Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αφορμή για τη έκδοση του παρόντος πονήματος αποτέλεσε η διαπίστωση ότι ελλείπει από τη βιβλιογραφία του Εκκλησιαστικού Δικαίου η συγκεντρωτική καταγραφή και παρουσίαση των αποφάσεων της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου περί παραχωρήσεως αυτοκεφάλου και αυτονόμου καθεστώτος σε εκκλησιαστικές περιφέρειές του, οι οποίες για συγκεκριμένους κάθε φορά λόγους ζήτησαν από τη Μητέρα Εκκλησία την διοικητική ανεξαρτησία τους από αυτήν. Οι αποφάσεις αυτές - είτε υπό τη μορφή Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου είτε υπό τη Μορφή Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως -...

Κατά τη διάρκεια των σπουδών, ένας φοιτητής θα κληθεί, να συντάξει κάποιες εργασίες. Ακόμη κι όταν η υποβολή εργασίας είναι προαπαιτούμενο για τη λήψη του πτυχίου, τα πράγματα δεν παρουσιάζουν μεγάλες δυσκολίες. Όμως, αν κάποιος συνεχίσει τις σπουδές του σε μεταπτυχιακό επίπεδο, τότε η εκπόνηση εργασιών αποτελεί αυτονόητο καθήκον και βέβαια για τη λήψη του διπλώματος ειδίκευσης είναι υποχρεωμένος να καταθέσει, μέσα σ’ ορισμένο χρόνο, μια εργασία, η οποία θ’ απαιτεί έρευνα και θα πρέπει ν’ ακολουθεί ορισμένες προδιαγραφές ώστε να μπορεί να χαρακτηριστεί επιστημονική. Αυτό ισ...

Ο Ρίτσαρντ Σμιθ ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη. Είχε γεννηθεί σε μια μικροαστική οικογένεια. Οι γονείς του φρόντισαν να μεγαλώσει σε ένα ήρεμο περιβάλλον γεμάτο αγάπη. Ήταν ένα γλυκό ευαίσθητο παιδί με πολύ καλή ανατροφή και άριστους τρόπους. Η απόφαση των γονιών του όμως να τον στείλουν σε ιδιωτικό σχολείο στο οποίο φοιτούσαν κυρίως παιδιά εύπορων οικογενειών, έμελλε να αλλάξει ριζικά την ζωή του. Ήταν μόλις έντεκα χρονών. Η σκληρότητα που συνάντησε στο σχολείο άρχισε να χύνει το δηλητήριο της στην αγνή του ψυχή. Τα ειρωνικά χαμόγελα που συνόδευ...

Η Λίνα είναι μια ευγενική και φιλική αράχνη που ζει σε ένα παραθαλάσσιο μικρό χωριό. Δυστυχώς οι κάτοικοι του χωριού την φοβούνται και έτσι, όταν γνωρίζει έναν κάβουρα στην παραλία, η Λίνα αποφασίζει να μετακομίσει μέσα σε ένα κοχύλι στο βυθό της θάλασσας. Με την υποστήριξη της Αρετής, της μοναδικής φίλης της, βάζει μπροστά το τολμηρό σχέδιό της. Στην προσπάθειά τους να πετύχουν το στόχο τους γνωρίζουν πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες: τον Ανδρέα, έναν αφηρημένο εφευρέτη, τη Δήμητρα, τη γιατρό του χωριού που φοβάται όσο τίποτα τις αράχνες, τον Παύλο τον μεγαλόσωμο ξυλοκόπο...

... είναι κάτι παιδιά λουλούδι από το χέρι του Θεού το χαμόγελό τους σε μαγεύει είναι κάτι παιδιά που από την καρδιά τους γλυστρά στη φτωχή αγκαλιά σου ένα μπουκέτο κόκκινες ελπίδες ...

Το κόκκινο χρώμα των λουλουδιών του κήπου της που λίγο πριν απολάμβανε έδειχνε τώρα να γίνεται βυσσινή αιματηρό και γκρι και να χάνει την ομορφιά του. Μέσα στην απόλυτη ησυχία που της εξασφάλιζε αυτό το μπαλκόνι, που γι’ αυτό ήταν και τ’ αγαπημένο της, ένιωθε εκείνη την ώρα εντελώς μόνη, χαμένη στην προσπάθειά της να καταλάβει πώς γινόταν το κόκκινο να γίνεται αιμάτινο και απειλητικό. Το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν ν’ αλλάξει τη μουσική που από ώρα τώρα είχε τελειώσει και να βάλει ν’ ακούσει το καινούριο της cd, που ήταν το Τρίτο κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του R...

Τον 18ο αιώνα, ο Edward Gibbon, με το έργο του "Παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας", δυσφήμισε το Βυζάντιο ως μία κακή συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας και της αρχαίας Ρώμης. Μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο όμως, με τη συμβολή των ιστορικών Robert Byron, David Talbot-Rice και Steven Runciman, η φήμη του αποκαταστάθηκε και τελικά θεωρήθηκε, όπως ήταν δίκαιο, άξιος διάδοχος των πολιτισμών που το γέννησαν! Αυτή η συνομωσία σιωπής που κράτησε καιρό στη Δύση, αδίκησε το Βυζάντιο, αλλά και μένα που νοιώθω... Βυζαντινή και έπρεπε να αντιδράσω. Έτσι προσπάθησα να τη μάθω...

"Το όνομά μου είναι Άζρα. Είμαι 33 χρονών, αλκοολική, κοκαϊνομανής, καπνίζω 50 τσιγάρα τη μέρα και δεν έχω απολύτως κανέναν πάνω στον πλανήτη γη". Επανέλαβα το μάντρα μου τρεις-τέσσερις φορές ακόμα, όπως κάθε πρωί τα τελευταία 15 χρόνια, με μοναδική αλλαγή το πεδίο της ηλικίας. Χρησιμεύει σα χάρτης, σαν προσδιορισμός των συντεταγμένων. Με το κεφάλι που κουβαλάω και με τις ποσότητες χημικών ουσιών που του έχω επιβάλει και συνεχίζω να του επιβάλω, είναι θαύμα το πώς ανασυντάσσεται κάθε πρωί, είναι η αλήθεια. Όσο και να προσπαθώ να σκοτώσω αυτόν τον εγκέφαλο, αυτός επιβιώνει....

Θα θυμάται για πάντα την πρώτη μέρα εκείνου του Ιούνη. Το ταξί σταμάτησε ακριβώς μπροστά στην είσοδο του νέου της διαμερίσματος. Στο ισόγειο μια παλιάς οικοδομής με τον αριθμό 10, το νέο της "σπιτικό" έστεκε με τα παραθυρόφυλλα μισάνοιχτα, προσμένοντας τη νέα οικοδέσποινα. Πρώτη μέρα του Ιούνη, αρχή του καλοκαιριού. Ίσως και η αρχή της καινούριας της ζωής. Η αναζήτηση αυτής της καινούριας ζωής την είχε οπλίσει με τη δύναμη που χρειαζόταν για να εγκαταλείψει τον τόπο της. Έναν τόπο λατρεμένο που μέχρι τα είκοσι της χρόνια της χάριζε απλόχερα υπέροχες στιγμές. Έναν τόπο που έ...

Ακούσατε, ακούσατε Και μην πολυμιλάτε Τα κινητά να κλείσετε Και μόνο εμάς κοιτάξτε! Γιατί ήρθ’ η ώρα κι η στιγμή Ν’ ανοίξει η αυλαία Και να χαρούμε όλοι μας Το μέγα Οδυσσέα! Τι να χαρούμε δηλαδή Τον έφαγε το μάτι Κι είκοσι χρόνια προσπαθεί Να φτάσει στην Ιθάκη Μα οι θεοί θυμώσανε Γιατί ήτανε σπουδαίος Είχε καρδιά, είχε μυαλό Μα ήταν και ωραίος! Τον ρίξανε σε θάλασσες Τον έστειλαν στην Κίρκη Τη Σκύλλα σαν αντίκρισε Τον έλουσε η φρίκη! Τον Κύκλωπα τον τύφλωσε Τον άφησε στον τόπο Κι απ’ το νησί της Καλυψώς Να φύγει βρήκε τρόπο! Άστε τα λόγια τ...

Ο Ντίνος Φούσκας ξύπνησε μετά από πολλά χρόνια κατάψυξης. Οι προσαρμοστές τον βοηθούν να επανέλθει σωματικά και να ενταχθεί στην νέα κοινωνία. Μια κοινωνία που χαίρει καλής υγείας. Μια αισιόδοξη οπτική του μέλλοντος δοσμένη με μια ευφάνταστη και χαρούμενη ιστορία που αποδομεί το σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι στο βωμό της υγείας και του πολιτισμού, βασισμένο σε φιλοσοφικο-επιστημονικές προσεγγίσεις με πολλές δόσεις χιούμορ.

Δεν γνωρίζομε τι έχει γράψει ο Θεός στην απέραντη δωρεά της χάριτός του για μένα και για σένα και για τη συνεργασία μας. Μπορούμε μόνο να είμαστε πάντοτε έτοιμοι και άξιοι και να προχωρούμε κάτω από το φως και το κραταιό χέρι Του. Μητροπολίτης Ειρηναίος προς Άλεξ. Κ. Παπαδερό, 23-9-1966

Μια καινούρια μέρα ξημερώνει στη βοτανοΧώρα. Δεν έχετε ξανακούσει για τη βοτανοΧώρα; Αλήθεια; Βρίσκεται στο απέναντι βουνό απ’ την Πολιτεία των πουλιών. Είναι πανέμορφη, γεμάτη χρώματα και αρώματα που σε μαγεύουν! Τα βότανα είναι ενθουσιασμένα. Όλο το χρόνο περιμένουν με λαχτάρα αυτή τη μέρα για ν’ αρχίσει το ταξίδι τους. Κάτι, όμως, δεν πάει καλά. Ο Άνεμος δε θέλει να βγει από τη σπηλιά του. Είναι λυπημένος. Τα σύννεφα δεν έχουν όρεξη για ταξίδια. Μα, τι συμβαίνει; Μια είδηση έρχεται από μακριά. Τα βότανα κινδυνεύουν! Από τι; Δε θα το πιστέψετε! Ο Ευκάλυπτος, ο αρχηγό...

Ίσως ηχεί παράδοξα μια βιβλική μελέτη να καταπιάνεται με τη χρήση των ζώων και της συμπεριφοράς τους στα πρώτα κείμενα του χριστιανισμού και όχι με τα ίδια τα μέλη του και τις αντιλήψεις τους. Το γεγονός όμως ότι πρόκειται για ένα παραμελημμένο ζήτημα ίσως μας δώσει τη δυνατότητα να φέρουμε στο φως άγνωστες πτυχές του ενδιαφέροντος των συγγραφέων των βιβλίων της Κ.Δ. ή το μέτρο των γνώσεων που αυτοί είχαν, όχι μόνο για τον κόσμο τους, αλλά και για τα ζώα που μοιράζονταν τον ίδιο κόσμο μαζί τους. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι αρχικά να καταγράψει το σύνολο των ειδών της...

Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στους τρελούς, τους αγαθούς διανοούμενους και τα παιδιά; Τι κοινό έχουν ο Ραμπελαί με τον Βίττγκενστάιν, ο Αρτώ με τον Σρέντινγκερ, ο Καρτέσιος με τον Κάντορ, ο Όμηρος με το γιαπωνέζικο θέατρο Νο; Η Francoise Davoine (Φρανσουάζ Νταβουάν) και ο Jean-Max Gaudilliere (Ζαν-Μαξ Γκωντιλιέρ) τους συναπαντούν, πέφτουν στ’ αλήθεια επάνω τους, καθώς ιχνηλατούν τις παρεκκλίσεις, τις ανατροπές και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος στον απόκοσμο και αν-οίκειο χώρο του τραύματος και της καταστροφής. Οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων συνδέονται με την Ιστο...

Καθώς ο ήλιος έκαιγε το κορμί της, την ώρα που έπαιζε με το νερό και μάζευε μικρά μικρά χρωματιστά λουλούδια, για να δει τι κρύβουν μέσα τους όλα αυτά τα υπέροχα χρώματα, δάκρυα καυτά έτρεξαν από τα μάγουλά της. Έβλεπε όλη αυτή την ομορφιά και βίωνε ταυτόχρονα το σκοτάδι του αγοριού στην άλλη πλευρά του δάσους. Αυτό την έπνιγε και ήθελε να κλειστεί στη σκοτεινή σπηλιά που πήγαινε και παλιότερα, όταν ήθελε να μην την βρίσκουν οι άλλοι. Αλλά πια δεν ήταν η ίδια όπως παλιά, δεν γινόταν να πάει πίσω, και η μαγεία των χρωμάτων και του ήλιου έμπαινε μέσα της και δεν της επέτρεπε...