Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Σ' εκείνο το πρωινό τηλεφώνημα του Στρατή, η φωνή του ακουγόταν απορημένη. Για όσους τον γνωρίζουν καλά, τούτη η φωνή, τούτος ο τόνος θα έκανε εντύπωση, γιατί δεν του ταιριάζει η απορία. Για όσους ξέρουμε καλά και από πολλά χρόνια τη σταθερότητά του, τη βραχώδη του θέληση, τις πεποιθήσεις του, τις βεβαιότητές του και τον έλεγχό του στα πράγματα και τον εαυτό του, ένα τέτοιο τηλεφώνημα ηχεί διαφορετικό: - Δεν ξέρω τι συμβαίνει τελικά με τον Χαλεπά... Πάλι ήρθαν και με βρήκαν κάποια νέα στοιχεία από μόνα τους. Λες και με κυνηγά... [...] Έτσι ξεκινά η Μάρω Βαμβουνάκη το...

Ήμουν 16 ετών όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Είχα όνειρα πολλά. Ιούνιο του '41, μπήκα στον αγώνα για την ελευθερία της Ελλάδας, όπως όλος ο κόσμος που ξεσηκώθηκε να φύγει ο κατακτητής. Άνδρας μου ο Χαράλαμπος Κουτσογιαννόπουλος, αρχηγός της οργάνωσης "Προμηθεύς". Αυτή την ώρα που βλέπω τηλεόραση, το τι γίνεται στη Βαγδάτη, ήρθαν στο μυαλό μου οι εικόνες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Και αρχίζω να γράφω τι υπέφερε η Ελλάδα. Μνήμες από την ιστορία του αντιφασιστικού αγώνα, στην Αθήνα, στις φυλακές, στην εξορία της Αυστρίας. Μ.Π.

[...] Προσπαθεί, λοιπόν, το "Αθηναϊκό Ημερολόγιο" κάθε χρόνο να παρουσιάσει από τις σελίδες του όχι μόνο το Χτες, αλλά επιδιώκει να προβάλλει και το Σήμερα, δημοσιεύοντας κείμενα και φωτογραφίες για την Αθήνα, που έφυγε, αλλά και για την Αθήνα που ζούμε τώρα, την Αθήνα, που, δυστυχώς, για τους παλιούς κατοίκους της είναι πια μια πόλη αγνώριστη, μια πόλη απάνθρωπη, χωρίς ούτε ίχνος από την παλιά της ομορφιά Κανείς βέβαια δεν πίστευε, ότι μπορούσε με το πέρασμα του χρόνου να μη συμβούν ανατροπές σε όλους τους τομείς και κυρίως στο σκηνικό, που χαρακτηρίζει μια πόλη-πρωτεύουσα...

Συνοικία Μακρυγιάννη - Ακρόπολης: μια περιοχή μικρή σχετικά σε έκταση, ουσιαστικά μια πλαγιά, αλλά πλούσια σε ιστορία και περιεχόμενο. Παράδεισος των αρχαιολόγων, πεδίο μεγάλων μαχών, τόπος φιλοξενίας πλήθους επιστημονικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων, ωραίο κοινωνικό περιβάλλον. Αυτής της συνοικίας την ταυτότητα επιχειρούμε να παρουσιάσουμε και να αναδείξουμε με το «ανά χείρας», μέσα στα πλαίσια μιας προσπάθειας για την παρουσίαση των νότια του Ιερού Βράχου συνοικιών, που άρχισε με το βιβλίο «Κουκάκι - Φιλοπάππου - Γαργαρέττα» συνεχίζεται με το παρόν και ευελπιστούμε ότι θα...

Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας ο συγγραφέας έχει συντροφιά του τον αναγνώστη και τον ξεναγεί σε χώρους και κτήρια, σε πλατείες και πάρκα, του μιλάει για το σήμερα, αλλά και για το χτες, του διηγείται ιστορίες και γεγονότα που συνέβησαν τα παλιά χρόνια και κάνουν συγκρίσεις με τα όσα ζούμε τώρα στην πόλη της Αθήνας. Κάνουν όμως και μια διαπίστωση: ότι πολλά άλλαξαν, αλλά και πολλά όχι.

Το "Αθηναϊκό Ημερολόγιο", που συμπληρώνει με τον παρόντα τόμο είκοσι ολόκληρα χρόνια ζωής, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1990 με σκοπό να αναβιώσει ένα παλαιό εκδοτικό, θα λέγαμε, έθιμο, που έγινε θεσμός και στην Ελλάδα από το 1837, όταν εκδόθηκε το πρώτο "Ημερολόγιο" από τον Α. Ι. Κλάδο, ενώ στην Ευρώπη η εμφάνιση του συμπίπτει με την εμφάνιση της τυπογραφίας. Αισθανόμαστε ιδιαίτερη χαρά, γιατί η προσπάθειά μας τα είκοσι αυτά χρόνια βρήκε θερμή ανταπόκριση από πάρα πολλούς αναγνώστες. Η έκδοση του "Αθηναϊκού Ημερολογίου" υιοθετήθηκε από έναν ολόκληρο κόσμο, που περιμένε...

Πώς έγινε το πέρασμα από τον πολιτισμό της ιππήλατης άμαξας στον πολιτισμό του αυτοκινήτου, στον Αθηναϊκό χώρο κυρίως, ιστορεί αυτό το βιβλίο. Μέσα από φωτογραφίες και πιο ζωντανά μέσα από συνεντεύξεις με τους λιγοστούς αμαξάδες που έχουν απομείνει, τους πολυπληθείς σήμερα ταξιτζήδες και απλούς ανθρώπους που βίωσαν τη χρήση ιππο-κίνητων οχημάτων, γίνεται προσπάθεια να κινηθεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη γύρω από τα οχήματα αλλά και γύρω από τους οδηγούς τους και να μεταφερθεί ο παλμός της ζωής του τότε και του τώρα.

"Η ελληνική γη ανοίγει μπρος μου σα βιβλίο της Αποκάλυψης. Δεν τόξερα πως η γη έχει τόσα πολλά, περπατούσα με δεμένα τα μάτια, με διστακτικά, τρεμουλιάρικα βήματα, ήμουν περήφανος κι απόκοτος, μου έφτανε πως ζούσα μια ψεύτικια, περιορισμένη ζωή μέσα στην πόλη. Το φως στην Ελλάδα μου άνοιξε τα μάτια, μπήκε μέσα στους πόρους μου, ελευθέρωσε όλο μου το είναι. Γύρισα πίσω στον κόσμο, έχοντας βρει το πραγματικό κέντρο και το αληθινό νόημα της επανάστασης". ("Ο κολοσσός του Μαρουσιού", Henry Miller) "Γιατί ξοδεύει κανείς το χρόνο, το χρήμα, τις δυνάμεις του ενθουσιασμού του,...

"... Καθώς γεγονότα και περιστατικά διαδέχονταν το ένα το άλλο με κινηματογραφική ταχύτητα, άρχισαν να ζωντανεύουν οι λέξεις, οι φράσεις να γίνονται αέρινα, εξωτικά, πρόσωπα αναγνωρίσιμα, άλλα φτιασιδωμένα κι άλλα καλυμμένα με προσωπείο. Ανέβαιναν στη σκηνή, έπαιζαν κάποιο ρόλο, έκαναν τον κύκλο τους, συρρικνώνονταν ευθύς στο αιθέριο περίβλημά τους κι εξαφανίζονταν στο πουθενά. Βρισκόμουν σε άλλη διάσταση, σε θέατρο παραλόγου, ακροατής και θεατής, εκτός τόπου και χρόνου, σ' ένα περιβάλλον εξωπραγματικό. Έβλεπα τα διαδραματιζόμενα και άκουγα. Τίποτε άλλο δεν μπορούσα να κάν...

Όταν, διαβάζοντας την ψυχή μου, καταγράφω στο χαρτί τους παλμούς της, ο ήλιος, το φεγγάρι, η θάλασσα, ο ουρανός, τα δέντρα, συνυπάρχουν στην παλέτα της γραφής μου, απ' όπου αντλώ χρώματα ζωής. Συνδαιτυμόνες μου τα πουλιά, δίνουν το ρυθμό στην ανάσα. Έτσι, από παλμό σε παλμό και από στίχο σε στίχο, προσπαθώ να στεγασθώ στο μέρος όπου φως και μουσική περιφρουρούν το κάλλος: στην ποίηση.

[...] Προσπαθεί, λοιπόν, το "Αθηναϊκό Ημερολόγιο" κάθε χρόνο να παρουσιάσει από τις σελίδες του όχι μόνο το χτες, αλλά επιδιώκει να προβάλλει και το σήμερα, δημοσιεύοντας κείμενα και φωτογραφίες για την Αθήνα, που έφυγε, αλλά και για την Αθήνα που ζούμε τώρα, την Αθήνα, που, δυστυχώς, για τους παλιούς κατοίκους της είναι πια μια πόλη αγνώριστη, μια πόλη απάνθρωπη, χωρίς ούτε ίχνος από την παλιά της ομορφιά. Κανείς βέβαια δεν πίστευε, ότι μπορούσε με το πέρασμα του χρόνου να μη συμβούν ανατροπές σε όλους τους τομείς και κυρίως στο σκηνικό, που χαρακτηρίζει μια πόλη-πρωτεύουσ...

Είδε τον επαίτη, ανάμεσα σε δύο υπεύθυνους του σταθμού. Πλησίασε περισσότερο. "Η επαιτεία απαγορεύεται", ενημέρωσε τον επαίτη ο υπεύθυνος. "Κι' εσύ επαιτούσες", συμπλήρωσε με αυστηρό ύφος. "Εγώ, εγώ δεν, δεν απαντούσα". "Ζητιάνευες", του φώναξε στη γλώσσα του ο άλλος υπεύθυνος. "Έλεγα τον πόνο μου και τα βάσανά μου", δικαιολογήθηκε. "Λοιπόν, φύγε αμέσως, διαφορετικά θα καλέσουμε την αστυνομία". Το τρένο συνέχισε τη διαδρομή του. Κοίταξε τα πρόσωπα των επιβατών. Πόσοι άραγε από αυτούς, ήσαν επαίτες χωρίς να το γνωρίζουν οι υπεύθυνοι και το σπουδαιότερο, να το αγνοούν ακόμη κ...

Την ιδέα να γράψω την ιστορία της ζωής της Σοφίας Αφεντάκη, την οποίαν εικονίζει η "Κοιμωμένη" του Γιαννούλη Χαλεπά, την συνέλαβα την άνοιξη του 1950. Τότε έμαθα ότι διεξήγοντο διαπραγματεύσεις μεταξύ του ιδιοκτήτου της "Κοιμωμένης", στρατηγού Χατζημιχάλη και ομίλου αμερικανών, δια την πώλησίν της και μεταφοράν της στο εξωτερικό. Ως δημοσιογράφος, απεκάλυψα το γεγονός δια του Τύπου και η καμπάνια μου εκείνη επροκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση και μέγιστο δημοσιογραφικό θόρυβο. Αποτέλεσμα υπήρξε η σωτηρία της "Κοιμωμένης" και η οριστική παραμονή της στην Ελλάδα. Αλλά αμέσως μου...