Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ήθρε και τρύπωσε ο Ερμής στο όνειρό μου μέσα· και του είπα: αφεντάκο μου, πώς χάθηκε η ζωή μου· και δεν γελώ, δεν χαίρομαι, μήτε τα πλούτη θέλω· μα κάποιος πόθος με βαστά, ζητάω να πεθάνω, τις υγρές να δω, με τους λωτούς, του Αχέροντα τις όθχες [...]

Ένας βοσκός, ένας μικρός καπνοδοχοκαθαριστής, ένα αραπάκι, ένα ζηλιάρικο σπουργίτι, ένα αρνάκι με αγγελική ψυχή, ένα λιοντάρι με ψυχή αθώου αρνιού, μια τρυφερή νταντά, μια μητέρα που μοιάζει με άγγελο, ένας πατέρας που μοιάζει με το Θεό, ένας παππούς που παίζει ακόμη σαν παιδί, ένα χαμένο έντομο, πουλιά, λουλούδια, δέντρα σκιερά και δροσερά ποτάμια, αναλαμβάνουν να μας αποκαλύψουν το αληθινό και αθώο πρόσωπο του κόσμου, με τραγούδια, γεμάτα αισιοδοξία και αγάπη για τη ζωή. Πρέπει, λένε, να ξαναγίνουμε παιδιά, να τραγουδήσουμε για τις απλές χαρές της ζωής. Τότε το καλό και τ...

Ο Τζιμ Μόρισον δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος μουσικός που ασχολήθηκε με την ποίηση. Να όμως που αυτή η ποίηση (αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις), δεν είναι ούτε το προανάκρουσμα ούτε το συμπλήρωμα της μουσικής του. Προέρχεται από έναν άλλο χώρο όπου το αυτί δεν έχει ανακαλύψει ακόμα το θάνατο και τη μελωδία στο ψιθύρισμα των Σειρήνων, και όπου το κυρίαρχο όργανο είναι το μάτι. Είναι η εποχή που ο Μόρισον σπούδαζε γοητευμένος την τέχνη και την τεχνική του κινηματογράφου, και πίστευε, όπως όφειλε να πιστεύει, ότι το μυστικό αυτού του κόσμου κρύ...

Τα κείμενα του τόμου πραγματεύονται τα φιλοσοφικά και αισθητικά αδιέξοδα που προκύπτουν οσάκις οι κλασικές ηθικές και ανθρωπιστικές αξίες και τα ιδεώδη της τέχνης και της λογοτεχνίας εμπλέκονται στον ιστό του νεκρικού κόσμου των Ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, επιχειρώντας σπασμωδικά να επαναπροσδιορίσουν το λόγο ύπαρξης μπροστά σε έναν θάνατο που έχει πάψει πια να είναι θάνατος όντας μια παραλυτική γεγονικότητα θανάτου.

Με το δόκτορα Ουώτσον στο πλευρό του ο διάσημος Σέρλοκ Χολμς ρίχνει άπλετο φως σε δέκα μυστηριώδεις και σκοτεινές ανστυνομικές υποθέσεις των αρχών του αιώνα μας. Στην ενδέκατη ιστορία της συλλογής αυτής, ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ βάζει τέρμα στη ζωή του διασημότερου ντετέκτιβ όλων των εποχών, αφού ο καταχθόνιος καθηγητής Μοριάρτυ, ο Ναπολέων του εγκλήματος «σκοτώνει» τον Σέρλοκ Χολμς σε μια χαράδρα των ελβετικών Άλπεων...

ήρεμα, ήρεμα ημέρες περιπάτου εξημέρωση των μεν ήμερα δε. [...] Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών του Δημοσθένη Αγραφιώτη: "Ισομορφισμοί", "Διαστάσεις γραφής", "Αποστάσεις", "Ιχνόδρομοι", "Από - στο εργαστήριο", "Ιχνήματα", "Κλίναμεν", "Πέντε", "Κυκλομικροροές", "Διαλυτικά", "Κινέζικο τετράδιο", "ν, αι".

Το Μόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν, είναι μια συλλογή από πενήντα εννέα ποιήματα χαϊκού του μεγαλύτερου ποιητή της Ιαπωνίας. Μαζί με μια σύντομη βιογραφία του ποιητή και ένα μικρό, μα πολύ κατατοπιστικό κείμενο, για την ιαπωνική ποίηση, το βιβλιο αυτό αποτελεί μια ολοκληρωμένη παρουσίαση του έργου του Ματσούο Μπασό.

Φεραγκύς είναι το όνομα του αρχηγού μιας ομάδας, ομάδας σχηματισμένης σύμφωνα με τα πρότυπα των τεκτονικών ομάδων και που έδενε με όρκους πίστης τα άγνωστα μεταξύ τους μέλη της, καθώς αυτά προέβαιναν σε ακατανόμαστες και κάθε είδους εγκληματικές πράξεις. Ο Μπαλζάκ, λάτρης των απολαύσεων μιας άνετης ζωής που επεδίωκε να εξασφαλίσει για τον εαυτό του, με τεράστιο κόστος της υγείας του, έπαιρνε υπόσταση στα διαφορετικά πρόσωπα, στους διαφορετικούς χαρακτήρες της Ανθρώπινης Κωμωδίας, έτσι ώστε κάθε χαρακτήρας των μυθιστορημάτων του να είναι και ένας ακόμα Μπαλζάκ. Πρόκειται γι...

Ιδανικός λογοτεχνικός τόπος τα Χριστούγεννα: εποχή της προσδοκίας και της διάψευσης, της ευφορίας και της μελαγχολίας, της αφθονίας και της στέρησης, της φαντασμαγορίας και της γύμνιας μαζί, καιρός των αναμνήσεων και των αποτιμήσεων, στιγμή κατάνυξης αλλά και πρόκλησης ερεθίζει τα συγγραφικά αντανακλαστικά μέσα στην αντιθετική της πολυμορφία. Από το παραμύθι του Άντερσεν ως το ειρωνικό αφήγημα του Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ, από την γοτθική ιστορία του Χώθορν ως το αυτοβιογραφικό ενθύμημα του Ντύλαν Τόμας, από τον Ντοστογιέφσκι στον Τουρνιέ και από την Μπόουεν στον Απντάικ διαφορετ...

Εκτός από κάποιες τρανταχτές εξαιρέσεις, τα κομμάτια αυτά του Μπωντλαίρ ανήκουν μάλλον σε ένα είδος διδακτικών και συμβολικών μύθων παρά σ' αυτό που ονομάζουμε ποίηση. Αν όμως μπορούμε να πούμε ότι τα περισσότερα κομμάτια συγγενεύουν με την αφήγηση παρά με τον καθαρό λυρισμό, δεν θα είναι ψέμα να προσθέσουμε πως το ανέκδοτο, η μικρή ιστορία που μπορεί να στηρίζεται σε πραγματικά επεισόδια της καθημερινότητας, είναι στα μάτια και στο πνεύμα του ποιητή αφορμή για μελωδική ονειροπόληση.

"Ο Μάης του '68 ήταν εκείνη η κομβική στιγμή στο βιβλίο της Ανησυχίας του εικοστού αιώνα, που μπόρεσε να συνοψίσει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όλες τις κρίσιμες απειλές εναντίον ενός καταρρέοντος πολιτισμού. Πέρα από την επιτυχία ή την αποτυχία του στο πολιτικό επίπεδο, ο Μάης, εναντιωμένος με ευφορική σφοδρότητα ακόμη και σε ό,τι παλιό, μολυσματικό και φθαρτό δέσποζε σε αυτό το επίπεδο, εναντιωμένος σε μιαν αντίληψη για την πολιτική που, με τη σειρά της, εναντιωνόταν επί δεκαετίες σε ό,τι γνησίως ανθρώπινο υπάρχει στην ποίηση της εξέγερσης, κατάφερε μια σημαντική επιτυχία...

Ο Μότσαρτ πέθανε στα τριάντα πέντε του χρόνια. Τριάντα πέντε χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων οι πιο τρανές χαρές συμπορεύτηκαν με μέρες δύσκολες. Έξι χρονών ο μικρός Βόλφγκανγκ συνθέτει το πρώτου του μενουέτο. Στα έντεκα, την πρώτη του όπερα. Νεαρός έφηβος, τα έχει ήδη πει όλα, ή σχεδόν όλα. Εκατοντάδες τα γράμματα που στέλνονται σε στιγμές ευφορίας ή απόγνωσης στα πιο αγαπημένα του πρόσωπα. Επιστολές γεμάτες ευαισθησία, μάρτυρες μιας πολυκύμαντης ζωής. Ο Μότσαρτ θα σβήσει μια μέρα του Δεκέμβρη του 1791, μέσα στους απόηχους του Requiem που έγραφε και που μόνο ο θάνατος...

Το Εισαγωγή στην επιστήμη της δημοσιότητας εκδόθηκε το 1975 και αποτελεί το σημαντικότερο έργο του Βουαγιέ, μιας που κατορθώνει να είναι αιχμηρά κριτικό και ανατρεπτικά φιλοσοφικό, δίχως να περιπίπτει στις εύκολες παραχωρήσεις, στο χιούμορ και στην ύβριν προς το παρελθόν του, που στιγματίζουν τα επόμενα γραπτά του. Εδώ ο Βουαγιέ αποκαλύπτει ορισμένες καίριες αλήθειες για την ανθρώπινη δραστηριότητα και τον ανώλεθρο πυρήνα της, υποχρεώνοντας τον αναγνώστη να καταλήξει στο επίφοβο για την εξουσία συμπέρασμα πως η ανθρωπινότητα δεν μπορεί παρά να είναι στην ουσία της απόλυτη...

Η ομάδα FOR OURSELVES είναι μια από τις ομάδες της Βορείου Αμερικής που μαζί με άλλες πολυάριθμες ομάδες της Δυτικής Ευρώπης συγκρότησαν, μετά το Μάη του '68, το ρεύμα εκείνο που έδρασε και στοχάστηκε από την ζωντανή κληρονομιά της Καταστασιακής Διεθνούς. Η ομάδα FOR OURSELVES παρά το σύντομο πέρασμά της από τον κλιματιζόμενο εφιάλτη των Ηνωμένων Πολιτειών, μας κληροδότησε ένα πυκνογραμμένο κείμενο, που θίγει ορισμένα ζητήματα ικανά να προκαλέσουν έντονες, γόνιμες και βιωφελείς συζητήσεις, οι συνέπειες των οποίων μπορούν να οδηγήσουν αρκετά μακριά. Δύο είναι οι αντίρροπε...

... περπατάνε και στο ταβάνι. βλέπω ανθρώπους αντίποδες, εμάς τους ίδιους δηλαδή ανάποδα, στα ταβάνια να πηγαινοέρχονται, να πηγαινοερχόμαστε, με την ίδια ταχύτητα, τις ίδιες, καθόλου, μα καθόλου, χορευτικές κινήσεις, κανονικά, όπως στη ζωή, όπως στο έδαφος. τι είμαστε άραγε στο ταβάνι, μετά θάνατον; άγγελοι περιορισμένοι στις αντανακλάσεις με μαγνήτες διαστημικούς και χωρίς φτερά, ή μια μικρή μόνο παράβασις απ' τον κόσμο μας, τον εξίσου θάνατο με τον Θάνατο;

"Οι έντεκα χιλιάδες βέργες" είναι ένα από τα κλασσικότερα ερωτικά μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί. Είναι ένα έργο που κυριαρχείται από την αναζήτηση της ανώριμης ομορφιάς, τη λατρεία της εφηβείας, τον εξωτισμό, το σεβασμό των ηδονών, τη ροπή προς τη χλιδή, και κυρίως, την εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις της φαντασίας να εκπληρώσει τους πιο υπερβολικούς πόθους. Ο Πάμπλο Πικάσο έλεγε για τις "Έντεκα χιλιάδες βέργες" πως: "Είναι το ωραιότερο βιβλίο όλων των εποχών, και εν πάση περιπτώσει, είναι ένα βιβλίο εκπληκτικά παρανοϊκό, γραμμένο με τρελό κέφι και με απόλυτη ελευθερία σκέψη...

Ο Σέρλοκ Χολμς γεννήθηκε μια μέρα του 1887, από τη φαντασία του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, που τον καιρό εκείνο δεν είχε γίνει ακόμη "σερ" και ήταν απλώς πτυχιούχος της ιατρικής σχολής. Εμπνευσμένος από τον Έντγκαρ Άλαν Πόε και τον Εμίλ Γκαμποριώ, ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ επινόησε αυτόν τον κοκαϊνομανή, μισογύνη και μεγαλοφυή βιολιστή ο οποίος, μέσα στις ομίχλες του βικτωριανού Λονδίνου και στους καπνούς της πίπας του, ερευνά, συμπεραίνει με παραγωγικούς συλλογισμούς, σώζει από την ατίμωση βασιλείς και μεγιστάνες... Ποιος άλλος θα μπορούσε να σας πει μέσα σε μια στιγμή ότι έρχεστε από...