Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα Αυγουστιάτικο ξημέρωμα στην παραλία του Λεφτού Γιαλού της Αλοννήσου, προσγειώνεται άχαρα ο Superman. Η ομορφιά του τόπου τον μαγεύει ακαριαία. Αποφασίζει να μείνει στο νησί χωρίς λεφτά, ρούχα, γνωστούς και επαγγελματική απασχόληση. Ο πρώτος ζωντανός οργανισμός που τον υποδέχεται είναι ένας αστερίας. Μόνο που αυτός δεν είναι ένας συνηθισμένος του είδους του. Μιλάει, φιλοσοφεί και αστειεύεται αστείρευτα. Στην πορεία του προς το άγνωστο θα συναντήσει τον Σάββα και την Τασώ που θα ανοίξουν την αγκαλιά και το σπίτι τους. Η όμορφη και μυστηριώδης δασκάλα του νησιο...

Το 1618, χρονιά που συμβολίζει τον αριθμό της "Θεϊκής Αναλογίας" ιδρύεται από τον Μέγα Ασπάλαθο η μυστική αδελφότης το «Ιερό Λιοντάρι» που παίρνει το όνομά της από το Σπήλαιο του Λιονταριού, που βρίσκεται στον Υμηττό της Αττικής. Το Τάγμα της Αδελφότητας ακολουθεί πιστά τις επιταγές της Ηθικής και αποτελεί τη φωνή της συμπόνιας και της παρηγοριάς στους αδύναμους, σε έναν κόσμο που διαρκώς εκτροχιάζεται, για να επικρατεί η Παντοδυναμία του Καλού, εναντίον της Λεγεώνας του Κακού. Ο Ηγέτης του Τάγματος, στον ρόλο του Υπηρέτη του Ανθρώπινου Γένους, δεν πρέπει να τρέφει κανένα σ...

Χαμογέλασα και πέρασα το βλέμμα μου απ’ τις ερεθισμένες μπλε φλεβίτσες του λαιμού της, μέσα στα μάτια της. Μπερδεμένος, την εξερευνούσα. Αλλά, κοίταζα την όψη της σαν καθρέφτη, απ’ όπου έψαχνα να δω και τα δικά μου αληθινά συναισθήματα. Ένα καθρέφτισμα του πραγματικού εαυτού μου. Όσο σκοτεινός ή παράξενος κι αν ήταν. "Στο επόμενο κόλπο σου, να είσαι λίγο πιο προσεκτικός. Έτσι, Δημήτρη μου;", είπε παραπονιάρικα. "Θα είμαι, Έλενά μου", απάντησα, "Θα είμαι", αλλά μετά, εντελώς ξαφνικά, μου έκοψε το μυαλό, μια άλλη σκέψη. "Ή, μήπως δεν θα είμαι καθόλου...". "Γιατί, θέλεις να με...

"Φκήσου με Μανούλα μου"! Τούτη η ευχή, που χρησιμοποιεί ο Θοδωρής Γεωργάκης, στο παρόν βιβλίο του, το οποίο τιτλοφορεί: "Ο λευκαδίτικος γάμος", αγγίζει την ψυχή και ξυπνά ιερές μνήμες στον κάθε Λευκαδίτη! Είναι η ευχή όλων των Μητέρων μας, που μας συντροφεύει δια βίου! Μια ευχή που περικλείει μέσα της όλον εκείνον τον πόθο, όλην εκείνη την αληθινή λαχτάρα του Λευκαδίτη γονιού να δει τα παιδιά του να προχωρούν στην ζωή και να προκόβουν. Με τούτο το βιβλίο, ο συγγραφέας επιχειρεί μια βιωματική καταγραφή του παλιού Λευκαδίτικου Γάμου, έτσι όπως τον ζήσαμε όλοι μας, όταν ήμαστα...

Ο μεγάλος Λευκάδιος Ραψωδός Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, στα περίφημα επικολυρικά του ξεσπάσματα, αποκαλύπτει με ρωμαλέο λόγο και ασυγκράτητα δυνατό συναισθηματισμό, τις συγκλονιστικά υψηλοθώρητες εθνικές ώρες, όπου τούτος ο φτωχός και μαρτυρικός λαός έστηνε οδοφράγματα αντίστασης και ζούσε σε χαρακώματα αγώνων. Εμβιώνοντας, σαν πολυσύνθετα μαρτυρική και μαρτυρικά Ρωμαίικη ύπαρξη τις πολλές και μεγάλες τραγωδίες, που μέσα στο ασυγκράτητο κύλισμα του χρόνου και της ιστορίας, έφερνε στις πονεμένες του ράχες ο λαός μας, τις μεταποιούσε σε λόγο, τις στέλνει σαν ύμνο, τις αποθέτει σα...

Ο συγγραφέας ζει και βιώνει την κάθε στιγμή του, αφότου απέκτησε συνείδηση του κόσμου, στο Πινακοχώρι Σφακιωτών Λευκάδος, και περνά στον... σκληρό δίσκο της μνήμης του, σχεδόν τα πάντα, που αφορούν την ζωή, την ιστορία, τα ήθη και έθιμα, την παράδοση αυτού του μικρού λίκνου, παιδιόθεν. Γι’ αυτό, αυτή η βιωματική του καταγραφή της ιστορίας, της παράδοσης, των ηθών και εθίμων, των τοπωνυμίων, που πραγματοποιεί με τούτο το πόνημά του, έχει ιδιαίτερη αξία και εγκυρότητα, αφού είναι ο μοναδικός, μέχρι τώρα τουλάχιστον, που γράφει για τους Σφακιώτες, ζώντας στους Σφακιώτες το μεγ...

Η συλλογή διηγημάτων "Οι σκέψεις έστησαν χορό" είναι μία σύνθεση από διηγήματα κοινωνικά, φαντασίας, διηγήματα που γενικότερα αξιώνουν να θίξουν πολλές πτυχές του ανθρώπινου μυαλού. Ευσεβείς πόθοι, φόβοι, ουτοπίες, τύψεις, σκόρπιες αναμνήσεις και απαγορευμένα όνειρα πιάστηκαν χέρι-χέρι και έστησαν χορό αξιώνοντας αποδοχή της πρόσκλησής τους. Λοιπόν; Χορεύουμε;

O Φα-τουρ, γεννημένος στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, σε μια σπηλιά των Χασίων, ζει μια περιπετειώδη ζωή και στο τέλος καταλήγει στην Κίνα ως Τσι-λι-μινγκ, με σκοπό να βοηθήσει τη χώρα του στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που περνάει τούτα τα τελευταία χρόνια...

Να ξεπερνάς τον φόβο σου τον ίδιο εκεί και βράδυ αν θες. Τι κι αν δε θες; Ακούς καρδιά μου; Τι; Ψάχνεις τα χρώματα του φόβου; Έχει χρώματα ο φόβος; Έχει; Το κόκκινο της φωτιάς και του πόνου. Το άσπρο της ελπίδας. Το κίτρινο του μίσους. Το μπλε της ζωής. Το καφέ της γης. Το ροζ του έρωτα. Το μοβ των αυτοκρατόρων. Το άλλο μοβ, εκείνο του θανάτου. Και το... Τι; Φοβάσαι το μαύρο; Ναι. Το άλλο χρώμα του φόβου είναι το μαύρο. Ακούς καρδιά μου; Το μαύρο... Ακούς; Μείνε ακίνητη. Λίγο ακόμα και θα ζήσεις. Μη φοβάσαι το... μαύρο! Τ' ακούς καρδιά μου; Ακούς καρδιά μου; Κι εκείνη, εκεί...

Ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρουμανία. Ανάμεσα στον Κωσταντή και στον Τόκλη. Ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Ανάμεσα στη λογική και στο απίστευτο. Ανάμεσα στους ποταμούς Γαλλικό και Αλιάκμονα, υπήρχε ένα χωριό. Ανάμεσα στα χωριά Τέκελι και Γιουντσίδα και κοντά στον μεγάλο ποταμό Αξιό, εκεί που φυσά δυνατός ψυχρός βαρδάρης, άνεμος που σου τρυπά τα κόκαλα, υπάρχουν τα ερείπια ενός εγκαταλελειμένου χωριού. Κουκμούς το έλεγαν οι Τούρκοι κάτοικοί του, ενώ οι Έλληνες το ονόμαζαν Βρωμοχώρι. Τίποτε δεν μαρτυρά την παράξενη ιστορία του. Εκεί κάποτε ήταν ο βάλτος... Τι έγινε σ` εκείνο...