Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γιατί ανησυχεί ένας στρατηγός, όταν εξαφανίζεται ένας λαθρέμπορος; Τι μπορεί να συνδέει μια κυρία της καλής κοινωνίας μ' έναν αρχιτζογαδόρο του υποκόσμου; Και τι αναμνηστικές φωτογραφίες μπορεί να προτιμά η μικρή αδερφή της εν λόγω κυρίας; Πόσο νεκρά είναι τα πτώματα που εξαφανίζονται; Και τι ρόλο παίζει ο μυστηριώδης συγκάτοικος; Ποιος δολοφόνησε το δολοφόνο του δολοφόνου; Και ποιος πυροβολεί μέσα από μισάνοιχτες πόρτες; Τι μυστήριο κρύβει η ασημένια περούκα της πιστής Πηνελόπης; Και πόσο βιβλιόφιλο είναι το κοινό ορισμένων βιβλιοπωλείων; Αν σας αρέσουν οι μπερδ...

Ο Χανς Σνηρ, γόνος πλούσιας και ισχυρής οικογενείας, εγκαταλείπει το πατρικό του σπίτι, αηδιασμένος από την ψευτιά και την υποκρισία των δικών του και των "ισχυρών" που τους περιστοιχίζουν, και διαλέγει το μόνο επάγγελμα που τον αντιπροσωπεύει: γίνεται κλόουν, δίνει παραστάσεις από πόλη σε πόλη, κι έχει μαζί του τη Μαρί, την πρώτη και μοναδική του αγάπη. Έπειτα από έξι χρόνια δύσκολης συμβίωσης, η Μαρί τον εγκαταλείπει για να παντρευτεί έναν σπουδαίο παράγοντα του γερμανικού καθολικισμού, κι ο Χανς, που δεν καταφέρνει να την ξεπεράσει, κατρακυλάει σταθερά. Ζητιάνος πια, θα...

... Ο Τζόζεφ σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τα γέρικα ρυτιδιασμένα κλωνιά του. Τα μάτια του φωτίστηκαν καθώς αναγνώρισαν και καλωσορίσανε, γιατί η δυνατή και απλή οντότητα του πατέρα του, που είχε παραμείνει στα νεανικά του χρόνια σαν ένα σύννεφο ειρηνικό, είχε μπει μέσα στο δέντρο. Ο Τζόζεφ σήκωσε το χέρι του σ' ένα χαιρετισμό. Είπε πολύ σιγανά: "Χαίρομαι που ήρθες, κύρη μου. Δεν είχα καταλάβει ώσαμε τώρα πόση μοναξιά είχα δίχως εσένα". Το δέντρο αναδεύτηκε ανάλαφρα. "Είναι καλή γης, καθώς βλέπεις" συνέχισε ο Τζόζεφ σιγανά. "Θα σ' αρέσει να μείνεις, κύρη μου". Κούνησε τ...

Ναι, ο παππούς ήθελε να γίνει θηριοδαμαστής για να σκάσουν όσοι δεν τον πίστευαν, όλοι να σκάσουν. Δεν έβγαζε όμως τσιμουδιά. Την άραζε σ' ένα μέρος που είχε πάπιες. Τώρα πέθανε, γιατί έπινε πολύ. Κάποια φορά στη ζωή του πρέπει να το χώνεψε πως δε θα γίνει θηριοδαμαστής. Από τότε άρχισε να βρίσκει πολύ ακριβό το εισιτήριο του τσίρκου (...) (...) Ο ύπνος του ήταν ακανόνιστος, κοιμόταν πολύ και παντού, και σε λίγο ξυπνούσε. Τα λιοντάρια είχαν χαθεί απ' τα όνειρά του, και μαζί τους χάθηκαν και τα όνειρα. Δεν ήξερε πια πως είναι οι όμορφες κοπέλες και άφηνε υπέρογκα φιλοδωρήμ...

Τρεις άνθρωποι, αδέκαροι κι απελπισμένοι, παίζουν κορόνα γράμματα τη ζωή τους ψάχνοντας για χρυσάφι στην έρημο του Μεξικού. Όταν η τύχη τους χαμογελάσει, θα δουλέψουν σαν τρελοί, αποφασισμένοι να γίνουν επιτέλους πλούσιοι. Όμως ο θάνατος τούς παρακολουθεί από κοντά. Στα βουνά τριγυρίζουν επικηρυγμένοι ληστές, και κανένας δεν ξέρει πόσο αθώοι είναι οι Ινδιάνοι. Υπάρχει ακόμη ο στρατός και η έφιππη αστυνομία. Κι οι φθόνος, το μίσος, ο φόνος...

Η Χάνα γέλασε και κούνησε το κεφάλι. "Μα το δέχομαι, Κάρολιν. Κάνεις έρωτα με γυναίκες, κι εγώ κάνω έρωτα με άντρες. Ωραία. Και τι σημασία έχει;" Ώστε πηδιέται με τον άντρα της, σκέφτηκε η Κάρολιν. Άντρες; Με ποιον άλλον πέρα από τον δικό της άντρα; Ίσως να μην ήταν τόσο καθωσπρέπει όσο φαινόταν. Κι αυτά τα ξιπόλητα πόδια; "Δεν πιστεύεις στ' αλήθεια ότι είναι ωραία". Η Κάρολιν ήξερε ότι μια γυναίκα που δεν έχει νιώσει πόθο για μιαν άλλη γυναίκα θεωρεί το λεσβιασμό σαν κατώτερη μορφή σεξουαλικότητας, που ταιριάζει μόνο στις ανώριμες και χωρίς θηλυκότητα. Αυτό δεν ήταν σωσ...

Είναι Σάββατο. Και η μέρα του Σαββάτου σημαίνει πολλά πράγματα για το οργισμένο ομορφόπαιδο που λέγεται Άρθουρ Σήτον: σημαίνει φανταχτερά ρούχα, μεθύσι, ατέλειωτες τσάρκες στα μπαρ, ατέλειωτες τσάρκες σε ξένα κρεβάτια. Έχει ειδική αδυναμία στο τζιν και στην μπίρα (που τ' ανακατεύει) και στις παντρεμένες (που κι αυτές τις ανακατεύει). Είτε βγαίνει κουτρουβαλώντας από συμπλοκή, είτε χώνεται αθόρυβα σε γυναικείες κρεβατοκάμαρες, ο Άρθουρ Σήτον μένει πιστός στη φιλοσοφία του: "Η ζωή είναι ωραία, φτάνει να μην το βάλεις κάτω!"

Αν είστε καθωσπρέπει έμπορος έργων τέχνης, και θέλετε να σιγουρέψετε τον Ρέμπραντ σας (τον ζωγραφιστό -ή τον ζωντανό, που σας ζωγραφίζει κατά παραγγελία), πιάστε πρώτα τον Άγιο! Κι αν πάλι είστε κόρη της καλής κοινωνίας, αθώα και ερωτευμένη μέχρι θανάτου, σκεφτείτε το δύο φορές πριν συστήσετε τον καλό σας στον μπαμπά σας... Γιατί όσο καλός και Άγιος κι αν είναι, ο μπαμπάς σας μπορεί να μη χαρεί καθόλου που θα τον γνωρίσει!

Η Κατερίνα Μπλουμ, μια νεαρή και ωραία οικιακή βοηθός, που έπειτα από σκληρή δουλειά έχει καταφέρει ν' αποκτήσει διαμερισματάκι και -μεταχειρισμένο- Φολκσβάγκεν, γίνεται άθελά της "πρόσωπο της ημέρας": σ' ένα αποκριάτικο πάρτυ, γνωρίζει και ερωτεύεται τον Λούντβιχ Γκαίτεν που, όπως αποδεικνύεται, καταζητείται από την αστυνομία για διάφορα "εγκλήματα". Έτσι η Κατερίνα βρίσκεται άξαφνα στο στόχαστρο του κίτρινου Τύπου -που εκπροσωπείται από την Εφημερίδα- και απελπισμένη από το διασυρμό της, καταφεύγει στη μόνη άμυνα που της απομένει: δολοφονεί τον διεφθαρμένο δημοσιογράφο Τα...

Η τύφλωση είναι μια επιβλητική αλληγορία για την αντιπαράθεση του πνεύματος με την πραγματικότητα, για το μεγαλείο και την αθλιότητα του μοναχικού στοχαστή μέσα στον κόσμο. Πρωταγωνιστής της Τύφλωσης είναι ο Κην, ένας διάσημος σινολόγος, που ζει απομονωμένος μέσα στη γιγάντια βιβλιοθήκη του. Όλος ο κόσμος γι' αυτόν βρίσκεται μέσα στο κεφάλι του, αλλά το κεφάλι του δεν μετράει διόλου για τον έξω κόσμο. Όταν η γριά, κουτοπόνηρη οικονόμος του τον παγιδεύει και τον αναγκάζει να την παντρευτεί, ο Κην έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπος με την καθημερινή ζωή, και "σώζεται" αναζητώ...

Χρέος του συγγραφέα είναι να θυμάται "πως οι καταστροφές που έχουν συμβεί στον κόσμο μας είναι τρομακτικές, και τόσο μεγάλες, που κανείς δεν πρέπει να περιμένει ότι θα τις γιατρέψουμε μέσα σε λίγα χρόνια": αυτά έγραφε ο Χάινριχ Μπελ σ' ένα δοκίμιο με τίτλο: "Η λογοτεχνία των ερειπίων". Για τον Μπελ ήταν ζήτημα ηθικής τάξεως να περιγράψει τον πόλεμο και τη μεταπολεμική εποχή όπως ακριβώς ήταν, και τα πρώτα του διηγήματα είναι απ' τα καλύτερα της γερμανικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Ο Μπελ δεν αναλώνεται σε επιφανειακούς ρεαλισμούς. Το βλέμμα του εισχωρεί βαθιά, και μέσα από...

"Ο αναγνώστης θα διασκεδάσει στην αρχή, έπειτα θα νιώσει κάποια αμηχανία, και τελικά θα δοκιμάσει την παγωνιά του θανάτου, και θα γεμίσει απέραντη θλίψη. Είναι μεγάλη χαρά να ανακαλύπτει κανείς συγγραφείς με την οξυδέρκεια και τη μαεστρία της Μπέρυλ Μπέηνμπριτζ". (Daily Mirror) "Μια γκροτέσκα ιστορία, που η Μπέηνμπριτζ την αφηγείται μ' ένα ύφος απατηλά απλό, για να αναδείξει ακόμη πιο έντονα τον Τρόμο". (Financial Times)

"Είμαι βυζί. Κάτι έγινε μέσα στο κορμί μου, και μ' έχει μεταμορφώσει σε θηλαστικό αδένα, που δε θυμίζει σε τίποτα την προηγούμενη ανθρώπινη μορφή μου". "Το καλύτερο βιβλίο του Ροθ μέχρι σήμερα... Έξυπνο, εξεζητημένο, υπέροχο, δαιμόνιο, και πολύ μα πολύ αστείο". (The New York Times Book Review)

Γραμμένο άλλοτε με τη μορφή του ψυχαναλυτικού ιστορικού, και άλλοτε της αχαλίνωτης σεξουαλικής φαντασίωσης, άλλοτε ως ποίηση ή φανταστική αλληλογραφία, και άλλοτε ως ιστορικό ντοκουμέντο, "Το λευκό ξενοδοχείο" καταγράφει τη ζωή μιας γυναίκας με δύο κύριους άξονες: την ψυχανάλυση, και τα βίαια γεγονότα των αρχών του αιώνα. Η Λίζα Έρντμαν, μισορωσίδα τραγουδίστρια της όπερας, είναι ασθενής του Φρόυντ στη Βιέννη αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Με τη βοήθεια του Φρόυντ καταφέρνει να ξεπεράσει το πρόβλημα της υστερίας της και να συνεχίσει τη μουσική της σταδιοδρομία. Η Λ...

Η Μάριαν είναι μια συνηθισμένη κοπέλα, που μόλις έχει αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο, και πιάνει την πρώτη της δουλειά -αλλά το μόνο που θέλει στην πραγματικότητα είναι να παντρευτεί. Στην αρχή, όλα πηγαίνουν καλά. Είναι ευχαριστημένη στη δουλειά της, περνάει καλά με τη συγκάτοικό της, και ο υπέροχος τρελός Ντάνκαν δεν καταφέρνει να την αποσπάσει από τον προσγειωμένο μνηστήρα της. Όμως η Μάριαν λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο: κάτι μέσα της ζητάει πολύ περισσότερα, και της υπονομεύει αθόρυβα τα προσεχτικά σχέδιά της, ώσπου μια μέρα η Μάριαν ανακαλύπτει πως δεν ανέχεται ούτε...

"Το χειμώνα του 1946-47, έπειτα από πολλά διηγήματα -ελάχιστα όμως δημοσιευμένα- έγραψα μια νουβέλα με τον προσωρινό τίτλο "Μεταξύ Λέμπεργκ και Τσέρνοβιτς". Αργότερα, όταν δημοσιεύτηκε, λεγόταν πια "Το τρένο ήρθε στην ώρα του". "Ήταν πολύ βαρύς εκείνος ο χειμώνας, πρέπει να κράτησε ως τον Απρίλη, ή και το Μάη του '47. Δε θυμάμαι πια τι δυσκολίες συνάντησα στο γράψιμο. Θυμάμαι μόνο τις δυσκολίες του χειμώνα σε μια κατεστραμμένη μεγαλούπολη, και τα προβλήματα που ήταν κοινά για όλους τους κατοίκους της. Εκείνη τη χρονιά δούλευα όλη μέρα, όχι πολύ εντατικά όμως, για να επισκ...

Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες στο Μόντρεϋ στην Καλιφόρνια είν' ένα ποίημα, μια βρομισιά, έχει ένα δικό του φως, ένα έντονο χρώμα, είναι κάτι πολύ συνηθισμένο μα κι ένα όνειρο μαζί, μια νοσταλγία. Κάτι το σκόρπιο και το συγκεντρωμένο, σίδερα, τενεκέδες, σκουριά και πελεκούδια, το στρώσιμο του δρόμου όλο γούβες, παντού κουλούρες τα σκοινιά, κόφες λαχανικά, φάμπρικες για σαρδέλες του κουτιού, καταγώγια, ταβέρνες και μπορντέλα μικρομάγαζα, εργαστήρια χημικά, παλιοξενοδοχεία. Κάποιος είπε πως στο δρόμο τούτο κατοικούνε "πόρνες, ρουφιάνοι, χαρτοπαίχτες, μπάσταρδοι" -εννοούσε, δηλαδή,...