Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

O φασισμός έτριζε τα δόντια του και σταύρωνε τους λαούς. Ήταν η βάρδια του τίγρη. Τότε τα παιδιά άνοιξαν διάπλατα τα μάτια τους, σφίξαν τα δόντια, έδεσαν μπόγο τα όνειρά τους και βρέθηκαν κι αυτά στις γραμμές της πάλης για λευτεριά. Κι όπως οι βάρβαροι πυροβολούσαν τη ζωή καθώς εφύτευε στους κήπους παπαρούνες οι αθώες καρδιές κατάγραφαν στιγμές και γεγονότα. Αυτά ακριβώς μάς περιγράφει η συγγραφέας με γλαφυρότητα και ζωντάνια.

Στο έργο τούτο δε βλέπουμε νέους και ηλικιωμένους, παρά ανθρώπους με το νέο πνεύμα κι ανθρώπους με το παλιό. Ο Τυβάλδος λ.χ. είναι νέος, αλλά, με το παλιό πνεύμα. Οι άνθρωποι μ' αυτό το παλιό πνεύμα, άντρες και γυναίκες, ηλικιωμένοι και νέοι, φέρνονται με τυρρανικό φανατισμό και τα ζητήματα τους τα λύνουν μόνοι τους με το σπαθί τους κι ούτε ξέρουν άλλους νόμους κι άλλο δίκιο: όλη τους η αγωγή και η κοσμοθεωρία τους είναι να κάνουν το δικό τους. Όλα και όλοι να υποταχτούν στο αυταρχικό τους έτσι θέλω. Γι' αυτό κι ο αγώνας των πρωταγωνιστών, του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, είν...

Ο Βασιλιάς Ριχάρδος ο Β΄, το πιο καθαρά ιστορικό από τα ιστορικά δράματα του Σαίξπηρ, είναι ο βασιλιάς που για ν' ανταποκριθεί στα έξοδά του νοίκιασε το βασίλειό του σε έναν ιδιώτη κόντε. Ο βασιλιάς , που κατά το σχόλιο: "χρεοκόπησε σαν ιδιώτης", έχει ωστόσο την απαίτηση ό,τι κάνει να 'ναι καθαγιασμένο άνωθεν, παρουσιάζεται επικίνδυνα ανεύθυνος και ανάξιος για οποιοδήποτε αξίωμα.

Στο "Με το ίδιο μέτρο" ο ποιητής θίγει την ουσία της αστικής νομιμότητας, Η Εξουσία απαγορέυει την παρανομία μόνον σε όσους δεν υπηρετούν στους μηχανισμούς τους. Αλλά το νόμο τρις παράνομο και τρις απάνθρωπο που η Εξουσία που τον επιβάλλει πρώτη τον παραβαίνει, τον καταγγέλει ο ποιητής με την οδύνη του νέου Κλάυδιου, του καταδικασμένου να εκτελεστεί άδικα και παράλογα κι απάνθρωπα: Μα να πεθάνεις και να πας άγνωστο πού, να κείτεσαι ένα κρύο κουφάρι και να λιώνεις...

Το θέμα σε τούτη την κωμωδία είναι η πάλη ανάμεσα στη φιλία και το πάθος. Το πάθος το ερωτικό που όταν αφηνιάζει και δεν υποτάσσεται στον έλεγχο της αρετής και της ευθύνης, μπορεί να κόψει στέρεους δεσμούς, όπως το ερωτικό πάθος που ανάβει στον Προτέο για τη Σύλβια, την αγαπημένη του φίλου του Βαλεντίνου, απείλησε να καταστρέψει την αδελφική φιλία που είχε βλαστήσει ανάμεσά τους.

Το έργο "Εύθυμες Κυράδες" η παράδοση το θέλει να ΄χει γίνει λιγότερο με τη βούληση του ποιητή και περισσότερο με τη βούληση της βασίλισσας. Έτσι εξηγείται πώς ο πεθαμένος και διαβασμένος Φάλφαστ κάνει ξανά την παρουσία του, όχι σαν φάντασμα να τρομοκρατήσει, παρά ολοζώντανος, με όλες τις πληθωρικές σάρκες του που δεν τον άφηναν "να ιδεί το γόνατό του". Μαζί και την ... αυλή του που είχε όταν εζούσε σαν βασιλιάς του γέλιου. Όλοι οι παρόντες σαν να χε επισυμβεί η Δευτέρα Παρουσία, είχαν μαζευτεί από τα πέραντα, είχανε συγκολλήσει τα κομμάτια τους κι είχαν πια αναλάβει υπηρεσί...

Στον "Ερρίκο τον Όγδοο" η πορεία του έργου πορεύεται μέσα από εικόνες τελετών και το σχολιασμό τους. Τελετές με σπάνια λαμπρότητα και πλούτο, όπως για τη συνθήκη ειρήνης ανάμεσα σε Αγγλία και Γαλλία. Και "τελετές" με τυπική, τρομοκρατική επισημότητα, όπως η εκτέλεση του δούκα Μπάκιγχαμ, τέλος η τελετουργική φαντασμαγορία από την τελετή της βάφτισης της Ελισάβετ και τη σπαρταριστή περιγραφή του συγκεντρωμένου πλήθους στην αυλή.

Ο Τίμων μένει απαρηγόρητος γιατί χάνει το ιδανικό του. Το ιδανικό της φιλίας, που ήταν ο δικός του θεός, σε κρίσιμη στιγμή δοκιμασίας αποδείχτηκε πως δεν είχε αντίκρισμα, πως αυτός ο θεός του είχε μόνον ένα σκέλος "το σκέλος του ΕΓΩ, εκείνο ίσα ίσα που πατάει το δίκιο στο λαιμό". Το σκέλος του ΕΜΕΙΣ όπου θα ισορροπούσε η κοινωνική δικαιοσύνη δεν υπήρχε. Απ' αυτήν την έλλειψη διαπιστώνει πως το κοινωνικό οικοδόμημα δεν έχει βάση για να στηρίξει κανείς επάνω τις ελπίδες για το μέλλον ανθρωπιστικό και επαύριον.

Είναι εκπληκτικό πώς με τον "Αντώνιο και την Κλεοπάτρα" ο Σαίξπηρ δραματοποιεί την ιστορική πορεία την καταγραμμένη από τον Πλούταρχο, ακολουθώντας την. Πώς μας δίνει την ύψιστη αισθητική χαρά να ζούμε στο παρόν τη ζωή, τη δράση και τη συμπεριφορά αυτών των δύο υπέροχων εραστών. Στην ύστατη ώρα τους οι ήρωές μας ντύνονται με αθανασία και ευπρέπεια. Ο τραγικός λόγος, μάλιστα της Κλεοπάτρας, πλησιάζει τις καλύτερες στιγμές του "Άμλετ": "Πρόστυχο να 'σαι Καίσαρας μην όντας ο ίδιος η Τύχη είναι κοπέλι της, θεληματάρης της, κι είναι μεγάλο εγώ να κάνω αυτή την πράξη κο...

Το να σου βγει ένα ζωντόβολο με ζακόνι, ένα μουλάρι να κλωτσάει ή να δαγκώνει, είναι βέβαια κακό, αλλά κακό μικρό. Όμως μια κόρη με ζακόνι, γλωσσού, που εννοεί να 'χει τον τελευταίο λόγο και να κάνει το δικό της, είναι συμφορά και μεγάλη τύχη να βρεθεί ένας γαμπρός να την κουκουλωθεί. Τέτοιος γαμπρός ουρανοκατέβατος παρουσιάζεται για την Κατερίνα τη Στρίγγλα ο Πετρούκιο.

Ο τίτλος "Δωδέκατη Νύχτα" αναφέρεται στο χειμερινό ηλιοστάσιο, όπως το "Όνειρο Μεσοκαλοκαιριάτικης Νύχτας" στο καλοκαιρινό. Κι όπως στο "Όνειρο" έχουμε τον Στημόνι με τους μαστόρους, εδώ έχουμε τους κωμικούς: τον Φέστα τον τρελό, τον Φάβα, τον Μαλβόλιο, τον κυρ Αντρέα, τον κυρ Τόμπη, τύπους παρμένους από την κομέντια ντελ άρτε, αλλά ο πλούτος με τον οποίο τους έχει μοιράνει η μεγαλοφυΐα του ποιητή, τους κάνει μόλις από μακριά να θυμίζουν την καταγωγή τους.

Το "Λεξικό αναπτυγμένων εννοιών" είναι ένα πρωτότυπο απλό και έγκυρο βοήθημα για το μάθημα της έκθεσης ιδεών. Στις σελίδες του περιέχονται περισσότερες από 200 έννοιες από όλους τους χώρους της επιστήμης, της φιλοσοφίας, των εικαστικών τεχνών και της θρησκείας, οι οποίες αναπτύσσονται θεωρητικά, ενώ τονίζεται παράλληλα και η σημασία τους για τη σύγχρονη ζωή. Γραμμένο σε πυκνό και γλαφυρό και νεοελληνικό λόγο, άρτιο επιστημονικά αλλά συγχρόνως απλό και κατανοητό, εμπλουτισμένο ακόμη και με έννοιες της σύγχρονης κουλτούρας το Λεξικό έχει τους εξής στόχους: να εξοπλίσει το...

Συμπληρώνοντας κιόλας δέκα χρόνια αφότου τα άρθρα που περιέχονται σ' αυτό τον τόμο βλέπουν το φως της δημοσιότητας - το πρώτο τους είχε σταλεί από το Παρίσι στην "Καθημερινή" το Μάιο του 1975. Κάτι οι παραινέσεις των φίλων, κάτι η δική μου επιθυμία να τα ιδώ μαζεμένα, οδήγησαν τελικά στη σημερινή έκδοση, όπου είναι συναγμένα μερικά από τα δημοσιεύματά μου της τελευταίας δεκαετίας που παρουσιάστηκαν επώνυμα. Τα κείμενα παρουσιάζονται εδώ στη μορφή της πρώτης δημοσίευσης (που μνημονεύεται). Τα παλιότερα προσαρμόστηκαν ορθογραφικά και γράφτηκαν με το μονοτονικό σύστημα.

Για να έχει κανείς σφαιρική ενημέρωση πάνω σε θέματα της αρχαίας ελληνικής ρητορείας, θα πρέπει να γνωρίζει σε γενικές γραμμές πώς γεννήθηκε και πώς αναπτύχθηκε η ρητορική στην αρχαιότητα, ποιοι είναι οι σπουδαιότεροι ρήτορες και το έργο τους, και ποια είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά της αρχαίας ελληνικής ρητορικής τέχνης. Ο εκπαιδευτικός που ασχολείται διδακτικά με την αρχαία ρητορεία αλλά και οποιοσδήποτε θα ήθελε να ενημερωθεί σχετικά με αυτή συνήθως υποχρεώνεται είτε να περιοριστεί στο ελάχιστο υλικό που περιέχουν τα σχολικά εγχειρίδια είτε να περιπλανηθεί στις ογκ...

Η καλλιτεχνική και πνευματική πορεία της Κατίνας Παξινού και του Αλέξη Μινωτή, όπως προβάλλει από το αρχείο των δύο ηθοποιών. - Αναλυτικό χρονολόγιο 1932-1987 - Ανέκδοτες επιστολές των: Ν. Καζαντζάκη, Α. Σικελιανού, Π. Πρεβελάκη, Δ. Μητρόπουλου, Μ. Κάλλας κ.ά. - Χειρόγραφα - Κριτικές - Προγράμματα θεάτρων - Σπάνιο φωτογραφικό υλικό.

Τα ποιήματα του βιβλίου τούτου είναι παιδιάτικα, με το νόημα πως αναφέρονται στην παιδιάτικη ζωή και προσφέρονται με το γοργό, απλό και παραμυθένιο τους ύφος στη δεχτικότητα του παιδιού. Είναι ένα μέρος από άφθονη συγκομιδή μιας ζωής. Κάμποσα από αυτά έχουν βγει βιβλιαράκι με τον τίτλο "Παιδιάτικα τραγούδια" το Δεκέμβρη του 1943. Ο μουσουργός Νικηφόρος Ρώτας, γιος του ποιητή, έχει συνθέσει τη μουσική στα τραγούδια, έξω από τα "Ο παππούλης", "Αη Δημήτρης", "Τα καλά παιδιά", "Ω φίλοι αφήστε τη δουλειά", που σκοποί τους είναι η σύνθεση του ίδιου του Β. Ρώτα και τα "Πα στ...

"Οι καιροί είναι αντίξοοι και γεμάτοι παλινδρομικούς κινδύνους για το μέλλον της ανθρωπότητας. Είναι καιροί έξαρσης της ποικιλόμορφης και ποικιλότροπης αντεπαναστατικής βίας του κεφαλαίου. Κι ένα από τα πολλά γνωρίσματα της πορείας αυτής είναι η καλλιέργεια της γενικής σύγχυσης μέσα στις γραμμές των ανθρώπων του μόχθου, των εξ αντικειμένου αντιπάλων του κεφαλαίου. Στόχος: η απόλυτη επικράτηση της αντεπαναστατικής, πλασματικής, φαντασιώδους, σχέσης των ανθρώπων προς τη σύγχρονη πραγματικότητα, προς τους σημερινούς υλικούς όρους της ύπαρξής τους, η απόλυτη κυριαρχία της πλειό...