Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σκοπός της σειράς είναι μάλλον η σταχυολόγηση και παρουσίαση κάποιων λιγότερο γνωστών, παραγνωρισμένων ή εντελώς ξεχασμένων κειμένων πλειάδος αξιολόγων διηγηματογράφων και λογογράφων, που το έργο τους ή μέρος του έργου τους είναι δυσεύρετο ή δυσπρόσιτο για το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. [...]

Στη μελέτη αυτή, που πρωτοδημοσιεύτηκε στον Η' τόμο των "Κρητικών Χρονικών" (1954), μελετώνται για πρώτη φορά οι σχέσεις του πολιτισμού των αστικών κέντρων της βενετοκρατούμενης Κρήτης στον 16ο και 17ο αιώνα προς το βυζαντινό παρελθόν, τη δυτική Αναγέννηση και την ελληνική και λατινική αρχαιότητα. Επισημαίνονται οι αναγεννησιακές επιδράσεις που γονιμοποίησαν τις μεσαιωνικές και λαϊκές καταβολές στην Κρήτη, και που, με την παράλληλη καταξίωση του κρητικού ιδιώματος, ως λογοτεχνικού οργάνου, εδημιούργησαν την κρητική λογοτεχνία των χρόνων της ακμής, μια λογοτεχνία αναγεννησια...

"Όπως ακριβώς οι ερωτικοί άνθρωποι, ακολουθώντας τον δρόμο που οδηγεί από τις ομορφιές των αισθητών, καταλήγουν σε αυτή τούτη τη μία αρχή όλων των ωραίων και νοητών, έτσι και οι ιερατικοί, ξεκινώντας από τη συμπάθεια που ενυπάρχει σε όλα τα φαινόμενα, τόσο μεταξύ τους όσο και προς τις αφανείς δυνάμεις, και κατανοώντας έτσι ότι τα πάντα ενυπάρχουν στα πάντα, συνέστησαν την ιερατική επιστήμη, επειδή παρατήρησαν με θαυμασμό ότι τα έσχατα ενυπάρχουν στα πρώτα και τα πρώτα στα έσχατα: ότι τα γήινα ενυπάρχουν κατά την αιτία τους στον ουρανό και κατά τρόπο ουράνιο, αλλά και τα ουρ...

Τα "Ιντερμέδια της Ερωφίλης" αποτελούν ανεξάρτητο έργο με θέμα τον έρωτα του Ρινάλδου και της Αρμίδας και την απελευθέρωση της τουρκοκρατούμενης Ιερουσαλήμ. Πρόκειται για μια τολμηρή επιτομή της Gerusalemme liberate του Torquato Tasso, γραμμένη από τον Γεώργιο Χορτάτση στην τελευταία δεκαετία του 16ου αιώνα. Το ιδεολογικό περιεχόμενο του έργου είναι η ταλάντευση ανάμεσα "στον έρωτα και τον πόλεμο" και η υπέρβαση του πρώτου με την εκ νέου ανάληψη του αγώνα. Παρά την κατάληξη αυτή, το ερωτικό, αισθησιακό και λυρικό στοιχείο δίνεται αριστοτεχνικά. Η νέα έκδοση εθεράπευσε...

Αρκετά από τα κείμενα αυτού του βιβλίου, που γράφτηκαν στο διάστημα των τελευταίων δεκαεφτά χρόνων, είναι αναθεωρητικής φύσεως. Επιχειρούν να δείξουν ότι η επικρατούσα άποψη για ορισμένα θέματα της λογοτεχνίας και της κριτικής μας είναι ασύστατη, κυρίως γιατί στηρίζεται σε λανθασμένα δεδομένα. Άλλα κείμενα του βιβλίου προσπαθούν να περιγράψουν με μεγαλύτερη ακρίβεια κάποια φαινόμενα της νεοελληνικής γραμματείας. Τέλος, ορισμένα αποτελούν κριτική συγκεκριμένων έργων. Στη βάση του βιβλίου βρίσκεται η πεποίθηση ότι το λογοτεχνικό και κριτικό παρελθόν και παρόν μας δεν έχει μελ...

Οι ανεμόμυλοι πληθαίνουν Οι Δον Κιχώτες λιγοστεύουν Ίμρε Φόρμπατ Σε στάση προσοχής είναι δύσκολη η ανταλλαγή απόψεων Γίρζι Πάρζικ Άμα δεν έχεις αξία δεν κινδυνεύεις τουλάχιστον να υποτιμηθείς Μίλαν Ρούζιτσκα "Μα τι λες παλληκάρι μου", είπε η γιαγιούλα, "εσύ διανοούμενος; Εσύ και δουλευτής είσαι και συμπαθητικός". Μίροσλαβ Χόλουμπ Στη δεκαετία του 1960, και μέχρι τα γεγονότα του 1968, κυκλοφορούσε στην Τσεχοσλοβακία ένα περιοδικό με τον τίτλο "Plamen", που σημαίνει "Φλόγα". Συγκέντρωνε τότε ό,τι καλύτερο υπήρχε στη χώρα: λογοτέχνες, φιλοσόφους...

Η "Γυναίκα της Ζάκυθος" αρχίζει να γράφεται στη Ζάκυνθο στο διάστημα της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγιού (1825-1826), συμπυκνώνοντας και αναμορφώνοντας γεγονότα της περιόδου αυτής. Είναι η αφήγηση ενός υποθετικού Διονυσίου Ιερομονάχου εγκάτοικου στο ξωκλήσι τον Αγίου Λύπιου (Αλύπιου) στη Ζάκυνθο. Πίσω από το πρόσωπο αυτό κρύβεται βέβαια ο Σολωμός. Είναι άλλωστε μια συμβατική κάλυψη, αντίστοιχη προς το Βιβλικό ύφος του έργου. Κανείς δεν θα αμφέβαλλε ότι πρόκειται για τον ίδιο. Η "Γυναίκα της Ζάκυθος" αρχίζει να γράφεται στη Ζάκυνθο στο διάστημα της δεύτερης πολιορκίας τ...

ΨΙΘΥΡΟΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΣΗ Βιολέτες πνίγονται στη στάχτη. Τεράστιοι καπνοί από σονέτα και πρελούδια κόβουν τον πάγο σαν διαμάντια. Μαύρα κερκέλια έρχονται και φεύγουν. Σαν τραπουλόχαρτα σε χέρια λεπρού. ΤΟ ΚΙΒΟΥΡΙ Πετάχτηκα απ' το κρεβάτι. Ήπια ένα ζεστό. Κοίταξα το ρολόι. Άρπαξα το παλτό. Έβαλα το καπέλο μου. Βγήκα έξω. Πρόλαβα το κιβούρι. Ανέβηκα πάνω. Έκανα τσιγάρο. Κάποιος έσκουξε. Χάθηκε το φεγγάρι. Τότε πρόσεξα το κιβούρι ν' αλλάζει μέσα στον ζωολογικό κήπο. BLOW OUT Κομμάτια σάπιου χόρτου ανεβαίνουν στον ουρανό. Νυχτερινές λάμψεις ερεθίζο...

Όταν ήταν μαθήτρια η καμηλοάρδαλη έπαιρνε πολύ καλούς βαθμούς στην ανάγνωση και την αριθμητική αλλά ήταν σταθερά κακή στη γυμναστική αδύνατο να κάνει τούμπες όσο κι αν έβαζε τα δυνατά της, ήταν απλώς αδύνατον. Ήταν απίστευτα δυστυχισμένη γι' αυτή την αδυναμίας της, όλοι της λέγανε: "Κοίτα να δεις, να, έτσι να το κάνεις, ακριβώς έτσι δεν είναι τρομερά απλό;" Αλλά όσο και αν προσπαθούσε η καημένη η καμηλοπάρδαλη ποτέ δεν τα κατάφερνε, πάντα έμπαινε στη μέση ο λαιμός της, και ο δάσκαλος της ταρακούναγε το κεφάλι και της έλεγε: "Ω, καμηλοπάρδαλη!, τι άγαρμπος ατζαμής που είσαι...

Η "Ποιητική" του Αριστοτέλη ανήκει, χωρίς αμφιβολία, στα ευνοημένα κείμενα, αν αναλογιστούμε ότι στην περίπου ανύπαρκτη υπομνηματιστική παράδοση της χώρας μας γνώρισε ήδη από νωρίς (1937) έγκυρο ερμηνευτικό σχολιασμό εκ μέρους ενός φιλολόγου του διαμετρήματος του Ιωάννη Συκουτρή. Το φαινόμενο δεν είναι χωρίς σημασία, αν το αντιμετωπίσουμε συγκριτικά με άλλες χώρες που έχουν πλούσια υπομνηματιστική παραγωγή. Στη Γερμανία λ.χ. αναγγέλθηκε η κυκλοφόρηση μιας σχολιασμένης έκδοσης της «Ποιητικής» ύστερα από ερευνητικό διάλειμμα εβδομήντα ετών, ενώ στη Γαλλία η ραγδαία πρόοδος στ...

Η τραγωδία "Ζήνων" είχε εκδοθεί για πρώτη και τελευταία φορά στα 1879 απότον Κ.Ν. Σάθα με πολλά λάθη και παρανοήσεις, ακόμη και στην κατανομή των προσώπων. Η παρούσα έκδοση αποκατέστησε το κείμενο ύστερα από παραβολή προς το επτανησιακό χειρόγραφο και προς το πρότυπο, που είναι η περίφημη στην εποχή της τραγωδία "Zeno" γραμμένη λατινικά από τον Άγγλο Ιησουίτη Josephus Simo και τυπωμένη στη Ρώμη στα 1648. Στην εισαγωγή επιβεβαιώνεται η άποψη του Σπύρου Ευαγγελάτου ότι ο "Ζήνων" είναι έργο επτανησιακό με κρητικές επιδράσεις· γράφτηκε και παίχτηκε στη Ζάκυνθο στα 1682-1683...

Καμία έκπληξη δεν προκαλεί η διαπίστωση ότι η σατυρική παραγωγή του Ευριπίδη, όπως άλλωστε και η τραγική, χαρακτηρίζεται από κάποιες ανορθόδοξες τάσεις. Η ιδιότυπη σχέση του ποιητή με το συγκεκριμένο δραματικό είδος διαφαίνεται όχι μόνο στην αποδυνάμωσή του με αναιμικές συνθέσεις όπως η χαριτωμένος "Κύκλωπας", αλλά και στην υποκατάστασή του με διάτρητες τραγωδίες όπως η παραμυθική "Άλκηστη". Και τα δύο αυτά έργα ανατρέπουν, ή οπωσδήποτε τροποποιούν, την εικόνα που συγκροτούμε και για την τραγωδία και για το σατυρικό δράμα από τα κατάλοιπα του Αισχύλου και του Σοφοκλή.