Ουρανία. Ιστορίαι
Ηρόδοτος
Επικαιρότητα (1998)
Ο Ηρόδοτος διαδεχόμενος τον Όμηρο, κτίζει το ιστορικό οικοδόμημα πάνω σε αρχαϊκά ιωνικά θεμέλια. Μέσα στη διήγησή του επιζητεί δραματική συμπύκνωση , σαν άλλος Αισχύλος βλέπει την τραγικότητα στις μοίρες των λαών. Θεωρεί τους Περσικούς πολέμους κορύφωση της σύγκρουσης Ασίας- Ευρώπης και τονίζει τη μέγιστη σημασία της νίκης των Ελλήνων την εποχή που οι εστίες του πολιτισμού βάλλονταν από τον περσικό επεκτατισμό. Μέσω της προσωπικής του εξερεύνησης αναζητά τις αιτίες της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο άνθρωπος βρίσκεται στο κέντρο του έργου του, γι΄αυτό και η ιστορική του σύνθ...
Βακχυλίδης ΙΙ
Βακχυλίδης
Επικαιρότητα (1998)
Ως την εποχή του Πίνδαρου και του Βακχυλίδη οι αξίες παριστάνονται επανειλημμένα με την εικόνα της λάμψης. Το θείο είναι λαμπρό και φωτεινό, το τέλειο λάμπει, το μεγαλείο εξακολουθεί να ζει στο φως της δόξας. Ο ποιητής αποκαλύπτει αυτή τη λάμψη και στέλνει τις ακτίνες της πέρα από τα σκοτάδια του θανάτου. Στα εγκώμια προβάλλει το στοιχείο αυτό με απόλυτη σαφήνεια. Bruno Snelll, "Η Ανακάλυψη του Πνεύματος" (Μετάφραση Δανιήλ Ιακώβ), Μ.Ι.Ε.Τ., 1981
Λυρικοί αποσπάσματα
Επικαιρότητα (1998)
Η λυρική ποίηση ως ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος εξαφανίζεται ουσιαστικά τον 5ο αιώνα π.Χ. και ενσωματώνεται στο δράμα με τη μορφή του χορικού άσματος, για να κάνει ξανά την εμφάνισή της στους αλεξανδρινούς χρόνους, οπότε καλλιεργείται με επιτήδευση από λόγιους ποιητές. Κι αυτό γιατί στο μεταξύ η λογοτεχνία γενικότερα εξειδικεύεται, καθώς απευθύνεται σε ειδικούς και όχι στην κοινότητα. Ν.Χ. Κονόμης, "Αρχαϊκή Λυρική Ποίηση", Βικελαία Δημ. Βιβλιοθήκη, Ηράκλειον, 1991
Αρχαία ελληνικά γνωμικά VIII
Επικαιρότητα (1998)
Αρχαία ελληνικά γνωμικά VII
Επικαιρότητα (1998)
Το αμάρτημα της μητρός μου
Βιζυηνός Γεώργιος Μ. 1849-1896
Επικαιρότητα (1998)
Οι άσχημες παραστάσεις της παιδικής του ηλικίας δεν έχουνε σβήσει από τη θύμηση του αφηγητή Γιωργή, ούτε γίνεται δυνατό να απαλλαγεί η ψυχή της μάνας του από το βάρος του ακούσιου φόνου του βρέφους της. Η ψυχική βάσανος, η ενοχική συνείδηση, οδηγεί στη συντριβή αλλά όχι στο άνθος της μετάνοιας, γίνεται νοσηρή εμμονή ανίατη, είδος εγωιστικού εγκλεισμού. Λείπει από το διήγημα, και πρέπει να την προσθέσουμε εμείς, η διδαχή ότι η σωτηρία είναι πιθανή για τον καθένα μας, όπως και για το χειρότερο εγκληματία, και ότι η γνώση αυτή διώχνει την απόγνωση.