Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ήταν πεσμένος καταής, μαχαιρωμένος. Στο περβάζι ήταν ακουμπισμένο ένα πιάτο με φλούδια από ροδάκινο κι ένας σπουργίτης τα τσιμπολογούσε. Η Δέσπω καθόταν με την πλάτη γυρισμένη, κοιτώντας έξω. Δε γύρισε. Είχε στητή την πλάτη. Με το αίμα στο χέρι της, είχε ζωγραφίσει, βαθυκόκκινο στην ασπράδα του τοίχου, τον σπουργίτη". Στη Σπουργίτω, μια ξένη με κομμένη γλώσσα μπαίνει σ’ ένα χωριό στο Πωγώνι της Ηπείρου και γίνεται το βουβό κέντρο του, που γύρω του η ασφυχτική κοινωνία του χωριού σκιρτά. "Έφτασε στα πρώτα σπίτια της Χώρας και παρακεί κάτι πιτσιρίκια έπαιζαν. Τον είδ...

Για φαντάσου... Να λες Μαρία κι ένα πρωί να σου χτυπά η Άνοιξη το τζάμι. Να λες Μαρία και ν’ αναβλύζει πηγή στην έρημο. Να λες Μαρία και να γίνεται ησυχία. Να λες Μαρία και η βρύση να στάζει μάλαμα. Να λες Μαρία και το βοτσαλάκι να γίνεται δαχτυλιδιού πετράδι. Να λες Μαρία και να πέφτεις από τα σύννεφα. Να λες Μαρία και να γίνεσαι άτρωτος. Να λες Μαρία κι η νύχτα να σου ψιθυρίζει λόγια μαγικά. Να λες Μαρία και να υποτροπιάζει το καλό. Να λες Μαρία και να πνέει ούριος άνεμος. Να λες Μαρία και σαν αντίλαλος ν’ ακούγεται από μακριά το παράγγελμα: άρατε π...

Φωνάζει ένας: "Σαν να άκουσα μέσα στο γραφείο αλυσίδες". "Σε λίγο θα βγει ο ήλιος" λέει ένας άλλος. Ανοίγει επιτέλους η πόρτα και μπαίνουν στην αρχή του θαλάμου ένας αξιωματικός των Ες Ες, δύο Γερμανοί, ο λοχίας και ένας διερμηνέας, ο οποίος λέει: "Όποιος ακούσει το όνομά του να περάσει μέσα στο γραφείο". Αρχίζουν, απ’ ό,τι θυμάμαι, Γιώργος Μαντέλης, Νίκος Πολυμερόπουλος, Δημήτριος Πολυδωρόπουλος, Χρήστος Πολυδωρόπουλος (πρώτα ξαδέλφια). Μέσα στο γραφείο τρεις τρεις τους έβαζαν στα χέρια τις αλυσίδες. Ένας στη μέση και από δεξιά κι αριστερά τους έδεναν και τους έβαζαν στα φ...

Το μυθιστόρημα διαπραγματεύεται το θέμα της σκιάς, του βάρους και της επιρροής του παρελθόντος μας στη ζωή και τις επιλογές μας. Ενός παρελθόντος που σχετίζεται τόσο με την ταυτότητα των προγόνων και την ιστορία της οικογένειάς μας, κάποτε μάλιστα ανείπωτης και άρρητης, όσο και με σημαντικά, πολύ προσωπικά βιώματά μας. Υπάρχει άραγε μία κοινή συνιστώσα για τα γεγονότα που διατηρούνται ζωντανά στη μνήμη μας και για τα άλλα που συνειδητά ή ασυνείδητα οδηγούνται στη λήθη; Ο Αλέξιος και η Αικατερίνη, ο Κυριάκος και η Φωτεινή, ο Λάμπης και η Φρόσω, ο Άρης και η Μυρτώ είναι τα...

Η κυρά-Δέσποινα κρατούσε ένα μυστικό από τα παιδιά της. Ποτέ δεν είπε ότι τα τρία πρώτα κορίτσια της ήταν παιδιά του τρελο-Ανδρέα και όλα νόμιζαν ότι και τα οκτώ ήταν του Θανάση του παλιατζή. Η μάνα τους είχε αδυναμία στα κορίτσια αυτά. Όταν αυτή πέθανε, ο παλιατζής θέλησε η πρώτη, η Αγλαΐα, να παραμείνει στο σπίτι για να φροντίσει τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά και για να την έχει σύντροφό του· να διώξει τα τρία επόμενα κορίτσια, μόλις τελείωναν το δημοτικό σχολείο, και να τα βάλει υπηρεσίες σε σπίτια. Πρώτη έφυγε η Αμαλία για το σπίτι του κυρίου Διαμαντή και ακολούθησε η Άννα....

Ίων Δραγούμης. Ένα βιβλίο που αναφέρεται στην τριπλή του ιδιότητα, του διπλωματικού, του πολιτικού και του πνευματικού ανθρώπου, με φόντο την προσωπική του ζωή και τα πολυποίκιλα θέματα που τον απασχόλησαν. Ένα πρόσωπο που σημάδεψε τις αρχές του εικοστού αιώνα με τη δραστηριότητά του και μένει στην επικαιρότητα χάρη στην άδικη και ακατανόητη δολοφονία του. Η βιογραφία του σε πρώτο πρόσωπο δίνει έμφαση στο πώς ο ίδιος αντιλαμβανόταν όσα του συνέβαιναν κι εκείνα που παρατηρούσε γύρω του. Ένα βιβλίο μοναδικό που θα καθηλώσει τον αναγνώστη με τα νέα στοιχεία τα οποία έρχονται σ...

Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το βιβλίο, άκουγα γύρω μου ανθρώπους να μεταναστεύουν γιατί δεν έβρισκαν δουλειά στον τόπο μας. Αυτό μου δημιούργησε την επιθυμία να ταξιδέψω μαζί τους, να μοιραστώ τη διαδρομή. Kυρίως να καταλάβω τα συναισθήματα που θα βίωναν στον "παράδεισο" που θα πήγαιναν. Έτσι, ταξίδεψα στο παρελθόν, τότε που πολλοί έφυγαν για μια καλύτερη ζωή, ποιος ξέρει άραγε αν την βρήκαν τελικά; Αυτό το βιβλίο ήταν λοιπόν η ευκαιρία μου να αναφερθώ στο γεγονός ότι τα προβλήματα, οι ανάγκες, οι φόβοι, οι πόνοι, οι χαρές, οι λύπες δεν ξέρουν από σύνορα και άρα οι μετανάστ...

...εν είδει ευχών, προσευχών ή "ευχών κατάραι" εν είδει νανουρίσματος ή παραμυθιού, ή ως ξόρκια, ευχέλαια και βασκαντήρια. Μπορεί κι ως προφητείες κι επικλήσεις για το Απρόσμενο. Ακόμα ως μοιρολόγια και μνημόσυνα για τις μεγάλες Απουσίες, κυρίως όμως ως εγκώμια, ως «Άσματα Ασμάτων» να νικηθεί το τρέμουλο εν όψει του επερχόμενου Ωραίου. Ως επί το πλείστον αναστεναγμοί, βαθείς αναστεναγμοί...

Η Τέχνη, η κάθε μορφή Τέχνης που εκπληρώνει το σκοπό της, πρέπει να σε παίρνει μαζί της. Πρέπει να σε αναγκάζει να πάψεις να είσαι τρίτος παρατηρητής, και να σε κάνει συνένοχο-συμμέτοχο. Πρέπει να σου άφησε ισχυρή επίγευση, όπως ακριβώς ένα εκλεκτό κρασί. Όταν τελείωσα τα Μεθυσμένα Καράβια, όλα αυτά είχαν συμβεί: Είχα παρασυρθεί κι εγώ. Ήμουν δίπλα στη Σεμέλη, ταξίδευα μαζί της, αγωνιούσα στο πλάι της, προσπαθούσα να φτάσω, μαζί της, στο τέλος της αναζήτησης που, για τη Σεμέλη Ντιντιέ, λαμβάνει χώρα σε δύο διαφορετικά επίπεδα: Στο προφανές εξωτερικό, η Σεμέλη αναζητεί τις ρ...

Φωνάζει ένας: «Σαν να άκουσα μέσα στο γραφείο αλυσίδες». «Σε λίγο θα βγει ο ήλιος» λέει ένας άλλος. Ανοίγει επιτέλους η πόρτα και μπαίνουν στην αρχή του θαλάμου ένας αξιωματικός των Ες Ες, δύο Γερμανοί, ο λοχίας και ένας διερμηνέας, ο οποίος λέει: "Όποιος ακούσει το όνομά του να περάσει μέσα στο γραφείο". Αρχίζουν, απ’ ό,τι θυμάμαι, Γιώργος Μαντέλης, Νίκος Πολυμερόπουλος, Δημήτριος Πολυδωρόπουλος, Χρήστος Πολυδωρόπουλος (πρώτα ξαδέλφια). Μέσα στο γραφείο τρεις τρεις τους έβαζαν στα χέρια τις αλυσίδες. Ένας στη μέση και από δεξιά κι αριστερά τους έδεναν και τους έβαζαν στα φ...

Εγώ λοιπόν. Χρόνο με το χρόνο, χρόνια σαν μέρες στιγμές σαν χρόνια. Έπαιξα, έπεσα, μεγάλωσα. Στάθηκα δυο φορές μπροστά στο ιερό. Δεν φτούρισαν οι όρκοι. Οι γάμοι μου -όπως κι οι έρωτές μου- είχαν τις ιδιότητες του σκόρδου: Μύριζαν θεσπέσια στο μαγείρεμα, πρόσθεταν εξαιρετική νότα στο γεύμα της ζωής, αλλά κατόπιν άφηναν μια άσχημη γεύση που δεν έφευγε με τίποτα. Ούτε με τσίχλες, ούτε με ξόρκια. Οι κόρες μου. Τεράστια μαθητεία. Τεράστιες αγάπες. Η αρρώστια. Η πνευματικότητα. Οι αλλαγές. Ο πόνος. Οι πόνοι, οι γονείς, θάνατοι, άνθρωποι που έχουν ζυμωθεί στα κύτταρά σου...

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατο του Γρηγόρη Σολωμού, οι εκδόσεις μας κυκλοφόρησαν ένα βιβλίο με "Επίλεκτα και διαχρονικά κείμενα του Γρηγόρη Σολωμού για την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση και την πολιτική" με την πρωτοβουλία, επιλογή και επιμέλεια της Κατερίνας Σολωμού (κόρης του εκλιπόντος). Το βιβλίο προλογίζει ο Γιάννης Κυριόπουλος. Ο Γρηγόρης Σολωμός υπήρξε ένας διακεκριμένος πολιτικός με σημαντική και εκτεταμένη συμβολή σε θετικές εκφράσεις της πολιτικής ζωής σε μια εποχή μειζόνων πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών και δομικών αναδιαρθρώσεων στη χώρα...

Πως ξεκίνησε το άθλημα πρωταγωνιστές, σύλλογοι, πρωταθλητές προπονητές, διαιτητές, παράγοντες. Όλα τα πανελλήνια πρωταθλήματα, όλοι οι Αχαιοί αθλητές που κατέκτησαν μετάλλιο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μορφή του αγίου Γερασίμου, όπως την είδα στην προσωπογραφία του. Ένα πρόσωπο σκοτεινό και ταλαιπωρημένο, τρομακτικό ίσως, αλλά οικείο. Λες και κουβαλούσε ο άνθρωπος εκείνος τις αμαρτίες των συμπατριωτών του. Ένας πίνακας που με διαβεβαίωσαν ότι φιλοτέχνησε στα νιάτα του ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ένας καλλιτέχνης βασανισμένος, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που διαθέτουμε. Ο πίνακας του Αγίου Γερασίμου είναι υπαρκτός αλλά άγνωστο το πού μπορεί να βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Το σίγουρο είναι ότι, αν και κανένας ειδήμων δεν έχει δει τον πίνακα, διαθέτει όλες...

... Κοινή διαπίστωση ότι όλοι οι μουσικοί είναι χαμηλών τόνων άνθρωποι, με πολύ χιούμορ, πλούσια συναισθήματα, ευαίσθητοι, ευχάριστοι και πολύ καλοί συνομιλητές. Πολλά χρόνια μέσα στην μουσική τους, πολλές συνεργασίες. Σχεδόν όλοι συνεργάστηκαν με όλους. Έγιναν ωραίες ορχήστρες, μουσικά σχήματα που κράτησαν χρόνια. Δυνατές φιλίες που δημιουργήθηκαν στα πατάρια και κρατάνε ακόμα. Δεσμοί που δεν σπάνε, γιατί οι συγκινήσεις που έζησαν ήταν τόσο έντονες που διαμορφώνουν χαρακτήρες. Η μουσική ήταν η κοινή τους γλώσσα, η επικοινωνία ήταν η δεύτερη και ο οικονομικός παράγοντας ακο...

Παθιασμένοι οι Έλληνες, γενικώς. Οι ανθολογούμενοι εδώ είναι καθένας τους παθιασμένος και με κάτι διαφορετικό. Έννοιες, ιδέες, ιδανικά, φρονήματα, ενασχολήσεις, αντικείμενα. Πάθος για το οτιδήποτε διαθέτει ο ελληνισμός. Ο κοινός τόπος στις σελίδες αυτού του βιβλίου δεν είναι το "οτιδήποτε", είναι το "πάθος". Οι 80 "βιογραφούμενοι" Έλληνες καλύπτουν όλο το εύρος της ελληνικής ιστορίας, από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Οι ιδιότητες και τα επαγγέλματά τους δημιουργούν ένα φάσμα κατηγοριών: πολιτική, ιστορία, θρησκεία, τέχνες, αθλητισμός, εκπαίδευση, εμπόριο, επιχειρη...

Ο μόνος χρόνος που δεν λιγοστεύει είναι ο χρόνος που πέρασε. Και αυτό που περισσεύει στο τέλος του χρόνου -μετά από όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν- είναι η φθορά, απόδειξη μιας μάταιης κυριαρχίας σε έναν κόσμο που δεν ορίζουμε, αλλά μας ορίζει. Όταν ο απλός, καθημερινός Τζέιμς ανακαλύπτει αυτή την ματαιότητα, νιώθει την ανάγκη να σπάσει τον τοίχο του χρόνου και να τολμήσει το ταξίδι. Πεισματικά θέλει να ανασκευάσει τον κόσμο και να τον φέρει στα δικά του μέτρα, να δώσει το δικό του τέλος στην ιστορία και τη ζωή του με μια παράλογα μεταφυσική προσδοκία. Μέσα από ένα ταξ...

"Αναζητώντας στοιχεία για την ιστορία του Τύπου των Πατρών επεσήμαινα συγχρόνως και μαρτυρίες για τη ζωή της πόλεως και τις συνήθειες των κατοίκων της. Με αυτό τον τρόπο συγκεντρώθηκε με τον καιρό ενδιαφέρον υλικό, λεπτομέρειες ξεχασμένες ή άγνωστες. Και σύντομα ξεχώρισαν για το πλήθος και την ποικιλία τους οι πληροφορίες που αφορούσαν την κοινωνική ζωή και τους χώρους και τον τρόπο ψυχαγωγίας των παλιών Πατρινών. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του βιβλίου αυτού..." Αυτά σημείωνε στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης του βιβλίου ο συγγραφέας του, Νίκος Ε. Πολίτης. Δύο δεκαετίες μετά, τ...