Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Εμπειρότερος μετά τη μετάφραση του "Αγαμέμνονος", όχι όμως έμπειρος, τολμώ να ομολογήσω ότι ο Αισχύλος δεν μεταφράζεται ή, να το πω αλλιώς, η γλώσσα μας σήμερα δεν επαρκεί για την ποιητική μεταφορά της τραγωδίας και ιδιαίτερα των έργων του Αισχύλου, με τις πολυάριθμες και συνήθως ανανταπόδοτες άπαξ λέξεις που συνηθίζει να χρησιμοποιεί ο ποιητής -για να μείνω μόνο σε μία από τις δυσκολίες του εγχειρήματος. Έτσι, ενώ η μετάφραση των μονολόγων και των διαλόγων είναι τις περισσότερες φορές δυνατή και ικανοποιητική, η μετάφραση των χορικών αποδεικνύεται σχεδόν δυνατή και α...

Το μοναδικό αυθεντικό αγαθό, μας λέει ο Επίκουρος, είναι η απόλαυση, η ηδονή. Ωστόσο για να την εξασφαλίσουμε στον εαυτό μας αδιατάρακτα, πρέπει να στραφούμε σε μορφές απόλαυσης που θα ελέγχονται και δεν θα συνεπάγονται δυσάρεστα επακόλουθα. Ας αποφεύγουμε, λοιπόν, ό,τι θα μπορούσε να μας κάνει να πονέσουμε ή να μας αναστατώσει ψυχικά και ας αρκεστούμε στη ζεστασιά ενός μικρού φιλικού κύκλου, όπου τρώγοντας λίγο τυρί και πίνοντας λίγο κρασί θα απολαμβάνουμε την εκλεκτή συναναστροφή: είναι ό,τι καλύτερο θα είχαμε να κάνουμε για την ευτυχία μας.

Τα κείμενα "Στη γέφυρα", "Το μάτι" και "Στην εκκλησία", πρωτοδημοσιεύτηκαν στη συλλογή αφηγημάτων "Το βάραθρο" (εκδ. "Πρώτη Ύλη", Αθήνα 1963) και δεν περιελήφθησαν στην επανέκδοση από τις εκδόσεις "Στιγμή" (Αθήνα 1984). Τα κείμενα "Η γουρούνα", "Ένα καταπληκτικό παιδί" και "Το φιαλίδιο" πρωτοδημοσιεύτηκαν στα σχόλια του βιβλίου "Λίχτενμπεργκ, πιπέρι και σπασμένες γραμμές", μετάφραση, σημειώσεις και σχόλια Ε.Χ. Γονατά (εκδόσεις "Στιγμή", Αθήνα 2005). Όλα τα άλλα κείμενα, που δημοσιεύονται στην παρούσα έκδοση, είναι ανέκδοτα και γράφτηκαν το 2005. 10 Οκτωβρίου 2005 Ε. Χ....

Με το πόνημα "Ο Ιπποκράτης στην ιατρική της εποχής μας" επιχειρώ να καταγράψω ό,τι ισχύει σήμερα από την Ιπποκρατική ιατρική -παρ' όλο που έκτοτε παρήλθαν περί τους είκοσι τέσσερις αιώνες ιατρικής ιστορίας. Για λόγους εποπτείας και σαφήνειας διαίρεσα το έργο σε δύο βασικά μέρη. Το Α΄ μέρος, γενικό ούτως ειπείν, περιλαμβάνει εισαγωγές στα τρία επί μέρους κεφάλαια που το απαρτίζουν, και είναι: "Περί Ιατρικής", "Περί Ιατρού" και "Περί Ιατρικής και Φιλοσοφίας", καθώς και τα αντίστοιχα αρχαία κείμενα με τις μεταφράσεις τους. Το Β΄ μέρος, το ειδικό διαιρείται: α) στην Παθολογία,...

Ο Παπαδιαμάντης νοιάστηκε για τα πάντα, όχι σαν ανέστιος πολυπράγμων ή εντυπωσιοθήρας, αλλά ως βαθύτατος ανθρωπολόγος και κοινωνικός ανθρωπογνώστης που φιλοσοφεί τη ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων: υπήρξε ο αυθεντικός λογοτέχνης που αρέσκεται να παίρνει θέση για τη μοίρα του κόσμου του. Γι' αυτό ο θησαυρισμός των γνωμολογικών του στιγμών αποδεικνύει ακόμη και σήμερα την επάρκεια του παπαδιαμαντικού πνεύματος και την κλασική ενέργεια του λόγου του: ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης διδάσκει γραφή, διδάσκει και ζωή. Κι όλα αυτά με την προσδοκία να λυτρώσει τη χαμένη ευαισθησία μ...

Ο Λίχτενμπεργκ σκάβει πιο βαθιά από κάθε άλλον, αλλά δεν ξανανεβαίνει στην επιφάνεια. Μας μιλάει κάτω από τη γη. Τον ακούει μόνο εκείνος που κι o ίδιος σκάβει βαθιά. Karl Kraus

Στον τόμο αυτό συγκεντρώνονται οι ανακοινώσεις που παρουσιάστηκαν στο διεθνές συνέδριο με τίτλο: "Η πρόσληψη της αρχαιότητας στο βυζαντινό και νεοελληνικό μυθιστόρημα". Το συνέδριο αυτό πραγματοποιήθηκε στο Ρέθυμνο στις 9 και 10 Νοεμβρίου 2001 και αποτέλεσε προϊόν της συνεργασίας των τομέων Κλασσικών και Βυζαντινών - Νεοελληνικών Σπουδών του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. [...] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)

Αρκετά από τα κείμενα αυτού του βιβλίου, που γράφτηκαν στο διάστημα των τελευταίων δεκαεφτά χρόνων, είναι αναθεωρητικής φύσεως. Επιχειρούν να δείξουν ότι η επικρατούσα άποψη για ορισμένα θέματα της λογοτεχνίας και της κριτικής μας είναι ασύστατη, κυρίως γιατί στηρίζεται σε λανθασμένα δεδομένα. Άλλα κείμενα του βιβλίου προσπαθούν να περιγράψουν με μεγαλύτερη ακρίβεια κάποια φαινόμενα της νεοελληνικής γραμματείας. Τέλος, ορισμένα αποτελούν κριτική συγκεκριμένων έργων. Στη βάση του βιβλίου βρίσκεται η πεποίθηση ότι το λογοτεχνικό και κριτικό παρελθόν και παρόν μας δεν έχει μελ...

Η "Ποιητική" του Αριστοτέλη ανήκει, χωρίς αμφιβολία, στα ευνοημένα κείμενα, αν αναλογιστούμε ότι στην περίπου ανύπαρκτη υπομνηματιστική παράδοση της χώρας μας γνώρισε ήδη από νωρίς (1937) έγκυρο ερμηνευτικό σχολιασμό εκ μέρους ενός φιλολόγου του διαμετρήματος του Ιωάννη Συκουτρή. Το φαινόμενο δεν είναι χωρίς σημασία, αν το αντιμετωπίσουμε συγκριτικά με άλλες χώρες που έχουν πλούσια υπομνηματιστική παραγωγή. Στη Γερμανία λ.χ. αναγγέλθηκε η κυκλοφόρηση μιας σχολιασμένης έκδοσης της «Ποιητικής» ύστερα από ερευνητικό διάλειμμα εβδομήντα ετών, ενώ στη Γαλλία η ραγδαία πρόοδος στ...

Ο Στάνισλαβ Γέρζι Λετς (1909-1966) αποτυπώνει στους σύντομους αφορισμούς του τα προσωπικά βιώματα του Εβραίου, του Πολωνού, του πρόσφυγα, του ειρηνιστή, του παρτιζάνου, του πολλαπλώς κυνηγημένου, που έζησε σε πολύ ταραγμένους καιρούς και που κατόρθωνε την τελευταία στιγμή σαν από θαύμα να ξεφεύγει. Οι αφορισμοί του χαρακτηρίζονται τόσο από ακρίβεια και σοβαρότητα όσο και από μία ανατρεπτική δόση χιούμορ, κάτι που αποκαλύπτει πόσο πικρά σοβαρός και βαρύθυμος είναι, ακόμη και εκεί όπου παριστάνει πως είναι ανάλαφρος.

Μολονότι η έκδοση αυτή απευθύνεται στο ευρύ αναγνωστικό κοινό, προσπάθησα να λάβω υπόψη μου όχι μόνο την επιθυμία του μέσου αναγνώστη να περάσει την ώρα του ευχάριστα διαβάζοντας ένα δείγμα λατινικού γραμματειακού είδους το οποίο, δυστυχώς, είναι ελάχιστα γνωστό στο ελληνικό κοινό, αλλά και τις ακαδημαϊκές ανάγκες του φοιτητή της Λατινικής Φιλολογίας και της Θεατρολογίας. [...] Η μετάφραση δεν είναι ούτε έμμετρη ούτε ποιητική, αλλά "αναγνωστική". Αν και προσπάθησα να αποδώσω το πνεύμα παρά το γράμμα του λατινικού κειμένου (ιδιαιτέρως όσον αφορά τους κωμικούς νεολογισμούς το...