Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αύγουστος 2001 - Νέα Υόρκη Ο Άλακ Σίνερ έχει κόψει το τσιγάρο. Έχει ανοίξει και πάλι το γραφείο του. Η κόρη του Τσέριλ είναι ετοιμόγεννη. Η κατάσταση θα ήταν ειδυλλιακή, αν δεν εμφανιζόταν η Τζιλ Οουτς, η φίλη του Φράνκι του "γαλανομάτη". Και να που ο Σίνερ αναλαμβάνει μια σκοτεινή υπόθεση, όπου μπλέκονται τα μυστικά κέντρα εξουσίας, η μαφία και η τρομοκρατία... Ο Jose Munoz και ο Carlos Sampayo με αφορμή τα τραγικά γεγονότα της "11ης Σεπτεμβρίου", καταδύονται στον σκοτεινό κόσμο των μυστικών υπηρεσιών.

Στην πραγματεία αυτή ο γερμανός φιλόσοφος Γιόχαν Γκόντφρηντ Χέρντερ (1744-1803) πραγματεύεται την καταγωγή της γλώσσας και υποστηρίζει τη θέση ότι η γλώσσα είναι ανθρώπινη δημιουργία, απορρίπτοντας ταυτόχρονα τη θεϊκή και ζωική καταγωγή της. Επιπλέον εδώ ο Χέρντερ, ξεφεύγοντας από τα στενά όρια μιας συγκριτικής γλωσσολογίας, προσφέρει κάποιες βασικές ιδέες της φιλοσοφικής ανθρωπολογίας του, τις οποίες αυτός θα αναπτύξει αργότερα στα μεγάλα του φιλοσοφικά έργα. Όπως έγραψε ο Isaiah Berlin: "Η ανθρωπολογία, και όχι η μεταφυσική ή η λογική, αριστοτελική, λαϊμπτσιανή ή καντιανή...

Το Κίνημα του Δεκέμβρη του 1944 αποτελεί ένα κορυφαίο επεισόδιο της πορείας του ΚΚΕ για την κατάκτηση της εξουσίας. Η πορεία αυτή, που άρχισε με την οργάνωση της αντίστασης κατά των δυνάμεων κατοχής της Ελλάδας και τελείωσε με την απελευθέρωση, δεν ήταν ευθύγραμμη αλλά γεμάτη απροσδόκητους πολιτικούς ελιγμούς και παλινδρομήσεις. Η οργάνωση των ένοπλων δυνάμεών του, η επιβολή ολοκληρωτικής πειθαρχίας στο εσωτερικό τους, η πολιτική κατάκτηση της μάζας με ένα ιδεολογικό αμάλγαμα, ταξικά αποχρωματισμένο, πατριωτικού οίστρου και αποθεωτικού λαϊκισμού, η κατάργηση της στοιχειώ...

"Η κατανόηση του μεσογειακού μπρουταλισμού των Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη -συμπυκνωμένη σκέψη η οποία τους ακολουθεί εδώ και τρεις δεκαετίες ως προς τον τόπο, το τοπίο και την κατασκευή- προϋποθέτει ότι έχει ληφθεί υπόψη το οικουμενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η αρχιτεκτονική των πενήντα τελευταίων ετών στην Ευρώπη. Η αρχιτεκτονική τους, εντάσσεται σε ένα πλαίσιο το οποίο ξεπερνά άνετα τα σύνορα της Ελλάδας, δηλαδή αυτά του Παλαιού Κόσμου. Το έργο τους προφανώς εγγράφεται επίσης, θεωρούμενο από πολλές απόψεις, σε μια συνέχεια ορισμένων τάσεων που παραπέμπ...

Η Αθήνα είναι η πόλη-μανιφέστο της συγχρονικότητάς μας: μια πόλη θορυβώδης, με ατμοσφαιρική ρύπανση, μια πόλη εκτεταμένη και αποσπασματική. Απέναντι στις πόλεις της κουλτούρας και του ορθού λόγου προβάλλεται ως πόλη του μύθου και του χάους. Απέναντι στις πόλεις της τάξης, του μέτρου, ενσαρκώνει το υπέρμετρο και την απουσία κανονισμού. Επίσης, μοιάζει να είναι η πρέσβειρα στην Ευρώπη των αενάοκ επεκτεινόμενων μεγαλουπόλεων της Ασίας και της Νότιας Αμερικής, από το Σάο Πάουλο έως την Καλκούτα, από το Τόκυο έως το Μεξικό. Το 1997, δεκατέσσερις ομάδες αρχιτεκτόνων ανταποκρίθ...

"Ντούκου ντούκου η γραφομηχανή, φαίνεται εμπνέει το ντούκου ντούκου", την πείραζε ο Νικόλας Άσιμος. Κι ας ήξερε πως η Κατερίνα Κροκανθρώπους αναζητούσε. Αλλά κι εκείνη τον προειδοποιούσε: "Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;" "Πρέζες υπάρχουν πολλές, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει", της τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Κατερίνα έδειχνε να συμφωνεί: "Μιλάω για την ηρωίνη, γιατί αποδεκάτισε τα παιδιά". Και... "Πάνω κάτω η Πατησίων / Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά / που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών /...

Το βιβλίο αυτό είναι μια κριτική επισκόπηση του συνόλου της αισθητικής σκέψης, την οποία παρακολουθεί στην ιστορική της εκδίπλωση αφού προηγουμένως σταθμίσει το ανθρωπολογικό εύρος των φαινομένων που εμπίπτουν στην έννοια της. Κριτική επισκόπηση με την έννοια ότι στην άρθρωση των μεγάλων αισθητικών θεωριών πασχίζει να διακρίνει ειδικές κοινωνιοπολιτισμικές δομές που δεν είναι εκ πρώτης όψεως εμφανείς στις διατυπώσεις τους, και ιστορική εκδίπλωση τους με την έννοια ότι τις ακολουθεί κατά τη χρονική τους ανάδυση, επισημαίνοντας τις ρήξεις που τέμνουν αυτή την ακολου...

Οι σφαίρες που ρίχτηκαν στον Ρούντι έβαλαν τέλος στο όνειρο της μη βίας. Όποιος δεν οπλίζεται πεθαίνει. Όποιος δεν πεθαίνει είναι θαμμένος ζωντανός: στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στις τρύπες (τις πόλεις-δορυφόρους), στις απαίσιες πέτρες των καινούργιων κτιρίων, στους παιδικούς κήπους και στα σχολεία, στις πλήρως εξοπλισμένες μοντέρνες κουζίνες, στα αναρίθμητα υπνοδωμάτια-παλάτια. Ουλρίκε Μάινχοφ, 1968. " Η Ουλρίκε άκουγε τον Μπάαντερ με μεγάλο θαυμασμό. Αυτός ο νέος άνδρας είχε οικοδομήσει την επαναστατική του ταυτότητα με στερήσεις, με αυτομόρφωση, με πείσμα. Ό,τι δ...

Η "Χωματερή" δεν έχει ήρωες ανθρώπους, παρά συγχυσμένα σκουλήκια, διαβολικές κατσαρίδες, φασιστικά μυρμήγκια, παρανοϊκούς γλάρους, ποντίκια στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και αυτοκτονικού ντελίριου, κρανία που φιλοσοφούν και καρχαρίες που τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών τους. Σε έναν βιομηχανικό πολιτισμό που παράγει μόνο σκουπίδια, η "Χωματερή" ήρθε να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να απολαύσει χαιρέκακα το δύσκολο θάνατο της ειρωνείας.

Φυλακισμένος εδώ και έξι μήνες σε ένα κάτεργο χαμένο στην απέραντη Ανταρκτική, ο Χάρισον Μπανκς είναι πλέον ένας αριθμός: ο 990320. Απελπισμένος και ολομόναχος ο Μπανκς δεν φαντάζεται ότι κάποιοι όχι μόνο δεν τον έχουν ξεχάσει αλλά προσπαθούν ακόμα να πετύχουν το σκοπό τους -να τον σκοτώσουν.

Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα μέτρα ασφαλείας στις αεροπορικές πτήσεις; Πώς μπορεί να επηρεάσει ο υπερπληθυσμός την κληρονομιά που ένας σύζυγος αφήνει στη χήρα του; Τι άλλο θα μπορούμε να κάνουμε μέσω Internet; Ποιο θα είναι το τίμημα για να ταξιδέψουμε στο διάστημα; Φαντάζεστε μια θεοκρατία του ζωδιακού κύκλου; Μήπως η βαρύτητα είναι νόμος του κράτους και όχι της φυσικής; Σ' αυτά και σε πολλά άλλα ερωτήματα, ο Αλέκος Παπαδόπουλος δίνει αναπάντεχες απαντήσεις μέσα από δεκαέξι διηγήματα, με γλώσσα πότε καταιγιστική, πότε στοχαστική, άλλοτε ανατρεπτική, κάποτε χιουμοριστ...

Βιβλία για το Μάη του 1968 έχουν γραφτεί πολλά και κάθε δέκα χρόνια καινούργιοι τίτλοι και πολυτελή άλμπουμ έρχονται να προστεθούν στις επανεκδόσεις των παλαιών. Μερικά γραμμένα από τους πρωταγωνιστές της εξέγερσης, τα περισσότερα γραμμένα από ειδικούς κάθε είδους - εκείνους που το κίνημα περιφρόνησε όσο κανέναν άλλον: πολιτικούς, συνδικαλιστές, κληρικούς, δημοσιογράφους, καθηγητές πανεπιστημίου, κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, πολεοδόμους ακόμα και από τον Διευθυντή Αστυνομίας του Παρισιού! Το άμεσο βίωμα της εξέγερσης απομακρύνεται μέσω της αναπαράστασής του. Αυτό όμως δεν...

- Πότε θα σταματήσει ο τυμπανιστής να βαράει το ταμπούρλο του; - γιατί ο Άη - Βασίλης φοράει κόκκινα ρούχα; - μπαμπά, πετάνε οι ελέφαντες; - υπάρχει σπρέι που σε κάνει ορατό; - γιατί οι αριθμοί στοιχειώνουν τα όνειρά σου; - μπορεί το υπερπέραν να μας δώσει απαντήσεις; - ένας Αμερικάνος κάνει εμπόριο κεφαλών, κάποιοι όμως εμπορεύονται ζωντανή σάρκα... - αμαρτωλέ! Οι τεχνο-φρίκ Ταλιμπάν της θρησκείας καραδοκούν! - ποιες είναι οι φυλές των Αθηναίων και πού θα τις βρείτε; - ο καθημερινός ρατσιστής καβαλάει μοτοσακό. - έχουν τα λιοντάρια πολιτική συνείδηση; - πόσες γλ...

Δεν έχω ξανααισθανθεί την αναγκαιότητα να μιλήσω για τη δουλειά μου και ελπίζω να μην ξανασυμβεί, αλλά τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια γι' αυτές τις ιστορίες. Εκεί μέσα είναι αποτυπωμένο ένα μεγάλο κομμάτι του νεώτερου εαυτού και του κόσμου μου. Άνθρωποι που γνώρισα, μέρη που βρέθηκα, ιστορίες που περισσότερο τις είδα, τις άκουσα ή έστω τις αφουγκράστηκα, παρά τις φαντάστηκα. Το πανταχού παρόν δύσμορφο τέρας της διαχρονικά αξιόσπαστης Αθήνας, η Φυτευτή στα Πατήσια, η παλιά Ομόνοια, η Αχαρνών, οι θλιβερές αλάνες-χωματερές στα Λιόσια και στο Περιστέρι. Οι χημείες, τα rare, τα μπάχ...

Τη νύχτα εκείνη που καίγονταν τα Εξάρχεια με πρόσωπα βγαλμένα από φλαμανδικούς πίνακες με λιγοστούς φωτισμούς σε απαλό κιτρινωπό χρώμα, με μάτια γάτων που βλέπανε στο σκοτάδι, με τον πόθο και το πάθος της ανατροπής στο αίμα, στην ψυχή, στο μυαλό και στα χέρια, γυρνάγανε οι σκιές μας στα αναχώματα και στα οδοφράγματα που είχαμε στήσει την ημέρα και απωθούσαμε τους οργανωμένους που έρχονταν να τα χαλάσουν.... Και κάθε νύχτα καιγότανε η πλατεία με τα μεθύσια, τις ξέφρενες συζητήσεις, τις ασυναρτησίες, τους έρωτες, τις φωνές, τους τσακωμούς, τους ντενεκέδες των σκουπιδιών που κ...

Τον Απρίλιο του 2006, στην ιστοσελίδα του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Ινστιτούτου (ΙΝΑ), έπεσα τυχαία πάνω σε ένα ρεπορτάζ για τη Βηρυτό του 1984. Οι δημοσιογράφοι έπαιρναν συνεντεύξεις από τους κατοίκους ενός δρόμου κοντά στην πράσινη γραμμή που έκοβε την πόλη στα δύο. Μια γυναίκα, αποκλεισμένη από τους βομβαρδισμούς μέσα στο διαμέρισμά της, είπε κάτι που με τάραξε: "Όπως και να 'χει, ξέρετε, νομίζω πως, ίσως, λίγο-πολύ, είμαστε ασφαλείς εδώ". Αυτή η γυναίκα ήταν η γιαγιά μου.