Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Προχωράμε σ' έναν αποχαιρετισμό. Κοιτάζουμε τις Πόρτες. Το καράβι περνάει σε καμπύλη και απομακρύνεται προς το λιμάνι -κι εγώ, πόσο ακόμα θα μείνω μαζί τους; Κύματα, κύματα, μέχρι το βάθος της ψυχής μου, σ' αυτόν τον καταραμένο τόπο όπου πορευόμαστε πριν να φανούν τα αστέρια, μαζί με τις προσευχές των κεκοιμημένων. Σε πλήρη επίγνωση, ψάχνοντας να βρω αυτή τη γυναίκα. Που τίποτα δεν απέφυγε και έσωσε κάτι από μας όταν είπε: "Τί μου μένει τώρα, μετά από τρεις μήνες; Μα... το βλέμμα των ανθρώπων"-.

Άπιαστο όνειρο για τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους της ηπειρωτικής χώρας, ασφαλές καταφύγιο για τους πλούσιους και τα στελέχη των πολυεθνικών, προστατευμένη από μια διεφθαρμένη και σκληρή ιδιωτική αστυνομία, η Χρυσή Πόλη, το τεράστιο αυτό κινούμενο νησί, υψώνεται μεγαλόπρεπα μέσα από τα γαλάζια νερά του ωκεανού, μυστηριώδης και απόμακρη. Όταν όμως εξαφανίζεται σ' ένα ναυάγιο η σύζυγος του Χάρισον Μπανκς, προέδρου μιας από τις μεγαλύτερες εταιρείες που έχουν ως έδρα τους τη Χρυσή Πόλη, μια τεράστια συνωμοσία αρχίζει να ξεδιπλώνεται...

Οι εξωγήινοι όλων των ειδών που αποτελούν την Αρμάδα, αυτή τη τεράστια νηοπομπή από διαστημόπλοια αστρικού αποικισμού, χωρίζονται σε ψυχοπαθείς, σ' αυτούς δηλαδή που δεν έχουν καμία τηλεπαθητική ικανότητα, και σε ψυχοδυναμικούς, οι οποίοι μπορούν να διαβάσουν τη σκέψη όλων των άλλων. Αυτός ο χωρισμός όμως παύει να ισχύει όταν η Αρμάδα συναντά για πρώτη φορά έναν αντιπρόσωπο του ανθρώπινου είδους, την Νάβις. Γιατί η Νάβις έχει μια μοναδική δύναμη. Κανείς από τους εξωγήινους της Αρμάδας δεν μπορεί να μπει στο μυαλό της, κανείς απ' αυτούς δεν μπορεί να διαβάσει τη σκέψη της...

Σεπτέμβρης του 2052. Ο Τράβις, ιδιοκτήτης και πιλότος ενός φορτηγού διαστημοπλοίου, έχει αναλάβει τον ανεφοδιασμό του τροχιακού μετεωρολογικού σταθμού "Ουρακάν", ο οποίος έχει κατασκευαστεί από την πολυεθνική εταιρεία Μπάξτερ & Μάρτιν, ειδικά για την αντιμετώπιση των τυφώνων. Η κατάσταση διαγράφεται προσοδοφόρα για όλους... ή μήπως οι μόνοι κερδισμένοι στο τέλος θα είναι οι διεθνείς ασφαλιστικές εταιρείες;

"Ονομάζομαι Νικόλας Άσιμος. Ουχί Νίκος ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το "Άσιμος" με γιώτα. Ουχί Ασίμος· ουδεμίαν σχέσιν έχω με τον Ισαάκ Ασίμοφ. Τώρα θα μου πεις, γιατί το "Άσιμος" με γιώτα. Γιατί όταν λέμε "ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής..." η λέξη "άσημος" παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη "τραγουδιστής" και γράφεται με ήτα. Ενώ το "Άσιμος" είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο και ουχί ο επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου". "Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θ' ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θα 'μαι πια εγώ. Θα 'ναι αυτή η μάσκα που φορού...

Ο έρωτας, άλλοτε φρενήρης και άλλοτε με τον αργό ρυθμό των σιδηροδρόμων της Ευρώπης, πάει κι έρχεται. Αν και τις χωρίζουν τρία τέταρτα του αιώνα, δύο ιστορίες κυνηγιούνται μαζί του πάνω στις σιδηροτροχιές ως το τέλος της αθωότητας. Τα Βαλκάνια φλέγονται πάλι κι ένα τυχαίο γεγονός-μια βόμβα που θα χωρίσει το τρένο τους στα δύο- θα θέσει σε κίνηση εκείνην κι εκείνον. Εκείνη, το όνειρο κάθε γλύπτη, εκείνος ένας νεαρός με επίσημο ένδυμα και όνομα με χωρίστρα. Η αφήγηση κλείνεται στις τουαλέτες των σταθμών και αναπνέει στις σκιές των δέντρων. Οι διάλογοι ασφυκτιούν μέσα σε τηλεφ...

"Σαν να ζωντάνευε στο μαγέρικο σκηνή θεάτρου και μέσα της πέρναγε όλη η παλιά παράδοση. Ο Παναγής ο Πειραιώτης, ο Τζίμης απ' τις Τζιτζιφιές, ο Λόρδος, ο Ντουμάνης. Οι μάγκες οι παλιοί με τα καμώματά τους και τα γλέντια τους, Λεβέντες, οι πιο πολλοί παράνομοι με δεύτερο σπίτι τη φυλακή." Από το "Μαγαζί" "Αρπάζονταν από πάνω της με απόγνωση και το ηλίθιο χαμόγελο του νικημένου. Κι εκείνη τους έδινε μια σπρωξιά. Με μια γρήγορη και αποφασιστική κίνηση τους γκρέμιζε. Για να τους βλέπει ύστερα να σέρνονται, ανίκανοι ακόμα και να τη μισήσουν, παραδόμενοι σ' έναν ρόλο βουβής θυσί...

"Κι όμως μέσα από την πραγματικότητα, την οποία ο ίδιος έζησε, έβγαιναν τα δελτία ειδήσεων, που τού ήταν τόσο ξένα και τόσο απομακρυσμένα από την αλήθεια που είχε βιώσει. Έβλεπε την αιμάτινη κηλίδα με την αντανάκλαση του αγάλματος της Θέμιδας και έφερε στο νου του μια άλλη αντανάκλαση, που απ' τη στιγμή που την αντίκρυσε, συχνά πυκνά διέγειρε τη σκέψη του. Στην Ισταμπούλ κοντά στο τέμενος του Σουλτάνου Αχμέτ, δυτικά της Αγίας Σοφίας, υπάρχει μια υπόγεια δεξαμενή του έκτου αιώνα, μια βασιλική κιστέρνα φτιαγμένη μάλλον από τον Ιουστινιανό..."

Το νησί Γκοντ, ένα μοναχικό βουνό που η κορυφή του υψώνεται ένα μίλη πάνω από τη φουρτουνιασμένη Βορειοανατολική Θάλασσα, είναι ένας τόπος φημισμένος για τους μάγους του. Από τις πόλεις στα οροπέδιά του κι από τα λιμάνια στους σκοτεινούς, στενούς του κόλπους, πολλοί Γκοντιανοί έφυγαν για να υπηρετήσουν τους Άρχοντες του Αρχιπελάγους, στις πόλεις τους σαν μάγοι ή μάγιστροι, ή για ν' αναζητήσουν την περιπέτεια σαν περιπλανώμενοι γητευτές από νησί σε νησί σε όλη τη Γαιοθάλασσα. Από αυτούς λέγεται ότι ο μεγαλύτερος, σίγουρα ο πιο πολυταξιδεμένος, ήταν ο άντρας που τον έλεγαν Κ...