Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Όταν η μπανιέρα της γκρεμίζεται στο υπόγειο, η Κλέα, αποκομμένη από τη ζωή της Νέας Υόρκης, ξένο σώμα σ' αυτή την αλλόκοτη μικρή πόλη, θ' αρχίσει να βλέπει καθαρότερα ποια είναι και τι κάνει. Και κάποια στιγμή θα καταλάβει τι κρύβεται πίσω από τις καλοστημένες φωτογραφίες της και τι σημαίνει η πολύπλοκη σχέση της με την καλύτερή της φίλη, την Έλεν.

Αυτό το χλομό καλοκαίρι στη Στοκχόλμη είναι αλλιώτικο από τ' άλλα. Ο ληστής που σπέρνει τον τρόμο στα πάρκα παραμένει ασύλληπτος. Ο άνθρωπος στο μπαλκόνι αγρυπνά και περιμένει. Κι έπειτα, το πρώτο νεκρό κοριτσάκι. Ο δολοφόνος έχει ασελγήσει πάνω στο πτώμα του. Η πόλη θα ζήσει ένα απαίσιο εφιάλτη και ο επιθεωρητής Μάρτιν Μπεκ θα βρεθεί αντιμέτωπος με ακόμη ένα μεγάλο στοίχημα. Ώς το επόμενο θύμα, που δεν θ' αργήσει...

Μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να οπλιστεί με ξιφολόγχη. Και μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να σφάξει τον επιθεωρητή Νύμαν μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου, όπου περίμενε ως τώρα το θάνατο. Έναν άλλο θάνατο. Ο Μάρτιν Μπεκ θ' αναλάβει να λύσει κι αυτό το μυστήριο. Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Καθ' οδόν, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη πρόκληση που συνάντησε στην καριέρα του. Η έρευνα θα φέρει στο φως τη διαφθορά που οργιάζει μέσα στους κόλπους της αστυνομίας. Και ο Μάρτιν Μπεκ θα δει γι' άλλη μια φορά τη βία να γεννάει βία.

"Ο αγώνας του, πέρα από την αυστηρά λογοτεχνική του προσπάθεια, έχει δυο επίκεντρα, την γλώσσα και το έθνος· ωστόσο, ίσως θα ταίριαζε καλύτερα να μιλήσουμε για ένα μόνο επίκεντρο, που ενώνει τα δυο σε κοινό αίτημα: εθνική γλώσσα. Τα πράγματα ενισχύουν τη διπλή αυτή προσπάθεια: είναι πρώτα ο πόλεμος του 1897, τραγική συνέπεια της καπηλείας της Μεγάλης Ιδέας. Όσο κι αν εκείνη η καταστροφή στάθηκε οδυνηρή για τον ελληνισμό, με το πέρασμα των χρόνων φανερώνεται η σωτήρια επίδρασή της. Οι νεότεροι ιδίως, όσοι δεν είχαν σκληρύνει από τα παλιά σχήματα, ξυπνάνε κάτω από το μαστίγωμ...

Το "Δεκαήμερον" ξετυλίγεται στους λόφους του Φιέζολε, λίγο πιο έξω από τη Φλωρεντία, το σωτήριο έτος 1348. Δέκα νέοι, εφτά κορίτσια και τρία αγόρια, έχουν καταφύγει εκεί πάνω για να γλιτώσουν από την πανούκλα που μαστίζει την πόλη. Οι τολμηρές ιστορίες που διηγούνται -δέκα κάθε μέρα- δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι που κερδίζει αναβολές από το θάνατο, όπως στο "Χίλιες και μία νύχτες". Είναι, κυρίως, ένας διαλεκτικός ύμνος στη ζωή, και όπως πρώτος επισήμανε ο Πετράρχης, μια εκπληκτική άσκηση ύφους, που έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς για την ιταλική λογοτεχνία ως τον δέκατο όγδο...

Το "Δεκαήμερον" ξετυλίγεται στους λόφους του Φιέζολε, λίγο πιο έξω από τη Φλωρεντία, το σωτήριο έτος 1348. Δέκα νέοι, εφτά κορίτσια και τρία αγόρια, έχουν καταφύγει εκεί πάνω για να γλιτώσουν από την πανούκλα που μαστίζει την πόλη. Οι τολμηρές ιστορίες που διηγούνται -δέκα κάθε μέρα- δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι που κερδίζει αναβολές από το θάνατο, όπως στο "Χίλιες και μία νύχτες". Είναι, κυρίως, ένας διαλεκτικός ύμνος στη ζωή, και όπως πρώτος επισήμανε ο Πετράρχης, μια εκπληκτική άσκηση ύφους, που έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς για την ιταλική λογοτεχνία ως τον δέκατο όγδο...

Μεγαλοφυΐα: ένα άλυτο αίνιγμα. Προνόμιο των λίγων, ασφαλώς. Των ελάχιστων. Κι όμως, κάποιες εποχές η παρουσία της γίνεται σχεδόν πληθωρική. Όπως στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, ας πούμε. Τότε που πολιτικοί, στρατιωτικοί, μεγαλοβιομήχανοι, λόγιοι και καλλιτέχνες, ακόμη και πυγμάχοι, μοιάζει ν' αγγίζουν σ' ένα σημείο της σταδιοδρομίας τους τα όρια του μεγαλοφυούς, σημαδεύοντας αποφασιστικά την ιστορία της ανθρωπότητας. Ανάμεσά τους, ο θρυλικός Δόκτωρ Φογκτ. Νευρολόγος, ψυχολόγος, υπνωτιστής, προσωπικός γιατρός του μεγιστάνα Κρουπ, προσπαθεί όλη του τη ζωή να εξιχνιάσει...

Ο νόμος του Μέρφυ εξηγεί την αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης: Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Σ' αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας Arthur Bloch προσφέρει, σε όλους αυτούς που εξοργίζονται όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά, τη μοναδική δυνατή παρηγοριά, το γέλιο. Αξίζει να ευγνωμονούμε τον Νόμο του Μέρφυ -τουλάχιστον για έναν λόγο: Μας δίνει την ευκαιρία να χαμογελάμε όταν έρχονται τα δύσκολα. Κι ένα χαμόγελο, αυτό το ξέρουμε καλά, είναι πάντα πιο σημαντικό από κάθε δυσκολία.

"Είναι ένα βιβλίο με βάθος, κρυμμένο στην αριστουργηματικά απλή και διάφανη γλώσσα, με σαφήνεια και καθαρότητα που θα βγάλει ίσως απ' την πνευματική τους αγκύλωση εκείνους τους λογοτεχνίζοντες φιλισταίους, που πάντα ξέρουν επακριβώς τι είναι καλή και τι κακή λογοτεχνία. Η δημιουργία ενός Βούδα ανώτερου απ' αυτόν που όλοι αναγνωρίζουν, είναι, ειδικά για έναν Γερμανό, πράξη ανήκουστα τολμηρή. Ο "Σιντάρτα" είναι για μένα ένα φάρμακο πιο δραστικό από την Καινή Διαθήκη." Χέχνρι Μίλερ

Οι Ιστορίες του κ. Κόυνερ άρχισαν να γράφονται το 1935 και τέλειωσαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, λίγο πριν από το θάνατο του Μπρεχτ. Είναι μικρά αλλά λαμπρά δείγματα πεζού λόγου, που αποτυπώνουν πυκνά και την κοινωνική κριτική του Μπρεχτ, αλλά και την ηθική του διδαχή. Ο ήρωάς τους είναι πολυσήμαντος: το όνομά του (Keuner) πλησιάζει υπαινικτικά τη λέξη Keiner (κανένας), και διεκδικεί σχεδόν τη διαχρονική διάσταση του ομηρικού "ούτις", ενώ όπου συντομογραφείται (κύριος Κ.), γίνεται αντίποδας του ομώνυμου ήρωα της καφκικής Δίκης.

Γραμμένη το 1914-15, η Δίκη, δημοσιεύεται μετά το θάνατο του Κάφκα, το 1925, και θεωρείται έργο ημιτελές, με αμφίβολη ακόμη και τη σειρά των κεφαλαίων του. Ο ήρως Κ., τραπεζικός υπάλληλος, συλλαμβάνεται για λόγους που αγνοεί, και ανακρίνεται επίμονα, σε διαδικασίες ονειρικά διαστρεβλωμένες, προσπαθώντας του κάκου να ανακαλύψει τις αιτίες της ενοχής του, για να πεθάνει, στο τέλος, από το μαχαίρι των δύο μαυροντυμένων άγνωστων.

Απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού, ένα είναι που σου μοιάζει,/ ένα που βγαίνει το πουρνό, όταν γλυκοχαράζει./ Μα συ 'σαι μια βασίλισσα, π' όλον τον κόσμο ορίζεις,/ σα θέλεις παίρνεις τη ζωή, σα θέλεις τη χαρίζεις./ Θαμάζομ' όντεν πορπατείς, πώς δεν ανθούν οι ρούγες,/ και πώς δε γίνεσαι αϊτός με τσι χρυσές φτερούγες./ Αλησμονιώνται κι οι φιλιές, ξεχνιώνται κι οι αγάπες,/ στον δρόμον ανταμώνονται σαν ξένοι, σα διαβάτες./ Καινούρια αγαπημένη μου, στάσου κομμάτ' οπίσω./ Παλιά φιλιά μου 'πάντησε και θω να τη μιλήσω./ Παλιά στράτα δε χάνεται, καινούρια δεν πατιέται,/ ουδέ πα...

Τα κεραμίδια που στάζουν είναι η μόνιμη επωδός στις συζητήσεις των γυναικών του μαχαλά. Είναι όμως και ο συνδετικός κρίκος σε μια σειρά από διάπλοκες αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο, που υφαίνουν τη νοσταλγία του τότε και την απόγνωση του σήμερα, κοιτάζοντας πάντα ένα μέλλον που ίσως και να μην είναι τόσο ζοφερό. Γεμάτο τρυφερότητα, αισιοδοξία και χυμούς ζωής, το τρίτο βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου είναι ένας μονόλογος για πολλές φωνές -φωνές των ανθρώπων που, σε πείσμα των πάντων, στέκονται όρθιοι.

Κόρη ενός μικροκτηματία, η Έμα μεγαλώνει σε μοναστήρι όπου, ανάμεσα σε άκρατους συναισθηματισμούς και θρησκοληψίες, πλάθει μια εντελώς ψεύτικη εικόνα της μελλοντικής ζωής της, γεμάτη χλιδή, πάθος και βυρωνικούς εραστές. Η έξοδός της στον κόσμο είναι μια ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα, που γίνεται ακόμη πιο οδυνηρή από το γάμο της με τον αγροτικό γιατρό Μποβαρύ και από την ασφυξία του επαρχιακού περίγυρου. Μάταια η Έμα θ' αναζητήσει διέξοδο σε αγκαλιές εραστών. Προδομένη από αυτούς που αγάπησε και πνιγμένη στα χρέη, θ' αυτοκτονήσει με αρσενικό, εξασφαλίζοντας τη μόν...

Επιθυμείτε, αγαπητέ μου φίλε, ένα σημείωμα για τον βίο του Μότσαρτ. Αναζήτησα ό,τι καλύτερο υπήρχε σχετικά με τον επιφανή αυτόν άνδρα, και είχα ακολούθως την υπομονή να σας μεταφράσω τη βιογραφία που μας έδωσε ο κύριος Schlichtegroll. Μου φαίνεται γραμμένη με θέρμη. Σας την παρουσιάζω, και να συγχωρήσετε το απλό της ύφος. Αντίθετα από τα λεγόμενα του Σταντάλ, η βιογραφία του Μότσαρτ, όπως και η βιογραφία του Χάυδν και του Μεταστάσιου, που είδαν το φως στο διάστημα 1814-1817, είναι προϊόντα "σχεδόν" λογοκλοπής. Στην προκειμένη περίπτωση, πηγή του δεν είναι ο Schlichtegroll,...

[...] Εκ των εικοσακισχιλίων εκδεδομένων και ανεκδότων δημοτικών ασμάτων (συνυπολογιζομένων και των παραλλαγών εκάστου άσματος), εξ ων απαρτίζεται η συλλογή μου, αποτελούσα τμήμα των μελετών περί του βίου και της γλώσσης του ελληνικού λαού, παρέλαβον περί τα 250, τα οποία έκρινα ως τα εκλεκτότερα. Είναι δε ταύτα, ως νομίζω, πρόσφορα να παράσχουν έννοιαν οπωσούν επαρκή της δημώδους ελληνικής ποιήσεως και να καταστήσουν αυτήν οικείαν και αγαπητήν εις τους πολλούς, όσοι αδυνατούν να μελετήσουν τα πολυάριθμα δημοσιεύματα, όπου ευρίσκονται εγκατεσπαρμένα τα τραγούδια, ή ενδεχόμε...