Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μικρά διηγήματα συγκεντρωμένα και ενωμένα μεταξύ τους με έναν ζωντανό συνδετικό κρίκο. Ζωές δικές μας, των άλλων, του κόσμου. Ζωές στις γειτονιές. Ήρωες καθημερινοί, που μας θυμίζουν κάτι απ’ τον εαυτό μας. Απ’ την οικογένεια. Απ’ τους φίλους και γνωστούς. Ιστορίες που λέμε ο ένας στον άλλον γνωστοποιώντας τα βιώματά μας. Κουβέντες που ο αέρας τις πάει μακριά, εξαϋλώνονται και μέσα από τις ίδιες τους τις λέξεις φτιάχνουν κουβέντες καινούργιες. Καταστάσεις με κρύο και βροχή. Πότε μελωμένες, πότε βουτηγμένες στο γάλα και πότε ακουμπισμένες δηλητήριο. Άνθρωποι. Εμείς. Εσείς....

Σε τούτους τους τόπους υπάρχει μια μεριά γης που είναι στεριά είναι και θάλασσα. Οι κάτοικοί της δεν είναι μήτε νησιώτες μήτε στεριανοί. Τους παλιούς καιρούς τους έλεγαν θαλασσινούς.

Αν ήσουν μια απλή έφηβη και κάποια στιγμή τα άτομα που εμπιστευόσουν περισσότερο στον κόσμο σου έλεγαν ότι είσαι ένα φρικιό, ένα τέρας τι θα έκανες; Πως θα αντιδρούσες ξέροντας ότι όλα όσα πίστευες και είχες συνηθίσει ήταν ένα ψέμα; Ένα καλοδουλεμένο σχέδιο για να σε κρύψουν από εκείνους που ήξεραν ότι βρισκόταν η θέση σου; Μου είπαν ότι δεν ήμουν άνθρωπος, ότι οι ρίζες μου προέρχονταν από κάτι πολύ πιο βαθύ και τρομαχτικό. Μου είπαν ότι όλα αυτά τα χρόνια με προστάτευαν από κάτι που ήθελε εμένα και το αίμα μου. Μου είπαν ότι ήμουν μια κόρη της Ματωμένης Σελήνης με βασιλι...

Δεν αρκεί μόνο να σκιαγραφήσουμε την ιστορική πορεία του Ιουλιανού, ή να γράψουμε απλώς το βιογραφικό του και ν’ αφηγηθούμε μερικά γεγονότα σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά της ζωής του. Αυτό που κάνουμε σ’ αυτήν την μελέτη είναι να πάμε πίσω στην εποχή του, μία εποχή τραγική, όπου οι άνθρωποι ζούσαν με φόβο, αγωνία και αβεβαιότητα, σε όποιο κοινωνικό επίπεδο και αν βρίσκονταν, ήταν μια πολύ ταραγμένη εποχή, κανείς δεν γνώριζε τι του επιφύλασσε η επόμενη στιγμή. Την εποχή αυτή έζησε και ο χαρισματικός αυτοκράτωρ Ιουλιανός, γνώρισε τον πόνο, την απώλεια και είδε το θάνατο πολλ...

Ήσυχα βήματα το ξημέρωμα στις πύλες της γης. Πασχίζαμε να βρούμε δρόμο για τις ψυχές, φορτωμένοι με προσταγές και υποσχέσεις, Αισθανόμασταν τη μυρωδιά του Ήλιου, μα τα μάτια μας αδυνατούσαν. Λαχταρούσαμε να δούμε την ανατολή. Το χρώμα της,το αρωμά της. Η ψυχή μας,μας είχε πληροφορήσει για αυτό το συναίσθημα. Ξάφνου.... υπήρχε παντού φως! Αναπνεύσαμε λαίμαργα τις γαλανές του ακτίνες και το βάρος απ’τα χέρια έφυγε κι έγινε ενθουσιασμός. Κάποιος από εμάς,τραγούδησε μια μελωδία. Ακούστηκε μια μόνο λέξη. Σα χλιαρό,πρωινό,ανοιξιάτικο αεράκι ακούστηκε.............. Έμπνευση!!!

Πόση βροχή αντέχει η ψυχή μου; Σε ποσά φύλλα θα ξαπλώσω το κορμί μου... Έτσι μέσα τους να βουλιάξω... να ξαναγεννηθώ, και πάλι στην καρδιά μου...