Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Ναταλία έφυγε κεφάτη για το φροντιστήριο, έχοντας αποχαιρετήσει τον άντρα της, τον Γαβριήλ Ακριβάκη, που θα ξαναπήγαινε στο Λονδίνο των φοιτητικών τους χρόνων. Όμως, όταν ήρθαν κάποιες φωτογραφίες στο κινητό της, ο κόσμος της κατέρρευσε... Ο Γαβριήλ δεν πήγαινε να δει τον παιδικό του φίλο, τον Αργύρη, που μένει εκεί· πήγαινε ταξίδι to Know us better με την παλλακίδα του. Αν και, όπως αποδείχτηκε αργότερα, το ταξίδι τους αυτό δεν ήταν το πρώτο τους άρα τα είχαν καιρό, κανείς δεν είχε καταλάβει την κρυφή και σκοτεινή ζωή του Γαβριήλ. Οι αποκαλύψεις που ακολούθησαν την κατ...

Ως πού μπορεί να σε οδηγήσει η εκδίκηση; Από ποιες σκοτεινές ατραπούς σε φέρνει αντιμέτωπο με τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού σου; Στις ερωτήσεις αυτές η Μελίτα αμέλησε να απαντήσει όταν ξεκίνησε να σχεδιάζει το πώς θα εκδικηθεί τον άντρα της το Στέφανο για 15 χρόνια δυστυχισμένου έγγαμου βίου. Μέσα στον παραλογισμό του νου και της καρδιάς της θα φτάσει να πληγώσει άτομα που ουδόλως της έχουν φταίξει, να κάνει πράγματα που ως τότε απεχθανόταν, μέχρι που, τελείως παράδοξα και ανέλπιστα, ο έρωτας θα της χτυπήσει την πόρτα. Η τύχη αυτή τη φορά "θα παίξει τα ζάρια" υπέρ της;

Ο μύθος στην ποιητική της Κουτσουμπέλη είναι αφαιρετικός, ελλειπτικός, κρυπτικός. Πολλές φορές, λειτουργεί μέσα από κώδικες, σύμβολα και αρχέτυπα με τα χαρακτηριστικά του υπερρεαλισμού, αλλά και του εξπρεσιονισμού. Τα ποιήματα κινούνται μέσα στο βάθος του υποσυνείδητου, σαν το Θησέα. Χωρίς τη βοήθεια του μίτου διατρέχουν τον εσωτερικό λαβύρινθο. Εξερευνούν το υποσυνείδητο και προσπαθούν να το κατανοήσουν μέσα από τολμηρούς συνδυασμούς υλικών, λέξεων και ήχων. Φαντασία και ένταση, επαναλήψεις και συνηχήσεις, αντιθετικά δίπολα, εσωτερικές ροπές και άρτιες ή θραυσματικές εικόν...

Στο Αργοστόλι μετά τους τρεις καταστροφικούς σεισμούς τον Αύγουστο του 1953 η ισορροπία της ιστορίας των κατοίκων διαταράσσεται. Άλλοι χάνουν τη ζωή τους, άλλοι μεταναστεύουν. Οι περισσότεροι όμως μένουν στον τόπο τους και εκεί παλεύουν με τα προαιώνια τρωκτικά της ανθρώπινης ψυχής. Η συνθήκη και οι συγκυρίες, η φτώχεια, ο εαυτός τους, τα πάθη και τα λάθη τους, ο έρωτας, η ανοχή, η αντοχή, η πρόκληση. Όλα απέναντί τους, για να τους ενώνουν ή να τους διχάζουν. Σκόρσο! Στη δίνη του ένα τσούρμο άνθρωποι από τους λιγότερο ευνοημένους ψάχνουν τη σωτηρία στη συλλογική προσπάθεια...

ΓΕΝΝΑ Φόρεσαν άστρα στο κεφάλι Ντύθηκαν δέντρα τη νύχτα Με ετοιμόγεννο στόμα Περπάτησαν πάνω στα βουνά Γδάρθηκαν στα βράχια Γύρισαν ζωντανοί από τους γκρεμούς Έκλαψαν από τους πόνους της γέννας Το αίμα κύλησε ως τη θάλασσα Κι ένα παιδί γεννήθηκε Ωραίο σαν ποίημα

Κάτι θαρρείς και λιγοστεύει στον αέρα, κάτι αφαιρείται από τα σωματίδιά του, όταν η ανάσα ενός ανθρώπου παύει να θολώνει το κρύσταλλο της ζωής. Τότε ο λόγος, παρ’ όλες τις εξαγγελίες και τις πλείστες διαβεβαιώσεις περί των ανατρεπτικών του ιδιοτήτων, αποδεικνύεται ελάχιστα ισχυρός -ανίκανος θα λέγαμε- να θέσει σε λειτουργία την πλέον αναγκαία και ανακουφιστική του ιδιότητα, την παραμυθητική. Οι καλές προθέσεις απλώς προθέσεις παραμένουν και η απώλεια θεόρατο βουνό αδιαπέραστο. Κάποτε όμως συμβαίνει αυτός που αναχωρεί να είναι ποιητής. Και τότε σημειώνεται η μία και μοναδική...

Ο Φρανσίσκο ντε Βιτόρια διατυπώνει στο παρόν έργο του όλες τις μοντέρνες αρχές του Δικαίου του Πολέμου που διέπουν μέχρι και σήμερα όλες τις θεμελιακές πτυχές αυτού του πολύπλοκου πολιτιστικού φαινομένου. Οργανώνει νομικά τα προβλήματα που ενέσκηπταν από τότε, όπως τα όρια της αποικιοκρατικής δράσης που οδηγούσαν σε γενοκτονίες και τις πολεμικές συγκρούσεις στην Ευρώπη, θεμελιώνοντας την θεωρία του στην έννοια του δίκαιου πολέμου. Η απάρνηση της παπικής ή της αυτοκρατορικής παγκόσμιας δικαιοδοσίας είναι η κεντρική σύλληψη της φιλοσοφίας του Διεθνούς Δικαίου του Βιτόρια. Πρό...

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια - και δεν θα χρειαστούν. Στο ανά χείρας βιβλίο περιέχονται 202 ποιήματα ερωτικά, ελληνικά και ξένα (τα ξένα πολύ περισσότερα, και μεταφρασμένα όλα από τον υπογραφόμενο. Ερωτικά δε πάσης φύσεως: με χαρά και με πόνο, υμνητικά και απαξιωτικά, φιλοσοφικά και χυδαία, αλλά και ανάμικτα. Κοινό στοιχείο όλων είναι μόνο το μοτίβο: ο έρωτας - πριν να υπάρξει,... αφού υπάρξει,... όταν σβήσει, αλλά και όταν ποτέ δεν πραγματοποιηθεί ή μείνει απλώς αγάπη (πάσης φύσεως και αυτή)...

Ο Πέτρος και η Ελένη συναντιούνται μία καλοκαιρινή ημέρα σε μία παραλία της Σάμου και ερωτεύονται. Εκείνος είναι αρχιτέκτονας από τη Θεσσαλονίκη, ενώ η Ελένη εργάζεται σε μία μεγάλη δικηγορική εταιρεία της Αθήνας. Τρία χρόνια μετά, ο Πέτρος αποφασίζει να μετακομίσει στην Αθήνα για να συγκατοικήσουν. Η εξέλιξη αυτή πυροδοτεί εντάσεις στη σχέση τους, καθώς δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Στην Αθήνα ο Πέτρος γνωρίζει τον Φαέθωνα, με τον οποίο κτίζεται σταδιακά ένας ισχυρός δεσμός δασκάλου - μαθητή. Ο Φαέθωνας ξεκινά να του διηγείται μία "μικρή ιστορία", όπως τ...

ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ Ξαφνικά έλαμψε η τύχη μου και ήμουν τυχερός... Δίπλα σε άνυδρους βράχους άραξα με τη σχεδία μου, να ξαποστάσω. Κι ανέτειλαν εμπρός μου, στις παρυφές των δακρύων μου, οι ένδοξες στιγμές της βασανισμένης ζωής μου. Μόνος πια, χρόνια τώρα, παλεύω μες στον παφλασμό των κυμάτων να βρω την ψυχή μου και πονάω. Και δεν με νοιάζει καμιά δόξα ή απολαβή. Μου είπαν, όμως, ότι υπάρχει μες στις καρδιές των ανθρώπων μια γωνιά γεμάτη φως και ήλιο και όταν η μνήμη την αγγίζει, βγαίνει ένα πλοίο με ούριο άνεμο και κυλά ήρεμα στο απέραν...

Ο Λουκάς είναι ένας έφηβος που δεν ξέρει πώς να σταθεί απέναντι στις αλλαγές που φέρνει η ηλικία του. Νιώθει μόνος μέσα σε μια οικογένεια που πολύ ενδιαφέρεται για το "τι θα πει ο κόσμος", όχι όμως για σκέψεις και συναισθήματα. Μια φωτιά θα καταστρέψει στο πέρασμά της μια ολόκληρη περιοχή και θα κάνει στάχτη τις ζωές ανθρώπων. Ένας παππούς, ακόμη και μέσα στ’ αποκαΐδια, παραμένει οδηγός για τον Λουκά. Τυχερός ο εγγονός, γιατί κάποιοι δεν έχουν κανέναν δίπλα τους, όταν απλώνουν την περπατησιά τους στον κόσμο.

ΝΤΥΣΕ ΜΑΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΙΗΜΑ Ποιος σε κρατά, των λέξεων χρυσόμαλλο δέρας Που χάνεσαι και λάμπεις κόμη της Βερενίκης Ασθμαίνουσα σχισμή ψάχνω το ανέγγιχτο ν’ αγγίξω - Ν’ αντισταθεί στο σίδερο ποιος ξέρει;- Ποιος άνεμος σκορπά του κήπου σου τα άνθη; Σ’ έρημο τόπο πέταλα σκόρπια μαργαρίτας Θύμηση κι επιθυμία, σαλεύοντας Είμαστε ή δεν είμαι Εγώ ή ο Κανένας Αγάπα ή ν’ αγαπώ Θεοί και Δαίμονες μας προσπερνούν ποδοπατώντας Και όλο κρύβεσαι κάτω απ’ της πόρνης σου την μπούργκα Βουλιάζουν οι δρόμοι στην Καμπούλ Φοβάμαι Πού βρίσκεσαι καλειδοσκόπιο αόμματων Θριμμάτισε...

ΣΧΕΔΟΝ ΣΑΝ ΙΩΒ Δεν αποζητώ καμία έξοδο από την κοιλιά του κήτους. Ακόμα κι αν το σκοτάδι με καταπίνει καθημερινά αμάσητο και με αποβάλλει αναίσθητο στ’ αχώνευτα η υπομονή μου με συνεφέρνει τελικά. Έτσι κι αλλιώς έξω η θάλασσα αλυχτά για τον πνιγμό μου.