Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Περιέχονται τα διηγήματα: "De Civitate Dei", "Το Σκιάχτρο μου", "Την ημέρα που έγινε σαμποτάζ στη Βαβέλ", "Την Κυριακή ή το ωραίο τραγούδι που έλεγε ο εργάτης φεύγοντας", "Το σκοινί του Αρχάγγελου και οι μαύρες αφίσσες", "Το ταξείδι", "Πώς έγινε και πουλήσαμε τον Σκαραβαίο μας", "Rosa-Caroline Testout", "Περιπλάνηση για τους καβαλλάρηδες όλου του κόσμου", "Μια γούβα καρκίνος", "Ο τυμβωρύχος ή η απολογία του διάφανου ανθρώπου", "Γράμμα στο Μιχάλη-στο Βέλγιο- για το καλοκαίρι που πέρασε".

Τα "Γράμματα από την Γερμανία" γράφτηκαν τον Μάρτη του 1966. Ο Μίκης Θεοδωράκης τα μελοποίησε τον Απρίλη. Τραγουδήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιούλη στις "Εσπερίδες" του Γιάννη Αργύρη από τον Γιώργο Ζωγράφο με συνοδεία στο πιάνο του Τάσου Καρακατσάνη. Εκτός από τα δεκατρία υπάρχουν και άλλα έξι γράμματα.

Ποιητική συλλογή σε 4 ενότητες ποιημάτων: 1) Σταγόνες 2) Για αγάπη 3) Αγωνίες 4) Κύκλος

Με ανησηχίαν παρακολουθώ το δημογραφικόν πρόβλημα και τους μεγάλους κινδύνους, εις τους οποίους οδηγούμεθα. Η πληθώρα των αντισυλληπτικών εις το ελεύθερον εμπόριον, ο περιορισμός των γεννήσεων, αι βίαιαι διακοπαί της εγκυμοσύνης, αι αμβλώσεις, αι εκτρώσεις, και καθόλου η τάσις προς αποφυγήν αποκτήσεως τέκνων και δημιουργίαν οικογενείας ολιγομελούς, με εν ή δύο τέκνα, η ευκολία μεθ' ης οι ιατροί και αι μαίαι προσφέρονται προς την τοιαύτην εξυπηρέτησιν, όλα αυτά μας εμβάλλουν εις πολλάς σκέψεις. Ο φόβος του Θεού υπεχώρησεν, εχάθη. Η συνείδησις ημβλύνθη, έσβησε! Ερωτάτα...

Η γενετική, θεμελιωθείσα το 1866, συγκροτηθείσα δε ως επιστήμη μόλις προ 70 ετών, επετέλεσεν εις το σχετικώς βραχύ τούτο χρονικόν διάστημα τεραστίας προόδους, αι οποίαι είχον σημαντικόν αντίκτυπον εις την ζωήν μας. Τα επιτεύγματα της γενετικής δύνανται κατά συνέπειαν να θεωρηθούν ευστόχως ως κίονες, επί των οποίων βασίζεται το όλον οικοδόμημα των βιολογικών επιστημών. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)

"Ο άνθρωπος, φέρει - ακολουθεί την αγάπη, την αλήθεια και την πίστη". "Ο Θεός βρήκε τον άνθρωπο και ο άνθρωπος το Θεό". "Ο άνθρωπος ψάχνει να βρει την αρχή και το τέλος της ζωής". "Ο άνθρωπος αναλαμβάνει το μεγαλύτερο, το ιδανικότερο και το δυσκολότερο καθήκον, την σταύρωσιν του και ανάστασίν του".

Έτσι καθώς ο κύκλος για να εκφραστούμε στενεύει ολοένα καθώς εξαφανίζονται οι πιθανότητες να ξεφύγουμε και ο χρόνος φτάνει να αποτελεί ένα νέο στοιχείο τραγωδίας, η ποίηση ή αυτό που θα θέλαμε να είναι η ποίηση απομένει η στερνή χειρονομία προς τα κει που βρίσκεται η ζωή προς τη στιγμή που βγαίνεις μέσα απ' ένα σύννεφο σκοταδιού σ' ένα τοπίο που σου θυμίζει πως δεν πέθανες. Δέχτηκα την ποίηση σαν κώδικα ζωής. Αν κι η ποίηση με δεχτεί θα πει πως δεν χάθηκε η στερνή μου πιθανότητα να δικαιωθώ. Λ. Π.