Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο βιβλίο αυτό ο Πιέτρο Ινγκράο αναφέρεται στο" Αγανακτήστε", τη μεγάλη εκδοτική επιτυχία του Στεφάν Εσέλ στη Γαλλία αλλά και στην Ελλάδα, μέσα από μια συζήτηση με τους ιταλούς πανεπιστημιακούς Μαρία Λουίζα Μπότσια και Αλμπέρτο Ολιβέτι. Ο σημαντικός αυτός ιταλός πολιτικός, σχολιάζοντας το έργο του Εσέλ, ισχυρίζεται ότι η αγανάκτηση δεν αρκεί: "...Θεωρώ ότι το να αντικαταστήσει η αγανάκτηση την πολιτική και, πάνω απ’ όλα, να αντικαταστήσει τη δημιουργία των αποτελεσματικών της μορφών είναι μια αυταπάτη..." Είναι βεβαίως μια απάντηση έστω και στοιχειώδης. Όμως είναι ανάγκη ν...

Η "Αναλυόμενη" είναι μια περιπέτεια που συμβαίνει στον ομιχλώδη και ρευστό χώρο του Αναμεταξύ, στον δυνητικό χώρο της συνάντησης της αναλυόμενης (του τίτλου) με την αναλύτριά της. Μέσα από τις ξεχωριστές τους ημερολογιακές καταγραφές και σημειώσεις, ο αναγνώστης γίνεται γνώστης καταστάσεων και υπερβάσεων, λαμβάνει μέρος κοινωνώντας το μυστήριο του άφατου. Μπορεί ενδεχομένως να γελάσει ή να κλάψει, να ταυτιστεί, να ακούσει τη δική του την αλήθεια, να στοχαστεί και να αναιρέσει δεδομένα. Η αναλύτρια ηλικιωμένη δεσποινίς Σάρλοτ Ισκάριοτ πιάνει συζήτηση με τα φαντάσματά της...

Στο πρώτο μέρος, ο αφηγητής, μέσα από δέκα ομόκεντρα διηγήματα, συνομιλεί με διάφορα δέντρα ή φυτά και περιγράφει την εξ αίματος σχέση του με αυτά -σχέση αγάπης ή μίσους- καθώς και την εξέλιξή της από τα παιδικά του χρόνια έως και σήμερα. Στο δεύτερο μέρος, τα δεκατρία, επίσης ομόκεντρα, διηγήματα υφαίνονται με άξονα τον θάνατο, σε τραγικές αλλά και γελοίες εκφάνσεις του.

Την πρώτη μέρα που πήγαμε στο νέο μας σπίτι από τα Πετράλωνα στον Ταύρο, λίγους μήνες μετά τη γέννησή μου, χιόνισε. Λένε πως αυτό σημαίνει ευτυχία. Στην διαδρομή μου πολλές φορές την πλησίασα, όμως τη βίωσα με τον πιο απόλυτο τρόπο 52 χρόνια μετά, το Μάη του 2009, όταν και ξύπνησα με την καρδιά ενός 27χρονου, να χτυπάει μέσα μου.

"Υπήρχε όμως και η πιθανότητα τίποτα σημαντικό να μην είχε συμβεί ακόμα και όλα αυτά που ο ίδιος θεωρούσε σαν "την ιστορία", να μην ήταν παρά μια καλή εισαγωγή στα όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν". Σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου οι άνθρωποι των υποβαθμισμένων συνοικιών δεν μπορούν να ελέγξουν ούτε το θάνατό τους, ένας ραδιοφωνικός σταθμός προσπαθεί τουλάχιστον να τους συντροφεύσει και ίσως -με κάποιους τρόπους αρκετά πρωτοποριακούς για την κατάσταση που επικρατεί- να κάνει τη ζωή τους αξιοβίωτη. Ο ιδιοκτήτης όμως του σταθμού, ο Φίλιππος, τον πουλάει ξαφνικά και εξαφανί...

Σύμφωνα με τον ινδιάνικο μύθο, ο δημιουργός ένιωσε θλίψη για τα παιδιά, όταν συνειδητοποίησε ότι θα γεράσουν και θα γίνουν αδύναμα πλάσματα. Μάζεψε, λοιπόν, τα όμορφα χρώματα από διάφορες πηγές όπως το φως του ήλιου, τα φύλλα, τα λουλούδια και τον ουρανό. Τα έβαλε σε ένα μαγικό σακούλι και το παρουσίασε στα παιδιά. Όταν εκείνα το άνοιξαν, πεταλούδες πέταξαν έξω ελεύθερες, τραγουδώντας και γοητεύοντάς τα που δεν είχαν δει κι ακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Όμως, τα πουλιά παραπονέθηκαν στο δημιουργό κι εκείνος απέσυρε από τις πεταλούδες τη δυνατότητα να τραγουδούν. Από τότε, αν...

Πώς ήταν να ζεις στην κατοχική Αθήνα; Πώς ήταν να ζεις στην πρωτεύουσα ενός κράτους που για πρώτη φορά μετά τη δημιουργία του βρισκόταν κάτω από ξένη στρατιωτική κατοχή; Πώς άλλαξε η καθημερινότητα των ανθρώπων όταν βρέθηκαν μόνοι, εγκαταλελειμμένοι από την πολιτική, στρατιωτική και πνευματική τους ηγεσία, απέναντι στην τρομοκρατία των δυνάμεων κατοχής; Επτά δεκαετίες μετά, το ημερολόγιο της Ειρήνης Ζαχαρία μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε αυτή την τραγική περίοδο. Μια περίοδο που άφησε το βαρύ της αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία, καθορίζοντας τις πολιτικές και κοινωνικ...

...Κάποια στιγμή σκέφτηκα να μη το κάνω. Αλλά δε μπόρεσα να αντισταθώ. Καλύτερη νεκρή και παθιασμένη παρά ζωντανή και άπραγη... ...Κόσμος πήγαινε και ερχόταν μες τη ζωή μου, στο θάνατο τους. Ποιοι ήταν αυτοί που ενώ τους καταδίωκα, τους συντρόφευα; Ενώ τους πονούσα βαθιά, τους έγλειφα τις πληγές τους; Δε γνώρισα κανέναν, ούτε ανθρώπους, ούτε τόπους. Πλάνεψα ανθρώπους, πλάνεψα τόπους. Όλη μου η ζωή με θανάτωνε και οδυνηρά με εγκυμονούσε. Και λοιπόν; Κάμποσο χώρο έπιασαν οι σκιές που άπλωσα. Φασουλήδες νυχτοπερπατητές διαγωνίζονται σε αλητεία και ξεδιαντροπιά το Λόγο πο...

... "Τώρα που το έργο πια εκτελείται, έργο ζωής για κάποιους από μας, αποφάσισα να μαζέψω τις παρεμβάσεις μου όλα αυτά τα χρόνια σε εφημερίδες έντυπες και ηλεκτρονικές. Με τις όποιες μικρές δυνάμεις μου προσπαθούσα να κρατώ ζωντανό το αίτημα, γιατί τίποτα στην ιστορία δεν γίνεται νομοτελειακά. Κι επειδή το έργο είναι ακόμα στην αρχή, στην πρώτη φάση, κι επειδή τίποτα δεν χαρίστηκε, ο αγώνας συνεχίζεται..."

Ήταν ζωντανός και είχε πολλές ιστορίες να διηγηθεί ακόμα, κι αυτό ίσως ήταν το μόνο που είχε σημασία. Όσο για το ποιος πραγματικά ήταν... "Λέγε με Ισμαήλ" σκέφτηκε και χαμογέλασε. Θα προχωρούσε μέχρι να βρει το πρώτο μπαρ. Χρειαζόταν ένα ποτό. Και ύστερα... Α, αυτό ήταν το ερώτημα που κινούσε όλον τον κόσμο, ο λόγος που γυρίζουμε τη σελίδα ενός βιβλίου, ο λόγος για να σηκωνόμαστε από το κρεβάτι το πρωί, ο λόγος που μένουμε ζωντανοί. Το αιώνιο ερώτημα. Και ύστερα; Δέκα ιστορίες που διαδραματίζονται στις παρυφές της πραγματικότητας για τη μοναξιά, την αγάπη, τον φόβο,...

Το επάγγελμα του πατέρα είχε αρκετές μεταθέσεις και μας ανάγκαζε σε συχνές μετακομίσεις. Κουβαλάω εικόνες από πολλούς τόπους, αλλά περισσότερο χαραγμένη μέσα μου είναι η μνήμη της μετακίνησης. Στο φορτηγό δίπλα στον οδηγό καθόταν ο πατέρας με τη μητέρα κρατώντας στην αγκαλιά τους την αδελφή μου κι εγώ στην καρότσα με τα πράγματα, που έτριζαν σε κάθε στροφή, και ορισμένα, παρά το δέσιμό τους, μετατοπίζονταν ελαφρά. Σφιγγόμουν γερά σε ένα σίδερο στήριξης του μουσαμά και κοιτούσα τον δρόμο και το τοπίο που χάνονταν πίσω μας. Μεγαλώνοντας έμαθα πως ο δρόμος ταχείας κυκλοφορίας...

Οι έντεκα αφηγήσεις του "Λίγες τσίχλες η ζωή" είναι στάσεις στη διαδρομή της Ζωής Καλογήρου από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι τις μέρες μας. "Στρίβει το τιμόνι αλλά δεν φεύγει. Περιμένει. Περιμένει αυτό που έτρεξε να της φέρει χωρίς να της το πει. Έρχεται. Σκύβει και ανοίγει το τζάμι του συνοδηγού. "Λίγες τσίχλες χωρίς ζάχαρη για τα παιδιά", αφήνει καμιά δεκαριά στο κάθισμα. "Σας ευχαριστώ πολύ". "Ευχαριστούμε πολύ", μ' ένα στόμα τα καλά παιδιά που επί τόπου σκαρφάλωσαν και τις πήρανε. "Παρακαλώ. Καληνύχτα σας". "Καληνύχτα σας". "Καλέ μαμά τι καλός κύριος. Χωρίς...

Έχει σημασία πού γεννιέται κανείς, έχει σημασία με ποιους μεγαλώνει, έχουν σημασία τα ταξίδια του και οι πολιτικές επιλογές του. Σε αυτά επιμένει και αυτά αφηγείται η Λαοκρατία Λάκκα νοσταλγώντας τα όμορφα αλλά και δύσκολα νεανικά της χρόνια και δημιουργεί ολοζώντανες εικόνες της φοιτητικής ζωής στην Αθήνα τη δεκαετία του '60, στο Λονδίνο, στο Παρίσι! Θυμάται όμως και την Πράγα του 1968, και την κηδεία του Λαμπράκη και τη συναυλία των Μπητλς και τα βαφτίσια με νονούς τους αντάρτες και παρέχει μια άμεση συναισθηματική μαρτυρία που θα θυμίσει σε πολλούς πολλά...

Υπό Μηδενική γωνία είναι το βλέμμα των χαρακτήρων. Είναι η γωνία του πένθους, της αλληγορίας. Είκοσι ένα διηγήματα με κοινό θέμα την απώλεια -απώλεια προσώπων, μνήμης, πραγματικότητας, εαυτού, έρωτα. Μοναχικοί ήρωες, άλλοτε με φόντο επαρχιακό τοπίο, άλλοτε αστικό κι άλλοτε κάποιο αλλόκοτο ή παραισθητικό, Ξεδιπλώνουν σκέψεις, αισθήματα, εικόνες από την καθημερινότητά τους -φανερή ή και όχι. Ένας ένας, τον κάνατε όλοι το σάλτο και, τσουπ, την πηδήξατε την τσάκιση, από την "υγεία" στην "ανάπαυση", ε, δεν ήτανε και τίποτε δύσκολο, σκέφτεσαι, δυο-τρία εκατοστά απόσταση. Κα...

Το βιβλίο περιλαμβάνει δύο μονόπρακτα του Ρενέ ντε Ομπαλντιά, δύο ευφυείς μαύρες κωμωδίες με στοιχεία του θεάτρου του παράλογου που μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Τέσσερις ιστορίες - Παραμύθια για ενήλικες με πρωταγωνιστές αρλεκίνους, ξωτικά και φαντάσματα. Η κοπέλα από τη λίμνη, με την χαμένη μνήμη αναζητά το παρελθόν της. Ποιο θρύλο κρύβει το χωριό στο οποίο καταφθάνει και πως ένας τυφλός γεράκος θα μπορέσει να την βοηθήσει θυμίζοντας της πράγματα που έγιναν πολλά χρόνια πριν στο χωριό; Ο Αρλεκίνος ανακαλύπτει ξαφνικά ότι η ζωή του δεν του ανήκει αφού κάποιος άλλος κουνάει τις κλωστές που είναι ραμμένες πάνω του. Θα επαναστατήσει και θα ελευθερωθεί από τα δεσμά του. Τι θα συμβεί όμως όταν στον δρόμο του βρεθεί η κοπέλα - κλόο...

Η οθόνη ήταν ένα τεράστιο λευκό πανί. Από ένα μικρό παραθυράκι μια δέσμη φωτός έπεφτε στην οθόνη και έτσι εμφανιζόταν η Χιονάτη. Το φόρεμά της ήταν κόκκινο και αυτή ολόλευκη. Όλα ήταν μαγικά. Ώσπου εμφανίστηκε η μητριά. Μου φάνηκε τρομακτική. Προσπάθησα να συγκρατηθώ, αλλά φοβόμουν πολύ. Όλο το σινεμά είχε παγώσει, ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζα. Γύρισα προς τον πατέρα είδα το προφίλ του. Δεν είδα το βλέμμα του ούτε το ύφος του. Πάντως αυτός δεν φοβόταν μάλλον. Κρατήθηκα να μην του πιάσω το χέρι και καταλάβει την τρομάρα μου. Ξαναγύρισα τα μάτια μου στην οθόνη, αλλά η μητριά, η...