Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η πρόταση για κοινωνικοποίηση της παραγωγής και της παροχής υπηρεσιών προς εξυπηρέτηση βασικών ανθρώπινων και κοινωνικών αναγκών (άρρηκτα συνδεδεμένη με εκείνη για τοπικοποίηση) προβάλλει: α) ως αδήριτη ανάγκη για να συμβάλει στην αντιμετώπιση και την υπέρβαση των ασύλληπτων αδιεξόδων, τα οποία έχει δημιουργήσει και εξακολουθεί να επισωρεύει στο υπερώριμό του στάδιο-στη φάση της χρnματιστnριακής ασυδοσίαs του- το οικονομικό σύστημα (καπιταλισμόs) σε οικονομικό / εργασιακό / κοινωνικό / πολιτικό και οικολογικό επίπεδο, έχοντας αναγάγει τη μεγιστοποίηση του ιδιωτικού οικονομι...

Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος στη δημόσια συζήτηση για τα "κοινά". Τι είναι όμως αυτά τα περιβόητα "κοινά"; Πρόκειται για αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε "κοινά αγαθά"; Πρόκειται για τους "κοινούς πόρους"; Τα κοινά είναι μόνο τα δάση, οι παραλίες, ο αέρας και το νερό, τα οποία είναι γνωστά ως "κοινά τοις πάσι" από την εποχή του αρχαίου ρωμαϊκού δικαίου; Ή πρόκειται και για κάτι πιο σύνθετο, που έχει άμεση σχέση με την αυτοοργάνωση της κοινωνίας, τις δομές αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας, τους εργατικούς αγώνες, τα κινήματα πολιτών που μετατρέπουν την κρ...

Ο τόμος αυτός μας εισάγει στα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, στις κυβερνήσεις που προέκυψαν λόγω της δικής τους δυναμικής παρουσίας, αλλά και στις σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ τους στην πορεία του χρόνου. Αναφέρεται επίσης στη διαχείριση των κοινών, συσχετίζοντας την οικολογική και την αντικαπιταλιστική οπτική. Ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει, να αποσαφηνίσει ή άλλως να διαυγάσει την έκταση των υπόρρητων κοινωνικών σχέσεων των ανεπίσημων κοινωνιών και των διεργασιών τους στον χώρο της Λατινικής Αμερικής. Τα κείμενα του βιβλίου, κάνοντας σαφή διαχωρι...

Ο γάλλος διανοητής Σερζ Λατούς προσπαθεί σε αυτό το μικρό κείμενο να ταξινομήσει ένα σύνολο θεματικών που εντάσσονται στο σχέδιο για μια κοινωνία της αποανάτυξης και συνηχούν με τη σκέψη του Καστοριάδη. Η ταξινόμηση αυτή γίνεται γύρω από δύο κύριους άξονες: την οικολογική δημοκρατία, αφενός, και την αποαποικιοποίηση του φαντασιακού, αφετέρου.

"...γιατί δεν υπάρχουν δύο δρόμοι αυτός είναι ο μόνος τρόπος πάντα ήταν έτσι αυτό έχω μάθει από την εμπειρία μου σε όλους τους αγώνες που έχω δώσει στη ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια διότι δύσκολα θα προθυμοποιηθούν να δώσουν πίσω όλα όσα έκλεβαν από εμάς καθημερινά τόσο καιρό γιατί έχουμε ωραία χαμόγελα και δεν υπάρχει τρόπος να διανοηθείς να κάνεις κάποια συμφωνία που φτάνει στα άκρα που χρησιμοποιεί ό,τι μέσα έχει χάσαμε σε πολλούς αγώνες και θα χάσουμε και σε άλλους αλλά σε κάποιους βγήκαμε νικητές και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε επειδή είμαστε εμείς που στο τέλος πρέπει...

Αυτό το βιβλίο διαβάζεται ως εξής: Φτιάχνουμε ένα ποτό -ό,τι μας αρέσει, μπορεί ουίσκι, μπορεί ένα κοκτέιλ, αλλά και μπύρα κάνει-, βάζουμε τον αγαπημένο μας δίσκο να παίζει (στο πικάπ κατά προτίμηση) και καθόμαστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα. Αν καπνίζουμε, ανάβουμε κι ένα τσιγάρο. Διαβάζουμε αργά, απολαυστικά, με τον ίδιο τρόπο που πίνουμε και το ποτό μας μετά από μια κουραστική μέρα. Ο Νίκος Κουφόπουλος, ένας άνθρωπος που ξέρει από μπαρ, μας σερβίρει αυτό που μόνο ένας μπάρμαν θα μπορούσε: ιστορίες- σφηνάκια, ιστορίες χαρούμενες, μελαγχολικές, λυπητερές, γλυκόπικρες, αισθαν...

Δύο κείμενα του μεγάλου μαρξιστή Άντον Πάννεκουκ (1873-1960). Το πρώτο κείμενο, "Θέσεις για τον αγώνα της εργατικής τάξης εναντίον του καπιταλισμού" γράφτηκε το 1947. Το δεύτερο, μια επιστολή που έστειλε το 1952 στο γερμανικό περιοδικό Funken, επεξηγεί πολλά σημεία του προηγούμενου κειμένου. Και τα δύο, παρά το μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, μοιάζουν σαν να γράφτηκαν σήμερα.

Τα χρόνια της παρακμής και του φασισμού που ακολούθησε, έκαναν τον πόλεμο αναπόφευκτο και τη ζωή παντού ακόμα πιο δύσκολη. Έξω από τα τείχη του κέντρου μιας πόλης, οι άνθρωποι που ζουν υπόγεια πολεμούν το μεταφασιστικό καθεστώς και το στρατό του που, μαζί με τους βοηθητικούς, βρίσκονται εντός των τειχών. Σε ένα χωριό, παλιότεροι κάτοικοι, που είχαν υποστεί εκτενή τρομοκράτηση, και νέοι, που βρέθηκαν εκεί για να γλιτώσουν από την καταστροφή στις πόλεις, προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους, ατομική και συλλογική, πάνω στη νέα κατάσταση..

Τα φύλλα που δεν άντεξαν τη μουσική του φθινοπώρου σκορπίστηκαν· γίνανε στρώμα να περάσει η ζωή απ' τα μάτια μου και να κουρνιάσει στ' απάνω χείλι της μνήμης του καλοκαιριού. Καιροί, έπαψα πια να ονειρεύομαι μαζί σας.

Μια αναφορά στον Φραντς Ζάιμπερτ και τους "Προοδευτικούς της Κολωνίας", μια ομάδα ή έναν κύκλο καλλιτεχνών που ακολούθησαν και συμμετείχαν στα ριζοσπαστικά ρεύματα γύρω από τις γερμανικές οργανώσεις των συμβουλιακών κομμουνιστών AAU και ειδικότερα την AAU-E. Οι "Προοδευτικοί της Κολωνίας" είναι πιθανόν η πιο ριζοσπαστική ομάδα καλλιτεχνών που υπήρξε ποτέ. Σήμερα, που ο ολοκληρωτισμός σηκώνει κεφάλι στη Γηραιά Ήπειρο (αλλά και στην Ελλάδα), είτε με το κοινοβουλευτικό-ψευτοδημοκρατικό προσωπείο του είτε με το φρικτό, πραγματικό πρόσωπό του - αυτό της ακροδεξιάς και του νεο...

Μέσα στον κόσμο αυτό ποτέ δεν ψάχνω γι’ αρχηγό! Με τους άλλους συνεργάζομαι να ζήσουνε εκείνοι, να ζήσω και εγώ. Επανακυκλοφορεί, μετά από πολλά χρόνια, το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση, που στην εποχή του προκάλεσε αίσθηση όχι μόνο για το ευφυές κείμενό του, αλλά και για τη μουσική επένδυσή του από τον Γιώργο Κουρουπό, καθώς επίσης και για την εξαιρετική ερμηνεία του Σπύρου Σακκά. Το βιβλίο εξιστορεί την αγωνιώδη αναζήτηση αρχηγού από τα ζώα της ζούγκλας και πώς το κάθε ζώο έδωσε κάποιο χαρακτηριστικό του ως δώρο για τον νέο αρχηγό. Τι έδωσε ο γάιδαρος και τι το σαλ...

Η βασική πρόταση της αποανάπτυξης δεν φιλοδοξεί να εγκαθιδρύσει ένα αντισύστημα ή μια αντιιδεολογία στη θέση της ιδεολογίας της ανάπτυξης, αλλά να ξαναεμφυσήσει στην κοινωνία το κριτικό πνεύμα απέναντι στη δογματική σκέψη και τον προπαγανδιστικό λόγο... Η αποανάπτυξη που προτάσσουμε δεν είναι επ' ουδενί μια τραγωδία, ακόμα περισσότερο αν δεχτούμε τον ορισμό της ευημερίας που δίνει ο Μάνφρεντ Λιντς, "ως συνένωση τριών στοιχείων: πλούτος αγαθών, πλούτος χρόνου και πλούτος σχέσεων". Η αποανάπτυξη, βασισμένη στην αυτοεπάρκεια και την εκούσια απλότητα, φαίνεται να απορρέει απ...

[...] Το έργο του Λίμα Μπαρέτο ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από τους συγχρόνους του. Ζούσε κι έγραφε σ' έναν κόσμο διαφορετικό από τον κόσμο των άλλων λογοτεχνών. Περιγράφει την άγνωστη πραγματικότητα, η οποία έχει φανταστικές διαστάσεις. Λέει αυτό που όλοι ξέρουν αλλά δεν θέλουν να δουν. Και η γλώσσα του είναι αλλιώτικη, είναι η γλώσσα των περιθωριακών συνοικιών και των μπαρ όπου σύχναζε. Το ύφος του είναι απαλλαγμένο από κάθε προσπάθεια να επιδείξει στιλ, καλαισθησία, ανωτερότητα· είναι ξερό και αιχμηρό -ο καθημερινός λόγος των Βραζιλιάνων, τον οποίο αργότερα υιοθέτησαν οι μοντ...

Έβαλε το κλειδί στην πόρτα και αυτό δεν γύρισε. Την έσπρωξε και άνοιξε με ένα ελαφρύ τρίξιμο. Σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά. Να την ξέχασε ανοιχτή; Μπήκε προσεχτικά μέσα στον διάδρομο και, πριν ακόμη την κλείσει, άκουσε μια διόλου φιλική φωνή. "Γεια σου, Βασίλη". Στην πόρτα είδε έναν άντρα, συνομήλικό του. Η καρδιά του πήγε να σπάσει από την τρομάρα, άχνα δεν βγήκε από το στόμα του. Όμως τόσα είχε περάσει στη ζωή του, γιατί να φοβηθεί τώρα; Με τη σκέψη αυτή συνήλθε από την έκπληξη. "Ποιος είσαι και πώς μπαίνεις σε ξένα σπίτια;" Ένα έγκλημα κατά τη διάρκεια μιας διο...

Η "Θεωρία του 1%" είναι μια ιστορία με τέρατα. Ένα φάντασμα με στολή στρατιώτη της Βέρμαχτ έρχεται να σπείρει τον τρόμο στην αγροτική περιοχή Οζ κάποιον Σεπτέμβρη ασυνήθιστα άνομβρο. Καθαρίζει τον ένα μετά τον άλλο ορισμένους παράγοντες του Πουρσοβίλ που είχαν μπερδέψει το μεθύσι από ρακί μήλου με τις εκκαθαρίσεις της Απελευθέρωσης. Αυτός ο παράξενος φονιάς προετοίμαζε το εγχείρημά του επί δεκαπέντε χρόνια. Η κάθε λεπτομέρεια είχε μελετηθεί με τη σχολαστικότητα που εξηγεί μόνο η δίψα για εκδίκηση. Ο μόνος παράγοντας που ο φονιάς δεν είχε υπολογίσει ήταν η παρουσία στο Πο...

Αντικείμενο του βιβλίου είναι η ανθρωπολογική μελέτη των κινητοποιήσεων στην πλατεία Συντάγματος το 2011, οι οποίες έγιναν γνωστές στον Τύπο ως το κίνημα των "Αγανακτισμένων". Σκοπός είναι η ανάδειξη της εμπειρίας των ανθρώπων που συμμετείχαν στην καθημερινότητα της ζωής στην Πλατεία και η σύνδεσή της με τα συναισθήματα και τη μουσική. Το βιβλίο βασίζεται στο εθνογραφικό υλικό που συλλέχθηκε από συνεντεύξεις και επιτόπια συμμετοχική παρατήρηση κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων από τον Μάιο έως τον Αύγουστο του 2011. Η μουσική και τα συναισθήματα αποτελούν τους αναλυτικ...

Η "Γυναίκα του Αριθμού 4237" είναι μια απλή μελοδραματική ιστορία με αρκετά στοιχεία "ελευθεριακού ρεαλισμού", που εν πολλοίς ακολουθεί τη θεματολογική, ιδεολογική και αισθητική πεπατημένη του ύστερου ρομαντισμού, στηριγμένη σε αλγεινές προσωπικές αναμνήσεις και εντυπώσεις της Σοφίας Κροπότκινα -συντρόφου του μεγάλου Ρώσου αναρχικού- από τους αθέατους κόσμους των μεταλλωρύχων και των φυλακών.

"Η βαρύτητα στο ή" είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα, σε τρεις χρόνους. Ο συγγραφέας κινείται με την άνεση του χρονοταξιδιώτη από την Αθήνα του 2010 (λίγο μετά την τραγωδία της ΜΑΡΦΙΝ), στο Βερολίνο του 2034 και στο Βόλγκογκραντ του 2110. Τρεις πολιτικές ιστορίες, τρεις ερωτικές ιστορίες, φαινομενικά αυτοτελείς, που όσο κυλά η ιστορία αλληλοτροφοδοτούνται. Ο Γενάρης και η Ρόζα, η Μελίνα και ο Οδυσσέας, ο Τσάρλυ, ο Ματίας, η Ίντυ, ο Σων και ο Τσάο Εξ, όλοι τους αναρχικοί ή συμπαθούντες τέμνουν τις ζωές τους σε μια ιστορία που έχει πολλές αναφορές στην έννοια του χρόνου....

Η μορφή του χώρου επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουμε, ακούμε και προσεγγίζουμε τους άλλους ανθρώπους. Άλλοτε ο χώρος μας φέρνει πιο «κοντά» και άλλοτε πιο "μακριά", αλλάζοντας τις μεταξύ μας αποστάσεις, όχι στην απόλυτη τους διάσταση, αλλά ως προς τις δυνατότητες που έχουν οι φωνές, τα βλέμματα και οι κινήσεις μας να διευκολύνονται ή να δυσχεραίνονται. Ο πρόσφατος εγκλεισμός μας "μέσα" και η ταυτόχρονη επιθυμία μας να βγούμε "έξω", να βρεθούμε "ανάμεσα" στους άλλους, έφεραν στην επικαιρότητα, με τον πιο άμεσο τρόπο, ένα διαχρονικό αλλά συχνά παραμελημένο ζήτημα: Πώς η αρχι...

Η συζήτηση για τον εργατικό έλεγχο και την αυτοδιαχείριση δεν είναι καινούργια. Αποτέλεσε αίτημα του εργατικού κινήματος από τα πρώτα βήματά του, τον 19ο αιώνα, και εξακολουθεί να αποτελεί άξονα πειραματισμών, πλούσιων συζητήσεων και εκτεταμένης βιβλιογραφίας μέχρι σήμερα. Ο εργατικός έλεγχος και τα αυτοδιαχειριστικά πειράματα είναι μια συνεχής διαδικασία. Είναι το πρώτο ρήγμα στο πλαίσιο της παλιάς μορφής. Είναι μια διαδικασία επανεκκίνησης, που οδηγεί από το ατομικό και μερικό συμφέρον στο γενικό συμφέρον όλης της κοινωνίας και αντίστροφα· είναι η αλλαγή των σχέσεων ι...