Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όταν φύγουν όλοι από το σπίτι, τα έπιπλα αποφασίζουν να κάνουν ένα πάρτυ. Μέσα στη σχολική κασετίνα το μολύβι και το στυλό τσακώνονται για το ποιο είναι καλύτερο, ενώ η μπάλλα των παιδιών ζηλεύει τον καινούργιο κύβο κι εκείνος εύχεται να μπορούσε να γυρνάει στους δρόμους όπως η μπάλλα. Διασκεδαστικές ιστορίες με πρωταγωνιστές διάφορα αντικείμενα που ζωντανεύουν, μιλούν, ζηλεύουν και σκαρώνουν ζαβολιές.

Μέσα στην έρημο ζούσε το μεγάλο δέντρο· αψηλό, αγέρωχο, να μετρά το χρόνο, να δροσίζει στη σκιά του τα καραβάνια -και να περιμένει... Απ' την κορφή του, ψηλή σα μάτι φάρου, κοιτούσε τον κόσμο, τους λιγοστούς ανθρώπους και περίμενε. Κι είχε ξεχάσει πια τι 'ταν αυτό που πάσχιζε να ξακρίνει στον αναλλοιωμένο ορίζοντα. Ώσπου έφτασε κείνη η μέρα του θρύλου, και τότε το δέντρο κατάλαβε... θυμήθηκε. Κι άρχισε να παίζει, καθώς υποκλινόταν, τη μουσική του, μια μουσική φκιαγμένη γι' αυτιά θεϊκά, καθώς υποκλινόταν σ' Εκείνο το παιδί που μάζευε τον καρπό του.

Αρκεί να κοιτάξει κανείς με προσοχή· αρκεί να 'χει τα μάτια του ανοιχτά -και να ψάξει. Να ψάξει, όμως, καλά, γιατί ο τόπος εκεί-μέσα, στον πάτο του φλιτζανιού, δεν είναι όποιος κι όποιος. Καταρχάς, είναι μεγάλος - απέραντος: κρύβονται κει πολιτείες και λαγκάδια, βουνά σωρό και γίγαντες, μάγια και πεντάμορφες. Κι έπειτα, είναι ένας όμορφος τόπος -ξεγελάει. Μα, άμα τα καταφέρεις, τότε θα 'σαι τυχερός. Άμα τα καταφέρεις, τότε -κι από πρώτο χέρι- θα ξεδιπλωθούν μεμιάς μπροστά σου όλες οι ιστορίες- όλες οι ιστορίες που θα 'θελες κι εσύ να ζήσεις.

Τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία. Πολλοί άνθρωποι -ούτε κι αυτοί. Τα συναισθήματα... η μοναξιά, η αγάπη, η φιλία, δεν ξέρουν τι πά' να πει ηλικία. Το ουράνιο τόξο; Όχι, κι αυτό δεν είναι ούτε μικρό ούτε μεγάλο· νεαρό ή γέρικο. Μήτε ο ουρανός, στην απεραντοσύνη του, μήτε κι εκείνο-κει το πουλί που σου μιλά, αυτό-εδώ το συννεφάκι που σε φωνάζει. Μήτε η φαντασία, μήτ' ένας ψίθυρος που νανουρίζει τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά όλου του κόσμου -κάθε κόσμου. Μα, πάν' απ' όλα, χωρίς ηλικία είναι -και θα παραμένει πάντα- τ' όνειρο.

Η Αλίκη δεν έχει πολλές ιδιαίτερες συνήθειες, μ' αγαπάει υπερβολικά το σκύλο της· στο ραδιόφωνο δεν τα πήγε κι άσχημα -άλλωστε ήταν κι η πρώτη φορά που "βγαινε στον αέρα"· ό,τι και αν πούμε όμως, η θάλασσα είναι η μεγάλη της αγάπη· χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε λατρεύει και τις κούκλες της -με ορισμένες, μάλιστα, τη συνδέουν πολύ στενές σχέσεις... Τέλος πάντων, η Αλίκη -πράγμα που είναι και το σπουδαιότερο- ξέρει να γελάει και να κλαίει· όπως όλα τα κοριτσάκια, όπως όλα τα αγοράκια στην ηλικία της. Η Αλίκη αγαπάει γιατί είναι η Αλίκη.

Ο Σαμ έχει προβλήματα· πως μπορεί να συνεχίσει το σχολείο όταν οι δάσκαλοι περιμένουν απ' αυτόν να είναι "παιδί-θαύμα" -μόνο και μόνο επειδή ο πατέρας του είναι ο Διευθυντής! Στην προσπάθειά του να επιβιώσει σε ένα σκληρό και μερικές φορές βίαιο σχολικό περιβάλλον, ο Σαμ καταλήγει να έρθει σε σύγκρουση με τον πατέρα του και να αντιμετωπίσει την αποβολή. Γνωρίζει ότι μία συμμορία από αγόρια τρομοκρατεί τα μικρότερα παιδιά όμως ο Σαμ είναι πρόθυμος να δεχτεί την κατηγορία ο ίδιος παρά να μαρτυρήσει...

Ο Φατ-Φρουμός, κείνος που τόνε γέννησαν τα δάκρυα, δεν είναι ένα βασιλόπουλο σαν και τ' άλλα του καιρού του. Δεν ψηλώνει όπως ένα φυσιολογικό παιδί, μήτε παίζει τα παιχνίδια των συνομηλίκων του. Ο Φατ-Φρουμός τρανεύει και γιγαντώνει, και σύντομα σχεδόν κανείς δε μπορεί να τα βάλει μαζί του και να τον νικήσει -σχεδόν κανείς... Γιατί οι δυνάμεις της σκοτεινής μαγείας είναι τεράστιες, υπερφυσικές, κι όταν ο Δακρυγέννητος χιμήξει καταπάνω της, ακόμα κι αυτουνού το ατσάλινο κορμί θα υποταχτεί. Μα μένει υποταγμένο το σώμα, όσο τούτο τον κόσμο διαφεντεύει η αγάπη; Ο Φατ-Φρουμός λέ...

Πολύ πριν ο άνθρωπος πατήσει το πόδι του στη Γη μας, ένα τρανό βασίλειο διαφέντευε την πλάση: των ζώων το βασίλειο. Μονάρχης ήτανε το Λιοντάρι, κι όλοι οι άλλοι υποταχτικοί του -καλοί και κακοί, πανούργοι κι ευκολόπιστοι. Τα ζώα κείνο τον καιρό είχανε λαλιά· και λέγαν, και λέγαν, και σταματημό δεν είχαν. Ίδια με μας, τους σοφούς πιθήκους, που έτσι και γεννηθήκαμε, σωπάσαμε ευθύς τα ζώα να μιλούν. Μα ένας παραμυθάς μεγάλος, μπορεί κι ο μεγαλύτερος, έστησ' αφτί στων ζώων τη γειτονιά και μέσα στο βιβλίο ετούτο έγραψε όσα είδε κι όσα άκουσε. Γιατί κατιτίς ψιθυριζότανε ακόμα...

Έχουν σταματημό οι ιστορίες των ζώων; έχουνε τέλος ποτέ οι καβγάδες κι οι φασαρίες οπού ξεσηκώνουνε; οι σοφές τους οι κουβέντες; "Όχι", λέει ο παραμυθάς -κι άπαξ και το 'πε αυτός, που ξέρει τα ζώα και απ' την καλή τους και απ' την ανάποδη, εμείς καλά θα κάνουμε να τόνε πιστεύουμε. Ακούτε; Να: η Αλεπού χώνεται μέσα στο θάμνο κάτι να ξετρυπώσει· το Άλογο -πόσο μεγαλόπρεπα κουβαλάει το φορτίο του! Να και το Βατράχι, νά τος κι ο Ποντικός, να και- όλα τα ζώα είναι πάλι εδώ μαζεμένα. Κι εμείς... εμείς ας ακούσουμε καλά τι έχουν να μας πουν. Είναι σοφά τα ζώα.

Η θάλασσα δεν κρύβει μόνο τους γνωστούς κατοίκους της. Όχι. Αν κάποιος μπορούσε να καταδυθεί βαθιά, πραγματικά βαθιά, τότε θα γνώριζε και κάποια άλλα... κάποια πολύ παλιά και πολύ παράξενα όντα. Όπως το Νηρέα, για παράδειγμα, και τις θυγατέρες του. Ή και τον Τρίτωνα ακόμα. Μα, δυστυχώς, στα βάθη της θάλασσας κρύβονται κι όλα τα τέρατα της ζωντανής μυθολογίας μας... Και κάποια στιγμή ξυπνούν, αποφασισμένα να πολεμήσουν τη Γη, την ανθρωπότητα ολόκληρη. Κι η περιπέτεια αρχίζει!

Μεσολόγγι: στεριά και θάλασσα. Ήλιος και φεγγάρι. Οι ψαράδες τρυγούν τα νερά καθώς τ' αστέρια τους νανουρίζουν. Μέσα σ' όλους τους, κάποιοι ξεχωρίζουν. Άλλος για το καλαμπούρι του, άλλος για τον πόνο του, άλλος για τον έρωτά του. Κι έν' αγόρι, ψαράς για ένα καλοκαίρι, ψάχνοντας μέσα στα δίχτυα για ψάρια, ψάχνει και μες στο ημερολόγιο της αγαπημένης του, για την ψυχή της... Τούτο το καλοκαίρι θα 'ναι μακρύ, πικρό και καυτό. Αλλά κι ένα καλοκαίρι μαθητείας - στη μοναξιά, την αγάπη και τη φιλία.

Σαν τη θάλασσα είναι ο χορός, σαν τη θάλασσα με τα κύματά της τα αέρινα. Η Αλίκη ζει τη ζωή της, τα νιάτα της, χορεύοντας. Είναι ζωντανή. Καμιά φορά όμως τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα κανονίζουμε μεις στο μυαλό μας. Η Αλίκη θέλει να γίνει χορεύτρια, μα -η Μοίρα έχει άλλες διαθέσεις. Μια ξαφνική, απρόσκλητη, άδικη αρρώστια θα τη ρίξει στο κρεβάτι, αναγκάζοντάς τη να μη χορεύει πια, παρά μόνο στα όνειρά της. Όμως πάντα, μες στην καρδιά των ζωντανών, υπάρχει θέση για την Ελπίδα.

Ο γάτος αυτός, ο πρωταγωνιστής σε τούτη την ιστορία, δεν είναι ένας όποιος κι όποιος γάτος. Όχι βέβαια! Ο Τυπικούλης -έτσι τον βγάλανε- κάτι έχει που τον ξεχωρίζει από τους άλλους: είναι μεγάλος τραγουδιστής, σπουδαίος! Και κάτι ακόμα παραπάνω: η περιέργειά του είναι πια ξακουστή. Δεν αφήνει τίποτε χωρίς να το σκαλίσει, είτε είναι ένα καλάθι με κουβάρια κλωστές αυτό, είτε είναι ένα αστυνομικό αίνιγμα. Ναι! Ο Τυπικούλης είναι ίσως ο μοναδικός γάτος-ντετέκτιβ στον κόσμο. Κι όταν κάποιο αόρατο χέρι κλέψει τα κοσμήματα της αφέντρας του, αναλαμβάνει δράση. Κι ό,τι γίνει!

Τα αγριότερα μωρά είναι το δεύτερο βιβλίο του Κώστα Μητρόπουλου με θέμα ένα τετράχρονο φιλόσοφο, ποιητή και ψιλοαπατεώνα που προσπαθεί απεγνωσμένα να περάσει έστω και μισοπεθαμένος με το αμαξάκι του την παρακμιακή τραγωδία των ημερών μας. Κρατώντας την δολιότητα της πολιτικής σε απόσταση προτιμά την ενασχόληση με απλά καθημερινά θέματα όπως οι θεσμοί, η κοινωνία, ο έρωτας, ο θάνατος, ο Θεός και οι τέχνες. Η σειρά στο μεγαλύτερο ποσοστό της δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ και σχολιαζόταν συχνά σε γεύματα εργασίας μεταξύ τυρού και μήλου, μετά την ανατίμηση των αχλαδιών. Όλα αυτά τα μωρά...