Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"... αν και είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, ο καθένας από μας μπόρεσε ν' ακούσει τον δικό του παλμό, τον παλμό της καρδιάς του. Τώρα το παιχνίδι είναι αν θα τον ακολουθήσουμε ή αν απλώς θα κλείσουμε τ' αυτιά μας". Στο πέρασμα του χρόνου, έρχεται η στιγμή που οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να ξεδιπλώσουν τον αληθινό τους εαυτό, ν' αγκαλιάσουν τις προσωπικές τους αλήθειες. Σε αυτή τους την προσπάθεια, άλλοτε τα καταφέρνουν κι άλλοτε όχι. Συχνά, συμβαίνει όμως να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον. Τότε οι ψυχές τους πάλλονται. Και αυτοί μπορούν κι ανακαλύπτουν την αμφίδ...

"Μια ύπαιθρο λαχτάρησα. Κάμπο ατελείωτο. ν' αρπάξω ένα σοφό άλογο, να δραπετεύσω ως τη δύση του ήλιου. Να σφίγγω τα γόνατά μου στη ράχη του, να μου επιτρέπει να το οδηγώ. Να φύγω με ταχύτητα μεγάλη, ώσπου να γίνω κουκκίδα σ' ένα τεράστιο πλάνο σινεμασκόπ, αυτό ναι. Να μη με ξαναδεί ποτέ κανείς από κοντά. Να φεύγω, να χαλαρώνω και να επιτρέψω στο μυαλό μου να σκέφτεται. Να μη φοβάται και να αφήσει πια ελεύθερα τα μάτια μου. Χιλιάδες μίλια πιο χαμηλά απ' τον Θεό. Ή μια ανάσα μόνο μακριά Του". Όταν στα δώδεκα της χρόνια η Άννα, αποφασίζει να κλέψει για πρώτη φορά, από φόβο...

"Μια ύπαιθρο λαχτάρησα. Κάμπο ατελείωτο. ν' αρπάξω ένα σοφό άλογο, να δραπετεύσω ως τη δύση του ήλιου. Να σφίγγω τα γόνατά μου στη ράχη του, να μου επιτρέπει να το οδηγώ. Να φύγω με ταχύτητα μεγάλη, ώσπου να γίνω κουκκίδα σ' ένα τεράστιο πλάνο σινεμασκόπ, αυτό ναι. Να μη με ξαναδεί ποτέ κανείς από κοντά. Να φεύγω, να χαλαρώνω και να επιτρέψω στο μυαλό μου να σκέφτεται. Να μη φοβάται και να αφήσει πια ελεύθερα τα μάτια μου. Χιλιάδες μίλια πιο χαμηλά απ' τον Θεό. Ή μια ανάσα μόνο μακριά Του". Όταν στα δώδεκα της χρόνια η Άννα, αποφασίζει να κλέψει για πρώτη φορά, από φόβο...

Ένας τηλεφωνικός υπάλληλος με μοναδικά ενδιαφέροντα την πορνογραφία και το cyber sex, ο οξύθυμος συνεργάτης του με το παρελθόν στην επαρχιακή νυχτερινή ζωή, η στρουμπουλή τηλεφωνήτρια και ο μυστηριώδης διευθυντής που οι υπάλληλοι αποκαλούν hombre invisible, είναι τα πρόσωπα που συνθέτουν τη μονότονη εικόνα μιας σύγχρονης εταιρείας. Μια μονοτονία που διαστέλλει τον χρόνο, απογυμνώνοντας το νόημα από τις ανθρώπινες επαφές. Ο υπάλληλος στο τηλεφωνικό κέντρο παραγγελιών άλλες φορές απολαμβάνει τη ρυθμισμένη του ζωή και άλλοτε πνίγεται στην ομοιομορφία της. Η ζωή στο τσιμεντέν...

Με τις προσωπικές μου ελεύθερες αυτόνομες σκέψεις απέμεινα ξανά. Μακριά από επαγγελματίες που εμπορεύονται το συναίσθημα της ελπίδας, οι ίδιοι μόνο γνωρίζουν για το όφελος ποιανού εργάζονται. Γιατί πολίτης ανάμεσα σ’ ένα λαό μιας πατρίδας, που η γη της ζεματάει όταν την περπατάς, όπως σε πλεούμενο λίγο πριν από τον οριστικό του αφανισμό, εγώ και πάλι θα θυμηθώ την πατρική καθοδήγηση να ταχθώ ξανά στο πλευρό του Ινδιάνου. Πλάι στον αδικημένο, η αντιπολιτευτική μου παρόρμηση ίσως φανεί χρήσιμη, αφού βλέπεις βοηθάει στο να μη μεθάς με καμιά εξουσία, να μη συγχωρείς κανέναν ε...

Ταξίδια, ζωγραφικοί πίνακες, μουσική, όνειρα που σαν δυνάστες επιστρέφουν και θυμίζουν αυτό που μάχεσαι να ξεχάσεις, το τέλος των ψευδαισθήσεων με το θάνατο της Ευρώπης όπως τη γνωρίζαμε, τις δυο μου αγάπες, η Ελλάδα και το Παρίσι, ήλιος, θάλασσα και μυρωδιές από την ελληνική ύπαιθρο, από κώνειο και από άγρια τριανταφυλλιά, το θανατηφόρο δηλητήριο και την άγρια ομορφιά. Η νύχτα πλησιάζει, η μοναξιά καγχάζει σφυρίζοντας αδιάφορα κι ένας ήλιος ξεπροβάλλει κατακόκκινος που γνέφει σιωπηλά, κάθε, μα κάθε μέρα θα ξανάρχομαι· εκεί, εδώ και πάντα...

"Αφήστε τον άντρα μου... Αφήστε τον Στέφο μου... Σας ικετεύω... Λυπηθείτε με... Λυπηθείτε το μωρό μας... Αφήστε τον... Σας παρακαλώ... Τι θ' απογίνω εγώ... Τι θα κάμω χωρίς τον Στέφο μου... Μη μου τον πάρετε... Τον άντρα μου..." Κάθε βήμα και μια ικεσία. Είχαν φτάσει κοντά στη βρύση και βγήκε απ' τη φάλαγγα ο θερμόαιμος υπασπιστής, ο Ηπειρώτης, ο κοντός και γεροδεμένος άντρας με τις πλάτες χιλιόμετρο και την περίεργη κορμοστασιά, κι άρχισε να κατηφορίζει προς το μέρος της. Δεκάδες καρδιές πάγωσαν μεμιάς. Δεκάδες ανάσες κρατήθηκαν κι άλλα τόσα μάτια περίμεναν τι θα κάνει...

Όταν γράφει η ψυχή, συνομιλείς με την ποίηση χωρίς ερωτηματικά και τελείες. Χρησιμοποιείς μόνο αποσιωπητικά, γιατί δεν ξέρεις οι λέξεις σε πόσους ουρανούς ονειρεύονται να πετάξουν. Τα θαυμαστικά είναι περιττά, γιατί δεν θα μάθεις ποτέ τον τελικό προορισμό, μήτε θα σου πει κανείς τι απέγινε το ταξίδι.

Τα χρόνια της κρίσης βρίσκουν την ανυπόταχτη Λουκία, από μαμά β.π. πίσω στην αστική ζώνη, σ' ένα από τα πιο καλοφωτισμένα σημεία της Κυψέλης. Τι κάνει εκεί; Φωτίζει η ίδια σε θέση μάχης με την επιμονή και την αντοχή, που 'χει αυταπόδεικτες σαν αρχές, η επαγγελματική παρουσία της εκεί. Ήμαρτον, Κύριε, η δύσκολη εποχή, τη βρίσκει στα πάνω της. Τώρα ήτανε να γίνει κι αυτό; Επαναφέρουν κι ενέργεια 25χρονης μια πετυχημένη βλεφαροπλαστική και κάτι-μερικές ενέσεις μπότοξ σε μια κυρία, που 'χει τσαλαπατήσει μόλις την πέμπτη της δεκαετία; Πλάι της, η μπουρδελίστ μάμα Σόφη και η...

Ένα χρυσόψαρο στήνει καβγά με τη δεσμώτη γυάλα του, μια ανάσα πριν από την επικείμενη αυτοκτονία του. Μια γάτα ανοιξιάτικης βεράντας μοιράζεται παρόν και παρελθόν, στη ροή μιας νύχτας εξομολογήσεων, συνάπτοντας δεσμό ζωής με άλλη μία γάτα εντελώς, μα εντελώς αλήτισσα. Ένας μικρούλης ρόδης βομβαρδίζει με ερωτήσεις τη μαμά ροδιά του, αδυνατώντας να προσδιορίσει ότι ο φόβος για το μέλλον, είναι στην κυριολεξία ο φόβος για το άγνωστο και όσα δεν προβλέπονται. Ένα πεύκο θαλάσσης κι ένα κυπαρίσσι τυπικού νεκροταφείου φυτρωμένα σε αρμυρή πλαγιά, ανακαλύπτουν τα καταθλιπτικά τους σ...

"Ο έρως, η ελκτική δύναμη της δημιουργίας, εξαντλείται. Τελειώνει μαζί με τον χρόνο. Ό,τι δημιουργήθηκε έχει τέλος. Ο έρωτας, που στη ρομαντική του έκδοση, δίχως μια στέγη, κυλιέται στη φύση και στα αδιάκριτα βλέμματα, θα καταλήξει παντοτινά άστεγος. Μετά το τέλος τ' ουρανού".

Η Χριστίνα υπακούει στη μουσικότητα του εφηβικού Εγώ της και βρίσκεται αντιμέτωπη με το κόστος. Δοκιμάζεται από μια σειρά γεγονότων που σημαδεύουν τη ζωή της, αναζητώντας διαρκώς το πολυπόθητο ελιξίριο της δύναμης. Ο έρωτας θολώνει την κρίση της και σαν χείμαρρος την οδηγεί όπου θέλει εκείνος. Η αναβλητικότητα και η υπομονή της καρδιάς, ενώ το μυαλό δυσφορεί, της υποδεικνύουν άλλους δρόμους, επικίνδυνους. Όταν συνειδητοποιεί ότι οι λανθασμένες της προτεραιότητες λειτουργούν ως εμμονικός διώκτης που φυλάει σαν θησαυρό μια χούφτα φωτεινές αναμνήσεις, η Χριστίνα επιχειρεί ν...

Σε όλους εμάς που μεγαλώσαμε στα χρόνια της μεταπολίτευσης η πύλη του Παραδείσου έμοιαζε πολύ κοντά. Δεν μας έλειψε τίποτα, τα είχαμε όλα: ένας μύθος που στραγγάλισε τις αληθινές δυνατότητες και άφησε μια ολόκληρη γενιά στον πάγκο. Άννα Περίδη, Αλεξάνδρα Μελά. Δύο γυναίκες. Γιαγιά κι εγγονή. Διασχίζουν τον εικοστό αιώνα. Τον ξεπερνούν. Η πρώτη διηγείται την ιστορία της μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου της, το οποίο διαβάζει η δεύτερη. Από τα αρώματα των μενεξέδων της Κηφισιάς ως τις χιονισμένες βουνοκορφές του Γράμμου, η ζωή της καταγράφει τις περιπέτειες του τόπου μα...

Πόσοι άντρες χωρούν σε μια γυναικεία ζωή; Για πόσους άντρες μπορεί μια γυναίκα να μιλήσει; Για ποιους επιλέγει τελικά να αφηγηθεί, έτσι ώστε η γεύση που θα της μείνει να μην είναι πικρή και το χαμόγελο γκριμάτσα; Είναι διασκεδαστικά τα παιχνίδια που παίζουν η μνήμη, η λογική, η καρδιά και το μυαλό. Οι εικόνες δεν είναι αναγκαστικά εξωραϊσμένες ή όμορφες. Είναι, όμως, υπαρκτές και γέννημα της ίδιας της δύναμης που σπρώχνει τις ζωές όλων μπροστά, μέχρι το τέρμα. Άντρες προϋπάρχουν στη ζωή μιας γυναίκας, πριν ακόμα έρθει στον κόσμο, για να την διαμορφώσουν, άντρες συναντά...

Τι φέρνει στην επιφάνεια ένας κοινός διαρρήκτης; Τι εμποδίζει μια μοναχή να αποσχηματιστεί; Τι οδηγεί στην αυτοκτονία έναν γιατρό; Τι γράφει στη διαθήκη του ένας καπετάνιος; Τι θα συμβεί όταν δύο αδέσποτα σκυλιά παρασύρουν ένα mountain bike και τον αναβάτη του; Ποια συγκυρία έφερε δίπλα-δίπλα μια πολυτραυματία ειδική-φρουρό και τη σκηνογράφο του Εθνικού Θεάτρου; Πώς ένας θάνατος μπορεί να είναι αφετηρία ελπίδας, η αυγή της ζωής; Μια πολύχρωμη σβούρα που τυλίγει με το κορδόνι της φαινομενικά άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους, που είναι όμως οι κρίκοι της ίδιας αλ...

... ν' ακούσω τη λέξη που λείπει... Πόσες φορές δεν στάθηκες πίσω από μια πόρτα του Σύμπαντος, με διαφορετικό όνομα κάθε φορά, παλεύοντας να αφουγκραστείς αυτή τη λέξη που θα γλύκαινε μια στάλα την ψυχή σου; Σαν παιδί -πάντα παιδί- με το μυαλό στην επικείμενη σκανταλιά και στην αυτο-αναίρεσή της. Μεγάλες κατεργάρες οι λέξεις. Κι ενώ μιλούν αδιάκοπα, όταν σωπαίνουν ξεκουφαίνουν τις αντοχές σου με την αδράνειά τους. Σε περιπαίζουν, θαρρείς. Και το βάζο με το γλυκό εκεί, μόνιμα, στο ράφι του μυαλού με τις δαντέλες και τα ενθυμήματα, λαχταριστό και ιριδίζον στα κόκκινα, στα...

Περιόρισα τα θέλω Ο χώρος άδειασε Εκείνη έφυγε Κυρτωμένη, μισή Βοή, αντάρα Θλίψη Ο ήλιος έδυσε Απόλυτη ησυχία Πόνεσα Έζησα Νήματα ζωής Οι χαρές της νιότης Εσύ κι εγώ

Νοστάλγησε. Να ξαναγινόταν λέει παιδί! Να ξαναγινόμασταν όλοι λέει παιδιά. Να μη γνωρίζαμε τίποτα μα να τα ξέραμε όλα, με κείνη την αγνή, παρθένα, ανεπιτήδευτη σοφία των παιδιών. Να ξεχυνόμασταν έξω, να γεμίζαμε τον τόπο, τον κόσμο όλο, με φωνές και τραγούδια. Να σπέρναμε στο χώμα σποράκια από όνειρα, ελπίδες και πίστη για το αύριο. Να ξεχυνόμασταν που λες, με τα χέρια πλεγμένα σφιχτά αγκαλιασμένοι, να μη βρίσκουν τόπο να χωρέσουν η θλίψη και η μιζέρια. Η λαχανιασμένη ανάσα μας, να σκόρπαγε μακριά τη βρόμικη σκόνη του κόσμου, που μας πουλάει και μας αγοράζει σαν πραμάτεια...