Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο πρώτος αυτός τόμος του έργου "Οι Τούρκοι και το Βυζάντιο" εξετάζει κυρίως την προ-οθωμανική εποχή στον κόσμο της Ανατολής και των Βαλκανίων. Ιδιαίτερα παρακολουθεί τις πολυποίκιλες σχέσεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κατά τους αιώνες 10ο-13ο, με τα τουρκόφωνα φύλα της Ανατολής και των Βαλκανίων -συγκεκριμένα με τους κοινούς φυλετικούς προγόνους των τουρκικών λαών, τους Ογούζους των Αλταΐτων, καθώς και τους Πατζινάκους (Πετσενέγγους), τους Ούζους, τους Κο(υ)μάνους, τους Καραχανίδες (Ιλεκχανίδες), τους Καρά Χιτάυ, τους Σελτζούκους, τους Ζενγκίδες, τους Ντανισμεντίδες, του...

Σπουδάζουμε την ιστορία του "νεώτερου" Ελληνισμού με αφετηρία, συνήθως, την πτώση της Κωνσταντινούπολης (1453). Ήταν η τελική πράξη στην κατάρρευση του "βυζαντινού" -όπως λέμε σήμερα- ελληνισμού, το τέλος των "μέσων" και η αρχή των "νεώτερων" χρόνων της ελληνικής ιστορίας. Από τη σκοπία, ωστόσο, της εξέλιξης του πολιτισμού των Ελλήνων, ορόσημο η αφετηρία των "νεώτερων" χρόνων δεν είναι το 1453. Είναι μάλλον το 1354: η χρονιά που ο Δημήτριος Κυδώνης, με προτροπή και του αυτοκράτορα Ιωάννη Κατακουζηνού, μεταφράζει στα ελληνικά τη "Summa Theologiae" του Θωμά Ακινάτη. Εκστασια...

Οι περισσότεροι από τους πνευματικούς ποιμένες του ορθόδοξου ελληνικού λαού βρέθηκαν να αγωνίζονται, μαζί με λαϊκούς, στον αγώνα της Ανεξαρτησίας του γένους. Και πολλοί απ' αυτούς ήταν πρωταγωνιστές στις κρίσιμες πολεμικές και πολιτικές στιγμές του Αγώνα. Όμως το πολιτειακό πνεύμα της Ευρώπης, που επεκράτησε μετά την Ανεξαρτησία, βρήκε το κράτος να διαφοροποιείται από την Εκκλησία, την οποία δεν αντιλαμβανόταν ως το σύνολο του πιστεύοντος λαού, αλλά ως έναν πνευματικό θεσμό που χρέος έχει να υπηρετεί τις θρησκευτικές ανάγκες του λαού. Αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης ήταν η π...

Περιέχονται τα κείμενα: Εισαγωγή: 1. Ορθολογισμός: η κοινωνιολογική διασάφηση 2. Ορθολογισμός: η γλωσσική σημαντική Ι - Ορθολογισμός και Απελευθέρωση 1. Άρνηση του μεταφυσικού δογματισμού 2. Αναίρεση της μυστικιστικής αυθαιρεσίας 3. Απομυθοποίηση 4. Απελευθέρωση από τη φύση και το ένστικτο II - Ορθολογισμός και Αλλοτρίωση 1. Αφαιρετική εκδοχή της ανθρώπινης μονάδας α. Αυτονόμηση των μεθόδων παραγωγής β. Η μαρξική εκδοχή της αλλοτρίωσης γ. Η γενίκευση της αφαιρετικής εκδοχής 2. Η τεχνολογία ως λογική της κυριαρχίας α. Ο "εργαλειακός" χαρακτήρας...

Πρόκειται για μια συνάντηση προσωπικής αγωνίας καμωμένη από απαντήσεις που δίνει ο Αλέξανδρος Κατσιάρας σε ερωτήσεις της Μάρως Βαμβουνάκη. Για την ύπαρξη, τη σχέση, το όρια ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και τον Άλλο, τον Ξένο, την ετερότητα και την κοινωνία, την Εκκλησία, τον Θεό που μας γυρεύει, τον Θεό που σκοτώνουμε, το "κάτι" που μας κάνει όντως να είμαστε. Για εκείνους που λένε Ναι και είναι Όχι, για εκείνους που λένε Όχι και είναι πιο κοντά στο Ναι, για εκείνους που δεν ικανοποιούνται με το να μένουν χλιαροί, για εκείνους που περιμένουν... Μια κουβέντα α...

Το βιβλίο αυτό συσσωματώνει τέσσερα μελετήματα (και μια σύντομη βιβλιοκρισία) που αναφέρονται το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το συσχετίζουν με το έργο εν μέρει "ομολόγων" του μεταγενέστερων πεζογράφων και προσπαθούν να τηρήσουν μιαν ερμηνευτική μέθοδο προσαρμογή στη γενική εσωτερική λογική που διέπει τα κείμενα και στις επιμέρους εκφάνσεις της. [...] Εξετάζονται διαδοχικά στην παρούσα συναγωγή τα ακόλουθα θέματα: 1) Ο βαθμός επαρκούς περιεκτικότητας και ενάργειας των χαρακτήρων στα πρώτα μυθιστορήματα του Παπαδιαμάντη, όπου παρατηρείται μια κλιμάκωση από τις κυρίως "...

[...] Η διάταξη των μελετημάτων μας στοχεύει στην κατάδειξη αυτής της διαπάλης, ανάμεσα στην παράδοση και την αλλοτρίωση. Αρχίζουμε με την παράλληλη συμπόρευση πατερικής θεολογήσεως και φιλοσοφικού διανοητικισμού (Ευγένιος Αιτωλός - Κορυδαλλέας), που τεκμηριώνει την συνέχεια του εγγενούς διχασμού της πνευματικής παράδοσης μας, ο οποίος αρχίζει ήδη στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες με την εμφάνιση του Γνωστικισμού και των άλλων αιρέσεων. Συνεχίζουμε με μια προσπάθεια διάσωσης της εκκλησιαστικής παράδοσης στην ενετοκρατούμενη Επτάνησο και αντιδιαστολή της Ορθοδοξίας από...

[...] Εκ των ανωτέρω καταφαίνεται ότι ο σκοπός της εκκλησιαστικής εικονογραφίας δεν είναι η αποτύπωσις και παράστασις των ορατών και αντιληπτών τοις πάσι χαρακτήρων των εικονιζομένων προσώπων ή πραγμάτων, ως πράττει η νατουραλιστική τέχνη, αλλ' η έκφρασις δι' ορατών χρωμάτων και σχημάτων της ανέκφραστου πραγματικότητος του πρωτύπου. Διότι ημείς δεν σκοπούμεν τα βλεπόμενα, αλλά τα μη βλεπόμενα αιώνια. (Β' Κορ. 4,18). Συνεπώς και η εκκλησιαστική εικονογραφία υπ' αυτό το πρίσμα πρέπει να θεωρήται, δηλαδή ως επιδιώκουσα να κατοπρίση ημίν την αληθή εικόνα του αοράτου Δημιουργού...

Για το θέμα της όχι πενιχρής, αλλά και αξιόλογης κοσμικής και θρησκευτικής ζωγραφικής της Πόλης, κατά τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα, το προσφυές προς αυτό των Πολιτών ζωγράφων της περιόδου αυτής, όπως άλλωστε και των αποδήμων Ελλήνων, μέχρι σήμερα δυστυχώς λίγες μόνον έχουν γίνει εργασίες. Έτσι οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες αυτούς μένουν άγνωστοι, κυρίως στην Ελλάδα, παρά το ευχάριστο γεγονός, ότι κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχουν δημοσιευθεί ευάριθμες και αξιόλογες μελέτες τόσο πάνω στην ιστορία της νεοελληνικής ζωγραφικής και κυρίως του δέκατου ένατου αιώνα,...