Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Σπύρος Α. Γεωργίου προσεγγίζει το έργο του στοχαστή Ντίμη Αποστολόπουλου (1909-1962) μέσα από την αναλυτική παράθεση εργογραφικών, βιογραφικών στοιχείων καθώς και κριτικών αποσπασμάτων και σχετικής βιβλιογραφίας που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια από σημαντικούς μελετητές της σκέψης του πρόωρα χαμένου διανοητή. Μια σημαντική επίσης πτυχή που καταγράφει ο συγγραφέας του δοκιμίου, είναι οι ραδιοφωνικές παραγωγές του Ντίμη Αποστολόπουλου στην Ελληνική Ραδιοφωνία (Ε.Ι.Ρ.) την περίοδο 1951-1961 δημιουργώντας μια σειρά εκπομπών για θέματα λογοτεχνίας.

Δεύτερο ποιητικό βιβλίο του νέου πατρινού ποιητή Γιάννη Αλεξανδρόπουλου -στενού συνεργάτη του περιοδικού "Μανδραγόρας"-, με κυρίαρχα συστατικά του το λεπτό διαλογικό ύφος, τη διακριτική ανάσα των χρωμάτων, την απαλότητα των εκφράσεων και την ηρεμία μιας πορείας που ο δημιουργός του ακολουθεί νηφάλια, δίχως να διστάζει να αντιτείνει τις ατομικές του διεξόδους. Μια ελεγχόμενη υπερρεαλιστική γραφή, με προσεκτικές διαρθρώσεις των λέξεων-φράσεων που συνθέτουν τα συνήθως σύντομα ποιήματα. Με κατακτημένο ένα δικό του, χωρίς ακρότητες, ύφος, το νέο βιβλίο του Γιάννη Αλεξανδρόπουλου...

ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΜΟΥ Φούντες και φούντες τα λιόδεντρα, τα κυπαρίσσια Ως τους αστράγαλους λυγάει το μελτέμι Εδώ από φεγγάρι σε φεγγάρι κρατάει ο καιρός. Βάζουμε πλώρη γι' ανοιχτά Βοριάδες· λοφία ιωδίου νύχτα-μέρα Αυτό το καλοκαίρι με αγκαλιάζει θάλασσα Κι από την πρύμνη, μια πρέζα θυμαριού μεθάει τους δισταγμούς της πλώρης. Κύματα έχουν το πρόσταγμα στη χαίτη των μαλλιών της Το πέλαγος του σώματος στα μάτια της

"Το γονίδιο έχει τις ίδιες πιθανότητες να "πεθάνει" σε ηλικία εκατό ετών ή ενός εκατομμυρίου ετών. Καθώς περνούν οι γενεές μεταπηδά από σώμα σε σώμα, χρησιμοποιώντας τα σώματα το ένα κατόπιν του άλλου, όπως το ίδιο "επιθυμεί" για τους δικούς του σκοπούς, αφήνοντας μια σειρά θνητών σωμάτων πριν φτάσει στα γηρατειά και το θάνατο." Richard Dawkins (από την προμετωπίδα του βιβλίου)

η ζωή εδώ τελειώνει η αυτοχειρία δεν είναι πράξη δεν σου χαρίζεται στα πόδια σου χαμογελάει το ωμέγα των ξεκούρδιστων ωρολογίων είσαι το απροστάτευτο πιόνι αφού κάποτε ο χρόνος λιώνει αφού κάποτε η ζωή εδώ τελειώνει Ποιήματα της μνήμης και της φθοράς, παιχνίδια επικίνδυνα, ένας ακαριαίος θάνατος που 'ρχεται να οξειδώσει τη χαμένη μας παιδικότητα, μια γήινη επιστροφή σε σταθερές που εξασφαλίζουν τη ζωή, δηλαδή τη βλάστηση, μια ανάγκη να πατήσουμε ξανά σε εδάφη οικεία, σταθερά και καιρούς γνώριμους, γι' αυτό και γόνιμους: να μυρίζεις πάντα χώμα/ στην...

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΓΕΜΙΣΑΝ τα μετεκλογικά μου ρουθούνια μοναξιά και σαπίλα. Χαζεύω τις μύγες πώς χορεύουν μανιασμένα πάνω από το πτώμα της πόλης. Όλοι επιστρέφουν στις δουλειές του σαν να μην έγινε τίποτα. Ραδιοφωνικά σποτ, αφισοκολλήσεις, συσσίτια, άδεια μπουκάλια μπύρας, ηλεκτροκύματα, καρδιογραφήματα, αναμονή (λεωφορείου ή/και αλλαγής). Είναι πια μεσημέρι και τα ιδρωμένα πεζοδρόμια της πόλης μπερδεύονται σαν τσιμεντένιες φλέβες στο σώμα μου. Πορείες προς το πουθενά και προς το παντού. Ένα "σ' αγαπώ" και ένα "δε θα περάσει" δεν μπορούν, διάολε, να αλλάξουν τούτο τ...

οι στίχοι είναι σαν τα γκρεμόχορτα· κρατούν τον τόπο με τις ρίζες τους και κλείνουν τους ψιθύρους του στα κλώνια [...] οι αχτίδες της αυγής γύρω απ' το σώμα κι ο ίσκιος του πιστό σκυλί κουλουριάστηκε μέσα του και τρέμει [...] φόρεσε στο τραπέζι λαστιχένιες μπότες και το τραπέζι χάθηκε στη νύχτα κάτι ψιθύριζε η βροχή στη γραφομηχανή του [...] αγαπήθηκαν όλη νύχτα· τα χαράματα γέμισε το δωμάτιο πουλιά τα έπιπλα γίνανε πάλι δέντρα [...] πέθαναν για να ζήσουν οι άλλοι· με τον καιρό όμως πέθαναν οι άλλοι κι επέζησαν οι νεκροί [...] Μετά απ...

Το έργο του Νάνου Βαλαωρίτη, "Γη του διαμαντιού", γράφτηκε στα γαλλικά, την περίοδο που ο ποιητής ήταν μέλος στην ομάδα του Μπρετόν, δηλαδή το 1958. Η "Γη του διαμαντιού" δεν είναι μια αυτόνομη ποιητική συλλογή. Αποτελείται από κείμενα που συνοδεύουν τις λιθογραφίες της συζύγου του, Μαρί Ουίλσον, η οποία υπήρξε επίσης μέλος της γαλλικής υπερρεαλιστικής ομάδας. Κι ενώ για τους περισσότερους Έλληνες υπερρεαλιστές η βασική επιδίωξη υπήρξε ο συγκερασμός των υπερρεαλιστικών προτάσεων με το "ιδεολόγημα της ελληνικότητας" (Ιβάνοβιτς, "Υπερρεαλισμός και 'Υπερρεαλισμοί'", Πολύτυπο,...

Αρχαία πόλη των Φοινίκων κτισμένη στις ακτές του Λιβάνου, η Βύβλος, ήταν το κυριότερο λιμάνι εξαγωγής κέδρου και άλλων πολύτιμων ξύλων για τη δημιουργία των παπύρων, των βιβλίων δηλαδή όπου αποτυπώνεται η γραφή, αλλά και οι λέξεις βαλμένες με τέχνη για να μετουσιωθούν σε ποίηση. Διηγήσεις, αναγωγές, διαβάσματα, καταστάλαγμα γνώσης, αναφορές σε πρόσωπα υπαρκτά και έργα ονομαστά, όπως οι Νεκρικοί διάλογοι του Λουκιανού που τραγουδούσε ο υποδηματοποιός Μίκυλλος πάνω στη βάρκα του Xάροντα ταξιδεύοντας για τον Κάτω κόσμο, αποτελούν το υλικό που η Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου αξιο...

"Το νόημα" Σε μπόρες μνήμη δεν απέκτησες και από ομπρέλες άγνοια είχες. Τα μουσκεμένα πόδια μένουν να σου θυμίζουν πως δεν έχεις απάντηση: Τι νόημα έχει η βροχή;