Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Σαμ έχει προβλήματα· πως μπορεί να συνεχίσει το σχολείο όταν οι δάσκαλοι περιμένουν απ' αυτόν να είναι "παιδί-θαύμα" -μόνο και μόνο επειδή ο πατέρας του είναι ο Διευθυντής! Στην προσπάθειά του να επιβιώσει σε ένα σκληρό και μερικές φορές βίαιο σχολικό περιβάλλον, ο Σαμ καταλήγει να έρθει σε σύγκρουση με τον πατέρα του και να αντιμετωπίσει την αποβολή. Γνωρίζει ότι μία συμμορία από αγόρια τρομοκρατεί τα μικρότερα παιδιά όμως ο Σαμ είναι πρόθυμος να δεχτεί την κατηγορία ο ίδιος παρά να μαρτυρήσει...

Μέσα στην έρημο ζούσε το μεγάλο δέντρο· αψηλό, αγέρωχο, να μετρά το χρόνο, να δροσίζει στη σκιά του τα καραβάνια -και να περιμένει... Απ' την κορφή του, ψηλή σα μάτι φάρου, κοιτούσε τον κόσμο, τους λιγοστούς ανθρώπους και περίμενε. Κι είχε ξεχάσει πια τι 'ταν αυτό που πάσχιζε να ξακρίνει στον αναλλοιωμένο ορίζοντα. Ώσπου έφτασε κείνη η μέρα του θρύλου, και τότε το δέντρο κατάλαβε... θυμήθηκε. Κι άρχισε να παίζει, καθώς υποκλινόταν, τη μουσική του, μια μουσική φκιαγμένη γι' αυτιά θεϊκά, καθώς υποκλινόταν σ' Εκείνο το παιδί που μάζευε τον καρπό του.

Αρκεί να κοιτάξει κανείς με προσοχή· αρκεί να 'χει τα μάτια του ανοιχτά -και να ψάξει. Να ψάξει, όμως, καλά, γιατί ο τόπος εκεί-μέσα, στον πάτο του φλιτζανιού, δεν είναι όποιος κι όποιος. Καταρχάς, είναι μεγάλος - απέραντος: κρύβονται κει πολιτείες και λαγκάδια, βουνά σωρό και γίγαντες, μάγια και πεντάμορφες. Κι έπειτα, είναι ένας όμορφος τόπος -ξεγελάει. Μα, άμα τα καταφέρεις, τότε θα 'σαι τυχερός. Άμα τα καταφέρεις, τότε -κι από πρώτο χέρι- θα ξεδιπλωθούν μεμιάς μπροστά σου όλες οι ιστορίες- όλες οι ιστορίες που θα 'θελες κι εσύ να ζήσεις.

Τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία. Πολλοί άνθρωποι -ούτε κι αυτοί. Τα συναισθήματα... η μοναξιά, η αγάπη, η φιλία, δεν ξέρουν τι πά' να πει ηλικία. Το ουράνιο τόξο; Όχι, κι αυτό δεν είναι ούτε μικρό ούτε μεγάλο· νεαρό ή γέρικο. Μήτε ο ουρανός, στην απεραντοσύνη του, μήτε κι εκείνο-κει το πουλί που σου μιλά, αυτό-εδώ το συννεφάκι που σε φωνάζει. Μήτε η φαντασία, μήτ' ένας ψίθυρος που νανουρίζει τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά όλου του κόσμου -κάθε κόσμου. Μα, πάν' απ' όλα, χωρίς ηλικία είναι -και θα παραμένει πάντα- τ' όνειρο.

Η Αλίκη δεν έχει πολλές ιδιαίτερες συνήθειες, μ' αγαπάει υπερβολικά το σκύλο της· στο ραδιόφωνο δεν τα πήγε κι άσχημα -άλλωστε ήταν κι η πρώτη φορά που "βγαινε στον αέρα"· ό,τι και αν πούμε όμως, η θάλασσα είναι η μεγάλη της αγάπη· χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε λατρεύει και τις κούκλες της -με ορισμένες, μάλιστα, τη συνδέουν πολύ στενές σχέσεις... Τέλος πάντων, η Αλίκη -πράγμα που είναι και το σπουδαιότερο- ξέρει να γελάει και να κλαίει· όπως όλα τα κοριτσάκια, όπως όλα τα αγοράκια στην ηλικία της. Η Αλίκη αγαπάει γιατί είναι η Αλίκη.

Ένα παλιό, σαν τον κόσμο μας ποτάμι, διηγείται σ' ένα παιδί την ιστορία του. Το ταξιδεύει στα χρόνια της δημιουργίας. Ξεκίνησε σαν ένα μικρό ρυάκι για να γίνει -μέσα στην πορεία του χρόνου- ένας μεγάλος ποταμός. Του μιλάει για τη ζωή, τα ζώα και τον άνθρωπο όπως τον είδε να εξελίσσεται και να παλεύει. Για τους μεγάλους ήρωες, τον Ηρακλή, το Μελέαγρο, το Θησέα. Για τους εχθρούς του τόπου... και για άλλα χίλια δυο πράματα...

Όταν φύγουν όλοι από το σπίτι, τα έπιπλα αποφασίζουν να κάνουν ένα πάρτυ. Μέσα στη σχολική κασετίνα το μολύβι και το στυλό τσακώνονται για το ποιο είναι καλύτερο, ενώ η μπάλλα των παιδιών ζηλεύει τον καινούργιο κύβο κι εκείνος εύχεται να μπορούσε να γυρνάει στους δρόμους όπως η μπάλλα. Διασκεδαστικές ιστορίες με πρωταγωνιστές διάφορα αντικείμενα που ζωντανεύουν, μιλούν, ζηλεύουν και σκαρώνουν ζαβολιές.

Ο Marcello Argilli στις επτά ενότητες του βιβλίου αυτού συναρπάζει για μια ακόμα φορά με παραμύθια που μιλούν για τον ίδιο τους τον εαυτό, για γεωγραφία, διακοπές, το χρόνο που ορίζει το σύμπαν, την τηλεόραση που έχει εισβάλει στη ζωή μας, ακόμα και για τη γλώσσα, αυτό το όργανο επικοινωνίας των ανθρώπων που τόσο συχνά στις μέρες μας αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων. Θέματα σύγχρονα αλλά και πρωτότυπα, που έγιναν ιστορίες ευρηματικές και γεμάτες μηνύματα.

Από κάποιο λάθος ο Κιπ Σλέιτερ αγοράζει αληθόπαστα αντί για οδοντόπαστα. Σύντομα καταλαβαίνει, μαζί με τον φίλο του τον Χέρμπυ, τις απίθανες δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει μια τέτοια αγορά. Έτσι αποφασίζουν να γεμίσουν με αληθόπαστα το κέικ που θα προσφερθεί στον βουλευτή ο οποίος είναι επίσημος προσκεκλημένος του σχολείου για την Ημέρα της Απονομής. Δυστυχώς όμως ο διευθυντής του σχολείου δοκιμάζει πρώτος ένα κομμάτι με αποτέλεσμα...

Παραμύθια γραμμένα από μια ομάδα παιδιών, γεμάτα φαντασία, γέλιο, όνειρο και περιπέτεια. Η ψυχή ενός παγόβουνου, ο νάνος Ισίδωρος, βγαίνει να παλέψει με τον ήλιο. Ένα χρυσόψαρο λέει το μέλλον μέσα από ένα καθρέφτη ενώ μια στοιχειωμένη σακούλα τρώει το ψωμί που της βάζουν μέσα. Ένας μικρός κυνηγός γίνεται άγαλμα και μόνο αν το παγώνι δεχθεί να κλείσει την ουρά του θα ξαναγίνει άνθρωπος. Θα γίνει όμως κάτι τέτοιο;

Η Ελλάδα είναι τόσο όμορφη μες στα βιβλία! Η ιστορία της, οι τόποι της οι θρυλικοί, οι δοξασμένοι... πόσο υπέροχοι είναι! Μα - μόνο μέσα στα βιβλία; Οι Δέκα Μικροί Ταξιδιώτες δεν αρκούνται στο τυπωμένο χαρτί και στις σκέτες διηγήσεις. Βάζουν σα στόχο τους -και τα καταφέρνουν- από κοντά να δούνε όλα κείνα που μάθαν στο σχολειό, ν' αγγίξουν με τα χέρια τους το χώμα, το ίδιο χώμα που πατούσαν οι άνθρωποι του μύθου, οι ημίθεοι, οι Έλληνες της ιστορίας μας. Και τα καταφέρνουν! Με το πούλμαν τους, αυτοί οι δέκα συντροφιά με δυο μεγάλους, θα πάνε στο Μοριά -και κει θα μάθουν...

Ο θείος Ορέστης, ένας συμπαθητικός τρελόγερος διασκεδάζει τα παιδιά με τις ιστορίες του, τις γκάφες και τα παθήματά του.

Τρέξε, κόσμε, πρόλαβε! Μάθε ιστορία: για 'να γάιδαρο έγινε τόση φασαρία. Δεν είν' για το γάιδαρο και για το σαμάρι, ήταν που μας πάτησαν τα νησιά... γαϊδάροι!

Είναι φορές που η θύμηση μοναχά μιανής ιτιάς, που λες και καθρεφτίζει τα ήσυχα νερά της λίμνης, σου φέρνει στην καρδιά πρώτα έναν πόνο, κάτι σα φούσκωμα, και στο μυαλό, μετά, θύμησες από τις πιο γλυκές σου μέρες -ολόκληρο κόσμο σου κουβανά: ένα γέρο χωρατατζή, μια γάτα μες στη μαργιολιά, μια κασετίνα που κρύβει στα γρανάζια της όλες τις μουσικές του κόσμου... Είναι φορές που, μες στο καταχείμωνο -σκέψου τα όλα κουκουλωμένα απ' το χιόνι-, λες, "Μα ναι, μα ναι -κάτ' απ' το λευκό στρώμα, άλλο δεν κρύβεται, παρά το καλοκαίρι!"