Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Η σημαία του κατακτητού κυματίζει επί του Ιερού Βράχου. Και όμως δεν νικηθήκαμε... Έχουμε την συνείδησίν μας αναπαυμένη ότι εκτελέσαμε το καθήκον μας. Αντιμετωπίζουμε την καινούργια κατάστασιν με ψυχραιμία και το μέτωπο υψηλά, με την πεποίθησιν πως μία ημέρα θ'αποκτήσουμε την ελευθερία μας, βγαλμένη από τα ιερά κόκκαλα των συναδέλφων μας που λευκαίνονται εκεί επάνω στα άγρια και άξενα βουνά της Αλβανίας. Μάιος 1941" Τρία ημερολόγια δύο στρατιωτών που συνυπηρέτησαν το εθνικό καθήκον στην πρώτη γραμμή του Ελληνοϊταλικού Πολέμου του 1940-1941 περιλαμβάνονται στην παρούσα...

Δεν πρόκειται για ακόμα ένα εγχειρίδιο κατά του καπνίσματος. Ο αφηγητής εξάλλου δεν είναι τύπος του "κατά" αλλά δεν είναι και του "υπέρ". Στην πραγματικότητα ο αφηγητής, εξιστορώντας μας το χρονικό μιας προαναγγελθείσας νίκης, πασχίζει διαρκώς να διαχειριστεί ένα μικρό ζωτικό παράλογο: κρυμμένο μυστικό της νίκης, θαυματουργό συστατικό της είναι η υποβάθμιση της σημασίας της. Η νίκη θα επιτευχθεί μόνο αν ο αγώνας, δηλαδή η όλη επιχείρηση, κριθεί ως ασήμαντος. Εάν δηλαδή το όλο βάσανο αναχαιτιστεί ως μη σοβαρό. Στην κόψη αυτή, μεταξύ διορατικής ενδοσκοπικής προδιάθ...

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΙΙ Τη μια σου όψη μου 'δειχνες τη λαμπερή, καθρέφτη, τη θολερή τη φύλαγες για το φινάλε, ψεύτη. Βλέπω, απ' την κορνίζα σου τα χρώματα ξεφτάνε, κι εμένα με κολάκευες πως νέος πάντα θα 'μαι. Τώρα με απορία σε κοιτώ, σκέπτομαι και φοβάμαι. Τα πρώτα πλάνα να 'μεναν παντοτινά που ήσουν ντυμένος στα γκρενά κι εγώ στα φαντεζί? τα φλας ν' ανάβανε ξανά, αντικριστά να βλέπαμε μαζί. Ν' άλλαξα τόσο άραγε ώστε να μην μπορώ στο αληθινό μου πρόσωπο να πω πως είναι εγώ;

"Στη ζωή μου έχω ταξιδέψει πολύ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό". Με την αυτή φράση σαν προμετωπίδα, καταπιάνομαι τούτη τη φορά, με τα ταξίδια μου στο εξωτερικό και την περιγραφή των εντυπώσεων και των πλούσιων εμπειριών που αποκόμισα από αυτά. Εμπειρίες τις οποίες ανασύρω κατά καιρούς, σαν καλειδοσκόπιο της μνήμης. Με την τελευταία μου μάλιστα επίσκεψη στην Ιταλία (2010) συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ελλάδος. Βρίσκω έτσι ελκυστική την ευκαιρία, να ξετυλίξω εδώ τις αναμνήσεις από τις τόσες περιπλανήσεις μου, σε τόπους κοντινούς και μακρινούς. Επιλεκ...

Ποιος είπε ότι όλοι οι γάμοι καταλήγουν στην εκκλησία; Ποιος είπε ότι επειδή έχεις μοιράσει προσκλητήρια, έχεις στολίσει την εκκλησία, έχεις φορέσει το νυφικό πρέπει να πας και να παντρευτείς; Η Δήμητρα δεν πήγε! Έφυγε, στήνοντας τον γαμπρό και αναστατώνοντας ένα ολόκληρο χωριό. Καπρίτσιο ή κάποιο γεγονός την έκανε να δει τη ζωή με άλλο μάτι; Έπαψε να πιστεύει στον έρωτα. Μπορούσε να ζήσει και χωρίς αυτόν, τουλάχιστον αυτό ήθελε να πιστεύει. Και το κατάφερε. Ώσπου μια μέρα αναγκάστηκε να γυρίσει στα παλιά, πίσω στην όμορφη Αλίφειρα, παρουσιάζοντας μια Δήμητρα διαφορ...

Μπορεί να υπάρξει ασφαλής πλους επάνω σε δύο βάρκες; Αν αυτές αποκλίνουν υπέρμετρα, ο επιβαίνων κινδυνεύει να καταποντιστεί· αν συγκλίνουν, να συνθλιβεί. Κι όμως... Κάποιες ζωές δε θα υπήρχαν, αν σε μεσοδιαστήματα της πορείας τους δε βιώνονταν με αυτόν τον τρόπο. Ένας Γερμανός αιχμάλωτος του B ΄Παγκόσμιου Πολέμου και ο γιoς του, τέσσερα αδέρφια μιας μικροαστικής ελληνικής οικογένειας στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους κι ένας ακόμη συγγενής τους παλεύουν να τοποθετηθούν στον κόσμο των ενηλίκων, έχοντας να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο πατρίδες, δύο αγάπες και δύο ταυτότητες...

"Ήταν πεσμένος καταής, μαχαιρωμένος. Στο περβάζι ήταν ακουμπισμένο ένα πιάτο με φλούδια από ροδάκινο κι ένας σπουργίτης τα τσιμπολογούσε. Η Δέσπω καθόταν με την πλάτη γυρισμένη, κοιτώντας έξω. Δε γύρισε. Είχε στητή την πλάτη. Με το αίμα στο χέρι της, είχε ζωγραφίσει, βαθυκόκκινο στην ασπράδα του τοίχου, τον σπουργίτη". Στη Σπουργίτω, μια ξένη με κομμένη γλώσσα μπαίνει σ’ ένα χωριό στο Πωγώνι της Ηπείρου και γίνεται το βουβό κέντρο του, που γύρω του η ασφυχτική κοινωνία του χωριού σκιρτά. "Έφτασε στα πρώτα σπίτια της Χώρας και παρακεί κάτι πιτσιρίκια έπαιζαν. Τον είδ...

Τα στοιχεία που παρατίθενται είναι εντυπωσιακά για τη συμμετοχή των Ηπειρωτών στην πολιτιστική, κοινωνική, οικονομική ζωή της Αχαΐας. Η έκδοση προσθέτει ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ της ηπειρώτικης αποδημίας, διασώζει ένα πολύτιμο τμήμα της ιστορίας της, αποτελεί μνημόσυνο για αυτούς που μετέφεραν στην Πελοπόννησο τις ηπειρώτικες αξίες και αποτελεί μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη για τις νέες γενιές των Ηπειρωτόπουλων, ώστε να παραμείνουν συνδεδεμένα με τις πατρογονικές τους ρίζες και να αισθάνονται υπερήφανα για τα όσα πρόσφεραν οι πρόγονοί τους στον τόπο που ζουν. Αλέξανδρο...

Ο στίβος είναι το κατεξοχήν άθλημα των αριθμών. Δεν νοείται αγώνας, χωρίς ζυγαριά, χωρίς μεζούρα, χωρίς χρονόμετρο. Η μάχη του ανθρώπου με τα όριά του ή μήπως η μάχη του ανθρώπου με τους αριθμούς και τα νούμερα; Κάθε χιλιοστό δευτερολέπτου ή μέτρου είναι πολύτιμο και απαιτεί πολύχρονη θυσία για να κερδηθεί! Από το 1891 που ιδρύθηκε ο Παναχαϊκός ξεκίνησε ο στίβος στην Πάτρα και πολύ σύντομα έγινε το εφαλτήριο για τις πρώτες και μεγάλες αθλητικές επιτυχίες της νεολαίας. Καθώς διανύουμε τη 13η δεκαετία από τότε, έχουμε ένα τεράστιο υλικό που αφορά στον κλασικό αθλητισμ...

Η κυρά-Δέσποινα κρατούσε ένα μυστικό από τα παιδιά της. Ποτέ δεν είπε ότι τα τρία πρώτα κορίτσια της ήταν παιδιά του τρελο-Ανδρέα και όλα νόμιζαν ότι και τα οκτώ ήταν του Θανάση του παλιατζή. Η μάνα τους είχε αδυναμία στα κορίτσια αυτά. Όταν αυτή πέθανε, ο παλιατζής θέλησε η πρώτη, η Αγλαΐα, να παραμείνει στο σπίτι για να φροντίσει τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά και για να την έχει σύντροφό του· να διώξει τα τρία επόμενα κορίτσια, μόλις τελείωναν το δημοτικό σχολείο, και να τα βάλει υπηρεσίες σε σπίτια. Πρώτη έφυγε η Αμαλία για το σπίτι του κυρίου Διαμαντή και ακολούθησε η Άννα....

Έρωτας, ο εύφλεκτος. Δύο "ε" μαζί. Σχέση ετερόρρυθμη, ευθύνη περιορισμένη. Κι η γνώμη σου, επίσης. Εγωιστής. Ορμητικός. Ανεξέλεγκτος. Λεηλάτης. Νόμιζες πως θα τη βγάλεις καθαρή; Σε διάλεξε. Τώρα, καλά ξεμπερδέματα! Εγώ θα πω πως δεν γινόταν αλλιώς... Εσύ; Η Νάσια Ανδριοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα, ένα πρωινό του Μάρτη του 1978, μια μέρα πριν γεμίσει το φεγγάρι. Το κλάμα της μπερδεύτηκε με τους ήχους των ABBA που μεσουρανούσαν στα charts "Take a chance on me". Ίσως τότε ήταν που τη διάλεξαν οι λέξεις και γίναν συντροφιά στις διαδρομές της. Σχολείο, αθλητισμός,...

Μουσική. Μουσικοί. Εργάτες. Η Λίτσα. Άλλες Λίτσες. Μπαρ και περίπτερα. Θερμοσίφωνες και γυψοσανίδες. Εγκληματίες, τζογαδόροι, φαντάσματα, γοργόνες και χρυσόψαρα. Φαντάροι και αξιωματικοί. Γητευτές κουνουπιδιών και πωλητές λύσεων. Καριερίστες κι αλκοολικοί. Ένα αλλοπρόσαλλο συνονθύλευμα από ιστορίες που υφαίνουν σελίδα τη σελίδα τη βεβαιότητα στον αναγνώστη ότι, τελικά, δεν υπάρχει κανένα νόημα. Μια συλλογή ανεκδιήγητων διηγημάτων. Μια συλλογή ανεκδιηγημάτων.

Το RE-culture 4 έθεσε ως θεματικό πλαίσιο της φετινής διοργάνωσης το "τέχνη/μη-τέχνη". Σε μια εποχή όπως η δική μας, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να έχει κανείς την αυταπάτη ότι μπορεί να εκθέσει κάτι που με ασφάλεια θα βρίσκεται πέρα των τειχών της τέχνης και του συστήματός της. Πολύ απλά, γιατί οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, την ίδια στιγμή που θα εκτεθεί σε έναν λίγο ή πολύ θεσμικό τόπο, αυτομάτως γίνεται αντιληπτό, βιώνεται, σχολιάζεται ως τέχνη ή ακόμη "μεταμορφώνεται" σε τέχνη. Από το περίφημο ουρητήριο του Marcel Duchamp και εντεύθεν, η τέχνη, η φιλοσοφία και το σύστημ...

Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα "πάντρεμα" της αγάπης του Γιάννη Σιγάλα για τη φωτογραφία με την κηπουρική, και ειδικά την καλλιέργεια κάκτων και άλλων παχυφύτων, που τον ανταμείβουν με τη συμμετρία και την ομορφιά τους, αλλά και τον εκπαιδεύουν στην ανάπτυξη υπομονής. "Το φωτογραφικό άλμπουμ του Γιάννη Σιγάλα μού θύμισε το τηλεγράφημα του Αλέξη Ζορμπά προς το αφεντικό του στο ομώνυμο έργο του Νίκου Καζαντζάκη: "Εύρον πέτραν πρασίνην ωραιοτάτην, ελθέ τάχιστα"." Καθηγητής Βασίλης Φίλιας Πρώην πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου "Οι φωτογραφίες του λευκώματος είναι μια μι...

Τι είναι το γλωσσάριο των ανθέων και σε ποια γλώσσα αντιστοιχεί; Αντιστοιχεί σε μια λησμονημένη γλώσσα με επίκεντρο τη φύση και τη ζωή, τώρα περιορισμένη ανάμεσα σε επαγγελματίες και σε ερασιτέχνες φυσιογνώστες, σε εναπομείναντες ρομαντικούς. Υπάρχει όμως και το ευρύ κοινό που κρατά τα βασικά: στολίζει με άνθη τις χαρές και τις λύπες, πλέκει στεφάνι την Πρωτομαγιά και τραγουδά την άνθιση ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας. "Το καλοκαίρι γιασεμιά και το χειμώνα γιούλια", σύμφωνα με τις εποχές που περνούν στον αποσπασματικό στίχο του Κωστή Παλαμά. Οι παλιοί ποιητές ε...

"Αναζητώντας στοιχεία για την ιστορία του Τύπου των Πατρών επεσήμαινα συγχρόνως και μαρτυρίες για τη ζωή της πόλεως και τις συνήθειες των κατοίκων της. Με αυτό τον τρόπο συγκεντρώθηκε με τον καιρό ενδιαφέρον υλικό, λεπτομέρειες ξεχασμένες ή άγνωστες. Και σύντομα ξεχώρισαν για το πλήθος και την ποικιλία τους οι πληροφορίες που αφορούσαν την κοινωνική ζωή και τους χώρους και τον τρόπο ψυχαγωγίας των παλιών Πατρινών. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του βιβλίου αυτού..." Αυτά σημείωνε στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης του βιβλίου ο συγγραφέας του, Νίκος Ε. Πολίτης. Δύο δεκαετίες μετά, τ...

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΙΙΙ Τ' αρνητικά απ' το πρώτο πέταγμα, μονάχα αυτά θα σου ζητήσω. Τ' άλλα τα βλέπω ολημερίς, τι ωφελεί να τα εμφανίσω; Δυο πρόσωπα που φώτιζες και μοιάζανε με ένα. Εκείνα εκεί τα είδωλα πού να 'ναι ξεχασμένα; Καθρέπτη μου, σ' αγάπησα, ήσουν το πρώτο πλάνο, τώρα τα χρόνια μου μετρώ, και στα δικά σου φτάνω.

Αγαπητέ συνάδελφε, Εύχομαι να είσαι καλά στην υγεία σου και να ξεκουράζεσαι. Το ίδιο προσπαθώ να κάνω κι εγώ, αλλά δεν είναι εύκολο. Δεν ξέρω τι άλλες υποθέσεις κλήθηκες εσύ ως επιθεωρητής στα νιάτα σου να εξιχνιάσεις, αλλά αυτή εδώ η υπόθεση ήταν αναμφίβολα ένα από τα πιο ανατριχιαστικά θρίλερ που έχουν δει τα μάτια μου. Να πέφτουν τα στοιχεία βροχή και η αλήθεια να παραμένει κρυμμένη! Και το έγκλημα τόσο προσεκτικά σχεδιασμένο, τόσο μεθοδικά και σχολαστικά, που ούτε ένα λάθος δεν έγινε. Ή μάλλον έγινε, και πάλι καλά να λες: Όλοι τους ξέχασαν να βάλουν στην εξίσω...

Μια πόλη, μια γειτονιά, μια οικογένεια. Δύο αγόρια ζουν με τη μητέρα τους, όμως ονειρεύονται χώρια, καθώς εκείνη μετεωρίζεται ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Έξω υπάρχει ένας κόσμος κάτω από το αβάσταχτο βάρος της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αυτής της κληροδοτημένης από την προηγούμενη γενιά της ακρισίας. Εκεί στις σπηλιές του έξω κόσμου νέα παιδιά ονειρεύονται και ερωτεύονται ζώντας με δουλειές του ποδαριού, κρατώντας χωμένα στον κόρφο πτυχία χωρίς αντίκρισμα και φυλάγοντας οικογενειακά μυστικά. Η τέχνη της μουσικής, η βία του δρόμου, η μοναξιά της τρυφερότητας ε...