Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο τσάρος Νικόλαος Β΄ της δυναστείας των Ρομανώφ ήταν ο τελευταίος ευλαβής Ορθόδοξος αυτοκράτωρ, συνεχιστής μιας αντιστοίχου Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, παραγνωρισμένος δε, και λανθασμένα θεωρούμενος ως ασθενής προσωπικότητα. Η αυτοκράτειρα, προσηλυτισθείσα στην Ορθοδοξία, αγάπησε αυτήν με όλη της την καρδιά, καθώς και τις μοναστηριακές Θείες λειτουργίες. Το αυτοκρατορικό ζεύγος έδωσε στα τέκνα του μόρφωση και παιδεία υποψηφίων μαρτύρων. Η χώρα βρισκόταν σε πλήρη βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη, αλλά η επανάσταση είχε ως σκοπό την ανατροπή ενός Ορθοδόξου Θρόνου και τον απο...

Η ποίηση, σαν μια βαθιά ψυχική ανάγκη, εξακολουθεί να διεκδικεί τον ρόλο της στη ζωή. Αυτή η ανάγκη γίνεται πιο επιτακτική στον ανιαρό και τεχνοκρατούμενο κόσμο που ζούμε. Διαβάζοντας ποιήματα εισπνέουμε την ποίηση που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα, που κυκλοφορεί γύρω μας σαν τη γύρη και το άρωμα των λουλουδιών. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποδεχθούμε την ποίηση όπου και αν τη συναντήσουμε: απέναντι στην ομορφιά της ζωής, της τέχνης, της χαράς και της λύπης. Είναι δώρο της φύσης η ποίηση, όπως είναι πολύτιμο δώρο και η ποίηση της Χρυσάνθη Σπυροπούλου-Σπανού που τα ποιήμ...

Παντού καπνός και σκόνη. Φωνές παιδιών και γερόντων που ούρλιαζαν τρομαγμένοι. Ταραχές και βαθιά βογκητά των βαριά πληγωμένων. Η Μαρία παρά τον φόβο του σεισμού βιαζόταν να φτάσει το γρηγορότερο στα παιδιά της και στον άντρα της. Το πρόσωπό της είχε αλλάξει. Το σώμα της έτρεμε κι ένιωθε κρυάδες. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά, που νόμιζε ότι θα πεταγόταν από το στήθος της. Τελικά έφτασε και ενστικτωδώς γύρισε το κεφάλι της δεξιά. Δεν ήταν εύκολο ν' αντικρίσει εκείνο το φοβερό ρημάδι. Η σκεπή είχε πέσει. Είχαν μείνει όρθιοι μόνο οι ραγισμένοι τοίχοι, έτοιμοι κι αυτοί ν...

"Η πίκρα που ’χω στην ψυχή, ας είν’ ευλογημένη, την κάνω τέχνη κι η χαρά που νιώθω τη γλυκαίνει".

Περί τα μέσα του ΙΗ΄ αιώνος κατείχεν ο Χρίστος Μηλιόνης τα αρματωλίκια της Ακαρνανίας, του Βάλτου και Ξηρομέρου, εις των αντιπροσώπων της σφαδαζούσης ελληνικής ελευθερίας, των περιφανέστερον παραστησάντων εις τον εκπεπληγμένον ευρωπαϊκον κόσμον τα δίκαια του αδικουμένου έθνους· ουδέποτε είχε συνθηκολογήσει με τους Τούρκους. Τούτο εκφράζει τρανότερον πάσης ιστορικής μαρτυρίας ο στίχος του δημοτικού άσματος: Όσο είν' ο Χρίστος ζωντανός, Τούρκο δεν προσκυνάει. Αλλ' οι κρατούντες ήσαν πρόθυμοι πάντοτε να κολακεύωσι τους μέγα δυναμένους εκ των ημετέρων πολεμιστών...

Έξι νουβέλες, έξι ιστορίες, άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους κουβαλάνε τα δικά τους προβλήματα, τα εκθέτουν και προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τον αναγνώστη.

Η ζωή, αναμφίβολα, είναι απρόβλεπτη, καθώς μας έχει ορίσει να βαδίζουμε σε μονοπάτια που έχει επιλέξει αυτή για μας. Σ' αυτά τα μονοπάτια κλήθηκαν να περπατήσουν οι ήρωές μας, σε μια δύσκολη εποχή, καθώς αλλάζει το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα και έρχεται η χούντα των συνταγματαρχών. Ψάχνοντας τα σημάδια, η Μυρτώ θα αφεθεί στον φλογερό έρωτά της για τον Άρη... Πονάει, χαίρεται, αγωνιά, συγκρούεται... Ένα κουβάρι μιας ζωής που ξετυλίγεται από την Πάτρα στην Αθήνα κι από 'κει στο Παρίσι, περιπλέκεται και τους οδηγεί σε μια καινούρια πραγματικότητα.

Κριτικές θεατρικών παραστάσεων, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στο "Αθηνόραμα", στο περιοδικό "Κελαινώ" του Λογοτεχνικού Ομίλου "Ζαλώνη - 'ξάστερον" και στο Διαδίκτυο, την περίοδο 2010 - 2015. "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" Luigi Pirandello Πρόλογος Μάνου Χατζιδάκι, 1962 Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό· είναι οι άνθρωποι: εσείς κι εγώ. Είναι οι γυναίκες που μας ρωτούν είν' τα παιδιά που μας κοιτούν. Έτσι που εσείς -καθώς κι εγώ- αφήνουμε την ώρα να πηγαίνει μόνη της. Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό· είναι οι άνθρωποι: εσείς κι εγώ είναι η αδι...

Κριτικές θεατρικών παραστάσεων, οι οποίες παίχτηκαν στην Αθήνα, την περίοδο 2015-17 και δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "Αθηνόραμα" (Οδηγός διασκέδασης και ψυχαγωγίας τής Αθήνας) στο λογοτεχνικό περιοδικό "Κελαινώ" και στην ιστοσελίδα "Palmografos".

Άνοιξε η αυλαία... Σιωπή... Πού πήγαν οι ηθοποιοί; Είπαν μια φορά να παίξουν στ' αλήθεια. Περπατούν χωρίς κοστούμια, αργά, αθόρυβα. Τα πρόσωπά τους ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως. Περιπλανιούνται άσκοπα; Προχωρούν ως την άκρη της σκηνής κι έπειτα ξανά πίσω. Το κοινό απορεί. Τι συμβαίνει;

Εγώ δεν είμαι Ποιητής, σμιλεύω φράσεις μόνο, εγώ δεν είμαι Ποιητής, εργάτης είμαι της Σιωπής προτάσεις που καθημερνώς στα χάρτινά μου οικόπεδα σαν πάσσαλους καρφώνω

Η Νίκη Ράπτη με το έργο "Ωδή στο Νικηφόρο Βρεττάκο" αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, το πάθος της για την ποίηση. Ο θαυμασμός, και σεβασμός συνάμα, που τρέφει για το έργο του Νικηφόρου Βρεττάκου, την ενέπνευσε στη συγγραφή αυτής της ωδής, η οποία με κομψοέπεια αναδεικνύει τόσο τον εσωτερικό της κόσμο, επηρεασμένο από τους υπέροχους στίχους του Νικηφόρου Βρεττάκου, όσο και την τόλμη γης για κάτι όχι τόσο εύκολο, την εικονογράφηση της ποίησης. Το έργο εμπλουτίζεται με εικόνες που κατορθώνουν με ευαισθησία να αποδώσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τα οποία θέλει να μοι...