Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Κοκός ήταν ένα πολύ εξυπηρετικό παιδί. Του άρεσε πολύ να βοηθάει τους άλλους. Κάθε φορά που εξυπηρετούσε κάποιον αισθανόταν πολύ χαρούμενος. Η μαμά του ήταν πολύ περήφανη γιατί ο Κοκός τη βοηθούσε κάθε μέρα με τα ψώνια. Και ο μπαμπάς του ήταν πολύ χαρούμενος γιατί ο Κοκός τον βοηθούσε κάθε φορά που έπρεπε να πλύνει το αυτοκίνητο.

Ο Κυριάκος ήταν ένα πολύ γλυκό αγοράκι. Ήταν καλός, ευγενικός και φιλικός με όλους. Έτσι, όλοι ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί του.

Η Λούλα ήταν πολύ ντροπαλή. Όταν είχαν επισκέψεις στο σπίτι, η Λούλα κρυβόταν πίσω από την πολυθρόνα. Μια μέρα, η Λούλα πήγε με τη μαμά της στο σούπερ μάρκετ. Εκεί συνάντησαν τυχαία τον δάσκαλο της μουσικής. «Γεια σου Λούλα!» της είπε χαμογελαστός. «Γεια σας! απάντησε πρόσχαρα η μαμά της, αλλά η Λούλα τράβηξε την κουκούλα του παλτού της και έκρυψε το πρόσωπό της. «Η Λούλα είναι λίγο ντροπαλή, ξέρετε!» είπε η μαμά στον δάσκαλο κι εκείνος χαμογέλασε με κατανόηση.

Η Μάρα ήταν ένα πολύ μαρτυριάρικο κοριτσάκι. Αν κάποιος από τους φίλους της ή την οικογένειά της έκανε καμία πονηριά, τότε η Μάρα αμέσως έτρεχε να το μαρτυρήσει. Έτσι, πολλές φορές γλίτωνε την κατσάδα που θα έτρωγε για τις δικές της πονηριές.

Η κυρία Διάσημη ζούσε στο αγρόκτημα Χόλιγουντ. Σ' όλη της τη ζωή, η κυρία Διάσημη ονειρευόταν να γίνει διάσημη. Ήθελε να γίνει τόσο διάσημη, που όλες οι εφημερίδες να έχουν τη φωτογραφία της και να μοιράζει συνεχώς αυτόγραφα. Δεν ήξερε, όμως, πώς θα μπορούσε να το πετύχει αυτό.

«Θα επιλέγουμε κάθε φορά έναν προορισμό και μια ημερομηνία συνάντησης. Θα οργανώνουμε το φανταστικό μας ταξίδι μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια σαν να ήταν πραγματικό. Για δυο τρεις ώρες θα ζούμε σ' έναν κόσμο μαγικό σαν ταξιδιώτες της περιπέτειας...» Ο Δημήτρης, ένας νεαρός υπάλληλος στο γραφείο ταξιδίων, σχεδιάζει ταξίδια αναψυχής σε ασυνήθιστους προορισμούς. Εκείνος όμως ποτέ δεν ταξιδεύει... Η ψυχή του κρύβει αλήθειες που πληγώνουν. Η Αγγελική, μητέρα τριών παιδιών, απλώς υπάρχει στη σκιά του αδιάφορου συζύγου της. Ο θυμός για τα χαμένα χρόνια της μέσα σ' έναν άτυχο...

Ο κύριος Ανόητος ζούσε στην Κουτοχώρα. Η Κουτοχώρα ήταν ένα πολύ αστείο μέρος. Εκεί όλα τα πράγματα ήταν ανόητα! Τα δέντρα ήταν κόκκινα! Το γρασίδι ήταν μπλε!

Πολλά είχα στο μυαλό μου εκείνες τις μέρες... Στα μαθήματα δεν τα είχα πάει και πάρα πολύ καλά και ο διευθυντής με είχε βάλει στο μάτι. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε το δώρο για τα γενέθλια μου και με αποτελείωσε... ένας σκύλος εντελώς Βλαμμένος! Τα είχα πάρει άσχημα και με τη Λίνα. Η αδελφή μου ότι κι αν κάνει πέφτει πάντα στα μαλακά, γιατί περνάει... εφηβεία! Παρόλο που εκείνη πηγαίνει στην "κατάληψη", εμένα συνέχεια κατσαδιάζουν! Κάπως έτσι κυλούσαν οι μέρες, προσπαθώντας να ξεφορτωθώ τον Βλαμμένο, όταν εκείνο το πρωινό στο σχολείο μας ήρθε... αστροπελέκι! Ο Λευτέρης...

"Διάλεγε τα ρουχαλάκια, τα λουρίδιαζε για τις κουρελούδες της και αναθυμόταν τους δικούς της στην αντίπερα όχθη. Κουβέντιαζε μαζί τους, τους κερνούσε, έκλαιγε που δεν μπορούσε να τους αγγίξει, θύμωνε και μέρευε, αλλά τους αποθαμένους δεν τους αποχωριζόταν." Εκείνο το καλοκαίρι του 1912 στη Ραιδεστό ήρθε ο σεισμός σαν δράκος του παραμυθιού να καταπιεί τη μικρή Αλισάβα και τα αδέλφια της, να σύρει τα φορτωμένα κάρα σε νέους τόπους και να παίξει με τα κουβάρια της ζωής τους. Πολλά χρόνια μετά, εκεί στο χιονισμένο δρομάκι, φάνηκε μια παράξενη σκιά κουκουλωμένη με την μπέρ...

Περίληψη: Κοντά στον Βόρειο Πόλο βρισκόταν μια χώρα που είχε μόνο μια εποχή, τον χειμώνα... Λεγόταν Χώρα των Πάγων και ήταν πάντα χιονισμένη. Στη πρωτεύουσα, τη Συναχούπολη, ζούσε σ' ένα σπιτάκι σκεπασμένο με χιόνι, ο κύριος Συναχούλης.

Ο κύριος Ανάποδος ήταν πολύ αστείος. Καθετί πάνω του ήταν ανάποδο. Αυτά που έπρεπε να ήταν πάνω ήταν κάτω! Αυτά που έπρεπε να ήταν μέσα ήταν έξω! Αυτά που έπρεπε να ήταν πίσω ήταν μπροστά. Πραγματικά ανάποδος!

Η κυρία Ξένοιαστη ήταν πάντα χαρούμενη και κεφάτη. Εκτός από τις μέρες που είχε πάρτι. Τότε δεν ήταν μόνο κεφάτη. Τότε πετούσε στα σύννεφα.

Η κυρία Αντίθετη έκανε πάντα το αντίθετο από αυτό που έπρεπε να κάνει. Για παράδειγμα... Αν κάποιος της ζητούσε να ανοίξει την τηλεόραση, εκείνη... άνοιγε το φως! Αν κάποιος τη ρωτούσε τι ώρα ήταν, εκείνη... του έλεγε την ημερομηνία! Και αυτό γινόταν συνεχώς...

Η κυρία Λαστιχένια δεν έβγαινε ποτέ για περίπατο περπατώντας. Όχι! Ποτέ! Το περπάτημα ήταν πολύ εύκολο για την κυρία Λαστιχένια. Αντί να περπατάει, πήγαινε παντού κάνοντας... ρόδες!

Ο κύριος Απίθανος μπορούσε να κάνει τα πιο απίθανα πράγματα! Για παράδειγμα, μπορούσε να πηδήσει πολύ πολύ ψηλά και να περάσει πάνω από τις στέγες των σπιτιών! Παιδιά, μην προσπαθήσετε κι εσείς να το κάνετε... Είναι αδύνατον!

Ο κύριος Χοροπηδούλης ήταν μικρούλης και στρογγυλούλης σαν λαστιχένιο μπαλάκι. Του ήταν αδύνατον να κρατηθεί στο έδαφος. Συνέχεια χοροπηδούσε! Και όπως καταλαβαίνετε, αυτό του έκανε τη ζωή πολύ πολύ δύσκολη!

Ήταν αδύνατον να τις ξεχωρίσεις... Ποιες; Τις μικρές κυρίες Διδυμούλες, φυσικά... Εσείς ποιες νομίζατε; Ζούσαν σε μια αστεία χώρα που την έλεγαν Διπλοχώρα. Γιατί την έλεγαν έτσι; Θα το ανακαλύψετε σύντομα!

Ο κύριος Ψηλός ήταν πολύ πολύ ψηλός! Ήταν το ψηλότερο άτομο που έχετε ποτέ συναντήσει... Ή, για την ακρίβεια, ήταν το ψηλότερο άτομο που.. δεν έχετε ποτέ συναντήσει, γιατί δεν έχετε δει ποτέ κάποιον με τόσο ψηλά πόδια όσο του κυρίου Ψηλού. Αλήθεια, έχετε δει;

Δύο νύχτες πριν από την Πρωτοχρονιά άρχισε να χιονίζει. Όλη νύχτα χιόνιζε και χιόνιζε και χιόνιζε! Εκατομμύρια και δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια μεγάλες, άσπρες, μαλακές νιφάδες σκέπασαν όλη τη Γη.