Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ποτέ" αποκρίθηκαν. "Κανείς απ' την οικογένεια δεν έμεινε ποτέ εδώ". "Ναί;" είπα· "και πώς είναι δυνατόν; Το μέρος φαίνεται θαυμάσιο". "Έξοχο" συμφώνησε η γυναίκα του επιστάτη· "μόνο που ο πύργος είναι στοιχειωμένος". Το είπε με μια τέτοια σοβαρότητα που μ' έκανε να γελάσω. Τα βλέμματα όλων καρφώθηκαν πάνω μου με μεγάλη έκπληξη. "Συγχωρέστε με" είπα, "αλλά ίσως γνωρίζετε ότι στις μεγάλες πόλεις, όπου συνήθως ζω, δεν υπάρχουν φαντάσματα". "Ναί;" έκαναν. "Δεν υπάρχουν φαντάσματα;" "Ή τουλάχιστον" είπα, "δεν άκουσα ποτέ για κανένα· κι εξάλλου δεν πιστεύουμε σε τέτοια πρά...

Στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα, το "επιστημονικό μυθιστόρημα" παίρνει συνήθως τη μορφή του φανταστικού ταξιδιού. Τα περισσότερα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βέρν έχουν αυτήν ακριβώς τη μορφή: πηγαίνουν του αναγνώστες τους πέντε βδομάδες ταξίδι με αερόστατο, ή στο κέντρο της γης, ή δέκα χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα. Το 1895 ο Γουέλς μας παίρνει για το πρώτο ταξίδι με τη "Μηχανή του χρόνου", και το 1901 στο φεγγάρι. "Ο αόρατος ανθρωπος" είναι, ωστόσο, κάτι παραπάνω από "επιστημονικό μυθιστόρημα". Είναι σπουδή ενός χαρακτήρα, ενός ανθρώπου που προσπαθεί να γίνει ασυ...

Όταν ο Χρονοταξιδιώτης, γεμάτος θάρρος, βγήκε απο το μηχάνημά του, αντιλήφθηκε με έκπληξη πως είχε φτάσει στο έτος 802.700 μέσα στο μέλλον. Τα πάντα είχαν αλλάξει. Σε κάποια άλλη ουτοπική εποχή, όλα τα όντα συνυπήρχαν σε τέλεια αρμονία. Ο Χρονοταξιδιώτης αποφάσισε τότε να μελετήσει όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα - να αποκαλύψει τα μυστικά τους πριν επιστρέψει στη δική του εποχή. Και τότε ανακάλυψε πως η εφεύρεσή του, η μοναδική του οδός διαφυγής, είχε εξαφανιστεί. Ο Χ. Τζ. Ουέλς έγραψε ένα διαχρονικό αριστούργημα που περιγράφει ένα εκπληκτικό ταξίδι πέρα απ' τα όρια της φαντ...

Κλαίγοντας με λυγμούς, η Πωλέτ γονάτισε κοντά στον Μισέλ. Ο Μισέλ δεν έβγαζε μιλιά, δεν κουνιόταν, δε φώναζε, με το στόμα μισάνοιχτο, τα μάτια κλειστά, ασάλευτος. Η Πωλέτ, με το πρόσωπο λουσμένο στα δάκρυα, κοίταξε γύρω της. Ο σταυρός ήταν εκεί κοντά, λεκιασμένος με αίμα. Και ξαφνικά, στη ρίζα του θάμνου, είδε μια τριχωτή μπάλα, ένα σκαντζόχοιρο. Η Πωλέτ δεν είχε ξαναδεί σκαντζόχοιρο στη ζωή της. Οι λυγμοί της δυνάμωσαν, έσκυψε σα χαμένη πάνω στο πρόσωπο του Μισέλ, χαϊδεύοντάς τον, φιλώντας τον, λούζοντάς τον με τα δάκρυά της που ανακατεύονταν με το κόκκινο αίμα και για πολ...

Μπορούμε να πούμε πως το καθήκον του ποιητή, ως ποιητή, είναι μόνο έμμεσα στο λαό του: το άμεσο καθήκον του είναι στη γλώσσα του, πρώτα να τη διατηρήσει κι έπειτα να την πλατύνει και να τη βελτιώσει. Εκφράζοντας αυτά που αισθάνονται οι άλλοι άνθρωποι αλλάζει και το συναίσθημα κάνοντάς το πιό συνειδητό· κάνει το λαό ν αποχτά μεγαλύτερη συνείδηση γι αυτό που κιόλας αισθάνεται, κι έτσι τον μαθαίνει κάτι για τον εαυτό του. Αλλά δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος με περισσότερη επίγνωση από τους λοιπούς ο ποιητής· είναι και ατομικά διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους, και τους ποι...

... Ο Τζιμ βούτηξε το χέρι του στη γούρνα κι ανακάτεψε το φεγγάρι, σπάζοντάς το σε ρυάκια φως που στροβιλίζονταν. Έβρεξε το κούτελό του με τα βρεμένα του χέρια και σηκώθηκε. Αυτή τη φορά δεν κουνιόταν με τόση ησυχία, την κουζίνα όμως τη διέσχισε στις μύτες των ποδιών του και στάθηκε στην πόρτα της κρεβατοκάμαρης. Η Γιέλκα κούνησε το μπράτσο της κι άνοιξε λίγο τα μάτια. Ύστερα, τα μάτια άνοιξαν και γούρλωσαν, ύστερα γυάλισαν, υγρά. Ο Τζιμ κοίταξε μέσα στα μάτια της· το πρόσωπό του ήταν ανέκφραστο. Μια μικρή σταγόνα έτρεξε απ' τη μύτη της Γιέλκα και κάθισε στο κοίλωμα, στο πά...

Η "Πρόσκληση σε γάμο", ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της Κάρσον Μακ Κάλερς (που τιμήθηκε με το Βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης το 1950), περιγράφει με απέραντη τρυφερότητα μια απλή ανθρώπινη ιστορία. Η δωδεκάχρονη Φράνκι Άνταμς, ορφανή από μητέρα, επενδύει όλους τους φανταστικούς πόθους της για το μέλλον στο γάμο του μεγάλου αδερφού της, και ζει μια έντονη κρίση που διαρκεί ένα Σαββατοκύριακο. Μέσα από ένα στενό παραθυράκι, ο αναγνώστης παρακολουθεί όσα συμβαίνουν στο μυαλό ενός παιδιού, που διχάζεται ανάμεσα στη λαχτάρα του "να ανήκει" και στην έντονη παρόρμηση να φύγ...

... Ένα μπουμπουνητό ακούστηκε στον κόκκινο βράχο κι έπειτα η γη αναπήδησε κι άρχισε να τραντάζεται με σταθερούς σπασμούς, ενώ ο θόρυβος μεγάλωνε εξίσου σταθερά. Ο Ραλφ τινάχτηκε στον αέρα, ξανάπεσε, σπρωγμένος πάνω στα κλαδιά. Δεξιά του, και μόλις λίγα μέτρα παραπέρα, ολόκληρη η συστάδα έγειρε και οι ρίζες ούρλιαξαν καθώς βγήκαν εντελώς έξω από το χώμα. Είδε κάτι κόκκινο που γύριζε αργά σα μυλόπετρα. Έπειτα το κόκκινο πράγμα πέρασε, ογκώδες κι αργοκίνητο σαν ελέφαντας, κι εξαφανίστηκε προς τη θάλασσα...

... Μπαίνω λοιπόν, πρέπει να πω πως ήταν στουπί στο μεθύσι, ο μπαμπάς, αρχίζει λοιπόν να με φιλάει, πράγμα φυσικό αφού ήταν μπαμπάς μου, αλλά νά που αρχίζει να μου κάνει χοντρά χάδια, τότε λέω α όχι, γιατί κατάλαβα που ήθελε να το πάει το κάθαρμα, αλλά όταν του είπα α όχι αυτό ποτέ, πηδάει στην πόρτα και την κλειδώνει και βάζει το κλειδί στην τσέπη του και γυρίζει ολόγυρα τα μάτια του κάνοντας α α α, ακριβώς όπως στο σινεμά, ήταν φοβερό. Θα σε κάνω με τα κρεμμυδάκια, έλεγε με στόμφο, άφριζε κιόλας λίγο προφέροντας αυτές τις απόκοσμες φοβέρες και τελικά πηδάει πάνω μου. Δε δ...

... Ένιωθε σαν άνθρωπος που ανεβαίνοντας μια σκάλα ετοιμάζεται να πατήσει σ' ένα σκαλί και το πόδι του βρίσκει το κενό. Αυτή η παράξενη, χαριτωμένη γυναίκα, που καθόταν και κουβέντιαζε με τον αδερφό της κοντά στο τζάκι, στα γκρίζα βάθη του αφιλόξενου σπιτιού της -τι είχε να της πει; Φαινόταν τυλιγμένη σ' ένα είδος αλλόκοτης και θεληματικής απομόνωσης· με ποια δικαιολογία είχε τραβήξει εκείνος την κουρτίνα; Για μια στιγμή ένιωθε σα να είχε βουτήξει σε κάτι βαθύ σαν τον ωκεανό, και σα να ήταν αναγκασμένος να παλέψει για να μη βουλιάξει. [...]

"Το εκπληκτικότερο και πιο αστείο βιβλίο που γράφτηκε ποτέ για το σεξ". (Guardian) "Εκτυφλωτικό! Κανένας δεν έχει γράψει έτσι για το σεξ από την εποχή του Χένρυ Μίλλερ". (Time) "Ένα βιβλίο συγκινητικό και απίστευτα κωμικό... Ο Ροθ διαθέτει ένα συγκλονιστικό και πρωτότυπο ταλέντο..." (New York Review of Books) "Ένα πανέξυπνο και ζωντανό ανάγνωσμα... Παράξενο, υπερβολικό, ιερόσυλο, τρομερά αστείο". (The New York Times) "Ένα μικρό αριστούργημα, ένα κωμικό διαμάντι: παιχνιδιάρικα ζωντανό, κι ωστόσο επώδυνα αποκαλυπτικό". (Playboy)

Ο χαλίφης Βατέκ, εγγονός του Χαρούν ελ Ρασίντ, γίνεται υπηρέτης του Διαβόλου, παρασυρμένος από την ακόρεστη περιέργειά του και τη μεγαλομανία του. Έπειτα από τη θυσία πενήντα μικρών παιδιών, θα ξεκινήσει από την πρωτεύουσά του, τη Σαμάρα, για την ερειπωμένη πόλη του Ισταχάρ, όπου περιμένει να δει τους θησαυρούς των σουλτάνων που έζησαν πριν από τον Αδάμ. Έπειτα από αμέτρητες περιπέτειες, θα μπει στα υπόγεια δώματα του Διαβόλου-Εβλίς, όπου θ' ανακαλύψει τη ματαιότητα του πλούτου και των θαυμάτων που θ' αντικρίσει. Εκεί, τον περιμένει η τιμωρία για την περιέργειά του: τα αιών...

...Η Τζωρτζέτ να χοροπηδάει, να κάνει πιρουέτες για ν' αποφύγει το μαχαίρι, ουρλιάζοντάς τους να σταματήσουν (και μόνο η μπενζεντρίνη να εμποδίζει τώρα την υστερία), αλλά εκείνοι γελούσαν, κι ο φόβος της να τους κάνει ακόμα πιο τολμηρούς· να πετάνε το μαχαίρι με μεγαλύτερη δύναμη και πιο κοντά στα πόδια της· το μαχαίρι να γλιστράει και να γκελάρει, να το μαζεύουν και να το ξαναρίχνουν στα πόδια που χόρευαν (η σκηνή να θυμίζει κακογυρισμένο γουέστερν)· τα γέλια, τα χοροπηδήματα κι οι πιρουέτες να σταματάνε απότομα καθώς η λεπίδα του μαχαιριού σφηνώθηκε στη γάμπα της. Η Τζωρτ...

Κανείς δε μπορούσε να περνά μέρα και νύχτα, χωρίς διακοπή, δίπλα στον καλλιτέχνη της πείνας, κι έτσι κανείς σε μπορούσε να γνωρίζει από δική του αντίληψη, αν πεινούσε πραγματικά χωρίς σταματημό. Μόνο ο ίδιος ο καλλιτέχνης μπορούσε να ξέρει και συνεπώς μόνο αυτός μπορούσε να 'ναι ευχαριστημένος απόλυτα θεατής από την πείνα του. Ωστόσο από άλλη αιτία, δεν ήταν απόλυτα ικανοποιημένος. Ίσως ακόμα να μην είχε αδυνατήσει τόσο πολύ από την πείνα, ώστε μερικοί, μη μπορώντας να υπομένουν το βλέμμα του, άφηναν τις παραστάσεις προς μεγάλη του λύπη, αλλά να έιχε αδυνατίσει γιατί δεν ήτ...