Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Από χρώματα κι αρώματα είναι καμωμένη η ζωή μας! Μόνο που δεν το ξέρουμε ή δεν το 'χουμε ανακαλύψει ακόμη. Μπορεί και να το έχουμε ξεχάσει, μέσα στα τόσα πάθια της παραδομένοι. Ελάτε λοιπόν να ανακαλύψουμε χέρι χέρι, στίχο το στίχο τις ομορφάδες της: τον ήλιο, τ' αστέρια, το φεγγάρι, τον έρωτα, τη βροχή, τα σύννεφα. Αλλά και τη θάλασσα, τη μεγάλη αγαπημένη όλων μας! Ελάτε σε μια πορεία ψυχής να ζήσουμε ποιητικά τις εποχές και τη μέρα καθώς παραδίνεται στη νύχτα. Ελάτε να πούμε μαζί τραγούδια για τον τόπο μας που τόσο ανάγκη το 'χει! Και μαέστρος της ψυχής η μούσα ας είνα...

Είναι ένα αφιέρωμα του Τάκη Κούρβα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το το χωριό Φοναΐτικα, στη Φενεό Κορινθίας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Ηλείας και στους κατοίκους της.

Ένα ταξίδι μαζί, ένα μακρινό ταξίδι ψυχής σε μια πιθαμή. Ένας έρωτας, ένα μίσος, μια καλοσύνη, η αδικία, η χαρά και ο πόνος, μαζί με όλα τα συναισθήματα αμπαλαρισμένα σε ένα δισάκι, στον πηγαιμό μιας δρασκελιάς από την καρδιά, γύρω από όλους εμάς. Οι ματαιοδοξίες, οι πλεονεξίες, η εγωλατρία και τα πάθη της καθημερινότητας, μας έχουν ζέψει στο αλέτρι του θέλω. Η αχορταγιά του κομφορμισμού επιβάλλεται ανεξέλεγκτα και καταστροφικά από τα...

Στιχοπαιχνιδίσματα Η ποίηση, μεγάλη αγαπημένη, στα μάγια της ως με 'βρε τυλιγμένη, τρανό παιχνίδι ζήτησε να παίξω και δέχτηκα άνευ όρων κι όσο αντέξω. Σώριασε άτακτα λέξεις και ρίμα να πλάσω διαφορετικό ένα ποίημα κι αν στο βωμό της θυσιάσω επάξια, εκείνη να με στεφανώσει αντάξια. Σκληρό άρχισα παιχνίδι με τους στίχους, να ομορφοδέσω λέξεις, τόνους, ήχους, αλήθειες, σύμβολα, όνειρα, εικόνες με διάφορους κάθε φορά κανόνες. Παντούμ, χάι-κου, οκτάβες και ροντέλα, σονέτο, ακροστιχίδα, βιλανέλα, σάρκα κι οστά πήραν, γίναν βιβλίο, "παίγνιο στίχων" το 'πα....

Κριτική αποτίμηση του λογοτεχνικού έργου της Παναγιώτας Χριστοπούλου-Ζαλώνη με αφορμή την ποιητική συλλογή "Καθημερηνά αστέρια".

Η ''Μυχιοθήκη'' είναι ποιητική συλλογή που περιέχει και πίνακες της ποιήτρια ζωγράφου Νίκης Βλάχου και απέσπασε το Β΄ Πανελλήνιο Βραβείο ''Κούρος Ευρωπού'' στον 13ο Διαγωνισμό Ποιητικών Συλλογών που διοργανώθηκε από το Δ.Σ. της Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρίας ''Τέχνη'' Κιλκίς.

Περιλαμβάνει ένα ερωτικό ποίημα για κάθε μέρα του χρόνου, από σύγχρονους και κλασσικούς ποιητές. Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά. Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια. Τις πνίγουν οι νεροποντές. Τις κυνηγούν οι βοριάδες. Δεν είμαι, δεν είμαι η φωτιά. Έλα κοντά μου, δεν είμαι άνεμος. Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά. Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια. Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί. Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος. Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης ένας αποσταμένος περπατητής ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων. Κι αν θέλεις, έλα να τ' ακούσουμε μαζί. Μενέλαος Λου...

ΙΩΑΝΝΑ: Αχ, καλέ μου, αυτός ο κόσμος! Πόσο απόμακρος είναι σε τούτο το χωριό! Έχει δίκιο ο Μιχάλης! Τι αλλόκοτα πράγματα! Τον κοιτάζουν με περιφρόνηση. Βρε, πουλάκι μου, του λέω, σκέψου, θυμήσου, ψάξου, κάτι θα πήρε το αυτί σου τόσα χρόνια! Δεν πρόσεξες τίποτα περίεργο; Τίποτα, μου λέει, όλα έβαιναν καλώς! Και του κάνω, αγαπητοί μου, την πιο απλή ερώτηση. Πού παντρεύ- τηκαν οι γονείς σου, εδώ ή στην Αθήνα; Μπορεί, βρε αδερφέ, να μην κάλεσαν τους χωριανούς στο γάμο και να παρεξηγήθηκαν τούτοι δω, να τους θεωρούσαν ψωροπερήφανους, λίγο είν' αυτό; Και τι μου απαντά, ρε παιδ...

Η Διαθήκη μου Εγώ, το κινητό έκθεμα του Χρόνου, υπαγορεύω τη διαθήκη μου, πια με βαστάει φευγαλέα. Τώρα, που η κλεψύδρα μου αδειάζει, απαγορεύω με αυστηρότητα, να θάψετε αβυσσαλέα ω, άνθρωποι, την αρετή μου, μοναχά γυρεύω, ναι, να τη σώσω απ' τα σκουλήκια σας τα πειναλέα. Αυτήν, μα και την ποίησή μου, κάτω εδώ που ρεύω, διατάζω να την κάψετε, την τόσο ρωμαλέα. Αλλά, πλέον, με τη στρόφιγγα να κλείνει, κληρονόμοι μου, ορίζω, οι τρελοποιητές -δεν τους αποκληρώνω- να ν', των ζενίθ οι άτυπτοι οι μεσονυχτονόμοι· και οι Βαβέλ που βέβηλες δεν ήταν, δεν υβρίσαν -εντάξ...

"Η πίκρα που ’χω στην ψυχή, ας είν’ ευλογημένη, την κάνω τέχνη κι η χαρά που νιώθω τη γλυκαίνει".

Καταθέτοντας τη συγκίνησή μου για ό,τι βίωσα μελετώντας αυτό το θαυμάσιο ποιητικό και φωτογραφικό έργο, συγχαίρω θερμά και ευχαριστώ επίσης θερμά τους πανάξιους συντελεστές του. Αλήθεια, ποιο σημείο στίξης μπορεί να βάλει κανείς στη συγκίνηση; Αντώνης Ι. Αϊλαμάκης Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος

Περιλαμβάνει τα κυριότερα γεγονότα που συμβαίνουν σε μια χώρα με αφορμή επικήδεια "ενημέρωση" ενός Πατέρα, μέχρι που ήρθε η Τρόικα με τα μνημόνια. Οι τέσσερις -μοιραίοι- για τον "συγγραφέα" κυβερνήτες της γενιάς του κατά χρονολογική σειρά αλλά και οι υπόλοιποι με τα χάλια ή τα μνημόνιά τους. Σατιρική αναφορά γεγονότων, πολιτικών και πολιτικής.

ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΗ ΜΟΥΣΑ Ω, Μούσα της γλυκιάς ζωής! Πανδύναμη, εσύ, της καρδιάς Ερατώ, ταξιδεύτρα! Ταξίδεψέ με στους δύσκολους Μαιάνδρους σου. Στου Έρωντα άφησέ με το περβόλι Να σπείρω τον σίτο της σωφροσύνης... Τα σκίτσα του βιβλίου είναι ένας κύκλος γυμνών με κάρβουνο για σχέδιο στο χαρτί.

Κριτικές θεατρικών παραστάσεων, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στο "Αθηνόραμα", στο περιοδικό "Κελαινώ" του Λογοτεχνικού Ομίλου "Ζαλώνη - 'ξάστερον" και στο Διαδίκτυο, την περίοδο 2010 - 2015. "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" Luigi Pirandello Πρόλογος Μάνου Χατζιδάκι, 1962 Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό· είναι οι άνθρωποι: εσείς κι εγώ. Είναι οι γυναίκες που μας ρωτούν είν' τα παιδιά που μας κοιτούν. Έτσι που εσείς -καθώς κι εγώ- αφήνουμε την ώρα να πηγαίνει μόνη της. Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό· είναι οι άνθρωποι: εσείς κι εγώ είναι η αδι...

Η ανθρώπινη ζωή υφαίνεται με ποικίλα γεγονότα, μικρά και μεγάλα, προσωπικά και κοινά. Αυτές τις ποικίλες στιγμές φυλάκισα μέσα στα κείμενα αυτού του βιβλίου. Στιγμές έντονου προβληματισμού για τα τεκταινόμενα στον παράλογο κόσμο μας, στην πατρίδα μας και στην παγκόσμια κοινότητα, στιγμές βαθύτατου πόνου και απογοήτευσης για ανίερες συμπεριφορές, στιγμές ψυχικής ευφορίας για ζεστές ανθρώπινες συμπεριφορές, στιγμές μνήμης και θλίψης για αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν από τη ζωή και τη στιγμάτισαν όμορφα με την υπέροχη διαδρομή και ιστορία τους, στιγμές ολόψυχης συμπαράστασης στ...

Στην "Αδίδακτη ύλη", ένας άνδρας και μια γυναίκα "στήνουν" ένα ερωτικό συμπόσιο έξω από το πλαίσιο κάθε συμβατικής λογικής, μέσα από τις Αφορμές της ιστορίας, της ποίησης και της φιλοσοφίας, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα έναν αριθμό ιστοριών, ισάριθμο με τους αστερισμούς. Με την αυθαιρεσία κάθε ορθολογιστικής σκέψης, φτιάχνουν νέους ιστορικούς συσχετισμούς και αλληλουχίες, ακυρώνουν κάθε βούληση και νομιμοποιούν κάθε ερμηνεία. Όλα συναντιούνται, συντρέχουν και συγκλίνουν σ' έναν μόνο χώρο: Τον Έρωτα.

To βιβλίο περιέχει ντοκουμέντα που περιλαμβάνονται στις διαλέξεις τις οποίες έχει δώσει ο Αργύρης Σφουντούρης στην Ευρώπη και κυρίως στη Γερμανία και στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 χρόνων, με σκοπό την ενημέρωση της κοινής γνώμης σχετικά με τις υποχρεώσεις της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας έναντι των θυμάτων των εγκλημάτων πολέμου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την προσωπική του εμπειρία από τη Σφαγή του Διστόμου. Ζητούμε από τη Γερμανία έναν ειλικρινή διάλογο που θα οδηγήσει σε μία αληθινή συμφιλίωση. Ένας τέτοιος...

Εγώ δεν είμαι Ποιητής, σμιλεύω φράσεις μόνο, εγώ δεν είμαι Ποιητής, εργάτης είμαι της Σιωπής προτάσεις που καθημερνώς στα χάρτινά μου οικόπεδα σαν πάσσαλους καρφώνω

... Έχει πια ξημερώσει όταν φτάνει στο σπίτι της. Με αργές κινήσεις βγάζει τα ρούχα της και πέφτει κατάκοπη για ύπνο. Μάταιη προσπάθεια. Την αναστατώνει η εικόνα αυτού του άντρα που κάνει την καρδιά της να χτυπάει τρελά, όπως ποτέ άλλοτε δε συνέβη. Οι καυτές ματιές που αντάλλαξαν, εξακολουθούν να την αναστατώνουν και μια φράση ριζώνει στο είναι της... Μια τόση δα φρασούλα... "Αυτός είναι!" Δεν μπορεί να εξηγήσει την πεποίθησή της, πως αυτός ο μελαμψός άντρας θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη ζωή της. Πως η εικοστή εβδόμη Νοεμβρίου του χίλια εννιακόσια εβδομήντα έξι, θα...

Ένας χείμαρρος αναμνήσεων κατακλύζει τη Νέλλη, την ώρα ακριβώς που λέει το στερνό αντίο στη μητέρα της. Μια θάλασσα από δάκρυα την παίρνει και την ταξιδεύει σε περασμένους χρόνους, τότε που η γλυκιά της μάνα η Σάντρα, κρατώντας τα δυο της χέρια σφικτά, της μιλούσε για την ιστορία της ζωής της από τον καιρό ακόμη που ήταν παιδάκι. Τίποτα δεν είχε ξεχάσει η Νέλλη, και πάντα θυμόταν με πικρία όσα της είχε εξομολογηθεί η μητέρα της. Καθισμένη στο στασίδι της εκκλησίας, σαν παλιά ταινία περνούν από το μυαλό της ότι έζησε η ίδια, αλλά και αυτά που μπορεί να μην είχε προσωπικές μν...