Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Δεν πρέπει κανείς να έχει ρεφορμιστικές αυταπάτες σχετικά με το θέαμα, ότι δηλαδή μπορεί κάποια μέρα να βελτιωθεί από τα μέσα- διορθωμένο από τους ίδιους τους ειδικούς του, υπό τον υποτιθέμενο έλεγχο μιας καλύτερα πληροφορημένης κοινής γνώμης: αυτό θα ισοδυναμούσε με την οπισθοχώρηση των επαναστατών σε μια απλή επαναστατική τάση, ή στο φαίνεσθαι μιας τάσης, σ' ένα παιχνίδι το οποίο σαφώς δεν πρέπει να παίξουμε. Ένα παιχνίδι που πρέπει να απορρίπτουμε σταθερά στο όνομα των θεμελιωδών απαιτήσεων του επαναστατικού σχεδίου, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να παράγει μι...

Το 1921 και σε μια Γερμανία που μόλις έχει λήξει η επανάσταση των συμβουλίων, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ασχολείται με το πάντοτε φλέγον ζήτημα της βίας και διερωτάται κατά πόσο είναι δυνατή μια διάκρισή της σε βία που υποτάσσει και σε βία που απελευθερώνει. Πρόκειται για ένα "αγαπημένο" και τότε (όπως και σήμερα) άκρως επίκαιρο θέμα συζήτησης των αναρχικών ιδεών και πρακτικών και θα πρέπει να επισημανθεί ότι εκείνη την περίοδο της ζωής του ο Μπένγιαμιν δήλωνε αναρχικός (κάτι τέτοιο φαίνεται άλλωστε και από τα γραπτά του, από τις επαφές και τις γενικότερες ενασχολήσεις του). Προλε...

"Αν ο όρος γενοκτονία αναφέρεται στην ιδέα της "φυλής" και στην πρόθεση εξολόθρευσης μιας φυλετικής μειονότητας, η εθνοκτονία σηματοδοτεί όχι τη φυσική καταστροφή των ανθρώπων (οπότε, σε αυτή την περίπτωση, παραμένουμε σε μια γενοκτονική συνθήκη) αλλά την καταστροφή της κουλτούρας τους. Η εθνοκτονία είναι τότε η συστηματική καταστροφή των τρόπων ζωής και σκέψης ανθρώπων διαφορετικών από εκείνους που ηγούνται αυτής της διαδικασίας καταστροφής. Συμπερασματικά, η γενοκτονία δολοφονεί ανθρώπους σωματικά, ενώ η εθνοκτονία τους σκοτώνει πνευματικά. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει το ζή...

Στον γαλαξία των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70, η Αυτονομία κατάφερε να βάλει μαζί τον Μαρξ με την αντιψυχιατρική, την Παρισινή Κομμούνα με την αντικουλτούρα, τον ντανταϊσμό με τον εξεγερτισμό, τον εργατισμό με τον φεμινισμό και πολλά ακόμη περισσότερα. Όμως ήταν κυρίως μέσω της δράσης της που η Αυτονομία αποτέλεσε μια βαθιά ασυνέχεια, τομή και ρήξη με τις πρακτικές του επίσημου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή δεν υπήρξε μια οργάνωση, αλλά μια πολλαπλότητα που ξεκινούσε να οργανώνεται από εκεί που ζούσε, δ...

Ο Κατσιαφίκας, παρουσιάζει το ξεπέρασµα των παραδοσιακών κινηµατικών τρόπων της παλαιάς, πλέον, αριστεράς και την ανάδυση των νέων λογικών για την οργάνωση και τους στόχους του επαναστατικού κινήµατος, στο πλαίσιο των χώρων και των κινήσεων που θα ονοµαστούν νέα κοινωνικά κινήµατα και ειδικότερα των αυτόνοµων κινηµάτων της Δυτικής Ευρώπης. Ο συγγραφέας δεν κάνει δουλειά γραφείου και το εξαιρετικά ενδιαφέρον κείµενό του αποτελεί και µια θερµή συνηγορία ενός συνοδοιπόρου των αυτόνοµων κινηµάτων.

Το 1933, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Ερρίκο Μαλατέστα στη Ρώμη, η Libreria del Risveglio με έδρα τη Γενεύη, δημοσίευσε το θεατρικό έργο του ιταλού αναρχικού "Η απεργία", το οποίο είχε μείνει αδημοσίευτο ενόσω ζούσε. Γράφει σχετικά ο Λουίτζι Φάμπρι: "Δεν με δυσαρεστεί που κυκλοφορήσατε την Απεργία. Εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω αν και είχα το χειρόγραφο, γιατί όταν μου το έδωσε να το διαβάσω ο Ερρίκο το 1906 στο Λονδίνο, με έβαλε να του υποσχεθώ με τον πλέον απόλυτο τρόπο ότι δεν θα το δημοσίευα ποτέ, ακόμη και αν μου το έδωσε παρουσία και άλλων. Είναι συνεπώς καθήκον μου να...

Στις 19 Ιούλη 1936, το προλεταριάτο της Βαρκελώνης πήρε τα όπλα και αντιμετώπισε νικηφόρα την ανταρσία των φασιστών στρατιωτικών. Σ' αυτή τη μπροσούρα (απόσπασμα ενός μεγαλύτερου βιβλίου με τίτλο Miguel Garcia's Story που κυκλοφόρησε στη Βρετανία το 1982 από τις εκδόσεις Cienfuegos Press) ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της μέρας, ο Miguel Garcia, περιγράφει τα γεγονότα, αποδίδοντας χαρακτηριστικά την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στον εργαζόμενο λαό στην αρχή της ανολοκλήρωτης (και τελικά στρατιωτικά ηττημένης) ισπανικής κοινωνικής επανάστασης. Επιλέξαμε να παρουσιάσουμε...

"... Επομένως, αναμφίβολα πρέπει να αντισταθούμε. Αλλά η λέξη αντίσταση, όπως γνωρίζετε, είναι μια λέξη διφορούμενη, διότι μπορεί κάλλιστα να υποδηλώνει την επιθυμία ανάκτησης παλαιότερων προνομίων, αποκατάστασης αλλοτινών ισορροπιών και συμβιβασμών. Είναι γεγονός ότι, όταν υπάρχει κάτι που θεωρούμε πολύτιμο, που ο λαός θεωρεί πολύτιμο, οφείλει να το προασπίσει. Όμως το πρόβλημα με το οποίο μας φέρνουν αντιμέτωπους οι αυτοκρατορικές πρακτικές της ζωνοποίησης είναι ότι οι γνώριμες μορφές δράσης -διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, συλλογές υπογραφών, συνελεύσεις και εν τέλει ακόμα κα...

Κάποιες επιχειρήσεις που πριν δεκαπέντε χρόνια δεν υπήρχαν καν, όπως η Google και η Facebook, συνιστούν σήμερα τη νέα και δυναμική πλανητική ολιγαρχία του ψηφιακού καπιταλισμού. Το Internet αντιπροσωπεύει το πλαίσιο και οι χρήστες του, δηλαδή γύρω στα τρία δισεκατομμύρια άτομα, την απαραίτητη εργατική δύναμη. Οι νέες ψηφιακές τεχνολογίες αποτελούν τώρα πια αναπόσπαστο τμήμα της καθημερινότητάς μας, τις κουβαλάμε επάνω μας και αυτές ελέγχουν ολόκληρη την κοινωνική ζωή, τους τόπους εργασίας και τους ναούς της κατανάλωσης. Αυτό το βιβλίο προτείνει έναν στοχασμό για τους μηχανι...

Οι ιστορίες που παρουσιάζονται σε αυτό το βιβλίο επιλέχθηκαν από τις πολλές που συνέβησαν στον κόσμο του αθλητισμού γενικότερα και του ποδοσφαίρου ειδικότερα, στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '30 και του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Επιλέχθηκαν ανάμεσα σε άλλες γιατί οι πρωταγωνιστές τους είναι άνθρωποι που συνέβαλλαν στο να γραφεί η ιστορία του ποδοσφαίρου και οι οποίοι στο απόγειο της καριέρας τους είχαν την τύχη εκατομμυρίων άλλων συνανθρώπων τους, που υπέστησαν τη φρίκη των ναζιφασιστικών καθεστώτων. Δύο Ούγγροι, ο Αρπάντ Βάις και ο Έρνεστ Ερμπστάιν, δημιουργοί...

Μιλάνο. Δεκαετία του '70. Ο φασίστας Τζούσβα, κρυμμένος σ' ένα ασθενοφόρο, σημαδεύει την είσοδο μιας πολυκατοικίας, περιμένοντας να βγει ο στόχος του. Είναι πολλοί οι λογαριασμοί που πρέπει να πληρωθούν. Ο άνθρωπος που θέλει να δολοφονήσει είναι ο Αντρέα Μπελίνι, ξανθός με μακριά μαλλιά, ψηλός ένα μετρό κι ενενήντα, φοράει μακριά καμπαρντίνα και γυαλιά Ray - Ban. Εδώ και χρόνια ηγείται της πιο τρομερής κινηματικής ομάδας περιφρούρησης, μιας παρέας νέων από τη γειτονιά του Καζορέτο που επέλεξαν τον δρόμο της πολιτικοποίησης και της μαχητικότητας, έχοντας στο μυαλό τους τις ε...

Στο ανά χείρας αφηγηματικό κείμενο του Νάνι Μπαλεστρίνι, ο συγγραφέας, με τη γνωστή του πλέον και στο ελληνικό κοινό τεχνική, έχει ως πρωταγωνιστή έναν μεταλλωρύχο που δουλεύει στη Σαρδηνία και του οποίου οι αναμνήσεις καταγράφονται κάπου ανάμεσα στο 1973 και το 1974. Είναι μια μορφή που έρχεται από τα κάτω, βγαίνει κυριολεκτικά από το υπέδαφος, κάτι ανάλογο με τον γέρο-τυφλοπόντικα που σκάβει για την επανάσταση όπως έλεγε ο Μαρξ παραφράζοντας τον Άμλετ. Με μια αφήγηση "επική", περιγράφει την πορεία ενός νεαρού ηλεκτρολόγου που από το πολεμικό ναυτικό κατά τη διάρκεια του 2...

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 και με αφορμή κάποιες ταινίες που έθιγαν το ζήτημα της αντίστασης του γαλλικού λαού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και τη σχέση ναζισμού και σεξουαλικότητας, ο Μισέλ Φουκώ δίνει μια συνέντευξη σ' ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά περιοδικά παγκοσμίως, το "Cahiers du Cinema". Σ' αυτήν ο μεγάλος γάλλος διανοητής δεν αρκείται σε κάποιες καίριες επισημάνσεις σχετικά μ' αυτές τις ταινίες, αλλά προχωρεί και σε ουσιαστικές παρατηρήσεις τόσο αναφορικά με τη μνήμη των προλεταριακών αγώνων όσο και με το φασιστικό-ναζιστικό φαινόμεν...

"Δεν πρέπει συνεπώς να ξαφνιαζόμαστε που παρά τη διακήρυξη στα λόγια συγκεκριμένων στόχων (όπως η κατάργηση των τάξεων), χρησιμοποιούνται τέτοια μέσα που το αποτέλεσμα τους είναι η δημιουργία νέων τάξεων. Δεν μπορούμε να τασσόμαστε υπέρ της ελευθερίας και της αυτονομίας και να θέλουμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο με την εξουσία και τον συγκεντρωτισμό. Δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι επιδιώκουμε τη διεύρυνση της αυτοσυνείδησης των μαζών και να θέλουμε να τις απελευθερώσουμε καθοδηγώντας τις. Δεν μπορούμε, τέλος, να θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε σαν μέσα την αστυνομία, το κράτος...

Αρχές της δεκαετίας του '80 και η άμπωτη των κινημάτων του κοινωνικού ανταγωνισμού στην Ιταλία έχει ξεκινήσει. Ο Πάολο Πότσι, στέλεχος της Εργατικής Αυτονομίας ("Autonomia Operaia") στο Μιλάνο και αναντικατάστατο μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού "Rosso", γράφει τρεις μητροπολιτικές ιστορίες για το αντάρτικο πόλης στο Μιλάνο, τη στιγμή που αυτό φαίνεται η μόνη επιλογή για μια επαναστατική διαδικασία της οποίας έχει αρχίσει ήδη να διαφαίνεται η ήττα. Απαλλοτριώσεις τραπεζών, μαχητικές αναζητήσεις, εκτελέσεις ταξικών εχθρών, καταδότες και τελικά οι οδυνηρές συζητήσε...

Τζερόνιμο είναι το ψευδώνυμο ιστορικού στελέχους της γερμανικής αυτονομίας και το "Μπουρλότο και Φωτιά" είναι ένα βιβλίο, που όπως λέει και ο υπότιτλός του, ασχολείται με την ιστορία των γερμανών αυτόνομων από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι αυτή του '90. Σπόντις, καταλήψεις στέγης, αντιπυρηνικός αγώνας, ένοπλη πάλη, γυναικείο ζήτημα, αντιφασισμός, αυτά και άλλα πολλά είναι τα θέματα της ιστορικής (και όχι μόνο) ανασκόπησης μιας πολύτιμης και μοναδικής εμπειρίας του ευρωπαϊκού μεταπολεμικού ανταγωνιστικού κινήματος, που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Η γερμανική αυτονομία...

Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν συναντά κανείς τόσα πολλά κοινωνικά κέντρα, συλλογικότητες, έντυπα, εκδόσεις, ιστοσελίδες, ραδιόφωνα που αναφέρονται απευθείας στον αναρχισμό όσο στην Ελλάδα. Επίσης, είναι σίγουρο ότι σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν βλέπει κανείς τόσα πολλά συνθήματα υπογεγραμμένα με το άλφα σε κύκλο όσο σε αυτή τη χώρα των "κακών μαθητών του δυτικού κόσμου". Σε σχέση μάλιστα με το μέγεθος του πληθυσμού, η συμμετοχή των αναρχικών σε διάφορα κοινωνικά δρώμενα αλλά και στα εγχώρια κινήματα του κοινωνικού ανταγωνισμού είναι πράγματι εντυπωσιακή. Αυτό το σύντομο δοκ...

"Το όνομά σου σύντροφε;" ρώτησε εγκάρδια. "Το όνομά μου είναι Antonio Bonilla", και έκανε παύση. "Είμαι υπό κράτηση;" "Όχι βέβαια. Είσαι εδώ για να απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα" απάντησε ο Duran. "Που "υπηρετείς" σύντροφε;" "Είμαι με τη φάλαγγα Ντουρούτι" απάντησε ο Bonilla. Ο τόνος της φωνής του ήταν ευθύς και ευγενικός. "Φτάσαμε στη Μαδρίτη πριν από δύο μήνες, στις 15 Νοέμβρη, από το μέτωπο της Αραγονίας. Με το που φτάσαμε, λάβαμε θέσεις στην πανεπιστημιούπολη καθώς εκεί μαίνονταν οι μάχες. Ήταν ένα σφαγείο. Χάσαμε τους μισούς άντρες μας μέσα σε πέντε μέρες". "Πες...