Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όλες οι ιστορίες της ζωής μας δεν είναι τραγικές, όπως δεν είναι και χαρούμενες. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συντροφεύουν το είναι μας, πλουτίζουν τις γνώσεις μας και τις αντοχές μας και ίσως να μας χαρίζουν μια παραπανίσια ιδέα για τη ζωή. Αν όμως δεν περάσεις δια πυρός και σιδήρου δε μπορείς να νιώσεις και να εκτιμήσεις την πραγματική αξία της ζωής. Τα συναισθήματα, οι εντάσεις, οι αγωνίες, τα στραβοπατήματα, όλα είναι απαραίτητα για να εκτιμήσουμε την αξία της, να μετρήσουμε τους συνανθρώπους μας και να προσφέρουμε το περίσσευμα της ψυχής μας σε όσους το έχουν ανάγκη. Τ...

Σε μία εποχή που ο ρόλος της γυναίκας είναι περιορισμένος, δυο γυναίκες κατορθώνουν να ξεχωρίσουν, πληρώνοντας σκληρό αντίτιμο. Μαριώ και Ειρήνη, μάνα και κόρη. Κεφαλονιά, αρχές του 20ού αιώνα. Η Μαριώ υποτάσσεται στην πίεση του πατέρα της και παντρεύεται. Ο γάμος της καταλήγει σε φιάσκο κι έτσι σύντομα επιστρέφει στο πατρικό της με την κόρη της Ειρήνη. Τα χρόνια περνούν κι η Ειρήνη, μεγάλη πια, εγκαταλείπει την Κεφαλονιά για την Κέρκυρα, σ' ένα ταξίδι που πίστευε πως θ' άλλαζε τη ζωή της. Έρωτες, απώλειες, ελπίδες, σχέδια, χρήμα, εξουσία και πολλές απογοητεύσεις, αλλάζ...

... Φαινόταν όμως και λίγο απόμακρη, λες και η τελευταία έγνοια που είχε φύγει από πάνω της είχε πάρει μαζί της και κάθε ενδιαφέρον της. Σε πράγματα που τη ρώταγα, δικά της, καθημερινά, μου απαντούσε αφηρημένα, ή σήκωνε τους ώμους: "ξέρω κι εγώ;" ενώ δεν μπορεί να μην ήξερε. Κι όταν τη ρώτησα αν αγόρασε στη Θεσσαλονίκη κάτι για τον εαυτό της, με κοίταξε στα μάτια σκεφτικά και μετά μου είπε: "Αγόρασα ένα." "Τι;" της είπα. "Ένα πώς το λένε;" "Τι;" επέμενα. "Ένα αυτό, μωρέ, που βάζουμε...". "Καλά, μου το λες του χρόνου", της είπα γελώντας. "Άντε να ντυθείς να βγούμε"....

Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το βιβλίο, άκουγα γύρω μου ανθρώπους να μεταναστεύουν γιατί δεν έβρισκαν δουλειά στον τόπο μας. Αυτό μου δημιούργησε την επιθυμία να ταξιδέψω μαζί τους, να μοιραστώ τη διαδρομή. Kυρίως να καταλάβω τα συναισθήματα που θα βίωναν στον "παράδεισο" που θα πήγαιναν. Έτσι, ταξίδεψα στο παρελθόν, τότε που πολλοί έφυγαν για μια καλύτερη ζωή, ποιος ξέρει άραγε αν την βρήκαν τελικά; Αυτό το βιβλίο ήταν λοιπόν η ευκαιρία μου να αναφερθώ στο γεγονός ότι τα προβλήματα, οι ανάγκες, οι φόβοι, οι πόνοι, οι χαρές, οι λύπες δεν ξέρουν από σύνορα και άρα οι μετανάστ...

Το βιβλίο αυτό έχει μια σειρά από πρωτιές και μοναδικότητες: γράφτηκε και εκδόθηκε αρχικά στη γαλλική γλώσσα από Έλληνα συγγραφέα και κάτοικο Ελλάδας, μόλις κυκλοφόρησε στη Γαλλία (1990) βραβεύτηκε με το Μέγα Βραβείο της Ακαδημίας της Γαλλίας (Grand Prix de l' Academie Francaise), βραβείο που δόθηκε για πρώτη φορά σε μη Γάλλο συγγραφέα, και βέβαια η Ακακία Κορδόση υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα που έχαιρε αυτής της τιμής. Πρόκειται για μια συλλογή από δεκατρία διηγήματα και νουβέλες, "θαυμάσιες, ανθρώπινες, συχνά συγκλονιστικές" όπως τα χαρακτήρισε η γνωστή ελληνίστρια και ακαδ...

"Γυναικεία γραφή": Όταν ο Ιταλός αρχισυντάκτης γνωστής εφημερίδας επιπλήττει τη ρεπόρτερ του, επειδή γράφει... γυναικεία σε κάποια κείμενα, εκείνη σπεύδει να υπερασπιστεί τη γραφή της... Τη "Γυναικεία γραφή". Μήπως την επηρέασαν όλες αυτές οι γυναικείες φιγούρες, που την περιστοιχίζουν από τη μικρή της ηλικία; Μήπως όσες γυναίκες σημάδεψαν αργότερα τη ζωή της; Το βιβλίο παρουσιάζει πολλές ιστορίες γυναικών, όπως τις έζησε η πρωταγωνίστρια του βιβλίου κι όπως τις περιέγραψαν οι ίδιες. Ένα συναρπαστικό ταξίδι σε διαφορετικές εποχές, διαφορετικές χώρες, διαφορετικές προσ...

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας ένα ζευγάρι αφηγείται επί σκηνής την κοινή ζωή του σε ένα σιωπηλό ακροατήριο. Το ακροατήριο θα μπορούσε να είναι ο προσωπικός εξομολόγος τους, το κοινό ενός θεάτρου ή οι αναγνώστες του βιβλίου που "παίζεται" μπροστά στα μάτια τους. Οι αφηγήσεις της γυναίκας και του άντρα εναλλάσσονται, φωτίζοντας κάθε φορά την κοινή ζωή τους.Ο καθένας δίνει τη δική του οπτική γωνία για το Σινικό Tείχος που έχει ορθωθεί ανάμεσά τους εδώ και χρόνια. Στη σκηνή δεν συναντιούνται. Θα τα καταφέρουν, άραγε, να συναντηθούν στη ζωή;

ΤΑ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ Τα χέρια σου πάντα στη φωτιά, εμάς για να χορτάσεις, και αμοιβή καμιά. Ελεημοσύνη και φιλότιμο και πόρτα ανοιχτή, και κάθε Σαββατόβραδο το πρόσφορο ετοίμαζες την Κυριακή να μοιραστεί. Στο δισκοπότηρο να φθάσει ήθελες, να γίνει μέρος στη θυσία του Κυρίου, και ποιος δεν έφαγε γλυκό ψωμί απ' τα χέρια σου, έφυγες και σκορπίσανε μακριά τα περιστέρια σου.

"Ήρθα στην Ελλάδα το 1827, χωρίς καμία σύσταση, χωρίς υποστήριξη. Εκείνη την εποχή η χώρα ήταν ένας πραγματικός πύργος της Βαβέλ. Κανείς δε ρώταγε ποιοι είμαστε.Από πού ερχόμαστε; Πού πηγαίνουμε; Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε". "Επόθουν να λυτρώσω την πατρίδα μου του ψόγου ότι ουδείς των υιών αυτής προσήλθεν εκουσίως αρωγός των εν Χριστώ αδελφών, και αψηφών την ύπαρξίν μου ενεπνεόμην υπό της ιδέας ότι θέλω αποθάνει υπέρ ενδόξου σκοπού". Νικολάι Ράικο Πάτρα, Ιούνιος 1829: η πόλη χρειάζεται ικανά πρόσωπα να την ανοικοδομήσουν. Καποδιστριακές προσπάθειες και αντικαποδιστ...

Η "οικολογική εικόνα" την οποία προσφέρει το βιβλίο στους αναγνώστες του καλύπτει συνοπτικά την μακροχρόνια εξέλιξη των οργανισμών σε μία χρονική περίοδο περίπου 3,5 δισεκατομμυρίων ετών, από την πρωταρχική εμφάνιση ζωής στην υδρόγειο μέχρι σήμερα. Στην περίοδο αυτή, τον αποκλειστικό ρόλο στις τεράστιες γεωφυσικές και κλιματικές αναστατώσεις και στις ριζικές μεταλλαγές της βιοποικιλότητας όλων των φυσικών οικοσυστημάτων της υδρογείου έπαιξαν οι φυσικές γεωτεκτονικές μεταλλαγές του στερεού φλοιού και οι εξωγήινες προσβολές της υδρογείου, οι οποίες συνέβησαν πριν από την εξελ...

Θεωρούσα ότι το ποδόσφαιρο της Πάτρας και της Αχαΐας κουβαλά ένα προπατορικό αμάρτημα: το γεγονός πως ουδείς το πήρε στα σοβαρά, ουδείς το αντιμετώπισε στη σωστή του διάσταση. Κι αυτός ο αφορισμός ίσως είναι υπερβολικός, αλλά δεν παύει να είναι αληθινός. Μια ιστορία που ξεκίνησε το 1891, εδώ και δώδεκα δεκαετίες κι έχει απασχολήσει περί τις 400 ομάδες και μερικές δεκάδες χιλιάδες παικτών, προπονητών, διαιτητών και παραγόντων. Μια καλή αρχή πιστεύουμε ότι γίνεται με την παρούσα έκδοση. Ένα οφειλόμενο χρέος τιμής για όλους όσοι το υπηρέτησαν. Απώτερος στόχος του παρόντος α...

Η "Ασυμφωνία τύπου ξι" είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Βαρβάρας Χριστιά. Ποιήματα που συμπεριλαμβάνονται εδώ έχουν αποσπάσει βραβεία, επαίνους και διακρίσεις, έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικές συλλογές και ανθολογίες και έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες και ιστοσελίδες.

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ Μια γωνίτσα απ' τον καθρέφτη μένει καθαρή και στο πρόσωπο οι ρυτίδες έκαναν αρχή. Το πρόσωπο κι ο καθρέφτης είναι της καρδιάς ο ψεύτης. ?τσι τα 'φτιαξε ο χρόνος, για να παίζει στη ζωή. Κρίμα που η αύρα φεύγει πριν προλάβει η αυγή. Βιάζεται, θέλει να σβήσει όσα φώτα έχει αφήσει. Κι εγώ που πίστεψα της νιότης μου η δύναμη πως είναι η πιο μεγάλη γελάστηκα. Ο χρόνος έχει τα φτερά κι ό,τι μας δίνει στην αρχή δε μας το φέρνει πάλι.

...εν είδει ευχών, προσευχών ή "ευχών κατάραι" εν είδει νανουρίσματος ή παραμυθιού, ή ως ξόρκια, ευχέλαια και βασκαντήρια. Μπορεί κι ως προφητείες κι επικλήσεις για το Απρόσμενο. Ακόμα ως μοιρολόγια και μνημόσυνα για τις μεγάλες Απουσίες, κυρίως όμως ως εγκώμια, ως «Άσματα Ασμάτων» να νικηθεί το τρέμουλο εν όψει του επερχόμενου Ωραίου. Ως επί το πλείστον αναστεναγμοί, βαθείς αναστεναγμοί...

Την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το σπίτι το είδα κρεμασμένο απ' τα μπαλκόνια. Φθαρμένα τα κεραμίδια οι ώρες λειωμένες στις κάμαρες. Στα εικονίσματα των αγίων ο έρωτας έφιππος σε γέρικο άλογο. Τα μπαλκόνια προτίμησαν να δώσουν χέρι βοηθείας στις γλάστρες όπου ανθίζανε ορφανά τα πρώτα μπουμπουκάκια. Ένα γέρικο άλογο, είπανε τι άλλο είναι να δώσει;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μορφή του αγίου Γερασίμου, όπως την είδα στην προσωπογραφία του. Ένα πρόσωπο σκοτεινό και ταλαιπωρημένο, τρομακτικό ίσως, αλλά οικείο. Λες και κουβαλούσε ο άνθρωπος εκείνος τις αμαρτίες των συμπατριωτών του. Ένας πίνακας που με διαβεβαίωσαν ότι φιλοτέχνησε στα νιάτα του ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ένας καλλιτέχνης βασανισμένος, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που διαθέτουμε. Ο πίνακας του Αγίου Γερασίμου είναι υπαρκτός αλλά άγνωστο το πού μπορεί να βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Το σίγουρο είναι ότι, αν και κανένας ειδήμων δεν έχει δει τον πίνακα, διαθέτει όλες...

Αναμνηστική έκδοση από την αναγόρευση του σκηνοθέτη Θεόδωρου Τερζόπουλου σε Επίτιμο Διδάκτορα της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πατρών, ύστερα από πρόταση του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, την Τετάρτη 26/4/2017.

Ο μόνος χρόνος που δεν λιγοστεύει είναι ο χρόνος που πέρασε. Και αυτό που περισσεύει στο τέλος του χρόνου -μετά από όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν- είναι η φθορά, απόδειξη μιας μάταιης κυριαρχίας σε έναν κόσμο που δεν ορίζουμε, αλλά μας ορίζει. Όταν ο απλός, καθημερινός Τζέιμς ανακαλύπτει αυτή την ματαιότητα, νιώθει την ανάγκη να σπάσει τον τοίχο του χρόνου και να τολμήσει το ταξίδι. Πεισματικά θέλει να ανασκευάσει τον κόσμο και να τον φέρει στα δικά του μέτρα, να δώσει το δικό του τέλος στην ιστορία και τη ζωή του με μια παράλογα μεταφυσική προσδοκία. Μέσα από ένα ταξ...