Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αγαπηθήκαμε μ' έναν έρωτα έντονο, σχεδόν πυρετικό, σαν να ήταν μια ακραία πράξη που την υπαγόρευε η παρόρμηση της επιβίωσης. Έμεινα χαμένος μέσα στα σεντόνια αλλά δεν κοιμήθηκα, παρέμενα σ' αυτό το είδος νάρκης του κορμιού που επιτρέπει στο νου να ταξιδεύει ελεύθερος από εικόνα σε εικόνα. Έπειτα η Μίριαμ σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο, το δεξί μου χέρι κύλησε προς το πάτωμα σε αναζήτηση της τσάντας της. Την άνοιξα κι έχωσα το χέρι μου, άγγιξα τη λαβή ενός πιστολιού, το πήρα χωρίς να ξέρω γιατί, σηκώθηκα γρήγορα και ντύθηκα. Έριξα μια ματιά στο ρολόι μου, είχα χρόνο. Η Μίριαμ...

Εδώ και μήνες δεν είχε καμία όρεξη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του φύλου του. Ένιωθε απέχθεια και αηδία όταν κάποιοι υπεδείκνυαν δημόσια στους άλλους πόσο συχνά έπρεπε να καβαλάνε τις γυναίκες τους για να μη θεωρηθούν ανίκανοι. Μόλις ένιωθε την ανάγκη της σεξουαλικής πράξης, αρκούσε να σκεφτεί τη φοβερή προπαγάνδα των εμπορικών εντύπων για να του περάσει αμέσως... Τίποτε δεν του φαινόταν τόσο αφόρητα κωμικό όσο οι ενέργειες που όριζε η ερωτική πράξη ή που αποσκοπούσαν σ' αυτή. Και είχε την αίσθηση ότι αυτή η κωμικότητα είχε σχέση με τις δημόσιες υποδείξεις όσον αφορά αυ...

Για ένα διάστημα θεωρούσα τον εαυτό μου σπουδαίο, για τον απλό λόγο ότι πίστευα πως ο Τίλε με χρειαζόταν σαν υποκατάστατο των αναστολών που δεν είχε. Τον εξόρκιζα να επενδύει προσεκτικότερα, να παράγει με πιο αργούς ρυθμούς. Του περιέγραφα βράδια ολόκληρα τι θα συνέβαινε αν ο καθένας ήθελε να παράγει περισσότερο από όλους τους άλλους! Ο Τίλε λέει: Αν μπορέσεις να συνεχίσεις την παραγωγή μια μέρα παραπάνω από τους ανταγωνιστές σου, τότε τα έχεις καταφέρει. Που σημαίνει: Δεν επιτρέπεται να επιδιώκεις κάτι λιγότερο από την παγκόσμια κυριαρχία. Εγώ προέβλεπα μόνο καταστροφές. Σ...

Κι εκεί, πάνω από το πράσινο τραπέζι, παρακολουθώντας την μπίλια να πέφτει στα κόκκινα και στα ζυγά και στα μαύρα και στο ζερό έκανε τη φοβερή ανακάλυψη: ως τότε δεν έχει ποτέ ζήσει στη ζωή του παρά μονάχα κάποιες, πολύ λίγες, στιγμές, ένα πρωί που είχε καλπάσει καταπάνω σ' ένα παραπέτασμα από βράχια, μια στιγμή που τα μαλλιά της Νικόλ είχαν αγγίξει τον γυμνό του ώμο, κι όλα τ' άλλα, τα πολύ σημαντικά, τα σοβαρά και υπεύθυνα δεν ήταν παρά ένα ψέμα, μπροστά σ' αυτό το φοβερό στρόβιλο, όπου η ψυχή του κατέβαινε γεμάτη ηδονή ακολουθώντας τις στροφές της μπίλιας. Εκείνο το βράδ...

Σύμφωνα με τον Απόστολο Σαχίνη, "ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής είναι ιστορικά και χρονολογικά, ο πρώτος διηγηματογράφος της νεοελληνικής πεζογραφίας, ο πρώτος που ασχολήθηκε συστηματικά με το λογοτεχνικό αυτό είδος κι έγραψε εικοσιένα πρωτότυπα διηγήματα, κυρίως στα χρόνια ανάμεσα 1847 και 1853". Για τα διηγήματά του, που χαρακτηρίστηκαν περίεργα (βλ. Δημ. Μάργαρης, "Τα παλιά περιοδικά: η ιστορία τους και η εποχή τους"), -περίεργα γιατί "... αντί να στρέψει την προσοχή του στον ελληνικό κόσμο, έγραψε... διηγήματα εντελώς ξένης πνοής, με τους πιο παράξενους τίτλους, όπως "Γλου...

Η Ενχεντουάννα (τέλη του 24ου αιώνα π.Χ.), η αρχαιότερη όλων των επώνυμων ποιητών της παγκόσμιας λογοτεχνικής παράδοσης, κόρη του μεγάλου Σαργών, βασιλιά της Ακκάδης, υπήρξε πρόσωπο απολύτως ιστορικό. Οι ιστορικές και αρχαιολογικές πηγές, καθώς και το σωζόμενο έργο της, μας αποκαλύπτουν μια ποιήτρια πρώτου μεγέθους, μια μεγάλη δέσποινα του σουμεροακκαδικού πολιτισμού. Με την Ενχεντουάννα ο μακρύς αλλά αγνοημένος κατάλογος των γυναικών δημιουργών αποκτά τη νέα λαμπρή του αφετηρία. Εάν το έργο της μειλίχιας Σαπφούς υπήρξε ένα είδος κανόνα, θεματολογικό και υφολογικό αρχέτυπο...

Με το βλέμμα της ψυχής του είδε παρσήδες με φανταχτερά ρούχα, κούληδες και μαχαραγιάδες, βρήκε δαμασκηνούς αυτοκράτορες λησμονημένους στο μια φορά κι ένα καιρό, ευφράνθηκε μυρωδιές μπαχαρικών, αναζήτησε στο κορμί του ουρανού χαμένες ψυχές ανθρώπων, ξαπόστασε στα κοραλλένια υπνοδωμάτια μιας παγωμένης θάλασσας πλάι στις νύμφες του Ποσειδώνα... Όρθωσε το μέτωπό του. Προς στιγμή νόμισε πως μια γυναίκα απομακρύνθηκε από κοντά του περπατώντας γυμνή στη μέση του σκονισμένου δρόμου. Φάνηκαν να λάμπουν στον ήλιο τα στιλπνά μαύρα μαλλιά της καθώς χύνονταν μακριά ως τη μέση της, οι λε...

Το "Καφενείο του μαύρου συμμάχου" ήταν γεμάτο από γκρι-μπλε στολές κι η Μάρθα δεν μπορούσε να δει τον Άντον. Τελικά τον διέκρινε σε μια γωνιά να τρώει με ένα βιβλίο στο πλάι του. Ο Άντον παραμέρισε το βιβλίο καθώς εκείνη πλησίαζε στο τραπέζι του. Είπε: "Έχω τελειώσει σχεδόν. Με κράτησε ο κύριος Μέιναρντ." Τα μάτια του στένεψαν από καχυποψία κι είπε: "Ελπίζω να ήσουν προσεκτική". Η Μάρθα είπε γελώντας: "Έλεγε πως εμείς δεν πρέπει να τρομάζουμε τους 'Κάφρους'". "Ποιοι 'εμείς';" "Μα δεν είναι ηλίθιοι, 'Αντον, πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχει μια οργάνωση ή κάτι τέτοιο". "Έχ...

Στα πενήντα τρία του χρόνια, όταν ο Καζανόβα δεν τριγύρναγε πια στον κόσμο κυνηγημένος από το νεανικό πόθο της περιπέτειας, αλλά από την ανησυχία για τα γερατειά που πλησιάζανε, ένιωσε να φουσκώνει στην ψυχή του τόσο πολύ η λαχτάρα για την πατρίδα του τη Βενετία, που άρχισε να τη γυροφέρνει με κύκλους που όλο και στένευαν, σαν ένα πουλί που σιγά-σιγά παίρνει το δρόμο της καθόδου από τα ύψη των αιθέρων για να πεθάνει.

Α' Αστραφτερός και μαύρος ο μοτοσυκλετιστής σβήνει πέρα απ' τα οδόσημα, τις λευκές γραμμές· κυματισμός αδιόρατος στ' απέραντο μεσημέρι. Παρουσία και πλησμονή, χρόνος και θάλασσα· δύο τροχοί σ' ένα τυχαίο κομμάτι αναποδογυρισμένου ουρανού