Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Δανιήλ ήταν ένας τεράστιος θυμός, ανευλαβής κι ευλαβικός, ανεδαφικός και προσγειωμένος. Ο Δανιήλ, ένας ιδιότυπος ασίκης που εκβίαζε τη λύτρωση, πολλά από τα βράδια του, σ' αυτό το τρομερό χαμαιτυπείο, κι όπου αλλού, όπου ξεπουλιότανε η Ανατολή κι όχι μόνο, όπου το εύκολο χρήμα αποσάθρωνε ψυχές και προκαλούσε θυμούς γεμάτους από στιγμιαίες ηδονές, σπασμούς ψυχών ξένων, αγνώστων, σπασμούς μικρών πρωτοταξιδιάρικων θεών. Κι ο Δανιήλ πίστευε στους θεούς. Οι 7 Θυμοί είναι ένα μυθιστόρημα υπαρξιακό και ενταγμένο στον ρεαλισμό της καθημερινότητας. Ο Πέτρος, αρχαιολόγος στο...

Απ' όλα τα θαύματα του κόσμου περισσότερο μ' αφήνει έκθμβο η ατρόμητη επέλαση του φωτός. Απ' όλα τα θαύματα επιλέγω τη νίκη επί της νύχτας, που τώρα, κουρελιασμένη σε σκιές υποχωρεί άτακτα από το οροπέδιο. Ο μαβής βαρύς όγκος του βουνού στα δυτικά, τονισμένος από γενναιόδωρες πινελιές ροδαλού χιονιού, λιώνει μες στην πρωινή αχλύ. Η αιμάτινη γραμμή του ορίζοντα στην ανατολή προσπαθεί να ανασηκώσει την παγερή μολυβένια νέφωση πάνω από τον Σαρωνικό. Πίσω μου, η θαλάσσια λωρίδα του Κορινθιακού ανακτά το χρώμα της. Οι γενειοφόροι άντρες με τις στολές παραλλαγής και τις κυνηγετι...

Μετά από ένα τρομερό αυτοκινητικό ατύχημα ο Μαρκ παύει να αναγνωρίζει την αδελφή του, πιστεύοντας πως την έχουν αντικαταστήσει με μια σωσία του. Η περίπτωση του διαγιγνώσκεται: σύνδρομο Κάπγκρας. Απελπισμένη η Κάριν, η αδελφή του Μαρκ, ζητάει την αρωγή του Τζέραλντ Βέμπερ, διάσημου νευρολόγου κι επιτυχημένου συγγραφέα βιβλίων εκλαϊκευμένης επιστήμης. Ό,τι θα μάθει ο Βέμπερ για τον ανθρώπινο εγκέφαλο, αντιμέτωπος με τούτη τη σπάνια περίπτωση, θα τον αλλάξει για πάντα. Ταξίδι ως τις εσχατιές της συνείδησης και του εγώ, περιπλάνηση στις λεωφόρους και τα μονοπάτια του εγκεφά...

Απάντηση στην "Πυραμίδα ‘67" Αποσταγμένη απ’ τα 498 σωζόμενα γράμματα της μάνας του Ρένου στο στρατιώτη γιό της (μαζί και με τις σημειώσεις του ιδίου του Ρένου ανάμεσα στις γραμμές τους) αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία πως νοιώθαν οι άνθρωποι των μετόπισθεν, μα και μια δεύτερη ανάγνωση, στην ουσία, του σημαντικώτερου βιβλίου του Εμφυλίου απ’ τον ίδιο τον συγγραφέα του, με ταυτόχρονη επαναξιολόγηση πλείστων προσδιοριστικών γεγονότων, που απέκτησαν για κεινον όλως άλλη σημασία στα χρόνια που πέρασαν. Φλογερή ποίηση καρδιάς, άμεσα εκφραζόμενη στην πιο κοντινή της καρδιά που κινδυν...

"Ο Φοίβος ήπιε μια γουλιά, άφησε το τσιγάρο να καίγεται στο σταχτοδοχείο, σηκώθηκε από τον μαύρο καναπέ, τράβηξε τις κουρτίνες, έβαλε στο πικάπ τα ταξίμια του Ιορδάνη Τσομίδη. Ετοίμασε το απογευματινό ούζο της Έλλης, έκοψε την ντομάτα τριαντάφυλλο, έβαλε τις ελιές στο μικρό πιάτο, μούσκεψε τον ντάκο, άπλωσε ρίγανη και χοντρό αλάτι. Έγειρε από πάνω της, χώρισε τα μαλλιά της, φανέρωσε τον αυχένα της, φίλησε απαλά το χνούδι της, την ένιωσε να αναρριγεί. Η Έλλη γύρισε, του χαμογέλασε. Ο κόσμος εξακολουθούσε να υπάρχει." Σε μια Αθήνα που τρεκλίζει, σε έναν κόσμο που παραπαί...

Είκοσι πέντε νέα διηγήματα του Δημήτρη Πετσετίδη έρχονται να προστεθούν με αυτό το βιβλίο στα 115 που είχε ως τώρα συμπεριλάβει σε οκτώ συλλογές. Προέρχονται πάλι από την ιστορία, σε μια δύσκολη ως φοβερή εποχή, από τα πρώτα βιώματα και την ενηλικίωσή του. Η αφηγηματική τέχνη του Πετσετίδη κάνει την ανάμνηση να διατηρεί τη φρεσκάδα του βιώματος μαζί με την πατίνα της νοσταλγίας. Πραγματισμός και αθωότητα, πεζότητα και φαντασία, ανέκδοτο και ψυχισμός, παράδοση και ανατροπή είναι κάποια από τα αντιθετικά γνωρίσματά της. Κάποιες από τις ιστορίες αυτές μοιάζουν να ανατρέπουν τ...

"Σε μερικές μέρες, συγκινημνένη, με λίγα χρήματα στην τσέπη κι ένα ξεφτισμένο βαλιτσάκι, δεμένο με σκοινιά, στο χέρι -ήταν στο τσακ να σκάσει και να πετάξει έξω το περιεχόμενό του-, πήρε ένα λεωφορείο, φίσκα στον κόσμο, για την Τιφλίδα, αποχαιρετώντας τους συγγενείς και το χωριό της - ίσως για πάντα, ποιος ήξερε; Δεν τη φόβιζε όμως το μέλλον, πίσω της άφηνε μόνο φτώχεια και δυστυχία. Στην πρωτεύουσα έμεινε σε κάτι γνωστούς της μερικές μέρες ώσπου να κανονίσει τα χαρτιά της, τη βίζα της, και όλες τις άλλες λεπτομέρειες. Πήγε και στο γραφείο ταξιδιών που έβαζε πούλμαν για τη...

"Κι άρχισα, και θυμόμουν. Από τότε που τα βρόντηξα και μέχρι να φύγω, απ' όλους άκουγα το ίδιο: "Και τώρα τι σκέφτεσαι να κάνεις;" Κι ήταν αυτονόητο ότι μιλούσαν για δουλειά. Για εκείνη τη δουλειά που θα μ' έπαιρνε απ' το χέρι και θα μ' άφηνε· όταν το χέρι θα γερνούσε. Ενώ ήθελα ν' απαντήσω: "Σκέφτομαι να ζήσω". Όμως αυτό δεν απαντούσε την ερώτηση. Νομίζω, κιόλας, ότι από εκεί που έρχομαι δεν υπάρχει ερώτηση γι' αυτή την απάντηση". Η ιστορία κάποιου που άφησε την πόλη, την καριέρα και τους αγαπημένους του, για ν' αναζητήσει τη ζωή. Η καταγραφή του οδοιπορικού του από τα...

Να φωτίζεις τα σοβαρότερα προβλήματα και ταυτόχρονα να μη γράφεις ούτε μία σοβαρή φράση, να γοητεύεσαι από την πραγματικότητα του σημερινού κόσμου και ταυτόχρονα να αποφεύγεις κάθε ρεαλισμό, αυτό είναι η "Γιορτή της ασημαντότητας". Όποιος γνωρίζει τα προηγούμενα βιβλία του Κούντερα ξέρει ότι δεν είναι διόλου απροσδόκητη η συνήθειά του να ενσωματώνει σ' ένα μυθιστόρημα ένα "ασόβαρο" κομμάτι. Σε αρκετά κεφάλαια της "Αθανασίας" ο Γκαίτε με τον Χέμινγουέι περπατούν μαζί, φλυαρούν και διασκεδάζουν. Και στη "Βραδύτητα" η Βέρα, η γυναίκα του συγγραφέα, λέει στον άντρα της: "Συχνά...

Θυμάμαι, νιόπαντρη, μια καρτούλα που συνόδευε ένα ζευγάρι γάντια: "Στο αγαπημένο Ναυσικάκι μου, για να μην κρυώνουν τα χεράκια του". Την έσκισα και την πέταξα -δεν άντεχα τη μητέρα μου ανθρώπινη. Όποτε θυμάμαι την καρτούλα από τότε, με παίρνουν τα δάκρυα. Όποτε, δυστυχώς, θυμάμαι άλλες παρεμβάσεις της όταν ήμουν νιόπαντρη, σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να είχα χίλιες καρτούλες για να σκίσω. Όποτε την κλαίω, την κλαίω γι' αυτό που δεν υπήρξε. Ίσως, όταν πεθάνει, να την κλάψω για ό,τι υπήρξε, είτε απωθώντας είτε -μακάρι- νοσταλγώντας αυτό το "ό,τι υπήρξε". Αυτή η αφήγηση σκιαγραφ...

Τα ευρήματα στπ χώρο ήταν κάτι περισσότερο από φτωχά, σχεδόν μηδενικά. Ένα σταχτοδοχείο που υπήρχε πάνω στο μάρμαρο του παλιομοδίτικου κομοδίνου ήταν ολοφάνερο πως είχε χρησιμοποιηθεί, γιατί υπήρχαν ίχνη από στάχτες, αλλά φαίνεται πως ο δράστης είχε φροντίσει να εξαφανίσει τα αποτσίγαρα. Στη μικρή κουζινίτσα βρέθηκαν πρόχειρα αφημένα στο νεροχύτη δυο ποτήρια που όμως είχαν πλυθεί, προφανώς για να εξαφανιστούν δακτυλικά αποτυπώματα. Κανένα αποτύπωμα δεν βρέθηκε ούτε στο εσωτερικό πόμολο της πόρτας, που οπωσδήποτε θα πρέπει να το είχε πιάσει ο δράστης κατά την έξοδό του. Μονα...

Η Αθήνα του Σταύρου Βλάχου είναι ένα αξεχώριστο σύνολο φυσικών εικόνων, οικογενειακών περιστάσεων και ιστορικής παρουσίας. Οι πρώιμες μνήμες επιμένουν στα πρόσωπα και τα περιστατικά μιας ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής σε έναν ευρύ κοινωνικό περίγυρο -από τον Γεώργιο Σουρή ως τον άσημο ακόμα τότε Ελευθέριο Βενιζέλο-, και ύστερα ταξιδεύουν πέρα από το πατρικό σπίτι της οδού Σωκράτους: από τα εμπορικά καταστήματα ως το "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", από την Ακρόπολη ως το Καλλιμάρμαρο των πρώτων Ολυμπιακών αγώνων και από τους αγρούς των Πατησίων ως την πειραϊκή εξοχή. Η Αθήνα...

Ο Αμερικανός συγγραφέας Ντέιβιντ Πλαντ, μετά τον θάνατο του επί σαράντα χρόνια Έλληνα συντρόφου του Νίκου Στάγκου, ανασυνθέτει θραύσματα από τη ζωή του "αγνού εραστή" του. Απευθυνόμενος σ' αυτόν, εξιστορεί αριστοτεχνικά και ισορροπημένα, χωρίς να αγιοποιεί, τη συγκινητική ιστορία της αγάπης τους, καθώς και τον κλονισμό που φέρνει ο θάνατος. Αναθυμούμενος και αφηγούμενος επουλώνει το πένθος του. Συγχρόνως, ανασυστήνει έναν χαμένο παράδεισο. Και αυτή η αίσθηση της αέναης παραδείσιας απλότητας περνάει αυτούσια, ακόμα και από τις πιο θλιμμένες σελίδες του βιβλίου.

Η ιδέα για τις "Διετείς διακοπές" ανήκει στον Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο. Τα αφηγήματα για το Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης, κατά τη διετία από τον Φεβρουάριο 1972 ως τον Ιανουάριο 1974, δημοσιεύτηκαν στη Νέα Εστία (από το τχ. 1770, Σεπτέμβριος 2004, ως το τχ. 1793 Οκτώβριος 2006). Οι "Διετείς διακοπαί" δεν είναι ωστόσο ένα πολύτιμο μόνο τεκμήριο για την ιστορία της νεοελληνικής εκπαίδευσης, κατά την κρίσιμη περίοδο των δύο τελευταίων χρόνων της δικτατορίας, αλλά παρουσιάζουν ζωηρό ενδιαφέρον και για σημερινά ζητήματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με τρόπο άμεσο (διδασκαλία...

Θυμάσαι που έμπλεξες με δηλητήρια κι εγώ σε κανάκευα, θυμάσαι που αρρώστησες από την απουσία και σου έβαζα παγωμένα πανάκια στο μέτωπο να σου πάρω την κάψα, σου έφτιαχνα φιδέ και τσάι με κάρδαμο, στρίψε στην Πατησίων να περάσουμε απ τη Στουρνάρη και το Μουσείο, και τι θα λεγες για το Πεδίον του Άρεως, μετανάστη μου; Στο μεταξύ κάνω πως δεν τους βλέπω όσους ψάχνουνε στα σκουπίδια, κάνω πως δεν τους βλέπω, γιατί αν τους δω με αρπακώνει η θλίψη, με τσαλακώνει η ανέχεια, και ύστερα νομίζω πως φταίω για όλους που πεινάνε, για σένα που πονάς και τα έχεις χαμένα γιατί δε νογάς τη...

"Η δεσποινίδα Αλμπερτίν έφυγε"! Είναι απίστευτο πως η οδύνη διεισδύει με περισσότερη οξυδέρκεια στα ζητήματα της ψυχής από την ίδια την ψυχολογία! Δεν είχε κυλήσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που, αναλύοντας τα συναισθήματά μου, είχα σχηματίσει την πεποίθηση πως ο οριστικός αυτός χωρισμός ήταν ακριβώς εκείνο που επιθυμούσα και, συγκρίνοντας την ένδεια των απολαύσεων πού μου πρόσφερε η Αλμπερτίν με την πληθώρα των απολαύσεων τις οποίες μου στερούσε, είχα καταλήξει στο συμπέρασμα, πιστεύοντας βέβαια πως η σκέψη μου διέθετε την απαραίτητη διεισδυτικότητα, ότι δεν ήθελα πι...

Τα "Ζωοφιλικά" περιλαμβάνουν μια αδημοσίευτη μαρτυρία, με τον τίτλο "Πώς μέσα από τα ζώα γνώρισα τους ανθρώπους", ένα ένθετο με φωτογραφίες για όσα εξιστορούνται στη μαρτυρία και δώδεκα ζωοφιλικά διηγήματα. Η μαρτυρία, γραμμένη με το λογοτεχνικό μεράκι του Περικλή Σφυρίδη, αναβιώνει τη ζωή του συγγραφέα ως προς τη σχέση του με τα ζώα, αλλά και τη σχέση του με ποικίλους άλλους ανθρώπους, που η ζωή τους διασταυρώθηκε με τη δική του με αφορμή κάποιο ζώο. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό αυτοβιογραφικό κείμενο στο οποίο παρελαύνουν, εκτός από τα ζώα (πτηνά, άλογα, κατσίκια, γάτε...

Οι πρώτοι χρόνοι της Τουρκοκρατίας, 1390 - 1538, υπήρξαν η εποχή της γέννησης και άνθησης της οθωμανικής δύναμης. Οι μέσοι χρόνοι της Τουρκοκρατίας, 1538 - 1699, είναι περίοδος τριβής της Αυτοκρατορίας. Δύο γεγονότα αποτελούν ορόσημα, σταθμούς στην ιστορία της πειρατείας στους μέσους χρόνους της Τουρκοκρατίας και αλλάζουν την πορεία και τους τρόπους δράσης: Η ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 και η απαρχή του βενετοτουρκικού πολέμου για την κατάληψη της Κρήτης από τους τούρκους το 1645. Στα τριάντα χρόνια, μετά την επικράτηση το 1538 του Χαϊρεδδίν Βαρβαρόσσα και της οθωμανικ...

Κατέβαινε την Μπενάκη, σαν για πρώτη φορά, έστριβε την Αραχώβης και στεκόταν στο παλιό ψιλικατζίδικο. Το σπίτι του Λαπαθιώτη κάπου εδώ γύρω, και ο Ρίτσος στα μέσα του '30 έμενε πιο πάνω, στη Μεθώνης, και, κοίτα να δεις, οι γωνιές των ποιητών καβάντζες τώρα των αστέγων, και τα πρεζόνια μόλις νυχτώσει μπαινοβγαίνουν στο νεοκλασικό με τα ακροκέραμα. Οι προκηρύξεις μπροστά στην εκκλησία, '73 ήταν αυτό, Φλεβάρη μήνα. "Φτάνει· από τη δική σου ταινία, μητέρα, αυτά". Η δική μου ταινία; Θα σου πω για κείνο τον Δεκέμβρη, ή μήπως προτιμάς για το κλειστό πια ψιλικατζίδικο - "δεν πάει ά...