Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στόχος μας σ' αυτή την εργασία είναι να αναλύσουμε τα αίτια για τη στασιμότητα της διαδικασίας οικονομικής ολοκλήρωσης της ΕΟΚ, η οποία διακόπηκε μετά την πραγματοποίηση της τελωνειακής ένωσης για τα βιομηχανικά εμπορεύματα και την υλοποίηση της κοινής αγροτικής αγοράς στα τέλη της δεκαετίας του 60. Το σχέδιο που εκπονήθηκε στη διάσκεψη κορυφής στη Χάγη το Δεκέμβριο του 1969 και που στόχευε στη δημιουργία μιας Οικονομικής και Νομισματικής 'Ενωσης μέχρι το 1980 στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα απότυχε ήδη στην πρώτη του φάση (1971-1973). Εδώ θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτη...

"Τα μαύρα της μαλλιά, σε χωρίστρα, έπεφταν ελεύθερα σε προμελετημένους όμως σχηματισμούς. Το δέρμα της ήταν απαλό φίλντισι, ενώ τα μεγάλα μαύρα μάτια της με τα μάλλον αυστηρά φρύδια έμοιαζαν να ξέρουν πότε μπορούσαν να σε κοιτάξουν φιλικά στο σωστό χρόνο και στον σωστό τόπο. Ακούμπησα στο γραφείο της την απλή κάρτα μου χωρίς το σκίτσο του τόμιγκαν στην αρχή και ζήτησα να δω τον κύριο Ντήρεϊς Κίνγκσλεϋ. Κοίταξε την κάρτα και είπε: "Έχετε ραντεβού;"" Έτσι ο Φίλιπ Μάρλοου αναλαμβάνει να βρει την εξαφανισμένη γυναίκα του Ντήρεϊς Κίνγκσλεϋ και ξαφνικά βρίσκεται στην καρδιά μ...

Η ιστορία μας αρχίσει "το μεγάλο και φοβερό Έτος του Κυρίου μας", το ιριδ, στην Ουκρανία, που έχει πληγεί από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και βυθίζεται στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο, μέσα σε μια απίστευτη κατάσταση βίας και χάους. Στο κέντρο της επικής αυτής αφήγησης βρίσκεται η οικογένεια Τουρμπίν, η οποία μόλις έχει θάφει τη μητέρα, και μέσα από την αφήγηση της ζωής των μελών της συγκροτείται σιγά σιγά μια ολοκληρωμένη εικόνα των οικονομικών, πολιτικών, στρατιωτικών και κοινωνικών, και βασικά εμφύλιων συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα στην Ουκρανία του 1918. Πρόκειται για...

Πώς μπορεί να τοποθετηθεί η λογοτεχνική δημιουργία, κορωνίδα των πολιτισμικών επιτευγμάτων, πλάι πλάι με το σύμπτωμα; Ο Φρόυντ δεν θα είχε πει "Τζόυς το σύμπτωμα", αλλά μάλλον "Γκαίτε, Γιάνσεν, ή Ντοστογιέφσκι η φαντασίωση". Γνωρίζουμε πώς προσέγγιζε ο Φρόυντ τη λογοτεχνία. Στους καλλιτέχνες έβλεπε τους προάγγελους της ψυχανάλυσης και στα λογοτεχνικά κείμενα το πρόσφορο έδαφος για να δοκιμάσει την ψυχαναλυτική μέθοδο. Ο Λακάν ανατρέπει τη φροϋδική προοπτική. Η ψυχανάλυση δεν εφαρμόζεται στη λογοτεχνία. Το έργο, ενώ παραπέμπει στην ερμηνεία, συνάμα της αντιστέκεται. Απέχον...

Εκτός από κάποιες τρανταχτές εξαιρέσεις, τα κομμάτια αυτά του Μπωντλαίρ ανήκουν μάλλον σε ένα είδος διδακτικών και συμβολικών μύθων παρά σ' αυτό που ονομάζουμε ποίηση. Αν όμως μπορούμε να πούμε ότι τα περισσότερα κομμάτια συγγενεύουν με την αφήγηση παρά με τον καθαρό λυρισμό, δεν θα είναι ψέμα να προσθέσουμε πως το ανέκδοτο, η μικρή ιστορία που μπορεί να στηρίζεται σε πραγματικά επεισόδια της καθημερινότητας, είναι στα μάτια και στο πνεύμα του ποιητή αφορμή για μελωδική ονειροπόληση.

Την νεαρή, αδύναμη γυναίκα που τον εμπιστεύθηκε πιότερο και από αδελφό, την απέσπασε από τον άντρα της, από των κύκλο των γνωστών της και την πατρίδα της, και την έφερε εδώ, μέσα στον καύσωνα, τον πυρετό και την πλήξη. Από μέρα σε μέρα, εκείνη έπρεπε, σαν καθρέφτης, να αντανακλά την δική του απραξία, τη χυδαιότητα και τα ψέματά του, με αυτά και μόνο με αυτά γέμιζε την αποχαυνωμένη, νωθρή, θλιβερή ζωή της. Έπειτα την βαρέθηκε, την μίσησε, αλλά δεν είχε το κουράγιο να την παρατήσει, και προσπαθούσε να την μπλέξει όλο και περισσότερο μέσα σε έναν ιστό από ψευτιές. Τα υπόλοιπα...

Παρότι η ιστορία αυτή του Νικολάι Γκόγκολ πρωτοδημοσιεύθηκε το 1835 -αφού η τσαρική λογοκρισία ανάγκασε τον Γκόγκολ να αλλάξει σε εννέα σημεία το αφήγημά του- ακόμη και σήμερα παραμένει μία τρομερή παραδοξολογία. Η ιστορία μας αρχίζει με την εύρεση μιας ανθρώπινης μύτης μέσα σε ένα καρβέλι ψωμί, και από εκεί αρχίζει ένας αγώνας, ώστε να βρεθεί ο αληθινός κάτοχός της, ο οποίος μετά από μια σειρά τραγελαφικά γεγονότα ξυπνάει με τη μύτη του στη θέση της και σε άψογη κατάσταση. Στην ουσία πρόκειται για μια ανηλεή κριτική του τσαρικού καθεστώτος και της κρατικής γραφειοκρα...

Ο μπαρμπα-Γιάννης ο Λιοσαίος ήταν στραβόξυλο· όσο εύκολα ευθυμούσε τόσο γρήγορα εχόλιαζε· δεν είχε πολλές παρτίδες με ανθρώπους, υπεραγαπούσε όμως τα ζώα του. Αυτός ο γέρος περιθωριακός με τα παιδιάστικα φερσίματα, είναι ο ήρωας του μέχρι σήμερα χαμένου διηγήματος "Η νοσταλγία του Γιάννη" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Το διήγημα δημοσιεύτηκε το 1906 σε μια εφημερίδα που πλήρες σώμα της δεν βρίσκεται σε καμιά βιβλιοθήκη, την "Αλήθεια". Από εκεί αναδημοσιεύτηκε στο λαϊκό περιοδικό "Οικογένεια" το 1928, είχε όμως ξεφύγει από τους βιβλιογράφους και τους ερευνητές, μέχρι που τ...

Την διασκέδαζε να ξυπνά στους άνδρες πότε ελπίδες και πότε φόβους, να τους σέρνει από τη μύτη κατά τα κέφια της -αυτό το έλεγε να κοπανάς τους ανθρώπους τον έναν με τον άλλον- εκείνοι όμως ούτε καν σκέφτονταν να της αντισταθούν και υποτάσσονταν πρόθυμα. Σε όλη της την ύπαρξη, την ζωηρή και ωραία, υπήρχε ένα ιδιαίτερα γοητευτικό μείγμα πονηριάς και ξεγνοιασιάς, προσποίησης και αφέλειας, ηρεμίας και σβελτάδας· σε όλα όσα έκανε, σε όλα όσα έλεγε, σε κάθε της κίνηση διακρινόταν μια λεπτή, ανάλαφρη χάρη, όλα πρόδιδαν μια ιδιόμορφη, παιχνιδιάρικη δύναμη. Και το πρόσωπο της άλλαξε...

Πρόκειται μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας στην οποία ο συγγραφέας περιγράφει τις προσωπικές του φαντασιώσεις και εφιάλτες. Η Σκιά πέρα από το χρόνο είναι από τις καλύτερες ιστορίες του Χ. Φ. Λόβκραφτ, και θεωρείται η τελευταία του σημαντική νουβέλα την οποία, μάλιστα, έγραψε σε μια εποχή που ένιωθε τρομερή απογοήτευση καθώς πίστευε πως είχε αποτύχει ως συγγραφέας. Τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατό του (1937) ο Λόβκραφτ θα αναγνωριστεί ως ένας από τους καλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας στον κόσμο.

Εκείνο τον καιρό, παιδιά χωρίς κυβερνήτες και χωρίς οδηγούς, απ' όλες τις πόλεις και τα χωριά όλων των περιοχών, έτρεχαν προς υπερπόντιους τόπους με ακόρεστα βήματα. Ήταν λευκές φωνές που τα καλούσαν μέσα στη νύχτα. Καλούσαν όλα τα μικρά παιδιά. Ήταν σαν τις φωνές των πουλιών που είχαν πεθάνει στη διάρκεια του χειμώνα. Και όταν ο κόσμος ρωτούσε πού έτρεχαν, απαντούσαν: "Προς την Ιερουσαλήμ, να αναζητήσουμε τους Αγίους Τόπους..." Μέχρι να φτάσουν εκεί, το τι θα γινόταν ήταν άγνωστο.

Η "Υπέροχη γωνιά" πρωτοδημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 1908. Είναι μία από τις ιστορίες του Χένρυ Τζαίημς που συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία μιας παραδοσιακής ιστορίας με φαντάσματα, και μιας βαθύτερης ψυχολογικής πρόκλησης, ενώ προσφέρεται για πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Στο διήγημα αυτό, συναντάμε για άλλη μια φορά το βασικό θέμα του Χένρυ Τζαίημς που καθιέρωσε το ρεύμα της σύγχρονης λογοτεχνίας, με τη μετατόπιση των επιπέδων, την εναλλαγή του φανταστικού και του πραγματικού, τον διαταραγμένο διχασμό, τη μοιραία σύγχυση των συναισθημάτων. Σε καμιάν άλλην ιστορία...

Ίσως σε κανένα άλλο έργο του Γιασουνάρι Καβαμπάτα, βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1968, δεν είναι τόσο φανερή η ποιητικότητά του, η λεπτότητα, η εκλεπτυσμένη ευαισθησία και η γιαπωνέζικη σκληρότητα όσο σ' αυτές τις πέντε νουβέλες που περιλαμβάνει "Η χορεύτρια του Ίζου". Μήπως πρόκειται για την "τρυφερή αταξία της ψυχής", για την οποία μιλάει ο συγγραφέας. Κάθε μία από αυτές τις νουβέλες μοιάζει να τον σκεπάζει με μια μαρτυρική σκιά που είναι σαν το κρυμμένο πρόσωπο του πεπρωμένου. Το να αναζητάς και πάλι την ευτυχία είναι τόσο μάταιο και τόσο ανέλπιδο όσο και το ξημέρωμα...

Αυτό στο οποίο μπορεί να ελπίζει η φιλοσοφία, είναι να καταστήσει την ποίηση και την επιστήμη συμπληρωματικές, να τις ενώσει σαν δύο αντίθετα. Πριν μελετήσει άλλα στοιχεία όπως τον αέρα, τη γη και το νερό ο Γκαστόν Μπασλάρ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά στην "Ψυχανάλυση της φωτιάς" αυτήν τη μοναδική μέθοδο που βρίσκεται στο σταυροδρόμι ανάμεσα στην ποίηση και την επιστήμη.

"Με την "Ωραία της ημέρας" επιχείρησα να δείξω το τρομερό διαζύγιο ανάμεσα στην καρδιά και τη σάρκα, ανάμεσα σε μια αληθινή, απέραντη και τρυφερή αγάπη και στην αδυσώπητη απαίτηση των αισθήσεων. [Όμως], το να εκθέσω το δράμα της ψυχής και της σάρκας χωρίς να μιλήσω ελεύθερα και για τα δύο, μου φαίνεται αδύνατο", γράφει ο Ζοζέφ Κεσέλ. Και θέτει κάποιο όριο, όταν ζητά να μάθουμε να μην δίνουμε αξία στην προσποιητή ντροπή όπως ακριβώς δεν δίνουμε αξία στην κακογουστιά". Αντίθετα ο Μπουνιουέλ, όπως λέει στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του "Η τελευταία μου πνοή", στην "Ωραία της η...

ήρεμα, ήρεμα ημέρες περιπάτου εξημέρωση των μεν ήμερα δε. [...] Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών του Δημοσθένη Αγραφιώτη: "Ισομορφισμοί", "Διαστάσεις γραφής", "Αποστάσεις", "Ιχνόδρομοι", "Από - στο εργαστήριο", "Ιχνήματα", "Κλίναμεν", "Πέντε", "Κυκλομικροροές", "Διαλυτικά", "Κινέζικο τετράδιο", "ν, αι".

[...] Τα τριακόσια εξήντα πέντε δίστιχα που περιλαμβάνει αυτό το ημερολόγιο, είναι λαϊκά. Δηλαδή πλάστηκαν από ανωνύμους τροβαδούρους και κατόρθωσαν να κλέψουν τις καρδιές των ανθρώπων, που τα διέσωσαν μέχρι την καταγραφή τους. Είναι δημιουργίες παιδιών του λαού και τα αγάπησαν τα παιδιά του λαού και τα παιδιά των παιδιών του λαού. Διαλέχτηκαν από πολλές ανθολογίες, συλλογές, μελετήματα, όλα πρωτότυπα και όλα οτην μορφή που καταγράφτηκαν. (Γιώργος Μπλάνας)