Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Χριστίνα υπακούει στη μουσικότητα του εφηβικού Εγώ της και βρίσκεται αντιμέτωπη με το κόστος. Δοκιμάζεται από μια σειρά γεγονότων που σημαδεύουν τη ζωή της, αναζητώντας διαρκώς το πολυπόθητο ελιξίριο της δύναμης. Ο έρωτας θολώνει την κρίση της και σαν χείμαρρος την οδηγεί όπου θέλει εκείνος. Η αναβλητικότητα και η υπομονή της καρδιάς, ενώ το μυαλό δυσφορεί, της υποδεικνύουν άλλους δρόμους, επικίνδυνους. Όταν συνειδητοποιεί ότι οι λανθασμένες της προτεραιότητες λειτουργούν ως εμμονικός διώκτης που φυλάει σαν θησαυρό μια χούφτα φωτεινές αναμνήσεις, η Χριστίνα επιχειρεί ν...

"Ο έρως, η ελκτική δύναμη της δημιουργίας, εξαντλείται. Τελειώνει μαζί με τον χρόνο. Ό,τι δημιουργήθηκε έχει τέλος. Ο έρωτας, που στη ρομαντική του έκδοση, δίχως μια στέγη, κυλιέται στη φύση και στα αδιάκριτα βλέμματα, θα καταλήξει παντοτινά άστεγος. Μετά το τέλος τ' ουρανού".

Ένα χρυσόψαρο στήνει καβγά με τη δεσμώτη γυάλα του, μια ανάσα πριν από την επικείμενη αυτοκτονία του. Μια γάτα ανοιξιάτικης βεράντας μοιράζεται παρόν και παρελθόν, στη ροή μιας νύχτας εξομολογήσεων, συνάπτοντας δεσμό ζωής με άλλη μία γάτα εντελώς, μα εντελώς αλήτισσα. Ένας μικρούλης ρόδης βομβαρδίζει με ερωτήσεις τη μαμά ροδιά του, αδυνατώντας να προσδιορίσει ότι ο φόβος για το μέλλον, είναι στην κυριολεξία ο φόβος για το άγνωστο και όσα δεν προβλέπονται. Ένα πεύκο θαλάσσης κι ένα κυπαρίσσι τυπικού νεκροταφείου φυτρωμένα σε αρμυρή πλαγιά, ανακαλύπτουν τα καταθλιπτικά τους σ...

Τα χρόνια της κρίσης βρίσκουν την ανυπόταχτη Λουκία, από μαμά β.π. πίσω στην αστική ζώνη, σ' ένα από τα πιο καλοφωτισμένα σημεία της Κυψέλης. Τι κάνει εκεί; Φωτίζει η ίδια σε θέση μάχης με την επιμονή και την αντοχή, που 'χει αυταπόδεικτες σαν αρχές, η επαγγελματική παρουσία της εκεί. Ήμαρτον, Κύριε, η δύσκολη εποχή, τη βρίσκει στα πάνω της. Τώρα ήτανε να γίνει κι αυτό; Επαναφέρουν κι ενέργεια 25χρονης μια πετυχημένη βλεφαροπλαστική και κάτι-μερικές ενέσεις μπότοξ σε μια κυρία, που 'χει τσαλαπατήσει μόλις την πέμπτη της δεκαετία; Πλάι της, η μπουρδελίστ μάμα Σόφη και η...

Όταν γράφει η ψυχή, συνομιλείς με την ποίηση χωρίς ερωτηματικά και τελείες. Χρησιμοποιείς μόνο αποσιωπητικά, γιατί δεν ξέρεις οι λέξεις σε πόσους ουρανούς ονειρεύονται να πετάξουν. Τα θαυμαστικά είναι περιττά, γιατί δεν θα μάθεις ποτέ τον τελικό προορισμό, μήτε θα σου πει κανείς τι απέγινε το ταξίδι.

"Αφήστε τον άντρα μου... Αφήστε τον Στέφο μου... Σας ικετεύω... Λυπηθείτε με... Λυπηθείτε το μωρό μας... Αφήστε τον... Σας παρακαλώ... Τι θ' απογίνω εγώ... Τι θα κάμω χωρίς τον Στέφο μου... Μη μου τον πάρετε... Τον άντρα μου..." Κάθε βήμα και μια ικεσία. Είχαν φτάσει κοντά στη βρύση και βγήκε απ' τη φάλαγγα ο θερμόαιμος υπασπιστής, ο Ηπειρώτης, ο κοντός και γεροδεμένος άντρας με τις πλάτες χιλιόμετρο και την περίεργη κορμοστασιά, κι άρχισε να κατηφορίζει προς το μέρος της. Δεκάδες καρδιές πάγωσαν μεμιάς. Δεκάδες ανάσες κρατήθηκαν κι άλλα τόσα μάτια περίμεναν τι θα κάνει...

Ταξίδια, ζωγραφικοί πίνακες, μουσική, όνειρα που σαν δυνάστες επιστρέφουν και θυμίζουν αυτό που μάχεσαι να ξεχάσεις, το τέλος των ψευδαισθήσεων με το θάνατο της Ευρώπης όπως τη γνωρίζαμε, τις δυο μου αγάπες, η Ελλάδα και το Παρίσι, ήλιος, θάλασσα και μυρωδιές από την ελληνική ύπαιθρο, από κώνειο και από άγρια τριανταφυλλιά, το θανατηφόρο δηλητήριο και την άγρια ομορφιά. Η νύχτα πλησιάζει, η μοναξιά καγχάζει σφυρίζοντας αδιάφορα κι ένας ήλιος ξεπροβάλλει κατακόκκινος που γνέφει σιωπηλά, κάθε, μα κάθε μέρα θα ξανάρχομαι· εκεί, εδώ και πάντα...

Με τις προσωπικές μου ελεύθερες αυτόνομες σκέψεις απέμεινα ξανά. Μακριά από επαγγελματίες που εμπορεύονται το συναίσθημα της ελπίδας, οι ίδιοι μόνο γνωρίζουν για το όφελος ποιανού εργάζονται. Γιατί πολίτης ανάμεσα σ’ ένα λαό μιας πατρίδας, που η γη της ζεματάει όταν την περπατάς, όπως σε πλεούμενο λίγο πριν από τον οριστικό του αφανισμό, εγώ και πάλι θα θυμηθώ την πατρική καθοδήγηση να ταχθώ ξανά στο πλευρό του Ινδιάνου. Πλάι στον αδικημένο, η αντιπολιτευτική μου παρόρμηση ίσως φανεί χρήσιμη, αφού βλέπεις βοηθάει στο να μη μεθάς με καμιά εξουσία, να μη συγχωρείς κανέναν ε...

Ένας τηλεφωνικός υπάλληλος με μοναδικά ενδιαφέροντα την πορνογραφία και το cyber sex, ο οξύθυμος συνεργάτης του με το παρελθόν στην επαρχιακή νυχτερινή ζωή, η στρουμπουλή τηλεφωνήτρια και ο μυστηριώδης διευθυντής που οι υπάλληλοι αποκαλούν hombre invisible, είναι τα πρόσωπα που συνθέτουν τη μονότονη εικόνα μιας σύγχρονης εταιρείας. Μια μονοτονία που διαστέλλει τον χρόνο, απογυμνώνοντας το νόημα από τις ανθρώπινες επαφές. Ο υπάλληλος στο τηλεφωνικό κέντρο παραγγελιών άλλες φορές απολαμβάνει τη ρυθμισμένη του ζωή και άλλοτε πνίγεται στην ομοιομορφία της. Η ζωή στο τσιμεντέν...

"Μια ύπαιθρο λαχτάρησα. Κάμπο ατελείωτο. ν' αρπάξω ένα σοφό άλογο, να δραπετεύσω ως τη δύση του ήλιου. Να σφίγγω τα γόνατά μου στη ράχη του, να μου επιτρέπει να το οδηγώ. Να φύγω με ταχύτητα μεγάλη, ώσπου να γίνω κουκκίδα σ' ένα τεράστιο πλάνο σινεμασκόπ, αυτό ναι. Να μη με ξαναδεί ποτέ κανείς από κοντά. Να φεύγω, να χαλαρώνω και να επιτρέψω στο μυαλό μου να σκέφτεται. Να μη φοβάται και να αφήσει πια ελεύθερα τα μάτια μου. Χιλιάδες μίλια πιο χαμηλά απ' τον Θεό. Ή μια ανάσα μόνο μακριά Του". Όταν στα δώδεκα της χρόνια η Άννα, αποφασίζει να κλέψει για πρώτη φορά, από φόβο...

"Μια ύπαιθρο λαχτάρησα. Κάμπο ατελείωτο. ν' αρπάξω ένα σοφό άλογο, να δραπετεύσω ως τη δύση του ήλιου. Να σφίγγω τα γόνατά μου στη ράχη του, να μου επιτρέπει να το οδηγώ. Να φύγω με ταχύτητα μεγάλη, ώσπου να γίνω κουκκίδα σ' ένα τεράστιο πλάνο σινεμασκόπ, αυτό ναι. Να μη με ξαναδεί ποτέ κανείς από κοντά. Να φεύγω, να χαλαρώνω και να επιτρέψω στο μυαλό μου να σκέφτεται. Να μη φοβάται και να αφήσει πια ελεύθερα τα μάτια μου. Χιλιάδες μίλια πιο χαμηλά απ' τον Θεό. Ή μια ανάσα μόνο μακριά Του". Όταν στα δώδεκα της χρόνια η Άννα, αποφασίζει να κλέψει για πρώτη φορά, από φόβο...

"... αν και είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, ο καθένας από μας μπόρεσε ν' ακούσει τον δικό του παλμό, τον παλμό της καρδιάς του. Τώρα το παιχνίδι είναι αν θα τον ακολουθήσουμε ή αν απλώς θα κλείσουμε τ' αυτιά μας". Στο πέρασμα του χρόνου, έρχεται η στιγμή που οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να ξεδιπλώσουν τον αληθινό τους εαυτό, ν' αγκαλιάσουν τις προσωπικές τους αλήθειες. Σε αυτή τους την προσπάθεια, άλλοτε τα καταφέρνουν κι άλλοτε όχι. Συχνά, συμβαίνει όμως να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον. Τότε οι ψυχές τους πάλλονται. Και αυτοί μπορούν κι ανακαλύπτουν την αμφίδ...

Δυο διαφορετικοί άνθρωποι, δυο διαφορετικοί κόσμοι συναντιούνται κάτω από ειδικές και παράξενες συνθήκες. Εκείνος, συγγραφέας, μοναχικός, κλεισμένος στα βιβλία του και στον περιπετειώδη κόσμο του. Εκείνη, προϊόν της νυχτερινής ζωής, προσφερόταν σε όποιον της εξασφάλιζε άνεση και χρήμα. Το τίμημα βαρύ... Η ψυχική κούραση, ο φόβος κι η ανασφάλεια έχουν γίνει εφιάλτες κι έχουν αφήσει τα σημάδια τους, ενώ μια διπλή απειλή χτυπάει άμεσα την πόρτα της. Μέσα στο θολό τοπίο της άγριας νύχτας, ο ένας παραβιάζει την πόρτα του άλλου και ανακαλύπτει μια καινούργια, αθέατη πλευ...

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη με πολλά μυστικά, ανομολόγητα πάθη και αφόρητη πλήξη, ζει η ορφανή, άσχημη και υπέρβαρη Κασσιανή. Η ιδιαίτερη αυτή νεαρή γυναίκα πέφτει θύμα δημόσιας διαπόμπευσης μέσω διαδικτύου, από έναν εραστή της περιοχής. Βαθιά ντροπιασμένη και πληγωμένη, αυτοεξορίζεται στην Αθήνα. Από την πρώτη στιγμή που μπαίνει στο τρένο της μεγάλης φυγής, αρχίζει να σχεδιάζει την εκδίκησή της. Στο ίδιο τρένο έχει ήδη επιβιβαστεί νωρίτερα ένας Ρουμάνος λαθρομετανάστης, ο Φλορίν, με εξόχως πλούσιο και περιπετειώδες βιογραφικό. Η συνάντησή τους θα είναι μοιραία. Η πορεία...

Ολόκληρη ζωή φαίνεται πως περίμενε να πάρει το αίμα της πίσω η Αρετή. Ολόκληρη ζωή άκουγε καταπρόσωπο ή πίσω από την πλάτη της, "η κόρη του φονιά", "η κόρη του φονιά", υποτιμητικά, μειωτικά, λες κι εκείνο το πρωί του Μαΐου του 1914 εκείνη είχε σηκώσει το χέρι της οπλισμένο εναντίον του Θωμά. Ήθελε να τιμωρήσει όλους αυτούς που από την τρυφερή παιδική της ηλικία την αποκαλούσαν έτσι. Λες και δεν είχε άλλο όνομα, λες και ο πατέρας της ο Σήφης δεν είχε κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του εκτός από τον φόνο. Ήθελε να τιμωρήσει τον δάσκαλο, τους χωριανούς της, τη μοίρα της την ίδια......

"Κείθε όπου σταθείς κρένεις είμαι ο Μάρκος Σουλής, και ρωτάς και τα στόματα παραμένουν ερμητικά και τα βλέμματα γέρνουν σκοτεινιασμένα. Όλους τους βλέπεις συνεργούς, νιώθεις το ίδιο φοβούνται, πως μπορεί να το έκαμε κι αυτός που έριξε το βλέμμα στο χώμα, και μπορεί να το έκαμε και κείνος που αγκομάχησε μπρος σου, κι ίσως και ο άλλος που του έτρεμε το χέρι, συλλογιέσαι κι απορείς που υπάρχουν ακόμα αντάρτες και δεν είναι φιγούρες βγαλμένες από παραμύθια με δράκους και ξωτικά..." Πολλοί οι ένοχοι... Θα τιμωρηθεί κανείς; Κι εάν όλα αυτά έχουν ένα νόημα σήμερα, σχεδόν εβδ...

Άκουσε το θρόισμά της· πάλλεται μία ψυχή, απ' τους στίχους-κολυμπήθρα αναδύεται γυμνή! Είναι εργάτης λόγου του, μα στην ψυχή μαστόροι οι ποιητές σ' εγρήγορση, δεινοί και καρποφόροι... Καλλιεργούνε την ψυχή στα άψυχα χαρτιά τους με τις αράδες-γιασεμιά σκορπούν την ευωδιά τους. Είναι αυθόρμητοι, αγνοί, ποικίλλει η γραφή τους, δανείζουνε σχηματικά την καθαρή ψυχή τους...

Η κλωστή των παραμυθιών μπλέχτηκε με τη φλέβα του ανέμου. Κόκκινες θηλιές αδράχνουν τη Μούσα και την Ιδέα, για ένα θεατρικό πέρασμα από τη συνοικία των ποιημάτων. Στο πεδίο των αναγνώσεων η βαρύτητα στρέφει με εναλλαγές το διάνυσμά της προς το κέντρο της καρδιάς του αναγνώστη και του ονείρου. Εκεί όπου οι αλληγορίες -αυτόνομες υπάρξεις- χορεύουν παράλληλες ζωές μας. Σ' αυτές τις θηλιές πιαστήκαμε επιτυχώς. Σ' αυτές που ανεμίζουν σαν ουρές χαρταετών πάνω από τις αρχαίες ιστορίες των παραμυθικών μας αναμνήσεων. Σ' αυτές που σκαλώνουν στο καρφί του αρραβώνα, όπου σκίστηκε το...