Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η "Λευκή Βίβλος" που εξέδωσε το 1945 στα Τρίκκαλα το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) δεν αποτελεί ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Πρόκειται για μια συγκλονιστική παράθεση, όλων εκείνων των ντοκουμέντων, που αδιάψευστα αποδεικνύουν την συστηματικά μεθοδευμένη παρέμβαση των Άγγλων ιμπεριαλιστών και των ντόπιων συμμάχων τους, συνεργατών των Ναζί κατά ένα σημαντικό τμήμα, για την υπονόμευση, συκοφάντηση και ακύρωση του μεγάλου εθνικού απελευθερωτικού αγώνα του ελληνικού λαού κατά του γερμανικού, ιταλικού και Βουλγαρικού φασισμού. Σελίδα την σελίδα, τα ντοκουμέντα μιλούν από μό...

"Λογοτεχνία και Παιδεία" είναι μια σύζευξη μάλλον πλεοναστική, αφού μέσα στην έννοια της λογοτεχνίας υπάρχει όχι μόνο σπερματικά αλλά συνειδητά και αναγκαία το παιδευτικό, με την ευρύτερη σημασία του όρου, στοιχείο. Ακριβώς αυτή τη διάσταση θέλει να τονίσει και η σύζευξη, που επιπλέον δηλώνει ότι ο συγγραφέας των κειμένων, που περιέχονται σε αυτό το βιβλίο, αντικρίζει το θέμα της λογοτεχνίας από την παιδευτική περισσότερο οπτική γωνία. Δεν κάνει λογοτεχνική κριτική αλλά επιμένει στην προβολή του λογοτεχνικού έργου ως μορφωτικού αγαθού και άρα στην καλύτερη αξιοποίησή του μέ...

Το έργο έχει θέμα του την ... ανακάλυψη των ιαματικών πηγών στο Λουτράκι και το στήσιμο εκεί του "αιματολοιχού" καζίνου, που ως τα σήμερα ρουφάει τον ιδρώτα και το αίμα της Κορινθίας- και όχι μόνον. Το στήσιμο του καζίνου αυτού το δικαιολόγησαν τότε με την αγία αιτία να βοηθήσουν, με τα κέρδη που θ΄αποκόμιζε, τους σεισμοπαθείς της Κορίνθου, που ο φοβερός σεισμός είχε καταστρέψει ολοκληρωτικά. Ο θεατής - και ο αναγνώστης- παρακολουθεί πώς με τα δύο αυτά στοιχεία, τις ιαματικές πηγές και το καζίνο, ένα χωριό, το Λουτράκι, ξεχνάει να γίνει λουτρόπολις. Στην πορεία και την ε...

Η λυρική ποίηση ως ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος εξαφανίζεται ουσιαστικά τον 5ο αιώνα π.Χ. και ενσωματώνεται στο δράμα με τη μορφή του χορικού άσματος, για να κάνει ξανά την εμφάνισή της στους αλεξανδρινούς χρόνους, οπότε καλλιεργείται με επιτήδευση από λόγιους ποιητές. Κι αυτό γιατί στο μεταξύ η λογοτεχνία γενικότερα εξειδικεύεται, καθώς απευθύνεται σε ειδικούς και όχι στην κοινότητα. Ν.Χ. Κονόμης, "Αρχαϊκή Λυρική Ποίηση", Βικελαία Δημ. Βιβλιοθήκη, Ηράκλειον, 1991

Ο Λυσίας ως λογογράφος μιμείται τους δισταγμούς και το αφελές ύφος του απλού Αθηναίου της εποχής του. Γι' αυτό και τα επιχειρήματα που φέρνει στους δικανικούς λόγους του αναπτύσσονται τόσο φαινομενικά τίμια, ώστε τα αντίστοιχα του αντίδικου να φαίνονται απατηλά. Την τεχνική αυτή διαπιστώνουμε και στον Υπέρ αδυνάτου λόγο, που χαρακτηρίστηκε ως το αριστούργημά του. Ωστόσο ερωτήματα που γεννιούνται, κατά τη μελέτη αυτού του λόγου, είναι: Κατορθώνει ο αδύνατος να πείσει τους δικαστές του; Τα επιχειρήματά του έχουν βάση (λογική και αντικειμενική) ή στηρίζονται σε σοφίσματα; Π...

Στην κωμωδία [εν αντιθέσει προς την τραγωδία] δεν ήταν καθόλου απαραίτητο να ταυτίζονται ποιητής και σκηνοθέτης. Γνωρίζουμε ότι ο Αριστοφάνης ανέθετε συχνά τη σκηνοθεσία των έργων του σε άλλους... Από τα έντεκα σωζόμενα έργα του τρία σκηνοθετήθηκαν από τον Καλλίστρατο και δύο από τον Φιλωνίδη. Σ' αυτά περιλαμβάνονται, ίσως όχι τυχαία, οι περιφημότερες και δημοφιλέστερες κωμωδίες του: οι "Όρνιθες", η "Λυσιστράτη" και οι "Βάτραχοι". (Horst-Dieter Blume, "Εισαγωγή στο αρχαία θέατρο", Μ.Ι.Ε.Τ., 1986)

Στο έργο «Μαρία Στούαρτ» όλοι οι χαρακτήρες είναι πειστικοί σαν δραματικοί ήρωες και η ηθική νίκη της Μαρίας παρόλο το άθλιο τέλος της, λάμπει επάνω από τον ξεπεσμό και τη σκοτεινή απομόνωση της εξουσιάστριας Ελισάβετ. Η πρωτοτυπία και η δύναμη του έργου, ο ζωηρός φωτεινός διάλογος, η μαστορική πλοκή, οι συγκλονιστικές σκηνές αναγνώρισης και ειρωνείας, ο διάχυτος λυρισμός που γίνεται ενθουσιασμός στη σκηνή λίγο πριν από τη συνάντηση της Μαρίας με την Ελισάβετ, ανάδειξαν το έργο αυτό ένα από τα ωραιότερα του παγκόσμιου δραματολογίου και το θεατρόφιλο κοινό το εχτίμησε και τ...

Στο "Με το ίδιο μέτρο" ο ποιητής θίγει την ουσία της αστικής νομιμότητας, Η Εξουσία απαγορέυει την παρανομία μόνον σε όσους δεν υπηρετούν στους μηχανισμούς τους. Αλλά το νόμο τρις παράνομο και τρις απάνθρωπο που η Εξουσία που τον επιβάλλει πρώτη τον παραβαίνει, τον καταγγέλει ο ποιητής με την οδύνη του νέου Κλάυδιου, του καταδικασμένου να εκτελεστεί άδικα και παράλογα κι απάνθρωπα: Μα να πεθάνεις και να πας άγνωστο πού, να κείτεσαι ένα κρύο κουφάρι και να λιώνεις...

Αναμφισβήτητα, η 17η Αυγούστου 1944 αποτελεί για τη μεγάλη εργατούπολη Νίκαια την πιο φρικτή ημέρα της σε καταστροφές κι αίματα. Ήταν ημέρα που η αγάπη και η προσήλωση στο χρέος για την ελευθερία δοκιμάστηκαν σκληρά από το μίσος και την προδοσία, και η λεβεντιά μαζί με την περηφάνια σύρθηκαν σε ανήκουστες ταπεινώσεις και εξευτελισμούς. Σ' ένα μεγάλο μπλόκο που οργανώθηκε την αποφράδα εκείνη ημέρα από ισχυρή δύναμη του ναζιστικού στρατού στην πόλη αυτή, θανατώθηκαν μέσα σε μια μάντρα κοντά στην πλατεία της Οσίας Ξένης, καθώς και σε μια άλλη μάντρα στη συνοικία Νεάπολη της...