Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Οι αναμνήσεις, σπασμένες φτερούγες, γέρνουν το πέταγμα των ονείρων και λιθοβολούν τις ελπίδες μου. Με αδιέξοδες στιγμές από το μέλλον". Στις πνευματικές αναζητήσεις μου αποτυπώνονται τα συναισθήματα, οι χαρές και οι λύπες των ανθρώπων. Καταγράφονται σκέψεις, και βιώματα από τα άδικα μιας κοινωνίας που συνεχίζει να μας πληγώνει και να αιμορραγεί. Είναι εικόνες ζωής που φιλοδοξούν να γίνουν λέξεις, στίχοι και κείμενα, σε μια απόπειρα να μεταμορφώσουν ό,τι μας απελπίζει, να συγκεράσουν το φανταστικό με το πραγματικό, το λογικό με το παράλογο. Αν ο αναγνώστης ανακαλύψει σ...

Ένας απομονωμένος φάρος στην άκρη του Αιγαίου, που κρύβει θανάσιμα μυστικά, τίθεται ξανά σε λειτουργία. Ένα παλαιό αρχοντικό ανοίγει τις πύλες του για να υποδεχτεί τη νέα και ανυποψίαστη γειτόνισσα. Ένας ιερέας, αφοσιωμένος στον Θεό, έρχεται αντιμέτωπος μ' έναν απρόσμενο επισκέπτη. Ένα παράνομο ραντεβού εξελίσσεται σε εφιάλτη για τους δύο εραστές. Τέσσερις ιστορίες-θρίλερ που θα σας καθηλώσουν και θα σας συναρπάσουν. Τέσσερις μαγικές ιστορίες, αντάξιες των διεθνών μετρ του είδους, γεμάτες εκπλήξεις και δραματικές ανατροπές. Τέσσερις ιστορίες που αποδεικνύουν πως τίποτ...

"...Πάντα θα βρίσκεται μια πηγή με νερό πλάι στη μεγάλη μας δίψα, πάντα θα βρίσκεται μια χαραμάδα με φως στο απόλυτο σκοτάδι... Μπορεί ο Θεός να μας έπλασε από πηλό, μα έβαλε μέσα σ' εκείνη τη φτηνή μάζα άφθονη ελπίδα και την ζύμωσε με τη σάρκα μας μαζί, με το είναι μας ολόκληρο. Η ελπίδα του ανθρώπου είναι ο Θεός που κουβαλάει μέσα του, ο καλός Θεός, που δεν τον τιμωρεί μόνο, δεν τον βασανίζει, δεν τον απειλεί με τις κόλασες και τα καζάνια με την πίσσα, μα του δίνει δύναμη να σταθεί στα πόδια του και να κουβαλήσει τη ζωή του παραπέρα". Σ' αυτή τη διαπίστωση θα καταλήξει...

Ένας μικρόκοσμος γεμάτος ανέμελα παιδιά και γονείς βυθισμένους σε έγνοιες αποτυπώνεται στον καμβά της εφτάχρονης δικτατορίας. Πάνω του απεικονίζεται η φαινομενικά αμέριμνη ζωή των ηρώων, στην οποία κυριαρχεί η αυθεντικότητα, η τρυφερότητα αλλά και η αφέλεια, το κουτσομπολιό και η φαιδρή σχολική διαπαιδαγώγηση. Οι ήρωες είναι μια παρέα παιδιών που σκαρώνει φάρσες, στήνει ομηρικούς καυγάδες, δημιουργεί φιλίες ζωής και ονειρεύεται το μέλλον, προσπαθώντας να κατανοήσει τον συχνά παράλογο κόσμο των μεγάλων. Ο άγουρος έρωτας του ευαίσθητου Γιωργή για την όμορφη Ναυσικά, οι επιστ...

"Δυο σχήματα μονάχα πλάστηκαν, δειλά, αβέβαια απ' τα δάχτυλά μου. Έμοιαζαν γράμματα κυρτά, λέξη μισή... Παραδομένη ήμουνα στη θύμηση εκείνου του άντρα". Νύχτα, χειμώνας. Τα βήματα νωχελικά την οδηγούν στα σοκάκια της Πλάκας, τυχαία, σε μια υπόγεια γκαλερί. Μπρος σ' ένα έργο, τάχα γελαστό, στέκει ο άντρας, αγέρωχος, γοητευτικός, ο αιώνια ουτοπικός Αγαπημένος. Η Αλίκη είναι μόλις δεκάξι, δίχως ιδέα τι είναι ζωή. Μια παράσταση είναι, της εμπιστεύεται ύστερα η Μυρτώ της. Δώδεκα χρόνια αργότερα, το αμάραντο εκείνο κορίτσι, το άλλοτε τρυφερό κι ονειροπόλο, είναι πανέτοιμο...

Τι είναι στ' αλήθεια το κενό; Είναι μήπως η ανυπαρξία, το μηδέν, το τίποτα; Το κενό εδώ είναι ένας άδειος χώρος κι ωστόσο γεμάτος. Άδειος από προσκολλήσεις, πεποιθήσεις, ψευδαισθήσεις, απαλλαγμένος από τις σκόνες του εγώ που σ' εμποδίζουν να ζεις ελεύθερα, αρμονικά. Γεμάτος από τη χαρά ενίοτε κι από τη λύπη μιας ζωής που κινείται κάθετα στο παρόν.

"Τι παγωμένο σπίτι!" έλεγε με απόγνωση η μικρή Μαρίνα, που ζούσε παρά τη θέλησή της στην Πύλη του Ουρανού. Ποια είναι η Πύλη του Ουρανού; Ποιοι καθορίζουν τις τύχες των μικρών παιδιών; Τι ένοχα μυστικά κρύβουν; Αυτά ακριβώς θα μας αποκαλύψει η ηρωίδα μας, που εξαιτίας τής ορφάνιας της έζησε εκεί μέσα, κάτω από τις διαταγές άγνωστων σε εκείνη ανθρώπων. Θα μας εξομολογηθεί με ανοιχτή καρδιά τα βιώματά της, θα μας μιλήσει για καλούς κι αγαπημένους ανθρώπους που τη βοήθησαν να καλλιεργεί το όνειρό της για μια καλύτερη ζωή, αλλά και για άλλους που έχασαν τον δρόμο τους κι αποδ...

Δυο κολόνες όρθιες στην είσοδο να μπαινοβγαίνει το αεράκι και να έχει την πόρτα του μοιράζοντας αρχαίους χρόνους στα μάτια που περιμένουν να διαιρεθούν μια στην είσοδο μια στην έξοδο του κόσμου. Τα νησιά-ποιήματα προσφέρουν εικόνες γνήσιας ζωής γεμάτης φως και χρώματα από τις Κυκλάδες συν ένα νησί, τα Κύθηρα, σκιρτούν ολόκληρα από μια -χωρίς οίκτο- παιδικότητα, μιαν ανηλεή ωρίμανση, το γλυκόπικρο του έρωτα κι ένα ταξίδι στο καλά κρυμμένο, εκεί που τίκτεται η βαθύτερη ανθρώπινη ανάγκη.

Πού να γεννήθηκε η παράνοια του έρωτα; Στο ξύλο, που δένει το μολύβι του καρπό για να γράψει τα μεγάλα Ω... Σ' ένα χάρτινο βαρκάκι που λιώνει αργά στην μπανιέρα... Στην τσέπη ενός εργάτη ορυχείου... Σ' ένα φιλοκίνδυνο λίκνο που δονεί τον θίασο των ενοχών, στο απαγορευμένο νήμα του Λαβύρινθου, σ' ένα ζαλισμένο ράγισμα στον αμανέ που λέει "είμαι εδώ και περιμένω την επόμενη λέξη". Σ' ένα γιαπωνέζικο ριπίδιο, μεταμφιεσμένη σε θραύσμα γυαλιού, διεκδικεί τον ανδραποδισμό της από την κόμη σου. Εκεί υπάρχει ολόκληρη η εικόνα τού βίου και ο τονισμός του.

Άπληστη για έκφραση και τέχνη, ζει σε ένα όνειρο γεμάτο ουρές, αρχαίες κερκίδες, φωτεινά νεφελώματα και διεξοδικά αδιέξοδα. Η κατακλείδα; Ένας λογοτεχνικός κρίκος ο οποίος συνδέει τη ζωή της με το φανταστικό σύμπαν που την έχει περικυκλώσει. Στην Γκαμαλίγια γνώρισε τη Φάτιμα Μπάμπα και μια επικίνδυνη γυναίκα που έπαιζε το λαούτο της. Μαγεμένη άρχισε να της μιλάει για τον Gattamoro και τη Rondinella. Της διηγήθηκε ιστορίες για τη μάγισσα που τη μύησε στην αρωματοποιία. Όλα ακούγονταν σαν παραμύθι, ήταν όμως απτή πραγματικότητα. Παρακολουθούσε κάθε της λέξη μεθυσμένη από τ...

Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα ... σαν κύμα γδέρνει τα βράχια νοσταλγικά εισχωρεί στα απομεινάρια ξεχασμένης σπηλιάς λησμονημένης ανάμνησης προσμένοντας την ηχώ άλλης μιας θύμησης κι άλλης μιας επιστροφής μουρμουρίζοντας ξανά και ξανά τη σαγήνη ταξιδιών πάνω στα φτερά άυπνων γλάρων. Νύχτες και νύχτες μένουν ξάγρυπνοι αποκοιμίζοντας την απουσία στην κόκκινη θάλασσα... της μνήμης.

Το φως αναπλάθεται κάθε φορά μέσα μας. Όσο εμείς ξεμακραίνουμε τόσο Αυτό πλησιάζει. Περνώντας μέσ' απ' την πύλη της νύχτας μας. Αθόρυβα, μυστικά, κατανυκτικά. Με τον Λόγο απέκδυτο και τη Μνήμη παρούσα.

Μερικές φορές ίσως χρειάζεται να κάνεις κάποια βήματα πίσω για να μπορέσεις να πας μπροστά. Ίσως χρειάζεται να διασχίσεις την αντίστροφη πορεία μέσα από τους δρόμους που σε οδήγησαν ως εδώ. Να φτάσεις στην αρχή, εκεί που έκανες το πρώτο σου λάθος κι ύστερα δεν μπορούσες πια να ξεφύγεις, όσο κι αν προσπαθούσες. Κι αφού κάθε παλιά βεβαιότητα γκρεμιστεί κι αλαφρύνεις απ' τα βαρίδια που κουβαλάς, τότε μπορείς πια να ελπίζεις πως τίποτα δεν πήγε χαμένο, τίποτα δεν ήταν μάταιο. Ίσως ήρθε, πια, η ώρα να βρει το ανέστιο παρελθόν ένα σπίτι.

Ο Γαβρίλης Ιστικόπουλος, σαράντα εφτά χρόνια τώρα, συνεχίζει το "κρυφτούλι" με τις λέξεις, όπως έκανε στο παραδοσιακό παιχνίδι των παιδικών χρόνων με τις γειτονοπούλες και τα αγουραγόρια, κι ακόμα δεν χορταίνει να σκαρώνει κρυψώνες και "αφορμές" στη γειτονιά της ποίησης, μόνο και μόνο για να προκαλεί την "άγια" πιθανότητα ν' ακούσει εκείνο το λυτρωτικό... "φτου ξελευτερία". Τότε, και μόνο τότε, ο Νους και η Καρδιά καλωσορίζουν τη θέση του πίσω απ' τα φαινόμενα, ερωτεύεται με κάθε στίχο, γεμίζει τους Ουρανούς του με νεογνά αστέρια και νιώθει πως ξαναγεννιέται και αναβαπτίζε...

Δύο σχετικά νέοι άνθρωποι, εντελώς άγνωστοι και φαινομενικά διαφορετικοί μεταξύ τους, ο Γιάννης και η Θέκλα (της γενιάς των 35+) παίρνουν το ίδιο ασανσέρ ένα τυχαίο σούρουπο. Ο ανελκυστήρας κολλάει μεταξύ 3ου και 4ου ορόφου και οι δυο τους αναγκάζονται να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο για αρκετή ώρα. Αυτό θα τους δώσει επιπλέον την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα και ν' ανακαλύψουν όχι μόνο όσα τους χωρίζουν, αλλά πολύ περισσότερο όσα τους ενώνουν. Πρόκειται για μια συναισθηματική, τρυφερή κι ανθρώπινη κωμωδία χαρακτήρων με αποκλειστικούς ήρωες δύο αντιπροσωπευτικές φιγούρ...

Ο χρόνος, τα γεγονότα, τα πρόσωπα. Όπλο στον κρόταφο. Κι η ζωή γελά. Όλα μια ψυχοπαθής πλάνη.

Μια μικρή ιστορία. Η ιστορία μιας νύφης που δεν έχει γίνει ακόμα νύφη, αλλά το σκέφτεται. Να παντρευτεί; Να πηδήξει απέναντι; Να γυρίσει σελίδα; Ν' αλλάξει κεφάλαιο; Τι να κάνει; Και αν από νύφη γίνει νύμφη; Αν δεν βγάλει φτερά και αν δεν πετάξει σαν πεταλούδα; Τι γίνεται τότε; Τι είναι ο γάμος; Τι σημαίνει αυτή η απόφαση; Μια ιστορία για τους μήνες που κυλούν και που ίσως καταλήξουν σ' έναν γάμο. Ευτράπελα, αγωνίες, ανησυχίες, κατάθλιψη, υστερίες, κλάματα. Μια θύελλα συναισθημάτων που σιγά-σιγά δαμάζονται. Ένα οδοιπορικό γεμάτο χιούμορ, εσωτερικές ανησυχίες, πολυεθνικέ...

Αν ήμασταν σχήμα, θα ήμασταν κύκλος. Χωρίς γωνίες, μόνο καμπύλες. Η αρχή να ενώνεται με το τέλος και να δημιουργεί το πάντα. Με ένα μικρό πείραγμα να γινόμαστε από το μηδέν το άπειρο. Από το τίποτα τα πάντα. Αν ήμασταν χρώμα, θα ήμασταν κόκκινο. Κόκκινο της φωτιάς όταν το πάθος μας θυμώνει και χάνουμε τον έλεγχο. Κόκκινο του δειλινού όταν χανόμαστε ο ένας μέσα στον έρωτα του άλλου. Κόκκινο του κρασιού όταν γαληνεύουμε και ωριμάζουμε μέσα στους εαυτούς μας τους ίδιους. Αν ήμασταν μυρωδιά, θα ήμασταν της βροχής. Ναι, μην παραξενεύεσαι. Έχει μυρωδιά η βροχή. Κάθε σταγό...

Την μπανταρισμένη μας νύχτα κοιτάζω κι αναρωτιέμαι σιωπηλός απ' το πρωί: πότε επιδιορθώσαμε τραύματα και ουλές, πότε πλύναμε τα λόγια μας κι αστράφτουν έτσι διάφανα και λαμπερά.