Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο βιβλίο αυτό βρίσκουμε τι έχουν πει ή γράψει άλλοι σημαντικοί διανοητές ή λογοτέχνες για τη μορφή και το έργο του Ντοστογιέφσκι. Κυρίως όμως έχουμε στα χέρια μας μια απόδοση και θεατρική διασκευή του "Υπογείου" από τη Μάρω Βαμβουνάκη. "Είμαι ένας άρρωστος άνθρωπος. Είμαι ένας άνθρωπος κακός. Είμαι απεχθής" δηλώνει στο ξεκίνημα κιόλας του έργου ο ήρωας -ή μάλλον ο αντιήρωας- του "Υπογείου" και συνεχίζει σε ένα ανιλεές ξεσκέπασμα της ψυχής του, των παθών και των έντονων αντιφάσεων που τη συνταράζουν.

Το βιβλίο Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, είναι ένα μυθιστόρημα που περιστρέφεται γύρω από την νοσταλγία.Στον πρόλογό της η συγγραφέας λέει : Η νοσταλγία είναι διεγερτικη γιατί ο άνθρωπος ποθεί την αιωνιότητα. Αν δεν μπορεί να την συναντήσει τραβώντας μπροστά, στρέφεται πίσω αναζητώντας την αρχή του. Διαισθάνεται πως μονάχα σπάζοντας το φράγμα του χρόνου, του μέλλοντος χρόνου και του παρελθόντος, ίσως να φτάσει στον χρόνο τον άχρονο και να ειρηνεύσει. Δίχως ελπίδα αιωνιότητας, θα καταλήξει, μ άλλα λόγια η Μέλα στο μυθιστόρημα, καμιά ελπίδα δεν αντέχει για πολύ.

Το γνωρίζω καλά αυτό το ύφος! Είναι το ύφος που συχνά παίρνουν γυναίκες με το δικό της παρελθόν. Επειδή δεν τις έμαθαν πως είναι αξιαγάπητες, καταφεύγουν στο να δείχνουν αξιολύπητες. Επειδή δεν νιώθουν ικανές στην αγάπη, εύκολα καταφεύγουν στο να ζητούν οίκτο. Είναι η δεύτερη επιλογή. Η δύναμη της αδυναμίας. Μου θυμίζει τώρα εκπληκτικά τη λιθογραφία με το άγγελο του Bouguereau στο χωλ έξω από το γραφείο μου. -Εσείς τι μου προτείνετε; ρώτησε παθητικά με φωνή δειλά παιδιάστικη. Εκανε συχνά την τσακισμένη για να προλάβει μην την τσακίσουν.