Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μπροστά μου η ζωή απλωνότανε σαν πολύχρωμο λιβάδι που μόλις οριοθετούσε ένας πολύ πολύ μακρινός ορίζοντας. Ήμουνα μέλος μιας χαρούμενης τρελής παρέας νεαρών αριστοκρατών, εκείνου του στρώματος που μαζί με τους καλλιτέχνες του παλιού Ράιχ μου ήταν το πιο αγαπητό. Μοιραζόμουνα μαζί τους τη δύσπιστη απερισκεψία, τη μελαγχολική περιπέτεια, την αμαρτωλή αμέλεια, την αλαζονική ασωτία, όλα συμπτώματα της επερχόμενης καταστροφής, που τότε ακόμα δε βλέπαμε. Πάνω απ' τα ποτήρια που αγέρωχα πίναμε, σταύρωνε κιόλας ο αόρατος θάνατος τα σκελετωμένα του χέρια. Βρίζαμε χαρούμενα και μάλισ...

Ο Πασουκάνις αντιπροσωπεύει τη "μεγάλη καμπή" της σοβιετικής νομικής επιστήμης. Το θεμελιώδες έργο του, "Γενική θεωρία του Δικαίου και μαρξισμός" (1924) περιλαμβάνει τα εξής μέρη: - Εισαγωγή.Τα καθήκοντα της γενικής θεωρίας του δικαίου - Κεφάλαιο πρώτο. Οι μέθοδοι οικοδόμησης του συγκεκριμένου στις αφηρημένες επιστήμες - Κεφάλαιο δεύτερο. Ιδεολογία και δίκαιο - Κεφάλαιο τρίτο. Σχέσεις και κανόνας - Κεφάλαιο τέταρτο. Εμπόρευμα και υποκείμενο - Κεφάλαιο πέμπτο. Δίκαιο και κράτος - Κεφάλαιο έκτο. Δίκαιο και ηθική - Κεφάλαιο έβδομο. Δίκαιο και παραβίαση του δικαίο...

[...] Με άλλους όρους: το πρόβλημα της κοινωνικοποίησης των παραγωγικών σχέσεων γεννιέται στη βάση της ακατάπαυστης ανάπτυξης και της προοδευτικής κοινωνικοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων, που προωθούνται συνεχώς από την ίδια την καπιταλιστική κοινωνία. Κοινωνικοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων και των διαδικασιών σημαίνει κυρίως ανάπτυξη του προλεταριάτου όχι μόνο σαν αριθμητικού δεδομένου, ποσοτικά, αλλά σαν συστήματος αναγκών, σαν συνείδησης, σαν επαναστατικής κοινωνικής και πολιτικής δύναμης, ικανής να προωθήσει την κοινωνία με τη λαχτάρα της για πρόοδο και να αναπτύξει...

Λοιπόν Μάρθα Κουέστ, δεν ξαφνιάστηκα καθόλου. Ήσουν γεννημένη για παντρειά, πάντα το 'λεγα στον Τζος όταν επέμενε ότι κάτι μπορούσε να γίνει με σένα. Μαθαίνω υψηλές προοπτικές στο δημόσιο, συντάξεις, και χωρίς αμφιβολία ένα μεγάλο σπίτι στα προάστεια. Αν όχι ακόμη, σίγουρα αργότερα, αργότερα. Λοιπόν, πρέπει να 'σαι φρόνιμο κορίτσι τώρα, όχι κακές ιδέες για τις φυλετικές διακρίσεις -μάλλον καθόλου ιδέες επί του θέματος. Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου, αγαπητή Μάτυ, τον καιρό που βρήκες να παντρευτείς, ο Θεός να βάλει το χέρι του, είναι οι ιδέες.

Τώρα, μετά την αναχώρηση της μητέρας του με το νεαρό της βάρκας, σύγκρινε τα δυο γεγονότα και τά 'βρισκε ταυτόσημα. Σαν την εξαδέλφη, η μητέρα του περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να τον εγκαταλείψει. Σαν την εξαδέλφη, με την ίδια πρόθυμη ευκολία είχε δεχτεί την πρώτη συντροφιά που της είχε τύχει. Και σ' αυτόν, και στις δύο περιπτώσεις, είχε τύχει να κατρακυλήσει από μια ψευδαίσθηση σαν από ένα βουνό, μένοντας κατασυντριμμένος και πονεμένος.

Πριν καιρό, πόσο ακριβώς δεν έχει σημασία, εγώ γέρος άνθρωπος, μετοίκησα από την ύπαιθρο στην πόλη, έχοντας γίνει ο αναπάντεχος κληρονόμος ενός παμπάλαιου αρχοντικού σε κάποιο στενορύμι μιας από τις κάτω γειτονιές, εκεί όπου άλλοτε ήταν το στέκι της κομψότητας και της μόδας, γεμάτο εύθυμα κέντρα και νυφιάτικες παστάδες· μα τώρα τα πιο πολλά τους μεταμορφωμένα σε λογιστήρια και αποθήκες. Δέματα και κιβώτια σφετερίζονται τη θέση των καναπέδων· κατάστιχα και λογιστικά βιβλία απλώνονται εκεί όπου άλλοτε τα πρωινά βουτύρωναν λαχταριστές φρυγανιές. Σε τούτα τα παλιά λημέρια οι άλ...

Στην κουβέντα τους υπήρχαν και στιγμές σιωπής, ένα ανάλαφρο πέπλο εύθραυστης σιωπής, ένα λεπτό στρώμα σιωπής που έμοιαζαν να τη ζουν δίχως να δυσφορούν, ανάλαφρα, με κάποια ευχαρίστηση θα 'λεγες. Τα φλιτζάνια του καφέ ήταν αδειανά, τα ποτήρια του νερού μισογεμάτα· γύρω τους κανείς. Είχαν μπει σε τούτη την πορώδη πυκνότητα της σιωπής, ανέμελα, δίχως σκοπιμότητα, καθώς μπαίνεις στη δροσιά του ίσκιου των δέντρων σ' ένα δρόμο με ήλιο. Δεν ήταν παρά ένα πολύ μικρό σύννεφο σιωπής, απρόσμενο, που δεν σήμαινε τίποτα.

Στο βαθμό που η ανθρώπινη συμπεριφορά αποσυντίθεται σε κλισέ, στο βαθμό που η αυτόνομη προσωπικότητα του ανθρώπου χάνεται σε τέτοια κλισέ, η διαφορά βαθμού και έντασης ανάμεσα στην "ιδιωτική" και "δημόσια" στάση μετατρέπεται σε αντίθεση. Τότε, μπροστά σε κοινό, ο άνθρωπος βρίσκεται πραγματικά να "ποζάρει", να ερμηνεύει ένα ρόλο, να εκφράζει ψυχολογικές καταστάσεις, ιδέες, κρίσεις, που ίσως δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τις ψυχολογικές του καταστάσεις, τις ιδέες, τις κρίσεις του. Ένα τυπικό παράδειγμα έχουμε από το τυποποιημένο χαμόγελο, από τη μόνιμη αισιοδοξία. Ακόμα και τ...

"... Αυτό το βιβλίο, λοιπόν, δεν είναι παρά ένα δείγμα του πώς είδα τους ανθρώπους. Αρχίζει με μια σιγουριά και τελειώνει μ' ένα καινούριο ερώτημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό που κύρια τονίζεται κι αποτελεί το θεμέλιο του "Βερολίνο Αλεξάντερπλατς" είναι η θέση που ανέλυσα στο φιλοσοφικό μου γραφτό με τίτλο "Ο κόσμος μας είναι ο κόσμος δύο Θεών". Είναι ο κόσμος της δημιουργίας και της διάλυσης. Η αντιπαράθεση τούτη διαδραματίζεται πάνω στη γη κι εμείς συμμετέχουμε σ' αυτήν. Τώρα θα συνδέσω την προηγούμενη συλλογιστική με την εγκληματικότητα. Η κοινωνία, είπα, είναι ζυμω...

Σήμερα σηκώνομαι στη συνηθισμένη ώρα. Στις έξι και δέκα είμαι κιόλας έτοιμη, μόνο που δεν έχω χτενιστεί. Καθαρίζω μερικές πατάτες (για να είναι έτοιμες όταν θα πρέπει να φτιάξω το βραδινό), γυρίζω το βραστό, κάνω καφέ, ζεσταίνω το γάλα, ξυπνάω τον Ντίμα, πηγαίνω να ξυπνήσω τα παιδιά. Ανάβω το φως στο δωμάτιό τους και λέω δυνατά "Καλημέρα πουλάκια μου", αλλά δεν κουνιούνται. Κουνάω τον Κόστια, σπρώχνω την Τζούλια, κι έπειτα τους ξεσκεπάζω απότομα και τους δυο: "Εμπρός, σηκωθείτε!" Ο Κόστια κουλουριάζεται κάτω από τις κουβέρτες και κρύβει το πρόσωπό του στο μαξιλάρι. Παίρνω σ...