Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γραμμένο το 1968, με αφορμή τη φοιτητική εξέγερση στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, το κλασικό αυτό δοκίμιο αποδεικνύεται επίκαιρο σε μια εποχή που, διαψεύδοντας την επαγγελία της οικουμενικής ειρήνης και συμφιλίωσης, χαρακτηρίζεται από την αφανή μεταλλαγή των μορφών κυριαρχίας και των τεχνολογιών μαζικής καταστροφής και από την αναζωπύρωση εστιών στρατιωτικής βίας και τρομοκρατίας σε όλο τον πλανήτη.

Κύριος στόχος αυτής της εργασίας είναι να αναδείξει το κοινωνικό περιεχόμενο της φιλοσοφικής έννοιας της ύλης και τα ιστορικά όρια της θεωρίας του υλισμού. Εξετάζει τον υλισμό ως ιστορικό τρόπο της συνείδησης εντός της εμπορευματικής, κατεξοχήν δε της καπιταλιστικής, κοινωνίας. Και επιχειρεί να καταστήσει ρητό τον τρόπο με τον οποίο ο υλισμός συνιστά θεωρητικό στάδιο του φετιχισμού του εμπορεύματος, της συνθήκης που είναι καταστατική της καπιταλιστικής κοινωνίας και κυριαρχεί στη δράση και τη συνείδηση των ανθρώπων.

Η νεαρή νοσοκόμα δεν ήξερε τι θα συναντήσει στο ερημικό νησί του Καπετάνιου, όπου δέχτηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες της. "Ασθενής" δεν είναι τελικά ο ίδιος ο φιλήδονος γέρος, αλλά η μικρή προστατευόμενή του, που ζει έγκλειστη με τη θέλησή της σε μια παράξενη έπαυλη χωρίς καθρέφτες. Για ποιο λόγο; αναρωτιέται η νοσοκόμα. Και γιατί της απαγορεύεται να μιλήσει γι' αυτό επί ποινή θανάτου; Σαν θηλυκός Ερμής, θα επιστρατεύσει όλη την τέχνη του αγγελιαφόρου θεού για να εξιχνιάσει το μυστήριο, να κερδίσει την καρδιά της κοπέλας και να της μεταφέρει σιωπηλά το απίστευτο μήνυμα....

Τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται ραγδαία. Άνθρωποι μουγκοί κραδαίνοντας πτυχία θα αναγκάζονται να χρησιμοποιούν αντί για τη γλώσσα τα χέρια τους για να δηλώσουν -επιτιθέμενοι κατά πραγματικών ή φανταστικών αντιπάλων- πως κι αυτοί υπάρχουν. Πολύ πιθανόν να αναπτυχθεί ένα "ηροστράτειο σύνδρομο". Κάποιοι -όπως εκείνος ο δοξομανής της αρχαίας Εφέσου- θα θέλουν να καταστρέφουν μνημεία και έργα του πολιτισμού για να μνημονευτούν μαζί τους, θαμμένοι κάτω από τα ερείπια. Ένας νέος άγριος "ηρωισμός" θα γεννηθεί -γεννήθηκε κιόλας- που δεν θα ζητά ήταν να χτίσει τίποτα, ούτε να υπερασπι...

«Το να φιλοδοξήσει κάποιος να δώσει μια ταυτότητα στον Κάφκα είναι ό,τι πιο τολμηρό μπορεί να γίνει. Διότι ο Κάφκα δεν ήταν επίκαιρος όταν γεννήθηκε, στα 1883, ούτε όταν πέθανε, στα 1924, αλλά ούτε και στα 1960 που κάνουμε εδώ, στην Ελλάδα, την πρώτη μας γνωριμία μαζί του. Ο Κάφκα γίνεται παγκόσμια επίκαιρος μόλις τώρα, φρέσκος, ολοζώντανος, μόλις στην έξοδό μας από τον εικοστό αιώνα... Ο Κάφκα ήταν -για μας τους Δυτικούς- ο ακατανόητος και για την περίοδο που ζούσε, αλλά και επί δεκαετίες αργότερα, ως τα 1985, οπότε διαβάζεται πλέον σαν παγκόσμιος χρονικογράφος του τέλους...

Όλα στην Ελλάδα είναι "ζωντανά", επινοούνται κάθε στιγμή και ο αυτοσχεδιασμός εξακολουθεί να επικρατεί -ένα χρόνο πριν από τη νέα χιλιετία- των προγραμματικών κινήσεων. Πού πάει λοιπόν η τόση ενεργητικότητα; Από ποιες προσδοκίες πηγάζει; Και γιατί δυσκολεύεται να δημιουργήσει κάτι σταθερό που να διαρκεί πέραν των όσων συμβαίνουν από σκηνή σε σκηνή, από μέρα σε μέρα; Αυτά τα ερωτήματα με απασχολούσαν τότε, τα ίδια με απασχολούν και σήμερα, μ΄ ένα τρόπο όμως διαφορετικό. Τότε πίστευα πως το να ξέρουν οι άνθρωποι να συμβιώνουν είναι κυρίως ζήτημα κοινωνικής οργάνωσης και ρυθ...

Η κοινή λογική, η οποία συνέγραψε το παρόν κείμενο, αναλογίστηκε την αναγκαιότητα της μυθογονίας, τη χρησιμότητα και τη βλαπτικότητα του μύθου στις ατομικές και κοινωνικές του συνάφειες. Παρατήρησε πως οι μύθοι ήσαν οι πρώτοι φορείς των γνώσεων, προστέθηκαν στην παράσταση του κόσμου, αναμίχθηκαν στις λέξεις, γέννησαν αισθητικές δυνατότητες στην τέχνη, απέκτησαν δικαιοδοσία στην παιδεία. Παρατήρησε ακόμα τους τρόπους με τους οποίους οι μύθοι άσκησαν παρεμβάσεις στα γεγονότα, αντικατέστησαν αξίες με ομοιώματα, οικοδόμησαν είδωλα. Η κοινή λογική συνάντησε τόσες μορφές του μύθ...

"Η πεταλούδα της Σιβηρίας" είναι ένα αποκαλυπτικό θρίλερ κι ένα ακόλαστο μελό για το τέλος του αιώνα, μια απολαυστική μυθοπλασία για τις σχέσεις ανάμεσα στην τυχαιότητα και τον Θεό, στο χάος και το σεξ, στη τρέλα της καθημερινής ζωής και τη νέα τάξη του μεταψυχροπολεμικού μας κόσμου.

Αναχωρώντας από τα οικεία γοητεύομαι από την πιθανότητα να μην είναι ο εαυτός μου, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τίποτα περισσότερο από μία σειρά αγκιστρώσεων· να πιάνεται από κάπου για λίγο και μη μπορώντας να μείνει εκεί, να ξεκολλάει χωρίς να αισθάνεται πώς τον διώχνουν... Να τριγυρίζεις χωρίς λόγο, να τρυπώνεις σε άβατα και να βγαίνεις με το κεφάλι σου να γυρίζει, να είσαι κάποιος που δεν ξέρει πώς να φερθεί -όταν τον πάνε π.χ. σ' ένα καφενείο με ναργιλέδες στο Κάιρο ή όταν βρεθεί για πρώτη φορά σ' ένα καπηλειό της Γλασκώβης γεμάτο μεθυσμένους εργάτες- και που έκπληκτ...

Ο βωξίτης, η αλουμίνα και το αλουμίνιο αποτέλεσαν κεντρικά στοιχεία πολιτικών και οικονομικών διενέξεων για μια μακρά περίοδο της ελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας. Όλα τα προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, από την ανασυγκρότηση και δώθε, συμπεριελάμβαναν μια μονάδα αλουμινίου στα σχέδιά τους. Όλες οι πολιτικές παρατάξεις του τόπου, από την Κατοχή και μετά, θεωρούσαν την ίδρυση βιομηχανίας αλουμινίου ως βασικό στόχο της οικονομικής πολιτικής, κι ακόμη, με εξαίρεση το κόμμα της Αριστεράς, ενέτασσαν στο πρόγραμμά τους τη συνεργασία με το ξένο κεφάλαιο, προκειμένου να...