Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Nοηματοδοτεί έναν εναλλακτικό κόσμο εσωτερικότητας, πυκνής και οδυνηρής στοχαστικής αναζήτησης. Υπηρετεί την αποστολή της ποίησης. Ο κρυπτικός λόγος του, επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει το DNA της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό το ιερό στοιχείο του λόγου του είναι και η πυξίδα του στην εναγώνια αναζήτηση νοήματος σ’ έναν παράλογο κόσμο. Επιχειρεί ν’ αποκαλύψει τα κρυμμένα μυστικά και τις αλήθειες του σύμπαντος κόσμου"

Πριν ακόμη μάθω για τα του Γουίτμαν, είχα στο νου μου, πάντα, τα ποιήματά μου που θα έχουν σχέση με το χωριό μου τον Κάτω Θόλο, να στεγαστούν σε έναν φάκελο με τίτλο "Φωτογραφίες Κάτω Θόλου". Και φυσικά να εκδοθούν με τον ίδιο τίτλο και με σκοπό, εάν προλάβω, να βγάλω και άλλα βιβλία με τον ίδιο τίτλο. Στα εννιά από τα δέκα όνειρα που βλέπω, βρίσκομαι στο χωριό μου. Και όλα τα βλέπω όπως ήταν στην παιδική και εφηβική μου ηλικία.(Δρόμοι, σπίτια, δέντρα, ρεματιές κλπ., όλα όπως ήταν εκείνη την εποχή μέχρι και την πιο μικρή λεπτομέρεια).

Ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κάθε ανθρώπου, αλλά πολύ μικρός για να ικανοποιήσει την ανθρώπινη απληστία". ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ Τι είναι αυτό που μας κάνει άπληστους; Γιατί η απληστία μας κάνει πάντα να θέλουμε πιο πολλά; Γιατί την αφήνουμε να μπει στη ζωή μας σαν το σαράκι και να τρώει λίγο λίγο τα σωθικά μας. Είναι αυτή που έκανε τον Μπόρις Κοζλόφ έναν Ρώσο δισεκατομμυριούχο, να μην είναι ευτυχισμένος μ’ αυτά που έχει και να του έχει γίνει εμμονή η ανεύρεση του μεγαλύτερου διαμαντιού στον κόσμο. "Η καρδιά της θεάς" το μεγαλύτερο μπλε...

Η ζωή της Μαλένα στην πολύβουη Νέα Υόρκη είχε τελειώσει. Μια μετάθεση στην ορεινή κωμόπολη του Μέρσερ ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόταν. Το βράδυ της μετακόμισής της, η μοίρα της χτυπάει την πόρτα, με τη μορφή ενός ψηλού, αθλητικού άνδρα, που αιμορραγούσε ακατάσχετα και είχε ανάγκη τη βοήθειά της. Ο Ραούλ παραβίαζε συνεχώς τους κανόνες. Τσακώνονταν με την αγέλη του και παράκουγε τον αρχηγό του. Με τη ζωή του σε κίνδυνο μετά από άλλη μια μάχη, σύρθηκε στο πρώτο σπίτι που βρήκε στο διάβα του. Οι συναναστροφές με τους ανθρώπους απαγορεύονταν. Δεν θα μπορούσε όμως ποτέ να φανταστ...

Ναι κούλουμα, Καθαρά Δευτέρα σήμερα· (Χιονισμένη Δευτέρα) όπως είπε ο μικρός μου αδελφός. Ναι γιατί όχι ξαναένιωσα πάλι παιδί, με τη μόνη διαφορά πως το άγχος και η αβεβαιότητα για το μέλλον, με ακολουθούσαν πιστά όπως το σκυλί τον αφέντη του. Αρκετά Ίριδα σταμάτα να κουράζεις τον εαυτό σου με άσχημα συναισθήματα που σου γεννάει η κα Αντιγόνη. Μην φύγεις, μην λες αντίο... Θα δεις θα τα καταφέρω· Θα αγαπήσω τον εαυτό μου... Μα ποια είμαι... ποια είμαι;

Για μέρες, ίσως και για όλο το Φθινόπωρο κλεινότανε στο σκοτεινό δωμάτιό της και ρωτούσε τον εαυτό της... Θυμάμαι μόνο εκείνη την παθιασμένη νύχτα δίχως φεγγάρι· νύχτα που μύριζε γιασεμί, εισιτήριο για το ταξίδι που λέγεται ζωή εγώ και... ήσουν θυμωμένος κι αμίλητος. Σου είπα κλαίγοντας δεν ξέρω, έτσι έπρεπε να γίνει. Όχι... όχι ξανά, πρέπει να με ξεχάσεις· και στην απογείωση, άφηνα πίσω μου, μια για πάντα να ρέουν μαραμένα...

Κουρήτες... Τα δαιμόνια του Διός, που έδωσαν τα φώτα τους στους πρώτους Κρητικούς. Κνωσός και οι εκατό πόλεις της Κρήτης... Συνεργασίες, μάχες για κυριαρχία και η θέση τους στην κοινή θάλασσα, τη Μεσόγειο. Ο Αδάμαντας είναι απόγονος των κουρητών. Βοηθά παντού, μέχρι που θα κληθεί να υπηρετήσει τον Μίνωα. Τα σχέδια του Μίνωα φτάνουν μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και τις αμαζόνες. Παρά τις αρχικές δυσκολίες θα ανθίσει ένας μεγάλος έρωτας. Η καταστροφή της Σαντορίνης με την έκρηξη του ηφαιστείου και της Κνωσού από το τεράστιο κύμα που σηκώθηκε, ακολουθείται από τις προσπάθειες ανάκαμ...

Μια σειρά από λέξεις για τον έρωτα, που δεν εκπίπτει, που δεν μετριάζεται, που δεν τιθασεύεται. που τον κοιτάς τις σκοτεινές νύχτες, με τη σίγουρη γνώση πως θα ξημερώσει. Σαν ένα κερί τρεμάμενο από τον αγέρα, που όμως δεν σβήνει. Μια σειρά από λέξεις, για τον πιο αιώνιο, από τους αιώνιους έρωτες, που βίωσαν και δεν βίωσαν ποτέ, οι άνθρωποι. Αυτόν που δεν εκπληρώθηκε ακόμα. Μια σειρά από λέξεις, για τη νοσταλγία του άναρχου φωτός, που στο βάθος του κρύβεται, ο έρωτας. Που όλα, σαν εκ του φυσικού, τα γεννά και τα σκορπίζει στην πλάση, από την αρχή. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος,...

Ένα παιδί της ορεινής Ελλάδας, ξυπόλυτο, χτυπημένο από τη φτώχεια και την ορφάνια, προσπαθεί να αλλάξει τη ζωή του στηριζόμενο στη σωματική υπεροχή του αδελφού του και στην αγκαλιά και τη σοφή ματιά της γιαγιάς του, που ήταν η πρώτη που διέκρινε πως η ζωή του δεν μπορούσε παρά μόνον από την μόρφωση να κερδηθεί, μιας και το σώμα του ήταν αδύναμο. Έτσι, με ξένη βοήθεια έγινε γιατρός, για να δοκιμάσει, σε κάποια φάση της ιατρικής του διαδρομής ένα τραγικό δίλημμα. Να διαλέξει μεταξύ της κόρης του και ενός ξένου παιδιού που κινδύνευε εξίσου και των δύο η ζωή. Σε ποιο να γύρει τ...

Μια αντρική ερωτική ενηλικίωση, ιπτάμενα ρολόγια, ένα ζευγάρι αιώνια ερωτευμένο, δυο ασυνήθιστοι πότες, φανταστικά όνειρα, σπίτια που αρθρώνουν λόγο, μνήμες από το παρελθόν, η αναζήτηση της έμπνευσης, η απώλεια, η εκδίκηση είναι κάποιες από τις θεματικές που διαπραγματεύεται το παρόν βιβλίο με κεντρικό άξονα τον χρόνο. Τον βιολογικό, τον ιστορικό, τον άμετρο, τον άχρονο. Τριάντα δύο συμπυκνωμένα στιγμιότυπα ζωής, όπου το φανταστικό, το ασυνήθιστο και το τυχαίο συνδιαλέγεται με το ρεαλιστικό, το λογικό και το προμελετημένο της καθημερινότητας. Τριάντα δύο σύντομες ιστορίες,...

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Παναγοδήμου που αποτελείται από παλιά και νέα ποιήματα. Το πρώτο ποίημα γράφτηκε το 1995 και το τελευταίο το 2018. Έμειναν πολύ καιρό ξεχασμένα στο χρονοντούλαπο αλλά η επιθυμία για έκδοσή τους μεγάλωσε και έτσι εμφανίζονται εδώ ανανεωμένα να πουν τις ιστορίες τους. Ιστορίες για τον έρωτα, το σκοτάδι της ψυχής, την απογοήτευση, την αγάπη, την επιθυμία για ζωή.

Η Ντόροθυ, ένα κορίτσι δεκατριών χρονών γεννημένο στην Αθήνα το 2005, πίστευε πως ο κόσμος δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Θα μου πεις κι άλλοι πολλοί το πιστεύουν αυτό. Η Ντόροθυ όμως βασανιζόταν από αυτή τη σκέψη. Η εκπαίδευση διαλυμένη. Η οικονομία κατά διαβόλου. Η εγκληματικότητα στα ύψη. Και οι απλοί πολίτες να πορεύονται χωρίς αξίες και σκοπό. Και το facebook να στήνει μια εικονική πραγματικότητα.

Η συλλογή διηγημάτων "Οι σκέψεις έστησαν χορό" είναι μία σύνθεση από διηγήματα κοινωνικά, φαντασίας, διηγήματα που γενικότερα αξιώνουν να θίξουν πολλές πτυχές του ανθρώπινου μυαλού. Ευσεβείς πόθοι, φόβοι, ουτοπίες, τύψεις, σκόρπιες αναμνήσεις και απαγορευμένα όνειρα πιάστηκαν χέρι-χέρι και έστησαν χορό αξιώνοντας αποδοχή της πρόσκλησής τους. Λοιπόν; Χορεύουμε;

O Φα-τουρ, γεννημένος στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, σε μια σπηλιά των Χασίων, ζει μια περιπετειώδη ζωή και στο τέλος καταλήγει στην Κίνα ως Τσι-λι-μινγκ, με σκοπό να βοηθήσει τη χώρα του στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που περνάει τούτα τα τελευταία χρόνια...

Να ξεπερνάς τον φόβο σου τον ίδιο εκεί και βράδυ αν θες. Τι κι αν δε θες; Ακούς καρδιά μου; Τι; Ψάχνεις τα χρώματα του φόβου; Έχει χρώματα ο φόβος; Έχει; Το κόκκινο της φωτιάς και του πόνου. Το άσπρο της ελπίδας. Το κίτρινο του μίσους. Το μπλε της ζωής. Το καφέ της γης. Το ροζ του έρωτα. Το μοβ των αυτοκρατόρων. Το άλλο μοβ, εκείνο του θανάτου. Και το... Τι; Φοβάσαι το μαύρο; Ναι. Το άλλο χρώμα του φόβου είναι το μαύρο. Ακούς καρδιά μου; Το μαύρο... Ακούς; Μείνε ακίνητη. Λίγο ακόμα και θα ζήσεις. Μη φοβάσαι το... μαύρο! Τ' ακούς καρδιά μου; Ακούς καρδιά μου; Κι εκείνη, εκεί...

Ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρουμανία. Ανάμεσα στον Κωσταντή και στον Τόκλη. Ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Ανάμεσα στη λογική και στο απίστευτο. Ανάμεσα στους ποταμούς Γαλλικό και Αλιάκμονα, υπήρχε ένα χωριό. Ανάμεσα στα χωριά Τέκελι και Γιουντσίδα και κοντά στον μεγάλο ποταμό Αξιό, εκεί που φυσά δυνατός ψυχρός βαρδάρης, άνεμος που σου τρυπά τα κόκαλα, υπάρχουν τα ερείπια ενός εγκαταλελειμένου χωριού. Κουκμούς το έλεγαν οι Τούρκοι κάτοικοί του, ενώ οι Έλληνες το ονόμαζαν Βρωμοχώρι. Τίποτε δεν μαρτυρά την παράξενη ιστορία του. Εκεί κάποτε ήταν ο βάλτος... Τι έγινε σ` εκείνο...

Κρυσταλλία την βάφτισαν και την φωνάζαμε, μέχρι που έφτασε στα 12 της. Κρυσταλλία, σαν να λέμε καταγγελία ή κάτι σαν απαγγελία. Κρουστάλλω ή Λιολιώ την έλεγα μόνο εγώ, κι αυτό σαν ήθελα να της τσιγκλήσω τα νεύρα. Λιολιώ το πειραχτήρι κι εγώ ο Βίκτωρ ο επονομαζόμενος από εκείνη και ως σπασίκλας ή σούργελο. Με τη Λία είχαμε σχεδόν την ίδια ηλικία, άντε να με περνούσε κάτι μήνες. Δυο αδελφάδων παιδιά ήμασταν. Μαζί μεγαλώσαμε. Στον πάνω όροφο εγώ και στον κάτω εκείνη. Η μάνα μου η Θεώνη, μας έλεγε πως μοιραστήκαμε σαν βρέφη το ίδιο γάλα. Από το ένα βυζί της κρεμόμουν εγώ κι από...

Η Άνοιξη του ονείρου Έβρισκε πάντα χώρο, στα όνειρα μου η Άνοιξη. Λικνιστικά ερχότανε, άνοιγε τις αυλόπορτες του νου και χτύπαγε με μίσχους λουλουδιών τα παραθύρια. Και την καλοδεχόμουν και την έβαζα στα τρίσβαθα της ψυχής να ξαποστάσει. Αλίμονo! Ένα μονάχα πέρασμα κι ύστερα στου αποχαιρετισμού το κατευόδιο, χανότανε μαζί με τ’ όνειρο. Κι εγώ την κοίταζα να φεύγει και αναρωτιόμουνα, αν θα θυμότανε, το παραθύρι του ονείρου μου να το ξαναχτυπήσει...

Μια μηλιά φουντωτή, με μήλα κατακόκκινα και ρίζες βαθιά κρυμμένες στα βάθη της γης, μεγαλώνει στην αυλή ενός μικρού σπιτιού, πάνω σε ένα λόφο, κάποιου καταπράσινου χωριού. Όλοι φροντίζουν και αγαπούν τη μηλιά, άνθρωποι και ζώα κι αυτή με τη δική της σειρά ανταποδίδει την αγάπη τους με τους κατακόκκινους καρπούς της. Κάποια στιγμή όμως η μηλιά θα κινδυνέψει. Θα μπορέσουν άραγε οι φίλοι της να τη βοηθήσουν; Μία ιστορία για την αγάπη στο δέντρο, οι ρίζες του οποίου αντιπροσωπεύουν τις δικές μας ρίζες, όπου χρέος όλων μας είναι να τις αγαπάμε και να τις προστατεύουμε. Άλλωστε κ...