ουσιαστική, με σαφήνεια και απαλότητα στη διάταξη της γραφής της διαμορφώνει το προσωπικό της ύφος με βαθειά γνώση όσων συμβαίνουν γύρω της αλλά και με απόφαση να τους αντιμάχεται με τη μοναδικότητα της τέχνης της.