Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Τίμων μένει απαρηγόρητος γιατί χάνει το ιδανικό του. Το ιδανικό της φιλίας, που ήταν ο δικός του θεός, σε κρίσιμη στιγμή δοκιμασίας αποδείχτηκε πως δεν είχε αντίκρισμα, πως αυτός ο θεός του είχε μόνον ένα σκέλος "το σκέλος του ΕΓΩ, εκείνο ίσα ίσα που πατάει το δίκιο στο λαιμό". Το σκέλος του ΕΜΕΙΣ όπου θα ισορροπούσε η κοινωνική δικαιοσύνη δεν υπήρχε. Απ' αυτήν την έλλειψη διαπιστώνει πως το κοινωνικό οικοδόμημα δεν έχει βάση για να στηρίξει κανείς επάνω τις ελπίδες για το μέλλον ανθρωπιστικό και επαύριον.

Το έργο δεν πείθει ως εκτέλεση, πείθει όμως ως κατάσταση: Στο πρόσωπο του Τίτου Ανδρόνικου εμπαίζεται, χλευάζεται, ατιμάζεται και μαρτυρά ένας ολόκληρος κόσμος, που πολέμησε, σκοτώθηκε, θυσιάστηκε κι η αμοιβή του ήταν να βιαστεί η θέλησή του, να προδοθεί και ν' ακρωτηριαστεί από το χέρι που πολέμησε τους εχθρούς.

Οι άσχημες παραστάσεις της παιδικής του ηλικίας δεν έχουνε σβήσει από τη θύμηση του αφηγητή Γιωργή, ούτε γίνεται δυνατό να απαλλαγεί η ψυχή της μάνας του από το βάρος του ακούσιου φόνου του βρέφους της. Η ψυχική βάσανος, η ενοχική συνείδηση, οδηγεί στη συντριβή αλλά όχι στο άνθος της μετάνοιας, γίνεται νοσηρή εμμονή ανίατη, είδος εγωιστικού εγκλεισμού. Λείπει από το διήγημα, και πρέπει να την προσθέσουμε εμείς, η διδαχή ότι η σωτηρία είναι πιθανή για τον καθένα μας, όπως και για το χειρότερο εγκληματία, και ότι η γνώση αυτή διώχνει την απόγνωση.

Προορισμένος να γίνει κληρικός ο Πλάτων Ροδοκανάκης φοίτησε στη θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το ανήσυχο όμως μυαλό του και η φλογερή του ιδιοσυγκρασία τον απομάκρυναν απ' το το μονοπάτι της μοναχικής ζωής και τον οδήγησαν στον κόσμο της λογοτεχνίας. Δημοσιογράφος και δημιουργός ο ίδιος έγραψε σε πλούσια λυρική γλώσσα διηγήματα αντλώντας τα από προσωπικά περιστατικά και γεγονότα της καθημερινής ζωής. Το αποκορύφωμά του είναι το "Φλογισμένο Ράσο" όπου και η αντίθεση μεταξύ του συναισθηματικού του κόσμου και της θέλησής του για τη ζωή και της από τον περίγυρο χαραγμένης πορείας...

Ο ελληνικός χώρος ενδιέφερε τη Γαλλία και ως χώρος καθαρά οικονομικού ελέγχου. Ο έλεγχος αυτός αποτελούσε την εφαρμογή του μηχανισμού της κυριαρχίας πάνω σε ζώνες που για τα αναπτυσσόμενα βιομηχανικά κράτη αποτελούσαν αγορές για τα βιομηχανικά προϊόντα τους και κέντρα προμήθειας πρώτων υλών και τροφίμων. Η Ελλάδα, και ιδιαίτερα η Πελοπόννησος, για την οποία η Γαλλία ανέκαθεν ενδιαφερόταν, ήταν σε θέση να προμηθεύσει πολλές απαραίτητες για τη γαλλική βιομηχανία πρώτες ύλες. Έπειτα, αφού στη λογική της βιομηχανικής ανάπτυξης, βρίσκεται ο επεκτατισμός και η εξαγωγή κεφαλαίων,...

Το δοκίμιο είναι σήμερα ίσως το πιο διαδεδομένο είδος έντεχνου λόγου. Εντούτοις ελάχιστες είναι στη χώρα μας οι σχετικές αυτοτελείς μελέτες. Γι΄αυτό και το βιβλίο τούτο έχει τους εξής συγκεκριμένους στόχους: πρώτα να ενημερώσει τον αναγνώστη για την ιστορία του δοκιμίου, κατόπιν να προβάλει και να σχολιάσει τα γνωρίσματα που οριοθετούν την αυτονομία του, και τέλος, να προτείνει στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς έναν τρόπο πρακτικό και σαφή για την προσέγγιση των δοκιμίων κατά την καθημερινή διδακτική πράξη.

Το να σου βγει ένα ζωντόβολο με ζακόνι, ένα μουλάρι να κλωτσάει ή να δαγκώνει, είναι βέβαια κακό, αλλά κακό μικρό. Όμως μια κόρη με ζακόνι, γλωσσού, που εννοεί να 'χει τον τελευταίο λόγο και να κάνει το δικό της, είναι συμφορά και μεγάλη τύχη να βρεθεί ένας γαμπρός να την κουκουλωθεί. Τέτοιος γαμπρός ουρανοκατέβατος παρουσιάζεται για την Κατερίνα τη Στρίγγλα ο Πετρούκιο.

[set δύο τόμων] ... Μίλησέ μου με τη γλώσσα της σιωπής, για να μπορέσω να λησμονήσω τη Χιροσίμα, το μαύρο κύμα, τη Χιροσίμα. Τώρα ζούμε την έκπληξη, κατάντικρυ του θανάτου, Κι ωστόσο, μπορούμε να λέμε: αδελφέ μου. Δεν αλλάξαμε γλώσσα. Μπορούμε να λέμε: αδελφέ μου. Περάσαμε το Άουσβιτσ, το Νταχάου, το Λίντιτσε και λέμε ακόμα: αδελφέ μου. Ο αδελφός μας βρίσκεται στην άλλη όχθη, παίζει με τα κόκκαλά του την ένατη, Διαβάζει "Ευθύδημο". Ο αδερφός μας φυτεύει τα παραμύθια του στην ουλή του προσώπου του. Ο αδελφός μας πασκίζει να τραγουδήσει και του λείπει το χε...

[set δύο τόμων] ... Μίλησέ μου με τη γλώσσα της σιωπής, για να μπορέσω να λησμονήσω τη Χιροσίμα, το μαύρο κύμα, τη Χιροσίμα. Τώρα ζούμε την έκπληξη, κατάντικρυ του θανάτου, Κι ωστόσο, μπορούμε να λέμε: αδελφέ μου. Δεν αλλάξαμε γλώσσα. Μπορούμε να λέμε: αδελφέ μου. Περάσαμε το Άουσβιτσ, το Νταχάου, το Λίντιτσε και λέμε ακόμα: αδελφέ μου. Ο αδελφός μας βρίσκεται στην άλλη όχθη, παίζει με τα κόκκαλά του την ένατη, Διαβάζει "Ευθύδημο". Ο αδερφός μας φυτεύει τα παραμύθια του στην ουλή του προσώπου του. Ο αδελφός μας πασκίζει να τραγουδήσει και του λείπει το χε...

Ο άνθρωπος που γεύεται την πληθωρικότητα της ζωής, πλοηγός στην περιπέτεια, αναζητητής της ελευθερίας, αντιμέτωπος με το θάνατο, μαθαίνει να δημιουργεί, να ερευνά, να αγαπά και να πράττει με μια αίσθηση του αδύνατου που πρέπει να γίνει δυνατό. Η βιωματική του πορεία παρουσιάζεται στο βιβλίο αυτό, σε δέκα κείμενα, τα οποία αναλύονται υποδειγματικά, σε μια προσπάθεια να δηλωθεί πως το μάθημα μπορεί να γίνει μέσο υπηρετικό της ζωής, ανταποκρινόμενο παράλληλα στις απαιτήσεις της σχολικής εκπαίδευσης και στους κανόνες της.

Σαν ένα απέραντο κήπο γεμάτο πολύχρωμα αγριολούλουδα μοιάζει το έργο αυτό της Ζουμπουλάκη. Βασικός άξονας σε αυτό το μυθιστόρημα είναι η δυσλεξία που βασανίζει εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο. Φαίνεται πως η συγγραφέας έχει άμεση εμπειρία μ΄ αυτό το πρόβλημα και τις συνέπειές του. Ωστόσο εκείνο που παρατηρεί κανείς είναι πως στο έργο της αυτό, παρουσιάζει μια πληρέστερη ωριμότητα στόχων και προσανατολισμών της σύγχρονης πραγματικότητας, και επισημαίνει τον κίνδυνο της ανθρώπινης φθοράς και την ανάγκη να επιστρέψουμε στις γνήσιες πηγές της ανθρώπινης ευτυχίας. Μ...

Το βιβλίο περιλαμβάνει άρθρα του συγγραφέα για το Κυπριακό, που δημοσιεύτηκαν από το 1958 έως σήμερα. Δεν έγινε καμία επιλογή. Από το 1958 έως σήμερα ο τόπος μας έζησε πολλές περιπέτειες. Το ίδιο και ο συγγραφέας. Πολλά άρθρα του χάθηκαν στους δύσκολους καιρούς. Γι' αυτό και δημοσιεύονται όσα μέχρι στιγμής έχουν διασωθεί. Υποχρεωτικά, λοιπόν, υπάρχουν κενά. Μα έχουμε τη γνώμη πως τα δημοσιευμένα άρθρα - μελετήματα, ως σύνολο παρουσιάζουν ενδιαφέρον, τόσο για να παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη του Κυπριακού, από επαναστατική άποψη, όσο και για να διαπιστώσει την εξέλιξη το...

Η μελέτη "Το Νεοελληνικό Παροικιακό φαινόμενο" γράφτηκε στο Κάϊρο της Αιγύπτου στα 1960. Κι από τότε ίσαμε σήμερα έμεινε σφαλιστή στο αρχείο του δημιουργού της. Το 1963, ο συγγραφέας έδωσε την πρώτη μαρτυρία για την ύπαρξή της, δημοσιεύοντας στο περιοδικό "Σύγχρονα Θέματα", το συνοπτικό άρθρο του "Σχετικά με τις Παροικίες". Ας μη νομίσει όμως κανείς πως η μελέτη ταλαιπωρήθηκε μέχρι να βρει το δρόμο που την οδήγησε στην έκδοσή της. Είναι συνήθεια, χούι αν θέλετε του συγγραφέα να αναζητήσει εκδότη για τις μελέτες του αρκετά ύστερα από τη συγγραφή τους. Όσο πιο αργά βλέπουν τ...

Διαθέτοντας στέρεη, φιλοσοφική, επιστημονική και παιδαγωγική μόρφωση, ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου πηγαίνει πολύ πιο πέρα, από όλους όσους υιοθετούν τις παιδαγωγικές καινοτομίες: επιδίδεται με θάρρος και οξύνεια σε μια κριτική διερεύνηση, των ίδιων των θεμελίων της αγωγής. Μετά από μια συστηματική ανάλυση των επίσημων παιδαγωγικών κειμένων και των διαδεδομένων παιδαγωγικών θεωριών, διατυπώνει τις απόψεις του σε μια προσπάθεια να θέσει μάλλον τα προβλήματα παρά να τα λύσει. Η μεστή και νευρώδης αυτή ανάλυση καλεί τον αναγνώστη παιδαγωγό σε γόνιμο και δημιουργικό στοχασμό σ...

"... το ευρωπαϊκό φαινόμενο έχει ένα ιστορικό βάθος από το οποίο ξεπροβάλλουν κάθε φορά ρυθμιστικοί παράγοντες, που με τη διαχρονική ισχύ τους μας υποχρεώνουν να τους λαμβάνουμε υπόψη..." "... εκεί δηλαδή που οι πολιτικοί βλέπουν το 'ποτήρι της ευρωπαϊκής ενότητας' μισογεμάτο, οι ιστορικοί δεν μπορούν παρά να το βλέπουν μισοάδειο. Η ιστορική θεώρηση της ευρωπαϊκή ενοποίησης 'στη μεγάλη της διάρκεια' δημιουργεί μια διαφορετική προοπτική. Κάνει ώστε να υποχωρεί η σημασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ενοποιητικής προσπάθειας και να αποδεικνύεται ότι η ευρωπαϊκή ενότητα εξακολουθε...