Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δυο νεαροί δημοσιογραφοί και το τηλεοπτικό τους συνεργείο βρίσκονται στην αρχαία Ολυμπία, απ' όπου με ανταποκρίσεις, ρεπορτάζ, στιγμιότυπα και σχόλια μας παρουσιάζουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες όπως γίνονταν πριν από 2.400 χρόνια. Με κέφι και με διάθεση να τα μάθουν όλα, παρακολουθούν τις προπονήσεις, κουβεντιάζουν με τους θεατές, μας ξεναγούν στην Άλτη, εξηγούν το θεσμό της ολυμπιακής εκεχειρίας και μας μεταφέρουν στο στάδιο και τον ιππόδρομο, περιγράφοντας ένα ένα τα ολυμπιακά αγωνίσματα. Επιμένουν να μιλήσουν με την πρώτη γυναίκα που συμμετέχει σε ολυμπιακή αρματοδρομία κα...

Το αντικείμενο του βιβλίου της Ντιλέκ Γκιουβέν ξεπερνά τα όρια ενός μεμονωμένου επεισοδίου: τα όρια των διώξεων εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης τον Σεπτέμβριο του 1955. Η πλούσια σε αρχειακό υλικό και προβληματισμό μελέτη της αφορά στις συμπεριφορές ενός κράτους, του τουρκικού, στη δύσκολη διαδρομή του προς τη νεωτερικότητα. Η διαδρομή αυτή εκτυλίσσεται σε δυο επίπεδα: α) Στη μετάβαση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο εθνικό τουρκικό κράτος και στις συνέπειες αυτής της μετάβασης για τους μη τουρκικούς πληθυσμούς του κράτους, δηλαδή τους Αρμένιους,...

Είχαμε σταθεί στην είσοδο του πάρκου και κουβεντιάζαμε περί έρωτος. Τότε ακούστηκε βουή αυτοκινήτου και από τη γωνιά του "Σεραγιού" παρουσιάστηκε ένα παλιό ανατρεπόμενο καμιόνι, σαν αυτά των εργολάβων. Καβάλησε το ρείθρο της πλατείας, έφτασε στο κέντρο της, έκανε μια ολόκληρη στροφή επιτόπου και σταμάτησε, με τη μηχανή του αναμμένη. Από μπροστά κατέβηκε ένας λοχίας με παλάσκες και τόμιγκαν. Η καρότσα άρχισε να σηκώνεται σιγά σιγά, κι όταν έφτασε στο κατάλληλο ύψος, είδαμε να πέφτουν από μέσα της πτώματα. Ήμασταν οι πρώτοι που πήγαμε κοντά. Σε λίγο φυσικά ο κύκλος μεγάλωσε....

Ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα που κινείται στα λησμονημένα, κι ωστόσο οικεία τοπία μιας επαρχιακής πόλης. Η Φανή μεγάλωσε και έγινε αρχαιολόγος· έρχεται να συναντήσει τη δίδυμή της, την Αριστέα, στο ξέφωτο όπου έπαιζαν όταν ήταν παιδιά. Το βιβλίο αυτό είναι μια κατάβαση στη μνήμη και στη γλώσσα, ένα παιχνίδι ανάμεσα στο οικείο και το ξένο, στη φαντασία και την πραγματικότητα, στον πρωτογονισμό και την ωριμότητα. Οι χαρακτήρες συμπορεύονται με τις εικόνες της φύσης· τα πάθη και τα βάσανά τους ξορκίζονται όπως στα παραμύθια, τα παραμύθια που εξαϋλώνουν τις αγωνίες μας και πραγ...

Η Πλατωνική πολιτεία φαίνουνταν ουτοπία, η φιλοσοφία του Επικούρου, που είχε κι αυτή μεγάλη διάδοση, ήταν διαλυτική της κοινωνίας, ο Νεοπλατωνισμός επηρέαζε μόνο μερικούς που είχαν τάση στο μυστικισμό, ο Χριστιανισμός ήταν θρησκεία κι απαιτούσε πίστη κι ολοκληρωτική απόσχιση από το παρελθόν. Η Στωική θεωρία, όπως εξελίχθηκε και έφθασε στο Μάρκο Αυρήλιο, διατηρούσε κάποιο δεσμό με τα πάτρια και παρείχε στους οπαδούς της θεωρητική βάση της αρετής, καθώς και η πρακτική οδηγία για την εφαρμογή της, χάριν του κοινού καλού, που μέρος του αναπόσπαστο είναι και το καλό του ατόμου....

Στη Γαλλία, ό,τι μετράει και είναι υπολογίσιμο θέλει να είναι και να λέγεται «δίχως σύνορα». Αν όμως η ιδεολογία του «δίχως σύνορα» δεν είναι παρά απάτη, απόδραση, δειλία; Παντού στον πλανήτη, και πέρα από κάθε προσδοκία, χαράσσονται ή αναβιώνουν νέα και αρχαία σύνορα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Σαν καλός Ευρωπαίος, επιλέγω να εξυμνήσω εκείνο για το οποίο άλλοι θρηνούν: τα σύνορα ως εμβόλιο κατά της επιδημίας των τειχών, αντίδοτο στην αδιαφορία και προστασία για ό,τι ζωντανό. Αποτέλεσμα, αυτό το Μανιφέστο, που πάει αντίθετα στο ρεύμα, παράδοξο και παράφωνο, και το οποί...

Για τα αστυνομικά αυτά διηγήματα με το ανάλαφρο ύφος, το κέφι, τους ζωηρούς διαλόγους, την ευθυμία και το μυστήριο, ο Στρατής Τσίρκας έγραψε (περ. «Ταχυδρόμος», 23.11.63): «Η μεγαλύτερη αρετή της Αθηνάς Κακούρη είναι ότι για κάθε διήγημα διαλέγει κι από ένα χώρο, ένα επάγγελμα ή ένα έθιμο, που όχι μόνο τα κατέχει και τα περιγράφει σωστά αλλά και κάνει την πλοκή να βγαίνει εντελώς φυσικά μέσα από τις ειδικές λεπτομέρειες της κάθε περίπτωσης. Δεν είναι επίσης λίγο το κατόρθωμα να κινήσει σ’ ελληνικό χώρο πρόσωπα του αστυνομικού διηγήματος που συνηθίσαμε να βλέπουμε τυλιγμένα...

Τα ευρήματα στπ χώρο ήταν κάτι περισσότερο από φτωχά, σχεδόν μηδενικά. Ένα σταχτοδοχείο που υπήρχε πάνω στο μάρμαρο του παλιομοδίτικου κομοδίνου ήταν ολοφάνερο πως είχε χρησιμοποιηθεί, γιατί υπήρχαν ίχνη από στάχτες, αλλά φαίνεται πως ο δράστης είχε φροντίσει να εξαφανίσει τα αποτσίγαρα. Στη μικρή κουζινίτσα βρέθηκαν πρόχειρα αφημένα στο νεροχύτη δυο ποτήρια που όμως είχαν πλυθεί, προφανώς για να εξαφανιστούν δακτυλικά αποτυπώματα. Κανένα αποτύπωμα δεν βρέθηκε ούτε στο εσωτερικό πόμολο της πόρτας, που οπωσδήποτε θα πρέπει να το είχε πιάσει ο δράστης κατά την έξοδό του. Μονα...

Κατά τις έντεκα ήταν en route. Τα κορίτσια περπατούσαν μπροστά με καλάθια, σε ένα μακρύ μονοπάτι του δάσους· ο Νταίηβιντ περπατούσε πίσω με τον γέρο, κουβαλώντας μια πτυσσόμενη μπλε σαιζ-λονγκ με αλουμινένιο σκελετό - ένα φορητό καναπέ για ηλίθιους, όπως την αποκάλεσε ταπεινωτικά ο Μπρήσλεϋ, όμως το Ποντίκι είχε επιμείνει να την φέρουν. Περπατούσε με ένα παλτό στο χέρι, έναν φανταχτερό παλιό παναμά με φαρδύ γείσο στο κεφάλι, συμπαθητικά αρχοντικός, δείχνοντας με το μπαστούνι του σκιές, φώτα, ιδιαίτερες προοπτικές αξίες του δικού του δάσους. Η επίσκεψη είχε πάρει την άδεια ν...

Δώδεκα γραμμάρια ευτυχίας, δώδεκα διηγήματα απόγνωσης και ελπίδας, δώδεκα ιστορίες συνυφασμένες σ’ ένα πανόραμα της Δύσης και της Ανατολής από έναν βαθύ γνώστη και των δύο αυτών πολιτισμών. Οι συντετριμμένοι ήρωές του επιβιώνουν στη σύγχρονη δυτική πραγματικότητα, από την οποία θέλουν να δραπετεύσουν με κάθε τρόπο. Ο δρόμος όμως της επιστροφής στον κόσμο της πατρογονικής πίστης, των τελετουργιών και των μνημείων παραμένει κλειστός. Ο αναγνώστης νιώθει τη νοσταλγία που τους ωθεί και τον πόνο που τους βασανίζει.

[...] - Ξέρεις, της είπα, το βιβλίο νομίζω ότι πραγματικά είναι τέλειο... - Λοιπόν; - Λοιπόν αυτό είναι το σφάλμα του. Είναι τέλειο ενώ δεν θάπρεπε να είναι. Και αυτό που λείπει είναι ο Χρόνος. Ο χρόνος που πέρασε και άφησε τα σημάδια του. Όσες γραμμές κι αν χάραξα με την πούντα δεν είναι αρκετές. Και φαίνονται κατασκευασμένες. Η φθορά πρέπει να είναι πιο μεγάλη, έχουν περάσει πέντε ολόκληροι αιώνες. Το βιβλίο πρέπει να το γδάρω κυριολεκτικά. Πρέπει να το περάσω με οξύ για να παλιώσει πραγματικά το δέρμα και όχι να φαίνεται μόνο σα παλιό... με δυο λόγια πρέπει να το κατα...