Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Οι παροιμίες είναι λακωνικές και γλαφυρές φράσεις που κατακυρώνουν και διαιωνίζουν τη σοφία των λαών. Εξεικονίζουν τη συμπεριφορά των μελών της κοινότητας στις κοινωνικές και οικογενειακές σχέσεις, απέναντι στην εξουσία και τη θρησκείας, σε ό,τι αφορά τον καθημερινό βίο, την εργασία, τη φτώχεια και τον πλούτο, τη ζωή και το φυσικό περιβάλλον. Οι ανθρώπινες επαφές και πράξεις, η φιλία, το ήθος, οι συνήθειες, ο έρωτας, οι αρνητικές πλευρές της ζωής, οι ανάγκες και οι δοκιμασίες κρίνονται, εγκωμιάζονται ή στιγματίζονται με λαϊκά αποφθέγματα, καυστικά ή σκωπτικά, δηκτικά...

Δεν είναι ευχάριστη δουλειά να ονομάζεσαι Ταρπόν (Ευγένιος, Λουί-Μαρί) και να είσαι πρώην χωροφύλακας και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ στο Παρίσι, Γαλλία. Ως την ημέρα που αρχίζει να βρέχει τυφλούς που εξαφανίζονται, βρετόνους ναζί, Σπανιόλους του ηττημένου Δημοκρατικού Στρατού και ξυπόλητους βουδιστές μοναχούς. Εδώ, η δουλειά γίνεται διασκεδαστική. Και μάλιστα, μέχρι θανάτου...

Όπως λέει, πολύ σωστά, ο χωροφύλακας Πουστακρουίγ, που πήρε μέρος στην τελική σφαγή, "το να στρέφεις και το άλλο μάγουλο είναι πολύ ωραίο, αλλά τι θέλεις να γίνει όταν έχεις απέναντί σου ανθρώπους που θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα;" Φτύνουν τη χώρα, την οικογένεια, την εξουσία, ε, πού το πάμε! Τι διαβολόσποροι αυτοί οι ανάρχες! Και τι ιδέα αυτή να πιστεύουν ότι θ' αρχίσουν την επανάσταση, απάγοντας τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Παρίσι! Νάδα.

Ο καθηγητής Καριτάτ φυγαδεύεται από τη στρατοκρατούμενη Μιλιτάρια επιφορτισμένος με ένα σοβαρό καθήκον: να βρει τον καλύτερο δυνατό κόσμο. Έτσι αρχίζει η οδύσσειά του σε διάφορες χώρες, η καθεμιά από τις οποίες είναι αφοσιωμένη στην επιδίωξη ενός σημαντικού σκοπού: η μία να διασφαλίζει την τάξη και την ασφάλεια, η άλλη να μεγιστοποιεί την ευημερία και την ευτυχία, η τρίτη να διασφαλίζει σταθερή ταυτότητα στους ανθρώπους ώστε να αισθάνονται άνετα με τους συνανθρώπους τους, η τέταρτη να προστατεύει τα άτομα και την περιουσία του από παρεμβάσεις στις επιλογές τους να ζήσουν...

Τα αποκαλούμενα "Ολυμπιακό Πνεύμα" και "Ολυμπιακό Ιδεώδες", αποτελούν μύθο. Από την αρχαιότητα ως την εποχή μας κυριαρχούσαν και κυριαρχούν οικονομικοπολιτικά συμφέροντα αργυρώνητων εξουσιών και αθλητών. Η ανάληψη των ολυμπιακών αγώνων δεν αφορά ούτε τους πολίτες, ούτε τον πολιτισμό αλλά τις κερδοσκοπικές φιλοδοξίες και τα αναγκαία έργα υποδομής με συνέπεια οικονομική επιβάρυνση και ταλαιπωρία των λαών και συχνά περιβαλλοντολογικές συμφορές. Οι Ολυμπιακοί της αρχαιότητας αποτελούσαν θρησκευτικές τελετές, επικήδειες εκδηλώσεις για παράγοντες της Εξουσίας, ανταγωνισμούς πό...

Από την αρχαιότητα ως τον εικοστό αιώνα. Εξωνημένοι ή χωρίς ήθος δοξολογούν μονάρχες, αυτοκράτορες, στρατοκράτες, πάπες, δόγηδες και πολιτικοοικονομικούς μεγιστάνες, εξωραΐζοντας τις αντιλαϊκές κακουργίες τους. Επαίσχυντοι πλαστογράφοι της ιστορίας. Το καθήκον του πνευματικού κόσμου απέναντι στις επερχόμενες παγκόσμιες συμφορές.