Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Ζουμπουλάκη γράφει με την ειλικρίνεια της καρδιάς της. Βασικός άξονας ο Άνθρωπος, η Μοίρα του, ο Έρωτας και ο Θάνατος. Στο έργο της αυτό αντικαθρεφτίζεται η πραγματικότητα, όπου μέσα από το βαθύ πόνο διανοίγονται φωτεινά διέξοδα δικαιώνοντας την ουσία της ύπαρξης της ίδιας της ζωής μας. Ψυχή και σώμα στη δοκιμασία της αντοχής, στην πίστη της ελπίδας. Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου μας συγκινεί και μας προβληματίζει. Και έχει το χάρισμα η συγγραφέας να καταγράφει τα γενόμενα με κρυστάλλινη διαύγεια, χιούμορ και ανθρωπιά.

Το πρόβλημα του συσχετισμού της ιστορικής και κοινωνικής πραγματικότητας μς τη λογοτεχνική δημιουργία, που απασχόλησε την επιστημονική κριτική από την αρχή της σύστασής της, καταλαμβάνει μέσα στη θεωρία της Λογοτεχνίας δύο μεγάλες περιοχές έρευνας: τη γενετική ερμηνευτική και την κοινωνιολογία της λογοτεχνίας. Η μελέτη αυτή εντάσσεται στο χώρο της γενετικής ερμηνευτικής και αποδεικνύει τη σημασία της λογοτεχνίας. Με βάση τα πορίσματα των σημειωτικών ερευνών για την αυτοαναφορικότητα και πολυσημία του λογοτεχνικού λόγου και για τις γλωσσικές διαμεσολαβήσεις ανάμεσα στο κ...

Το εγχειρίδιο τούτο Ψυχολογίας εκλαϊκεύει την ψυχολογική γνώση. Πιστεύω ότι η απλοποίηση των θεωριών δεν οδηγεί αναγκαστικά στην παραποίησή τους. Αποφεύγω επίσης να ανακοινώνω "επιστημονικές διαπιστώσεις" με τρόπο δογματικό. Προχωρώ περισσότερο με αναλυτικό και κριτικό τρόπο στην εξέταση των προβλημάτων. Αν το έργο φανεί κάπως ιδιόρρυθμο, αυτό θα οφείλεται στο γεγονός ότι συνδυάζει την πειραματική Ψυχολογία με την Ψυχολογία του Βάθους. Ιδιόρρυθμο θα φανεί μόνο στους εθισμένους με την πειραματική Ψυχολογία του Βάθους χαρακτηρίζοντάς την ψυχολογική αλχημεία. Η στάση αυτή δ...

Αρκετές δυσκολίες συναντά κανείς στην ερμηνεία του "Οιδίποδα τυράννου" του Σοφοκλή. Κι αυτό, γιατί δεν είναι δυνατή η εφαρμογή μιας γενικής ερμηνευτικής άποψης (σχετικά με το νόημα της τραγωδίας), χωρίς τον κίνδυνο να εκβιαστεί η τραγωδία σε επιμέρους σημεία. Φανερός είναι ο πειρασμός να δει κανείς το δράμα κάτω από μοιρολατρικό και θρησκευτικό πρίσμα, σαν δράμα σύγκρουσης με κοινωνικά ταμπού ή κάτω από άλλες ερμηνευτικές οπτικές που έχουν προταθεί και που είναι διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους. Από την πλευρά μου προσπάθησα να δω το ανθρώπινο στοιχείο στην τραγωδία. Άλλ...

"...Στα ακριτικά τραγούδια, που είναι γνήσιο έργο του ανώνυμου λαού, για πρώτη φορά στο μεσαίωνα παρουσιάζεται ο λαός δημιουργός, με μια δύναμη πρωτόγνωρη, μέσα στη βυζαντινή λογοτεχνία, τ' ακριτικά τραγούδια μ' όλο που δεν τα γνωρίζουμε στην πρώτη τους μορφή παρά στις κατοπινές επεξεργασίες τους και παραλλαγές, που διαμορφώθηκαν στο στόμα του λαού με τον καιρό, ξεπερνούν ό,τι ως τότε είχε δημιουργήσει η λόγια παράδοση σε ζωντάνια, σε φαντασία, σε γνήσια θερμή, ορμητική ποίηση. Ήταν που δεν είχε τίποτα το κοινό με τα αττικίζοντα μιμητικά λογοτεχνήματα της λόγιας παράδοσης,...

Πάντα για τις σκλαβωμένες πατρίδες είναι χλωμός ο λόγος ο παλιός: "Εις οιωνός άριστος..." και περπατάει στο νου των υποδούλων, παίρνει μορφή Θεομήτορος και παρουσιάζεται λαμπρή οπτασία στη βοσκοπούλα της Λωραίνης και της δίνει εντολή να παρατήσει τα πρόβατα και να αναλάβει, αυτή η ταπεινή "να λευτερώσει την πατρίδα της από αυτή τη συμφορά".

Σε τούτη την ερωτική ποίηση τόσο ανυμνείται και εξιδανικεύεται ο Έρωτας από την ποιότητα που του δίνει ο ποιητής ανυψώνοντάς τον σε ανώτατη μορφή αγάπης, ολότελα ανιδιοτελή, χωρίς όρους και ανταλλάγματα. Τόσο πανανθρώπινη, θα λέγαμε παγκόσμια, πνευματικότητα παίρνει εδώ, που φαίνεται καθαρή η λατρεία του ωραίου ως υπέρτατης αξίας ζωής.

Η Αφροδίτη, θεά του έρωτα, η ώριμη γυναίκα, η πολύπειρη στα ερωτικά, που 'χει ομορφιά, λαγνεία και θάνατο, και μεταχειρίζεται όλα τα μάγια της για να τραβήξει κοντά της τον έφηβο, το άγουρο αγόρι, που δεν έχει σκιρτήσει η καρδιά του για έρωτα, που λαχταράει να κυνηγήσει στο δάσος. Πώς εκείνη τον παρακαλάει. Πώς του προσπέφτει αυτή που πήρε αιχμάλωτό της τον Άρη, του πολέμου το θεό και τον έκαμε και: "Κρέμασε δόρυ, κράνος του αδάμαστο κι ασπίδα" κι έκαμε "την αγκαλιά της ομαλό, το στρώμα της σκηνής του". Πώς: "μ' άλυσο από τριαντάφυλλα τον έσερνε δεμένον"

Ο "Κοριολάνος" κατακυρώθηκε από τους φιλόλογους ως "η τραγωδία της περιφάνιας". Αλλά ο Κοριολάνος, δεν είναι μόνον περήφανος, είναι και γέννημα της τάξης του και της εποχής του, της Ρώμης της κοσμοκράτειρας. Και πάνω απ όλα είναι γιος της μάνας του της Βολούμνια, που καυχιέται πως έστειλε το μοναχογιό της σε σκληρό πόλεμο και προτιμάει το γιο της νεκρό παρά ζωντανό και ατιμασμένο, προδότη και διαγουμιστή της πατρίδας του.

Ο Ληρ με την απόφασή του να ξεντυθεί την απολυταρχική εξουσία του - χωρίς ανάγκη κι αρρώστια- μόνο επειδή έχει μπει στα χρόνια, έχει προχωρίσει πολύ πιο πέρα από καθέναν που έχει βρεθεί στην κορυφή της εξουσίας. Και η στιγμή που ζητάει από τις κόρες του να του ειπούν πόσο τον αγαπούν είναι μια πολύ ανθρώπινη στιγμή. Σαν να ζητάει μια εγγύηση, ένα στήριγμα για όταν δε θα ΄χει πια εξουσία, για να περάσει από την εξουσία στη μη εξουσία και να μην κακοπάθει.

Στόχος του λεξικού του Γ. Παπαδημητρόπουλου ήταν να μην αφήσει έξω καμιά, κατά το δυνατόν λέξη που χρησιμοποιούν οι Έλληνες σε όλες τις εκδηλώσεις της ατομικής, επαγγελματικής και κοινωνικής τους ζωής. Ακόμα και το λεξιλόγιο που ως τώρα έχει διαμορφωθεί, για να καλύψει τις ανάγκες της σημερινής προηγμένης τεχνολογίας, βρήκε τη θέση του στο βιβλίο αυτό. Ο αριθμός των λέξεων που περιλαμβάνονται στο λεξικό πλησιάζει τις εβδομήντα χιλιάδες. Τα κύρια ονόματα, οι καταλήξεις των επιθέτων, οι αρχικοί χρόνοι που σημειώνονται σε όλα τα ρήματα, το παράρτημα με τις χρησιμοποιούμενες...