Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η κυρά-Δέσποινα κρατούσε ένα μυστικό από τα παιδιά της. Ποτέ δεν είπε ότι τα τρία πρώτα κορίτσια της ήταν παιδιά του τρελο-Ανδρέα και όλα νόμιζαν ότι και τα οκτώ ήταν του Θανάση του παλιατζή. Η μάνα τους είχε αδυναμία στα κορίτσια αυτά. Όταν αυτή πέθανε, ο παλιατζής θέλησε η πρώτη, η Αγλαΐα, να παραμείνει στο σπίτι για να φροντίσει τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά και για να την έχει σύντροφό του· να διώξει τα τρία επόμενα κορίτσια, μόλις τελείωναν το δημοτικό σχολείο, και να τα βάλει υπηρεσίες σε σπίτια. Πρώτη έφυγε η Αμαλία για το σπίτι του κυρίου Διαμαντή και ακολούθησε η Άννα....

Φωνάζει ένας: "Σαν να άκουσα μέσα στο γραφείο αλυσίδες". "Σε λίγο θα βγει ο ήλιος" λέει ένας άλλος. Ανοίγει επιτέλους η πόρτα και μπαίνουν στην αρχή του θαλάμου ένας αξιωματικός των Ες Ες, δύο Γερμανοί, ο λοχίας και ένας διερμηνέας, ο οποίος λέει: "Όποιος ακούσει το όνομά του να περάσει μέσα στο γραφείο". Αρχίζουν, απ’ ό,τι θυμάμαι, Γιώργος Μαντέλης, Νίκος Πολυμερόπουλος, Δημήτριος Πολυδωρόπουλος, Χρήστος Πολυδωρόπουλος (πρώτα ξαδέλφια). Μέσα στο γραφείο τρεις τρεις τους έβαζαν στα χέρια τις αλυσίδες. Ένας στη μέση και από δεξιά κι αριστερά τους έδεναν και τους έβαζαν στα φ...

Για φαντάσου... Να λες Μαρία κι ένα πρωί να σου χτυπά η Άνοιξη το τζάμι. Να λες Μαρία και ν’ αναβλύζει πηγή στην έρημο. Να λες Μαρία και να γίνεται ησυχία. Να λες Μαρία και η βρύση να στάζει μάλαμα. Να λες Μαρία και το βοτσαλάκι να γίνεται δαχτυλιδιού πετράδι. Να λες Μαρία και να πέφτεις από τα σύννεφα. Να λες Μαρία και να γίνεσαι άτρωτος. Να λες Μαρία κι η νύχτα να σου ψιθυρίζει λόγια μαγικά. Να λες Μαρία και να υποτροπιάζει το καλό. Να λες Μαρία και να πνέει ούριος άνεμος. Να λες Μαρία και σαν αντίλαλος ν’ ακούγεται από μακριά το παράγγελμα: άρατε π...

"Ήταν πεσμένος καταής, μαχαιρωμένος. Στο περβάζι ήταν ακουμπισμένο ένα πιάτο με φλούδια από ροδάκινο κι ένας σπουργίτης τα τσιμπολογούσε. Η Δέσπω καθόταν με την πλάτη γυρισμένη, κοιτώντας έξω. Δε γύρισε. Είχε στητή την πλάτη. Με το αίμα στο χέρι της, είχε ζωγραφίσει, βαθυκόκκινο στην ασπράδα του τοίχου, τον σπουργίτη". Στη Σπουργίτω, μια ξένη με κομμένη γλώσσα μπαίνει σ’ ένα χωριό στο Πωγώνι της Ηπείρου και γίνεται το βουβό κέντρο του, που γύρω του η ασφυχτική κοινωνία του χωριού σκιρτά. "Έφτασε στα πρώτα σπίτια της Χώρας και παρακεί κάτι πιτσιρίκια έπαιζαν. Τον είδ...

Η "οικολογική εικόνα" την οποία προσφέρει το βιβλίο στους αναγνώστες του καλύπτει συνοπτικά την μακροχρόνια εξέλιξη των οργανισμών σε μία χρονική περίοδο περίπου 3,5 δισεκατομμυρίων ετών, από την πρωταρχική εμφάνιση ζωής στην υδρόγειο μέχρι σήμερα. Στην περίοδο αυτή, τον αποκλειστικό ρόλο στις τεράστιες γεωφυσικές και κλιματικές αναστατώσεις και στις ριζικές μεταλλαγές της βιοποικιλότητας όλων των φυσικών οικοσυστημάτων της υδρογείου έπαιξαν οι φυσικές γεωτεκτονικές μεταλλαγές του στερεού φλοιού και οι εξωγήινες προσβολές της υδρογείου, οι οποίες συνέβησαν πριν από την εξελ...

Όλες οι ιστορίες της ζωής μας δεν είναι τραγικές, όπως δεν είναι και χαρούμενες. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συντροφεύουν το είναι μας, πλουτίζουν τις γνώσεις μας και τις αντοχές μας και ίσως να μας χαρίζουν μια παραπανίσια ιδέα για τη ζωή. Αν όμως δεν περάσεις δια πυρός και σιδήρου δε μπορείς να νιώσεις και να εκτιμήσεις την πραγματική αξία της ζωής. Τα συναισθήματα, οι εντάσεις, οι αγωνίες, τα στραβοπατήματα, όλα είναι απαραίτητα για να εκτιμήσουμε την αξία της, να μετρήσουμε τους συνανθρώπους μας και να προσφέρουμε το περίσσευμα της ψυχής μας σε όσους το έχουν ανάγκη. Τ...

"Στη ζωή μου έχω ταξιδέψει πολύ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό". Με την αυτή φράση σαν προμετωπίδα, καταπιάνομαι τούτη τη φορά, με τα ταξίδια μου στο εξωτερικό και την περιγραφή των εντυπώσεων και των πλούσιων εμπειριών που αποκόμισα από αυτά. Εμπειρίες τις οποίες ανασύρω κατά καιρούς, σαν καλειδοσκόπιο της μνήμης. Με την τελευταία μου μάλιστα επίσκεψη στην Ιταλία (2010) συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ελλάδος. Βρίσκω έτσι ελκυστική την ευκαιρία, να ξετυλίξω εδώ τις αναμνήσεις από τις τόσες περιπλανήσεις μου, σε τόπους κοντινούς και μακρινούς. Επιλεκ...

... Φαινόταν όμως και λίγο απόμακρη, λες και η τελευταία έγνοια που είχε φύγει από πάνω της είχε πάρει μαζί της και κάθε ενδιαφέρον της. Σε πράγματα που τη ρώταγα, δικά της, καθημερινά, μου απαντούσε αφηρημένα, ή σήκωνε τους ώμους: "ξέρω κι εγώ;" ενώ δεν μπορεί να μην ήξερε. Κι όταν τη ρώτησα αν αγόρασε στη Θεσσαλονίκη κάτι για τον εαυτό της, με κοίταξε στα μάτια σκεφτικά και μετά μου είπε: "Αγόρασα ένα." "Τι;" της είπα. "Ένα πώς το λένε;" "Τι;" επέμενα. "Ένα αυτό, μωρέ, που βάζουμε...". "Καλά, μου το λες του χρόνου", της είπα γελώντας. "Άντε να ντυθείς να βγούμε"....

Η πορεία μιας ολόκληρης οικογένειας στο διάβα ενός περίπου αιώνα, ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας και στην ψυχή μας. Απ' τον πλούτο στη φτώχεια κι απ' την ανέχεια στα ύψη δονούνται οι τρεις βασικές ηρωίδες -Γιαγιά, κόρη, εγγονή- κι όχι μόνον αυτές, αποτυπώνοντας το στίγμα της εποχής τους. Η τιμιότητα κι η ειλικρίνεια, τα πάθη και τα μίση, οι ανατροπές κι οι συμβιβασμοί, η υπερηφάνεια κι ο εγωισμός, ο έρωτας κι η αγάπη εναλλάσσονται. Πάλλεται το μυθιστόρημα ανάμεσα στη σοβαρότητα και την ανεμελιά, στο αληθινά τυχαίο και τις καθόλου τυχαίες "συμπτώσεις", στο αίσθη...

Το βιβλίο αυτό έχει μια σειρά από πρωτιές και μοναδικότητες: γράφτηκε και εκδόθηκε αρχικά στη γαλλική γλώσσα από Έλληνα συγγραφέα και κάτοικο Ελλάδας, μόλις κυκλοφόρησε στη Γαλλία (1990) βραβεύτηκε με το Μέγα Βραβείο της Ακαδημίας της Γαλλίας (Grand Prix de l' Academie Francaise), βραβείο που δόθηκε για πρώτη φορά σε μη Γάλλο συγγραφέα, και βέβαια η Ακακία Κορδόση υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα που έχαιρε αυτής της τιμής. Πρόκειται για μια συλλογή από δεκατρία διηγήματα και νουβέλες, "θαυμάσιες, ανθρώπινες, συχνά συγκλονιστικές" όπως τα χαρακτήρισε η γνωστή ελληνίστρια και ακαδ...

H γνώση των αρχών της βιολογίας είναι βασική προϋπόθεση για την κατανόηση του κόσμου που ζούμε και για την αντιμετώπιση πολλών από τις προσωπικές, κοινωνικές και παγκόσμιες προκλήσεις. Μεταξύ των προκλήσεων αυτών είναι η μείωση της βιολογικής ποικιλότητας, η μείωση των φυσικών πόρων, η υπερθέρμανση και η μόλυνση του πλανήτη, η αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού, η γνώση του ανθρώπινου σώματος, η πρόληψη των ασθενειών. Η αντιμετώπιση των προκλήσεων αυτών απαιτεί τη συνδυασμένη προσπάθεια των επιστημόνων που ασχολούνται με τις βιολογικές επιστήμες, των πολιτικών που χειρίζονται...

Στο νέο αυτό μυθιστόρημα της βραβευμένης συγγραφέως Ακακίας Κορδόση πρωταγωνιστεί ένα νεαρό κορίτσι, η Αλίκη, που -μέσα από την αλληγορικότητα των καλοκαιριών της- παρακολουθούμε την εξέλιξή του από τα πρώιμα εφηβικά χρόνια, τα "χρόνια της αθωότητας", ως την τρίτη σχεδόν δεκαετία της ζωής της, όπου γίνεται και η πραγματική, βίαιη ενηλικίωσή της. Στο "Πρώτο καλοκαίρι" δύο παιδιά μαγεύονται από μια επιστολή που καταφθάνει από το μακρινό παρελθόν και ακολουθούν τη φαντασίωση ενός ονειροπόλου τεχνίτη, ενώ στο "Δεύτερο καλοκαίρι" μια παρέα εφήβων πραγματοποιεί την πολυπόθητη εκδ...

Θεωρούσα ότι το ποδόσφαιρο της Πάτρας και της Αχαΐας κουβαλά ένα προπατορικό αμάρτημα: το γεγονός πως ουδείς το πήρε στα σοβαρά, ουδείς το αντιμετώπισε στη σωστή του διάσταση. Κι αυτός ο αφορισμός ίσως είναι υπερβολικός, αλλά δεν παύει να είναι αληθινός. Μια ιστορία που ξεκίνησε το 1891, εδώ και δώδεκα δεκαετίες κι έχει απασχολήσει περί τις 400 ομάδες και μερικές δεκάδες χιλιάδες παικτών, προπονητών, διαιτητών και παραγόντων. Μια καλή αρχή πιστεύουμε ότι γίνεται με την παρούσα έκδοση. Ένα οφειλόμενο χρέος τιμής για όλους όσοι το υπηρέτησαν. Απώτερος στόχος του παρόντος α...

Ο συγγραφέας παρουσιάζει τη ζωή και το έργο του γιατρού Μαρίνου Χιόνη από την Κεφαλλονιά. Περιγράφει τον βίο του, που είναι η αληθινή ιστορία ενός παιδιού που ορφάνεψε από μητέρα στα δύο του χρόνια και ένιωσε την έλλειψη του πατέρα στα τρία του, μεγαλώνοντας με την αδερφή του στην οικογένεια του παππού του. Στα πέτρινα χρόνια της ζωής του, ύστερα από σκληρή δουλειά, κατάφερε να υποτάξει αυτό που λένε θεά Τύχη, να χαράξει τον δικό του δρόμο και να δημιουργήσει τη δική του "τύχη" όπως ο ίδιος την ονειρεύτηκε. Ο Μαρίνος Χιόνης, που από μικρός ήταν ανήσυχος, αντιπροσωπεύε...